จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 830

เทียนขุยหยุดเดิน จากนั้นก็มองไปรอบด้านที่มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรเลย พร้อมเอ่ยขึ้นเสียงทุ้มต่ำว่า: “โผ้จวินเหมือนว่าพวกเราจะไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว”

เบื้องหน้านั้นคือคูน้ำที่พาดเป็นแนวยาว และเป็นหน้าผาลึกที่มองไม่เห็นก้น แม้แต่อุปกรณ์ป้องกันความปลอดภัยพื้นฐานก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ ข้างๆ กำแพงล้อมรอบก็มีป้ายหนึ่งตั้งอยู่ เพื่อเป็นการเตือนนักท่องเที่ยว ว่าห้ามก้าวเข้ามา เบื้องหน้ามีอันตราย

ถูกคนแกล้งเล่นอย่างนั้นหรือ?

ฟางเหยียนกำลังคิดจะเอ่ยอันใด ทว่าอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ขอให้ท่านจอมพลให้อภัยด้วย ที่กระผมต้อนรับได้ไม่ทั่วถึง ดึกดื่นเช่นนี้ยังให้ท่านจอมพลมาที่นี่ด้วยตัวเอง เป็นเรื่องที่ไม่สมควรโดยแท้จริง แต่กระผมก็มีความลำบากใจที่ช่วยไม่ได้เช่นกัน จอมพลโปรดให้อภัยด้วย”

สิ้นเสียง ที่ห่างออกไปไม่ไกลจากทั้งสองคน มีชายชราผู้หนึ่งปรากฏตัว และเขาก็คือหลงเซี่ยวเทียน

เทียนขุยเดินหน้าหนึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ สีหน้าเตรียมพร้อมระวัง เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “แกเป็นใคร?”

เทียนขุยรับรู้ถึงความกระวนกระวายใจเป็นครั้งแรก ความรู้สึกที่ชายชราผู้นั้นให้กับเขามีเพียงความกดดัน ต่อให้ตอนนั้นเขาจะมีรอยยิ้ม แต่กลับเหมือนคนหน้าเนื้อแต่ใจเสืออย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาร้อนรนใจอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่เท่านั้น ความกดดันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าอากาศที่อยู่รอบด้วยล้วนหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ลึกซึ้งจนไม่อาจคาดเดา ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

นี่เป็นคนแรกนอกจากฟางเหยียนที่ทำให้เขารู้สึกว่าสุดยอดได้คนหนึ่ง

เป็นศัตรูหรือเป็นมิตร เขาไม่ทราบ ทว่าเวลานี้อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวออกมาอย่างไร้เสียง น่าจะมีเจตนาที่ไม่ดี!

สำหรับคนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป แม้ว่าเทียนขุยจะกระวนกระวาย ก็ไม่เกรงกลัว กำบังหน้าฟางเหยียนเอาไว้ จากนั้นก็เอ่ยสอบถามขึ้นอีกครั้ง: “นายเป็นคนของเพลิงเสวน?”

ส่วนฟางเหยียนกลับมองสำรวจชายชราที่โผล่ออกมาอย่างมีความสนใจ นิ่งเงียบไม่พูดจา ความกดดันที่เทียนขุยรับรู้ ไม่ส่งผลใดๆ ต่อฟางเหยียนเลย ไม่เพียงเท่านี้ ตรงกันข้ามยังมีความรู้สึกราวกับเลือดเดือดดาลเล็กน้อยด้วย!

ถ้าชายชราเป็นคนของเพลิงเสวน ฟางเหยียนสามารถกำจัดเขาได้ภายในท่าไม้ตายทั้งสามแน่นอน!

หลงเซี่ยวเทียนชักสายตาที่มองฟางเหยียนกลับ ความชื่นชมในดวงตาไม่หยุดไปเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นคนวัยหนุ่มที่ประสบความสำเร็จแต่วัยเยาว์อย่างที่ว่ากันเสียจริง เป็นผู้แกร่งกล้าท่ามกลางผู้คน ลึกลับจนไม่อาจคาดเดาได้ หลังจากได้เห็นตัวจริงแล้ว อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าวิธีที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง!

แสดงถึงความชื่นชอบก่อน กับถูกบังคับให้ชื่นชอบ เป็นคนละเรื่องกัน!

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เอ่ยตรงไปตรงประเด็น: “ผมคือหลงเซี่ยวเทียนจากแก๊งเก้ามังกร”

หลงเซี่ยวเทียนจากแก๊งเก้ามังกร?

ไม่ใช่คนของเพลิงเสวน?

นี่ช่างน่าสนใจ!

เทียนขุยหันหน้ามองไปยังฟางเหยียน ภายในสายตาเต็มไปด้วยความฉงนใจ จึงเอ่ยถามว่า: “โผ้จวิน เอายังไง?”

ไม่ใช่คนของเพลิงเสวน กลับทำให้ฟางเหยียนเหนือความคาดหมายมาก!

หรือว่า...

แก๊งเก้ามังกรก็อยากจะมาร่วมด้วยอีกแรง?

ก็ดีเหมือนกัน จะได้ลดเรื่องยุ่งยากลงแล้ว!

“บอกจุดประสงค์ที่คุณให้ผมมาที่นี่”

น้ำเสียงของฟางเหยียนเบามาก ทว่าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม!

บรรยากาศที่เดิมก็เย็นยะเยือกอยู่แล้ว กลายเป็นอุณหภูมิติดลบทันที หลงเซี่ยวเทียนยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก และขมขื่นมากเช่นกัน คนที่มีปัญญาต่างก็มองออก ว่าจอมพลโผ้จวินกำลังมีน้ำโหแล้ว!

หลงเซี่ยวเทียนยิ้ม จากนั้นก็ทำท่าทางแสดงถึงการเชื้อเชิญ: “ขอเชิญจอมพลไปพูดคุยกันบนเขาเถิด ถึงอย่างไรกำแพงมีหู ประตูมีตา”

ฟางเหยียนนิ่งเงียบครุ่นคิดชั่วครู่ เอ่ยว่า: “มีอะไรก็คุยกันที่นี่ ฉันไม่ชอบให้คนอื่นจูงจมูกเดิน!”

“จอมพล ได้โปรดระงับโทสะเถิด กระผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอันใดเลย แต่ว่ากระผมก็ลำบากใจจริงๆ รอให้ท่านมากับกระผมแล้ว กระผมจะบอกทั้งหมดเป็นแน่”

ฟางเหยียนเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงได้ก้าวไปข้างหน้าทันที แต่กลับถูกเทียนขุยห้ามไว้ เขาส่ายหน้าเบาๆ : “โผ้จวิน ระวังหน่อย ตาแก่คนนี้จะต้องมีเจตนาไม่ดีอะไรแน่ๆ ”