จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 836

เสวียนเจิ้นเจอกับสำนักกุ่ยกู๋ และพบกว่าลูกชายของหลงเซี่ยวเทียนถูกจับแล้ว!

ข่าวนี้ไม่ได้ร้ายแรงเหมือนอย่างที่ชิงตี้คิดไว้ และไม่ได้น่าตื่นตระหนกขนาดนั้น โดยเฉพาะความแน่นิ่งที่ทั้งสองคนได้แสดงออกมา ไม่ใช่เป็นการเสแสร้งแกล้งทำ ทำให้ชิงตี้คาดเดาไม่ค่อยออก หรือว่าเกิดช่องโหว่ขึ้นแล้ว ทำให้ตอนนี้คำพูดของเธอ ไม่มีความน่าเชื่อถือแล้วงั้นเหรอ?

นิ่งสงบเกินไปแล้วมั้ง?

ชิงตี้รู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าตัวเองฟังผิดและดูผิดไปหรือเปล่า ความแน่นิ่งที่ทั้งสองคนแสดงออกมามันดูสงบนิ่งเกินไปแล้ว เหมือนเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญพอให้พูดถึงเรื่องหนึ่ง?

สำนักกุ่ยกู๋ปรากฏตัว ลูกชายของหลงเซี่ยวเทียนแห่งแก๊งเก้ามังกรถูกจับตัว ไม่ได้กระทบต่อจิตใจของทั้งสองเลยสักนิด!

ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่นา!

ครุ่นคิดครู่หนึ่งชิงตี้ได้พูดต่อไปว่า : “เสวียนเจิ้นเจอกับสำนักกุ่ยกู๋ และลูกชายของหลงเซี่ยวเทียนแห่งแก๊งเก้ามังกรถูกจับตัว นี่เป็นข่าวแรกสุดที่พวกเราได้รับ ตอนที่นายน้อยได้ทราบข่าวนี้ ก็ไม่รีรอให้เสียเวลา รีบให้ฉันมาแจ้งข่าวนี้อย่างเร่งด่วน แต่พวกคุณนิ่งเฉยกันเกินไปหรือเปล่า?”

“อ้อ” ฟางเหยียนตอบกลับเสียงเบา แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ และยังคงนั่งอยู่เงียบ ๆ

ทว่าเทียนขุยกลับหัวเราะอย่างเย็นชาออกมาแล้วเอ่ยพูด : “ยัยนางมาร เธอมันเป็นพวกปล่อยข่าวลือหลอกคนอื่น คิดว่าพวกเราโง่จริง ๆ เหรอ? จะส่งพวกเราไปสู้จนตัวตาย? จากนั้นก็นั่งรอรับผลประโยชน์ คิดแผนการได้ดีจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่แผนการของเธอต้องสูญเปล่า พวกเราไม่ใช่คนที่ต้องไปทำงานแทนเธอ คิดจะมาหลอกใช้ก็มาหลอกใช้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?

ชิงตี้ขมวดคิ้วเรียวสวยเล็กน้อย แล้วเอ่ยถาม : “สามีคะ คุณไม่สนใจจริง ๆ เหรอ?”

“คิดว่าจอมพลโผ้จวินว่างขนาดนั้นหรือไง? ใครเป็นใครตายก็ต้องไปสนใจ? อย่าว่าแต่เขาเลย แม้แต่ฉันเองยังไม่อยากสนใจ นอกจากตอนนี้เธอจะบอกฉันว่าสำนักงานใหญ่ของเพลิงเสวนอยู่ที่ไหน มีเพียงแบบนี้เท่านั้นถึงจะทำให้ท่าทีที่พวกเรามีต่อเธอเปลี่ยนไป เข้าใจไหม?”

ชิงตี้พอเข้าใจได้แล้วว่า ก่อนคุณนายจะเกิดเรื่องอะไร พวกเขาก็ยังมีโอกาสได้พูด แต่ตอนนี้ เกิดช่องโหว่ขึ้นมา หากคิดอยากอุดช่องโหว่นี้แทบจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

แต่ผิดก็ผิดไปแล้ว บอกไปไม่ได้จริง ๆ น่าอึดอัดมากเหลือเกิน!

“ดูจากสถานการณ์ที่พวกเรารับรู้ สมบัติของแก๊งเก้ามังกรได้อยู่ในมือคุณแล้ว แต่ดูเหมือนมีคนพูดว่า ลูกชายของหลงเซี่ยวเทียนแห่งแก๊งเก้ามังกรไปยังสำนักกุ่ยกู๋เพื่อโน้มน้าวให้เจ้าสำนักแห่งสำนักกุ่ยกู๋มอบสมบัติของสำนักกุ่ยกู๋ออกมา ดังนั้นเมื่อได้รับข่าวนี้ พวกเราจึงรีบมาทันที เพื่อปรึกษาหารือแผนการที่จะทำได้ เพื่อทำลายแผนชั่วของเสวียนเจิ้น นี่เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่งสำหรับพวกเราทั้งสองฝ่าย”

“ใช่ ฉันยอมรับว่ามีความคิดที่จะยืมมือคุณกำจัดเสวียนเจิ้น แต่หลงเซี่ยวเทียนยอมเสียอะไรไปมากมายเพื่อคุณ จะให้เขาเจ็บปวดใจไม่ได้นะคะ ฉะนั้นความตั้งใจของนายน้อยคือ ครั้งนี้พวกเราเตรียมร่วมมือกัน เพื่อให้เสวียนเจิ้นรับมือไม่ทัน นายน้อยบอกแล้วว่าให้ฉันฟังคำสั่งจากคุณ”

ฟางเหยียนยังคงนิ่งเงียบ แต่ดวงตาที่ปิดสนิทคู่นั้นกลับลืมขึ้นมา ระหว่างหัวคิ้วมีรังสีอำมหิตเผยออกมา

เทียนขุยพูดเสียงเย็นชา : “ยัยนางมาร อย่าถูกคนอื่นหลอกใช้แล้วยังไปช่วยคนอื่นนับเงินสิ คราวก่อนเรื่องเฒ่าประหลาดตระกูลโจวที่ดินแดนตะวันตกยังไม่ได้รับบทเรียนมากพออีกเหรอ? คิดว่าวัน ๆ พวกเราไม่มีอะไรทำจริง ๆ ใช่ไหม? ถึงต้องหมุนตามพวกเธอไปมาอยู่ได้? ไม่รู้จักจำเอาซะเลย!

“เทียนขุย คุณอย่าให้มากเกินไปนะ!” ชิงตี้โมโหมาก เอ่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา : “ฉันบอกคุณไว้นะ คราวก่อนเป็นกับดักที่เสวียนเจิ้นวางไว้ก็จริง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน พวกเราได้เบาะแสจริง ๆ จึงได้รีบมา เพื่อหารือกัน แน่นอนว่าพวกเราไม่สนใจหินเหล็กนิลของสำนักกุ่ยกู๋เลยสักนิด แต่พวกคุณสนใจมัน สมบัติของสำนักใหญ่ทั้งห้าก็ขาดแค่หินเหล็กนิลของสำนักกุ่ยกู๋เท่านั้น เรื่องนี้สำหรับพวกคุณ แต่มีประโยชน์ไม่มีข้อเสีย”

เทียนขุยไม่หวั่นไหว เอ่ยพูดเสียงเย็นชาว่า : “มีอะไรจะพูดอีกไหม? ถ้าไม่มีเธอก็ไปได้แล้ว กลับดี ๆ ล่ะ ไม่ส่ง!”

ชิงตี้เข้าใจแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย!

“สามีคะ คุณจะปล่อยเรื่องใหญ่เรื่องนี้ไปเพราะความแค้นจริง ๆ เหรอ? ใช่ เรื่องที่คุณนายถูกจับตัวไป พวกเรามารู้ทีหลังว่าเป็นความผิดของพวกเรา แต่นี่เป็นแผนการของเสวียนเจิ้น เห็นได้ชัดว่าแผนการนี้ตั้งใจปิดหูปิดตาพวกเราไว้ กว่าพวกเราจะรู้ตัว แผนการของพวกมันก็สำเร็จไปแล้ว เป็นเพราะความผิดครั้งเดียว ก็เลยปฏิเสธพวกเรางั้นเหรอ?”