จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 792

หือ?

หมอหันไปมอง แว่นตกฉับพลัน!

เขาเห็นเพียงขวังซือที่ดุร้าย กลับหมอบลงราวกับแมวน้อยต่อหน้าคนคนหนึ่ง หมอพยายามข่มกลั้นความหวาดกลัวมองไป คนคนนั้นรูปร่างโปร่งบางดูขี้โรค ทำไมถึงสามารถกำราบสัตว์คุ้มครองตระกูลฟางได้ล่ะ?

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?

แต่พอเขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังผู้ชายคนนั้น ก็รีบโค้งคำนับทันที “คุณหนูฟาง คุณมาแล้ว?”

ฟางไห่อิงพูดเสียงเรียบ “คุณหมอเหอ คุณออกไปก่อนเถอะ”

หมออยากหนีตั้งนานแล้ว เขาสบสายตาเธออย่างซาบซึ้ง วิ่งหนีออกไปเร็วซะยิ่งกว่ากระต่าย ใครจะรู้ว่าในใจเขาเจอการทรมานอะไรมาบ้าง!

“โฮกโฮก...”

เสียงร้องของขวังซือดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด และออกแนวประจบ

“ใกล้ได้ปลดปล่อยแล้ว นายไม่ต้องทำหน้าที่อีกแล้ว”

“โฮกโฮก...”

เสียงร้องโหยหวน ออกแนวเศร้าสลด

“ขวังซือ ตอนนี้นอกจากตระกูลฟางแล้ว นายดูไม่มีที่อื่นให้ไป ตอนนี้ฉันไม่ต้องการนาย เข้าใจไหม?”

ขวังซือยังคงส่ายหน้า ความหมายชัดเจนอยู่แล้ว เขายังอยากติดตามฟางเหยียน นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ตระกูลฟางเกือบโดนทำลาย เขาก็อยากติดตามฟางเหยียนมาโดยตลอด แต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง

“แค่กแค่กแค่ก...” ภายในห้องมีเสียงไอคอกแค่กดังมา ตามมาด้วยเสียงอ่อนแรง “เสี่ยว เสี่ยวเหยียน หลานมาแล้วหรอ?”

“ฟางจินหยวน นี่แกยังไม่ตายอีกหรอ?”

“แค่กแค่ก...” ฟางจินหยวนไอค่อกแค่กหลายครั้ง พลางว่า “เสี่ยวเหยียน มีบางเรื่องปู่ไม่อยากเอาลงโลงไปด้วย หลานเกลียดปู่มาทั้งชีวิต ปู่ควรให้หลานรู้เรื่องสักที”

“นี่แกกำลังขอร้องให้ฉันอภัยให้แกงั้นหรอ? อยู่มาจนปูนนี้แล้ว ไร้เดียงสาไปหน่อยไหม? คิดจะวางท่าเป็นปู่ต่อหน้าฉันหรอ? จะตายอยู่แล้วยังคิดจะล้อฉันเล่น? นี่แกกำลังแสดงความคิดล้ำลึกของแกต่อหน้าฉัน? วางแผนมาเนิ่นนานหรอ?”

“ไม่ เสี่ยวเหยียน ปู่ไม่ได้จะอวดอ้างอะไรต่อหน้าหลาน? ปู่มีแต่รู้สึกผิดต่อหลาน ผิดอย่างที่ต่อให้ปู่ตายไปก็ชดใช้อะไรให้ไม่ได้”

“เอาล่ะ เก็บความเสแสร้งของแกไปได้ละ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกวางแผนอะไร ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาพล่ามกับแก ฉันกลัวตัวเองทนไม่ไหวแล้วฆ่าแกซะ!”

ฟางไห่อิงสีหน้าเจื่อนๆ เธออยากให้ทั้งคู่สงบจิตใจพูดคุยกันดีๆ เพราะมันไม่จำเป็นต้องพุ่งพลังแสงใส่กันแบบนี้ทันทีที่เจอหน้าหรอก

บรรยากาศตึงเครียดทำให้ในห้องเริ่มรู้สึกกดดัน ขนาดขวังซือยังไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ

“แค่กแค่ก...” ฟางจินหยวนยิ้มเศร้าบอก “เสี่ยวเหยียน ปู่เป็นคนทำเรื่องเอง แต่ปู่ก็มีความจำเป็น หลานแค้นปู่มันก็สมควรแล้ว แต่ปู่อยากบอกว่า การฆ่าไห่เฟิงเป็นความเจ็บปวดตลอดชีวิตในใจปู่เหมือนกัน”

“อย่ามาทำสำออยน่าสงสารจอมปลอม ฉันจะอ๊วก!”

“เสี่ยวเหยียน เข้ามาหน่อยได้ไหม? ให้ปู่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นกับหลาน ต่อให้หลานจะฆ่าปู่ ปู่ก็ไม่แคร์แล้ว เพราะเรื่องมันควรจะจบลงสักที”

ฟางเหยียนไม่อยากเข้าไป เพราะเขาไม่อยากเห็นใบหน้าอัปลักษณ์เสแสร้งของฟางจินหยวน!

ทีตอนนี้ทำมาทำน่าสงสาร ก่อนนี้ไปอยู่ไหนมาล่ะ!

ฟางไห่อิงดึงฟางเหยียนเบาๆ พูดเสียงต่ำว่า “เสี่ยวเหยียน อาเข้าไปกับเธอดีไหม?”

ฟางจินหยวนใช้พลังทั้งหมดลุกขึ้นนั่ง ฟางไห่อิงรีบวางหมอนอิงหลังเขาไว้ เขาจึงสามารถพิงหัวเตียงได้ เขาในตอนนี้ ใบหน้าแก่ชราดุจใบไม้เหลืองแห้ง ทั้งร่างเต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์ บนมือเขายังมีท่อออกซิเจน เห็นได้ชัดว่าเขาดึงออก

พอเห็นสภาพฟางจินหยวน ฟางเหยียนคิดในใจได้ดังนี้