จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 77

บทที่ 77 ไสหัวไป

หัวหน้าเจียงไม่ได้พูดอะไร หมอที่พูดเมื่อกี้ทำหน้านิ่ง และพูดอย่างใจดำว่า “ญาติผู้ป่วยแบบเธอ ฉันเห็นมาเยอะแล้ว โรงพยาบาลมีกฎระเบียบของโรงพยาบาล ไม่มีเงินก็ไม่สามารถผ่าตัดให้ได้ เธอรีบไปหาเงินมาเถอะ ถ้าไม่มีเงินแล้วเอาแต่พูดอ้อนวอนไปก็เปล่าประโยชน์”

หัวหน้าเจียงสีหน้าเคร่งขรึม เขาพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจว่า “ใช่ นี่สาวน้อย ฉันรู้ว่าเธอกตัญญู แต่นี่คือกฎระเบียบของโรงพยาบาล”

แต่เด็กผู้หญิงยังคงดึงดันและพูดว่า “ไม่ ถ้าคุณหมอไม่ผ่าตัดให้พ่อ ฉันก็จะคุกเข่าอยู่อย่างนี้”

“เยียนเอ๋อร์ รีบลุกขึ้นมา พ่อจะกลับบ้านแล้ว พ่อยังแข็งแรงอยู่เลย ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่หมอพูดหรอก” เมื่อพูดจบ เขาก็ไอออกมาอย่างรุนแรง

แพทย์ประจำคนนั้นพูดอย่างโมโหว่า “เธอคุกเข่าไปก็ไร้ประโยชน์ พวกเราจะไม่ทำผิดกฎเด็ดขาด”

ไม่ว่าใครที่เห็นภาพนี้ต่างก็อดปวดใจไม่ได้

ถึงฟางเหยียนจะเห็นความเป็นความตายจนชินแล้ว แถมยังกุมชะตาชีวิตของผู้อื่นมานานแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปและพูดว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะหัวหน้าเจียง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าเจียงเหมือนถูกฟ้าผ่า เขาตัวสั่นและเงยหน้าหันไปมองฟางเหยียน

เมื่อเขาเห็นฟางเหยียน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “นาย..นายทำไม”

จนถึงวันนี้เขายังไม่ลืมคนที่ทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ หลังจากที่กลับมาเขาได้พูดคุยในกลุ่มแลกเปลี่ยนความรู้ทางวิชาการระหว่างประเทศ ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขา ต่างพากันคิดว่าเขาพูดไร้สาระ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แต่ตอนนั้นเขาเห็นกับตาตัวเอง ถึงวิธีการจะค่อนข้างเลวร้าย แต่กลับเป็นเรื่องมหัศจรรย์ทางการแพทย์

หลังจากที่ผ่านการคิดมาหลายวัน จนเขาไม่เป็นอันกินอันนอน เขาเอาแต่เป็นกังวลว่าคนนั้นจะมาหาเขาและพูดเรื่องที่พนันกันเอาไว้ เขาเป็นหมอมาทั้งชีวิต อีกทั้งยังเป็นแบบอย่างต่อหน้าทุกคน เขากลัวว่าช่วงท้ายของชีวิตจะจบไม่สวย และโดนคนหัวเราะเยาะ

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ สิ่งนั้นมาถึงแล้ว

“นายมาทำอะไรที่นี่” หัวหน้าเจียงแสร้งทำเป็นแน่วแน่และถามขึ้น แต่ทว่าเหงื่อไหลลงมาจากหน้าของเขา

ฟางเหยียนฝืนยิ้มออกมา “มาถามอะไรนายสักหน่อย”

“หมอเจียง จริยธรรมทางการแพทย์คืออะไร” จู่ๆ ฟางเหยียนก็ถามขึ้นมา

หมอใจดำคนนั้นมองฟางเหยียน และพูดขึ้นด้วยสีหน้าดูถูก “นายเป็นใคร รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร นี่คือหัวหน้าเจียงของโรงพยาบาลนี้ นายมาหาหมอหรือมาเยี่ยมคน จะทำอะไรก็ไปทำสิ อย่ามาเดินวุ่นวาย”

“เพียะ!” ฟางเหยียนไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาง้างมือตบลงไปที่หน้าของหมอคนนั้น

หมอคนนั้นโดนตบจนเลือดกระจายออกมาจากจมูก เขาโดนตบจนมึนไปหมด หัวหน้าเจียงก็อึ้งไปเช่นกัน

ฟางเหยียนจ้องหมอคนนั้นเขม็ง เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ตอนที่ฉันพูด ใครหน้าไหนก็ห้ามพูดแทรก”

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอำนาจและความน่ากลัว แพทย์หนุ่มมองฟางเหยียนอย่างไม่พอใจ แต่เขายังมึนอยู่ เขาไม่ทำอะไรและเบิกตาโตอยู่อย่างนั้น

ขณะนี้ญาติผู้ป่วยและผู้ป่วยต่างพากันเข้ามามุงดู

“หัวหน้าเจียง จริยธรรมทางการแพทย์คืออะไร” ฟางเหยียนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง แถมยังใช้สายตาเยือกเย็นมองเขา สายตาที่จ้องมาทำให้เขาขนลุกและสั่นไปทั้งตัว

หัวหน้าเจียงรู้สึกถึงความกดดัน เหมือนกับภูเขาลูกใหญ่กำลังทับลงมาที่ตัวเอง

เขารีบพูดว่า “จริยธรรมทางการแพทย์คือผู้ปฏิบัติตามการแพทย์ รับผิดชอบชีวิตของผู้ป่วย ผู้ป่วยสำคัญที่สุด โรงพยาบาลคือสถานที่บริการประชาชน หมออย่างพวกเราก็เป็นผู้รับใช้ประชาชนเช่นกัน”