จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 792

หือ?

หมอหันไปมอง แว่นตกฉับพลัน!

เขาเห็นเพียงขวังซือที่ดุร้าย กลับหมอบลงราวกับแมวน้อยต่อหน้าคนคนหนึ่ง หมอพยายามข่มกลั้นความหวาดกลัวมองไป คนคนนั้นรูปร่างโปร่งบางดูขี้โรค ทำไมถึงสามารถกำราบสัตว์คุ้มครองตระกูลฟางได้ล่ะ?

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?

แต่พอเขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังผู้ชายคนนั้น ก็รีบโค้งคำนับทันที “คุณหนูฟาง คุณมาแล้ว?”

ฟางไห่อิงพูดเสียงเรียบ “คุณหมอเหอ คุณออกไปก่อนเถอะ”

หมออยากหนีตั้งนานแล้ว เขาสบสายตาเธออย่างซาบซึ้ง วิ่งหนีออกไปเร็วซะยิ่งกว่ากระต่าย ใครจะรู้ว่าในใจเขาเจอการทรมานอะไรมาบ้าง!

“โฮกโฮก...”

เสียงร้องของขวังซือดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด และออกแนวประจบ

“ใกล้ได้ปลดปล่อยแล้ว นายไม่ต้องทำหน้าที่อีกแล้ว”

“โฮกโฮก...”

เสียงร้องโหยหวน ออกแนวเศร้าสลด

“ขวังซือ ตอนนี้นอกจากตระกูลฟางแล้ว นายดูไม่มีที่อื่นให้ไป ตอนนี้ฉันไม่ต้องการนาย เข้าใจไหม?”

ขวังซือยังคงส่ายหน้า ความหมายชัดเจนอยู่แล้ว เขายังอยากติดตามฟางเหยียน นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ตระกูลฟางเกือบโดนทำลาย เขาก็อยากติดตามฟางเหยียนมาโดยตลอด แต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง

“แค่กแค่กแค่ก...” ภายในห้องมีเสียงไอคอกแค่กดังมา ตามมาด้วยเสียงอ่อนแรง “เสี่ยว เสี่ยวเหยียน หลานมาแล้วหรอ?”

“ฟางจินหยวน นี่แกยังไม่ตายอีกหรอ?”

“แค่กแค่ก...” ฟางจินหยวนไอค่อกแค่กหลายครั้ง พลางว่า “เสี่ยวเหยียน มีบางเรื่องปู่ไม่อยากเอาลงโลงไปด้วย หลานเกลียดปู่มาทั้งชีวิต ปู่ควรให้หลานรู้เรื่องสักที”

“นี่แกกำลังขอร้องให้ฉันอภัยให้แกงั้นหรอ? อยู่มาจนปูนนี้แล้ว ไร้เดียงสาไปหน่อยไหม? คิดจะวางท่าเป็นปู่ต่อหน้าฉันหรอ? จะตายอยู่แล้วยังคิดจะล้อฉันเล่น? นี่แกกำลังแสดงความคิดล้ำลึกของแกต่อหน้าฉัน? วางแผนมาเนิ่นนานหรอ?”

“ไม่ เสี่ยวเหยียน ปู่ไม่ได้จะอวดอ้างอะไรต่อหน้าหลาน? ปู่มีแต่รู้สึกผิดต่อหลาน ผิดอย่างที่ต่อให้ปู่ตายไปก็ชดใช้อะไรให้ไม่ได้”

“เอาล่ะ เก็บความเสแสร้งของแกไปได้ละ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกวางแผนอะไร ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาพล่ามกับแก ฉันกลัวตัวเองทนไม่ไหวแล้วฆ่าแกซะ!”

ฟางไห่อิงสีหน้าเจื่อนๆ เธออยากให้ทั้งคู่สงบจิตใจพูดคุยกันดีๆ เพราะมันไม่จำเป็นต้องพุ่งพลังแสงใส่กันแบบนี้ทันทีที่เจอหน้าหรอก

บรรยากาศตึงเครียดทำให้ในห้องเริ่มรู้สึกกดดัน ขนาดขวังซือยังไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ

“แค่กแค่ก...” ฟางจินหยวนยิ้มเศร้าบอก “เสี่ยวเหยียน ปู่เป็นคนทำเรื่องเอง แต่ปู่ก็มีความจำเป็น หลานแค้นปู่มันก็สมควรแล้ว แต่ปู่อยากบอกว่า การฆ่าไห่เฟิงเป็นความเจ็บปวดตลอดชีวิตในใจปู่เหมือนกัน”

“อย่ามาทำสำออยน่าสงสารจอมปลอม ฉันจะอ๊วก!”

“เสี่ยวเหยียน เข้ามาหน่อยได้ไหม? ให้ปู่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นกับหลาน ต่อให้หลานจะฆ่าปู่ ปู่ก็ไม่แคร์แล้ว เพราะเรื่องมันควรจะจบลงสักที”

ฟางเหยียนไม่อยากเข้าไป เพราะเขาไม่อยากเห็นใบหน้าอัปลักษณ์เสแสร้งของฟางจินหยวน!

ทีตอนนี้ทำมาทำน่าสงสาร ก่อนนี้ไปอยู่ไหนมาล่ะ!

ฟางไห่อิงดึงฟางเหยียนเบาๆ พูดเสียงต่ำว่า “เสี่ยวเหยียน อาเข้าไปกับเธอดีไหม?”

ฟางจินหยวนใช้พลังทั้งหมดลุกขึ้นนั่ง ฟางไห่อิงรีบวางหมอนอิงหลังเขาไว้ เขาจึงสามารถพิงหัวเตียงได้ เขาในตอนนี้ ใบหน้าแก่ชราดุจใบไม้เหลืองแห้ง ทั้งร่างเต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์ บนมือเขายังมีท่อออกซิเจน เห็นได้ชัดว่าเขาดึงออก

พอเห็นสภาพฟางจินหยวน ฟางเหยียนคิดในใจได้ดังนี้

ทำชั่วต้องรับกรรม!

“พ่อคะ พ่อใส่หน้ากากออกซิเจนเถอะ ในห้องเงียบมาก พวกเราได้ยินค่ะ” ฟางจินหยวนฝืนยิ้มออกมา พอยิ้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าเขาเหี่ยวย่นราวกับคราบงูที่ลอกออกมา มีแต่รอยเหี่ยวย่น ดูแล้วน่ากลัวนัก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่อิดโรย มันดูไร้ชีวิตชีวาลงไปเรื่อยๆ นี่เป็นสภาพคนที่ใกล้ตายเต็มทีแล้ว

อย่างน้อยครั้งนี้ฟางจินหยวนไม่ได้หลอก!

เขาใกล้ตายแล้วจริงๆ ดังนั้นถึงได้รู้สึกผิด อยากชดใช้กรรม? รู้สึกผลกรรมตามทันแล้ว? ไร้เดียงสาไปหน่อยไหม?

ฟางเหยียนหัวเราะหึๆ!

“ไห่อิง ลูกอย่าวุ่นเลย รีบให้เสี่ยวเหยียนนั่งลง ดูแลเขาหน่อย ตอนนี้พ่อรู้สึกโอเคดี เรื่องบางเรื่องเก็บกดมาทั้งชีวิต มันอึดอัดมากเลย”

“แกคิดว่าฉันจะฟังแกพล่ามหรือไง? ฟางจินหยวน?”

สีหน้าฟางจินหยวนดูเศร้าสลด “เสี่ยวเหยียน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ปู่คงไม่พูดมันออกมาแน่ ไม่มีความรักหรือความเกลียดอะไรที่มีมาตั้งแต่เกิด หลานเกลียดปู่ ปู่รู้ดี แต่สำหรับเรื่องไห่เฟิงแล้ว หลานควรจะได้รู้”

ฟางเหยียนพลันเดือดจัด “อย่าเอ่ยชื่อพ่อฉัน แกไม่คู่ควร!”

ฟางจินหยวนยิ้มออกมา เขารู้ว่าความเกลียดที่ฟางเหยียนมีต่อเขา ไม่ใช่แค่คำพูดสองสามคำจะสลายลงได้ เพราะเขาฆ่าสองสามีภรรยาฟางไห่เฟิง สมควรได้รับผลกรรม ไม่สามารถให้อภัยได้

เขาเองก็ไม่กล้าหวังว่าจะได้รับการอภัยจากฟางเหยียนหรอก

“เสี่ยวเหยียน หลายปีมานี้ปู่ไม่ได้บอกเรื่องพ่อแม่ของหลาน ที่จริงปู่กำลังปกป้องหลาน และเพื่อปกป้องหลานถึงได้ปลูกฝังเมล็ดพันธุ์ไว้ในใจหลาน เมล็ดพันธุ์นี้กลับเติบโตออกมาเป็นต้นไม้แห่งความแค้น”

“ปกป้อง?” ฟางเหยียนพูดเสียงเย็นเยียบ เย็นจนทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงไปต่ำกว่าศูนย์ เขาหัวเราะหยันว่า “ความหมายของแกคือ แกฆ่าพ่อแม่ฉัน ฉันยังต้องขอบคุณแกงั้นสิ?”

ฟางจินหยวนละล่ำละลักบอก “เหมือน เหมือนมากจริงๆ สมเป็นลูกชายเขา แววอำมหิตในดวงตาทำให้คนหวั่นเกรง!”

“เสี่ยวเหยียน ปู่บอกว่าปู่มีความจำเป็น หลานจะเชื่อไหม?”

ฟางเหยียนเกือบโพล่งด่าออกไปแล้ว!

มาถึงเวลานี้แล้ว ไม่มีความจริงใจสักนิดไม่พอ ยังคิดจะใช้มุกซาบซึ้งอีก? มันดูเป็นวิธีการของฟางจินหยวนมากเลย เสแสร้งทำตัวน่าสงสารเป็นสไตล์เขาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เป็นความผิดของเขาแท้ๆ ยังทำให้คุณรู้สึกว่าคุณทำอะไรผิดหรือเปล่า!

นี่คือลักษณะเฉพาะของฟางจินหยวน!

ทั้งน่าขันและน่าเศร้าเสียจริง!

ฟางเหยียนขี้เกียจเสียเวลากับเขาแล้ว ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เสียเวลากับคนประเภทนี้ คิดว่าคนอย่างเขาว่างนักหรือไง?

ฟางเหยียนหมุนตัวเตรียมหายไป ทำเอาฟางจินหยวนตกใจไม่น้อย เขาพยายามรั้งฟางเหยียนไว้ ถ้าไม่ใช่ขวังซือช่วย เขาคงตกจากเตียงนานไปแล้วแน่!

ฟางไห่อิงตกใจมาก หันไปมองฟางเหยียน “เสี่ยวเหยียน เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งไป”

ฟางเหยียนหยุดเท้าฉับพลัน หมุนตัวกลับมาด้วยสายตาดุดัน อุณหภูมิในห้องพลันลดลงไปอีกหลายองศา!

สายตาแบบนี้ทำเอาฟางไห่อิงสั่นสะท้านเยือก เหมือนกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งก็ไม่ปาน เย็นเยือกเสียดกระดูก เหมือนกับว่าหนาวเหน็บเสียดแทงทุกสิ่ง

โชคยังดีที่ฟางเหยียนหยุดลง เธอถอนหายใจโล่งอก มองฟางจินหยวนอย่างกล่าวโทษ “พ่อคะ นี่มันเวลาอะไรแล้ว พ่อยังทำแบบนี้อีก พ่อจะให้เสี่ยวเหยียนยอมคุยได้ยังไงกัน พ่อเก็บความคิดเองเออเองนั่นไว้แล้วคุยกันดีๆไม่ได้หรือไง?”

ฟางจินหยวนหน้ากระตุก ยิ้มเศร้าอย่างแกนๆ “เสี่ยวเหยียน ปู่ผิดเอง เย่อหยิ่งมาทั้งชีวิต จะตายแล้วยังวางไม่ลง หลานอย่าโกรธเลย”

“ฟางจินหยวน ฉันอยากฆ่าแก พูดจริง!” ฟางเหยียนพูดเสียงเย็น “แกโชคดีมากที่ในตระกูลฟางอันไม่มีความอบอุ่นนี่ กลับมีลูกสาวคนหนึ่งที่รอบรู้อ่อนโยน และแกสามารถอยู่มาได้จนปูนนี้ก็เพราะเธอ!”

ฟางจินหยวนหันไปมองฟางไห่อิง ไม่มีใครรู้ความเศร้าสลดในรอยยิ้มของเขา ฟางไห่อิงเป็นลูกสาวที่เขารู้สึกผิดมากที่สุดรองจากสองสามีภรรยาฟางไห่เฟิง เขาถามตัวเอง เขามีความลำเอียงรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ยอมสละความสุขชั่วชีวิตของลูกสาวตัวเองเพื่อผลประโยชน์

คิดๆดูก็น่าเศร้า เขาทำกับฟางไห่อิงแบบนั้น ฟางไห่อิงกลับไม่โกรธแค้นเขา ตรงกันข้ามยังพยายามจะปรับความเข้าใจสลายความโกรธแค้นระหว่างเขากับฟางเหยียน แต่ลูกชายอีกสองคนของเขาล่ะ? ตอนนี้ยังวุ่นวายกับการแย่งชิงสมบัติ ไม่มีใครมาสนใจเขาเลย

มันน่าขันนัก!

สุดท้ายแล้ว คนเดียวที่เขาสามารถพึ่งพาได้ กลับเป็นคนที่เขาทำร้ายหนักหนาที่สุด!