จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 831

เมื่อคำพูดนี้ถูกเปล่งออกมา ทั้งหมดก็ตกตะลึงไป!

บรรยากาศทั้งตำหนักกลาง ล้วนลดอุณหภูมิลงเป็นติดลบตามมา!

หลงเซี่ยวเทียนยิ้มอย่างขมขื่นอย่างยิ่ง เขารู้ว่าตนพูดผิดไปแล้ว!

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรวบรวมความเชื่อใจมาได้ ภายในเวลาอันสั้นนี้ได้หายไปโดยสิ้นเชิง เขาที่วางแผนรอบครอบเปี่ยมประสบการณ์ ตอนนี้อยากจะตบปากตัวเองเสียจริง!

นี่เป็นการรนหาที่ตายไม่ใช่หรืออย่างไร!

พลังอำนาจของฟางเหยียน ไม่ธรรมดา!

หลงเซี่ยวเทียนเพิ่งจะพบว่า ตนเองมองจอมพลโผ้จวินผู้นี้ต่ำไป พลังความกดดันราวกับภูเขา ทำให้ผู้อื่นสัมผัสได้ถึงความอึดอัด!

โดยเฉพาะฟางเหยียนที่ใบหน้าไร้อารมณ์ ทำให้เขารับรู้ได้ว่าจอมพลโผ้จวินผู้นี้ทำไมถึงสามารถใช้พละกำลังของตัวเองรับมือเพลิงเสวนทั้งหมดได้ นอกจากความสามารถที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ เดิมทีก็เป็นคนที่ยากที่หยั่งถึงส่วนลึกได้ ทว่าเขาไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฟางเหยียนก็อายุเพียง 25 26 อายุยังน้อยเพียงนี้ก็มีความสำเร็จเช่นนี้แล้ว ช่างเป็นโอรสโปรดของสวรรค์ ปีศาจในปีศาจโดยแท้ เมื่อนึกขึ้นได้เมื่อเขาอายุ 25 26 หลงเซี่ยวเทียนก็รู้สึกแล้วว่า ความแตกต่างอยู่ที่ไหน!

ระหว่างคนแล้วนั้นไม่มีการเปรียบเทียบได้แม้แต่น้อย!

คนโบราณพูดไว้ไม่มีผิด!

และตอนนี้ เนื่องจากเขาพูดผิดไปหนึ่งประโยค ฟางเหยียนที่ใบหน้าแน่นิ่ง เพียงแค่สายตาเดียวก็สามารถทำให้ทุกคนรู้สึกหวั่นกลัว กระส่ายกระสับได้!

ถึงอย่างไร...ก็กะทันหันพอสมควร!

บรรยากาศยังคงอึดอัดเพิ่มขึ้น ผู้ที่ถูกกดดันนั้นรู้สึกเหนื่อยล้า กระวนกระวายจิต!

เทียนขุยเอ่ยทำลายความเงียบ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: “ตาแก่ ว่าแล้วเชียว ทำดีหวังผลนี่เอง! ที่แท้ตอนแรกก็ทำเป็นดีด้วย ก็เพื่อสมบัติล้ำค่าของสำนักนินจาที่ยิ่งใหญ่นี่เอง ช่างเป็นการวางแผนที่ดีจริงๆ นะ แต่คุณคิดว่าแค่คนอัปลักษณ์ไม่กี่คนนี้ของคุณก็คิดอยากจะแย่งเอาสมบัติล้ำค่าของสำนักนินจาที่ยิ่งใหญ่ไปอย่างนั้นเหรอ? ประเมินตัวเองสูงไปหรือเปล่า!”

หลงเซี่ยวเทียนทำตัวไม่ถูกจนไม่รู้จะวางตัวอย่างไร จึงเอ่ยอธิบายว่า: “รองผู้นำเทียนขุย กระผมพูดผิดไปเอง ต่อให้ผมจะยืมความกล้ามาจากคุณ ก็ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก แม้กระทั่งคิดก็ยังไม่กล้าคิดเลย กระผมพูดผิดไปแล้วจริงๆ ”

ฟางเหยียนคร้านที่จะฟังคำอธิบายจากเขา จึงได้เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชาว่า: “นี่น่ะเหรอจุดประสงค์ที่คุณให้ผมมา? ต้องการที่จะแย่งสมบัติล้ำค่าไปจากมือผม?”

“ไม่ ไม่ ไม่” หลงเซี่ยวเทียนเอ่ยอย่างกระวนกระวาย: “จอมพลพูดอะไรอยู่ กระผมจะกล้าไปแย่งสมบัติล้ำค่าจากจอมพลได้อย่างไร ต่อให้จอมพลจะมอบให้ผม ผมก็ไม่กล้ารับมา สมบัติล้ำค่าของสำนักนินจาที่ยิ่งใหญ่สองสามชิ้นนี้ มีแต่จะนำพาหายนะมาสู่แก๊งเก้ามังกร สิ่งที่รอพวกเราก็จะเป็นหายนะการทำลายล้างสำนัก”

“อีกอย่าง สิ่งสำคัญที่กระผมพูดผิดไปนั้นก็คือ เกี่ยวกับสมบัติล้ำค่าไม่กี่ชิ้น ดังนั้นผมอยากจะยืนยันสักหน่อย”

เทียนขุยเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก: “ตาแก่ จะมาทำลึกลับทำไม? พูดมาตรงๆ เลย!”

หลงเซี่ยวเทียนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เนื่องจากตัวเองจึงทำให้เรื่องราวอธิบายยากเสียแล้ว ความปรารถนาเดิมของเขาก็คือสานสัมพันธ์กับฟางเหยียน ครั้นคิดไม่ถึงเลยว่าแค่คำพูดเดียวก็ทำให้ความเชื่อใจอันเบาบางที่อุตส่าห์ดึงขึ้นมาได้นั้นหายวับไปทันที ก็ต้องสมน้ำหน้าตัวเองเท่านั้นแล้ว!

“จอมพล กระผมพูดตรงๆ เลยละกันนะ ทำไมถึงได้ระมัดระวังขนาดนี้ ก็เป็นเพราะว่าแก๊งเก้ามังกรไม่อยากที่จะได้รับผลกระทบจากสิ่งนี้ด้วย ตอนนี้การกระทำทุกอย่างของเพลิงเสวนได้ผิดต่อหลักสวรรค์ อีกทั้งสวรรค์ไม่สามารถยอมรับได้ กระผมก็ไม่รู้ว่าแก๊งเก้ามังกรจะสามารถดำรงอยู่ได้นานแค่ไหน แต่พวกเราต้องวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เมื่อพวกเราตกอยู่เป็นฝ่ายถูกกระทำ สิ่งที่รอพวกเราอยู่ ก็จะเป็นจุดจบของสำนักเทียนซือ!”

“และแน่นอนว่า ชีวิตของแก๊งเก้ามังกรเป็นลิขิตจากสวรรค์ แต่พวกเรากลับไม่อยากที่จะต่อสู้กันในหมู่คณะ แก๊งเก้ามังกรไม่ได้เป็นศัตรูกับโลก แต่มีคนกลับไม่ต้องการให้แก๊งเก้ามังกรปลีกตัวออกจากเรื่องหายนะในครั้งนี้ แก๊งเก้ามังกรควรทำอะไรสักอย่าง นอกจากมอบสมบัติล้ำค่าของแก๊งเก้ามังกรที่จอมพลต้องการ พวกเราแก๊งเก้ามังกรเลือกที่จงรักภักดีด้วย”

“ถึงอย่างไร ทุกคนต้องรับผิดชอบกับชะตากรรมของโลก!”

ฟางเหยียนยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น หลงเซี่ยวเทียนเผยท่าทีว่าสนใจสมบัติล้ำค่าของสำนักนินจาใหญ่ออกมาแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขาก็ยังตั้งคำสัจสาบานว่าจะจงรักภักดี เอ่ยตามจริง ความน่าเชื่อถือมีไม่มาก!

ผู้ที่เอ่ยคำที่ดีๆ มีคุณธรรมเต็มปาก เบื้องหลังกลับมีเจตนาร้ายแฝงอยู่ในใบหน้าที่ดูเจตนาดี!

อีกทั้งความรู้สึกที่ฟางเหยียนมีต่อหลงเซี่ยวเทียนก็เป็นเช่นนี้!

ต่อให้เขาจะเอ่ยอย่างซื่อสัตย์น่าเชื่อถือ ต่อให้เขาจะเอ่ยอย่างจงรักภักดี ต่อให้เขาจะพูดเป็นน้ำไหลไฟดับ แต่นี้ล้วนเป็นสิ่งจอมปลอมทั้งสิ้น!