จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 80

บทที่ 80 นักฆ่าโดนฆ่า

เขาลอบฆ่ามาหลายปี เจอคนมีฝีมือมานับไม่ถ้วน ยังไม่เคยเห็นใครรับกระสุนด้วยมือเปล่า เขารู้ดีว่าพลานุภาพของกระสุนปืนนั้นมากแค่ไหน ถ้าเป็นกระสุนปืนทั่วไปคงไม่เป็นไร แต่นี่เป็นกระสุนปืนสำหรับลอบฆ่า!

ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง เขาคงไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนที่รับกระสุนปืนด้วยเปล่าจริงๆ

เหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าของเหยี่ยว วันนี้เขาเจอยมบาลเข้าให้แล้ว

เมื่อเขาตั้งสติได้และกำลังจะยิงอีกครั้ง คนที่อยู่ภายในกล้องสโคปคูณแปดทำท่าโบกมือบอกลา นี่มันหมายความว่าอะไร

เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรพุ่งเข้ามาที่ตาของเขา

มันคือกระสุนปืน!

เมื่อเขาตั้งสติได้ กระสุนปืนทะลุเข้ามาที่หัวของเขาแล้ว

นี่คือการรับรู้ช่วงสุดท้ายของชีวิต มีคนโยนกระสุนปืนจากระยะพันเมตรเข้ามาที่หัวของเขา แรงที่ใช้ไม่น้อยไปกว่าแรงของปืนไรเฟิลเลย

ขณะนั้น ผู้หญิงที่เดินผ่านมาถูกผลักจนล้มลงกับพื้น เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองฟางเหยียน เธอใช้มือชี้ฟางเหยียนแล้วสบถออกมา “ไอ้เลวนี่ กล้าดียังไงถึงมาผลักฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

เสียงของเธอ เรียกความสนใจจากผู้คนโดยรอบไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อเห็นว่าคนเยอะ ผู้หญิงคนนั้นยิ่งเหิมเกริมเข้าไปใหญ่ เธอชี้หน้าฟางเหยียนแล้วก่นด่าออกมา “มาผลักฉันล้มกลางวันแสกๆ แบบนี้ ถ้าวันนี้นายไม่อธิบายมา ฉันไม่จบแน่!”

จากการแต่งกายและสไตล์การพูดของเธอ น่าจะเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดา

เมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดเช่นนี้ และเห็นใบหน้าไม่แยแสของฟางเหยียน คนส่วนใหญ่พากันตำหนิเขาว่าคนหนุ่มสมัยนี้เกรี้ยวกราด ผลักคนอื่นล้ม ไม่มีแม้แต่คำขอโทษสักคำ

ฟางเหยียนกวาดตามองไปรอบๆ จากนั้นจึงพูดเนิบๆ ว่า “ถ้าเมื่อกี้ผมไม่ผลักคุณ ตอนนี้คุณคงตายไปแล้ว!”

คำพูดของฟางเหยียน ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจไม่น้อย

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้เลว ผลักฉันล้มยังไม่เท่าไร ยังแช่งฉันให้ตายอีก คนอย่างแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม”

ฟางเหยียนขี้เกียจอธิบาย เขาพูดเนิบๆ ว่า “พอเถอะ ผมไม่มีเวลามาเถียงกับคุณ”

พูดจบ เขากำลังจะเดินออกไป แต่ผู้หญิงคนนั้นรีบลุกขึ้นมาและเกาะขาของเขาเอาไว้ “แกจะไปงั้นเหรอ ผลักฉันล้มแล้วจะเดินไปแบบนี้เหรอ แกคิดว่าที่นี่คือที่ไหน”

“ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหม มันผลักฉันล้มลงบนพื้น แถมยังแช่งฉันให้ตาย และจะหนีไปอีก ทุกคนบอกฉันหน่อยสิว่าควรจัดการเรื่องนี้ยังไง” ผู้หญิงคนนั้นยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ เธอให้คนรอบๆ มาเป็นพยานให้

“ถ้าเป็นฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ วัยรุ่นในปัจจุบันขาดการอบรมสั่งสอน ต้องให้โดนสั่งสอนเสียบ้าง”

“ใช่ แจ้งตำรวจ”

“ไม่เป็นไรนะพี่สาว พวกเราจะเป็นพยานให้คุณเอง”

ฟางเหยียนเหลือบมองผู้หญิงคนนั้น แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “แล้วแต่คุณเลย จะแจ้งก็แจ้งไป”

“ไอ้หนู คิดให้ดีนะ จะให้แจ้งตำรวจจริงๆ ใช่ไหม” ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นจึงถามฟางเหยียนอย่างข่มขู่

ฟางเหยียนพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะหึหึแล้วพูดว่า “ได้ งั้นฉันจะบอกแกให้นะ ฉันคือภรรยาของหัวหน้าจางแห่งสำนักงานบังคับคดี”

หัวหน้าจางคือคนที่ปล่อยฟางเหยียนออกมาจากสถานีตำรวจเมื่อครั้งก่อน