ดอกไม้เลือดยังคงเบ่งบานไม่หยุด ส่วนหลินเทียนตกใจสุดขีดจนยืนตัวแข็งทื่อ!
ผู้ชายคนนั้นที่ถูกเขาเหยียดหยาม ผู้ชายคนนั้นที่โดนเขาดูถูกว่าเป็นคนป่วย ผู้ชายคนนั้นที่โดนเขาเหยียบย่ำมาตลอด กลับสามารถทำลายลมพายุทอร์นาโดของเขาได้ในชั่วพริบตา ไม่เพียงเท่านั้น เขารู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของเขาได้ไหลออกไปอย่างรวดเร็ว!
จะตายแล้วเหรอ?
นี่เป็นความคิดที่อยู่ก้นบึ้งหัวใจของหลินเทียน
จะเป็นไปได้ยังไง?
มันเป็นแค่คนป่วยที่หน้าตาซีดเซียวคนหนึ่ง เป็นไอ้สวะ เป็นแค่สวะที่เอาแต่พึ่งพาชายร่างกำยำที่อยู่ข้างกายมัน
ทันใดนั้น เขาคิดย้อนไปถึงรายละเอียดปลีกย่อย วินาทีที่ไอ้ขี้โรคนั่นลงมือ เขารู้สึกได้ถึงแรงกดทับที่หนักหนาเหมือนภูเขาไท่ถาโถมเข้ามา แรงกดทับนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถต้านทานได้ ได้แต่ยอมรับความเจ็บปวด ตอนที่แรงกดทับนี้ปะทะเข้ามา เขากลับรู้สึกถึงจิตสังหารที่ยิ่งใหญ่มหึมา เป็นจิตสังหารที่เข้มข้นดุเดือดมากกว่าไอ้หน้าโง่นั่นอีก
จิตสังหารนี้ต้องเป็นจิตสังหารที่ผ่านการต่อสู้นองเลือด เหยียบย่ำศพและกระดูกมามากมาย เด็ดขาด สงบนิ่ง ลงมือร้ายกาจ มีพลังอันยิ่งใหญ่
หรือว่า......
หลินเทียนไม่กล้าคิดต่อไปแล้ว เขาเงยหน้ามองไปยังไอ้ขี้โรคอย่างกะทันหัน สีหน้าดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ
จากที่ตกใจจนช็อกไปทุกคนก็ได้ดึงสติกลับมาได้ แต่ละคนมองไปที่ไอ้ขี้โรคด้วยท่าทางตกตะลึงอ้าปากค้าง สุดท้ายละสายตามามองที่หลินเทียน เมื่อเห็นบนลำตัวศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขา ก็ยิ่งมีสีหน้าช็อกตาตั้งมากขึ้นไปอีก
ศิษย์พี่ใหญ่แพ้แล้ว!
ผู้มากความสามารถของสำนักฉิวหลงพ่ายแพ้แล้ว!
เป็นไปได้ยังไง!
เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
คนที่ทำให้เขาพ่ายแพ้เป็นไอ้ขี้โรคคนหนึ่ง โลกนี้มีเรื่องบ้าบอแบบนี้ด้วยเหรอ?
ไอ้ขี้โรคนั่นดูไม่มีลมปราณภายในเลยสักนิด จะทำลายลมพายุทอร์นาโดที่แข็งแกร่งของศิษย์พี่ใหญ่ได้ยังไง หากไม่ใช่เพราะร่างกายของเขามีเลือดสาดเต็มไปหมดทั้งตัวล่ะก็ ทุกคนคงคิดว่าไอ้หน้าโง่ที่อยู่ข้างไอ้ขี้โรคคนนั้นต่างหากที่เป็นคนจัดการ
ทันใดนั้นพวกลูกน้องที่ปิดปากเงียบเริ่มส่งเสียงร้องอย่างตกใจออกมา เสียงเริ่มดังและวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ศิษย์พี่ใหญ่ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ศิษย์พี่ใหญ่ พี่รีบห้ามเลือดสิ มัวเหม่ออะไรอยู่ล่ะ?”
“ศิษย์พี่ใหญ่......”
หลินเทียนที่เดิมทีอดกลั้นไว้จนถึงขีดสุด ตอนนี้รู้สึกเหมือนเลือดลมพลุ่งพล่านขึ้นมา ใช่แล้ว เขาถูกทำให้โมโห! เลือดออกมากขนาดนี้ จะไม่เป็นไรได้ยังไง?
“หุบปากให้หมดเลยนะ!”
เสียงทั้งหมดเงียบลงทันที แต่ละคนมองหลินเทียนด้วยท่าทางตัวสั่นงันงก ไม่กล้าพูดมาก
เขาไม่อยากห้ามเลือดเหรอ?
วินาทีที่ฟางเหยียนถอยกลับไปอยู่ที่เดิม เขาก็เริ่มห้ามเลือด แต่แม่งถ้าห้ามเลือดได้ สีหน้าเขาคงไม่ซีดเผือดอย่างนี้หรอก ทั้งตัวเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง หนาวเย็นผิดปกติ หนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก
เทียนขุยเอ่ยถาม : “จอมพลโผ้จวิน จะฆ่าคนพวกนี้ด้วยไหม?”
“ฆ่า!”
เทียนขุยพุ่งตัวออกไปทันที คนที่หลินเทียนพามาคิดอยากจะหนี แต่ความเร็วของพวกเขาจะเร็วสู้เทียนขุยที่เป็นทหารผ่านศึกประสบการณ์โชกโชนอีกทั้งยังองอาจห้าวหาญไร้ผู้ใดเทียมได้ยังไง? เทียนขุยเป็นเหมือนเทพจุติมาเกิด พุ่งเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้น การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว
หญ้ารกร้าง เหมาะกับเป็นที่ฝังศพได้ดีจริง ๆ
ใบหน้าที่ซีดเผือดของหลินเทียนดูตื่นตระหนก โหดเหี้ยมอำมหิต เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ไม่พูดให้มากความ เขาเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว
ใช่แล้ว
เขาเหมือนจะรู้ฐานะที่แท้จริงของคนคนนี้แล้วล่ะ เขาคือจอมพลโผ้จวินของประเทศหวานั่นเอง!
เสี่ยวหยู่ตกใจหน้าถอดสีไปนานแล้ว ได้แต่มองฟางเหยียนอย่างเหม่อลอย ลืมแม้กระทั่งคำขอบคุณ
“วรยุทธ์เอาไว้ใช้ฆ่าคน ไม่ใช่เอามาใช้แสดง อัจฉริยะของสำนักฉิวหลงก็แค่นี้เองเหรอ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ