จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 869

เมื่อสายฟ้าฟาดลงมา สั่นสะท้านไปทั่วประเทศ!

ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ภูเขาทิพย์แม้แต่ครึ่งก้าว พลังแห่งฟ้ายังคงอยู่ที่นั่น ทำให้ผู้คนรู้สึกตกตะลึง!

สำนักลึกลับหยินเหมินและครอบครัวตระกูลขุนนางทั้งหมดไปรวมตัวกันที่ภูเขาทิพย์เพื่อสืบหาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ภูเขาทิพย์ที่เต็มไปด้วยพลังของสายฟ้า ทำได้เพียงรออยู่ที่เชิงเขา โดยหวังว่าพวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเป็นอันดับแรก นอกจากนั้นยังรวมถึงองค์กรสัตว์เพลิงที่แอบซ่อนอยู่ในความมืด เช่นเดียวกับชิงตี้และคนอื่น ๆ

“ไปรายงานท่านราชา สิ่งที่เกิดขึ้นในภูเขาทิพย์จอมพลโผ้จวินและคนอื่น ๆ น่าจะตายไปแล้ว!”

ชายคนนั้นรับคำสั่งแล้วหายเข้าไปในหมู่ฝูงชน

“ถังจู่หยิน พูดเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ? ถ้าหาก……”

“ไม่มีคำว่าถ้าหาก!” หยินฮว่าหันไปมองเขา “ถ้าเช่นนั้นคุณก็ขึ้นไปดูสิ!”

บุคคลนั้นหัวเราะและกล่าวว่า “ถังจู่หยิน ท่านกำลังล้อเล่นหรือ? ภูเขาทิพย์ทั้งลูกราบเป็นหน้ากลองแล้ว อย่าว่าแต่เป็นคนเลย สายฟ้าฟาดมาเก้าลูกติดต่อกัน ถึงแม้จะเป็นเทวดาก็ถูกระเบิดจนกลายเป็นเศษซากไปแล้ว ตอนนี้ยังมีพลังสายฟ้าหลงเหลืออยู่ ถ้าเวลาไม่ผ่านไปสิบวันหรือครึ่งเดือน เกรงว่าจะไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปแม้แต่ครึ่งก้าว”

“ถ้าไม่มีความสามารถก็อย่าพูดจาไร้สาระ กระจายข่าวออกไปว่า เทพแห่งสงครามของประเทศหวา จอมพลโผ้จวินตายไปแล้ว!”

ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยความนอบน้อมทันที!

เทพเจ้าแห่งประเทศหวาตายไป ไม่มีใครเป็นอุปสรรคขององค์กรสัตว์เพลิงแล้ว องค์กรสัตว์เพลิงสามารถทำทุกอย่างได้อย่างเต็มที่!

——

ภูเขาเสินเจี้ย ด้านข้างห้องโถง ห้องหนังสือ

“ท่านราชา เพิ่งได้รับข่าวจากภูเขาทิพย์ว่าจอมพลโผ้จวินตายไปแล้ว เขาถูกสายฟ้าฟาดจนกลายเศษซาก ภูเขาทิพย์ราบเป็นหน้ากลองไปหลายสิบเมตร และภูเขาทิพย์นั้นมีพลังแห่งฟ้าอยู่ เกรงว่าถ้าเวลาไม่ผ่านไปสิบวันหรือครึ่งเดือน คงจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้”

ชายหนุ่มไม่สนใจ แต่มือที่ถือหนังสือสั่นเล็กน้อย และกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “รู้แล้ว ออกไปเถอะ”

หลังจากที่ประตูของห้องหนังสือปิดลง ชายหนุ่มปิดหนังสือและมองไปด้านข้าง “อุปสรรคถูกขจัดไปแล้ว พวกเราสามารถทำทุกอย่างได้อย่างเต็มที่แล้ว เสวียนเย่กลายเป็นนักโทษ เพียงแต่ชิงตี้หายตัวไป”

คนที่นั่งนิ่งคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ท่านราชา อย่าบุ่มบ่าม ต้องข่มอารมณ์ไว้ พวกเราทุกคนเห็นความผิดปกติของภูเขาทิพย์สิ่งสำคัญที่สุดคืออยู่ต้องเห็นคนและตายต้องเห็นศพ ฟางเหยียนไม่เหมือนคนที่ไม่มีทางหนีทีไล่ ตามความเห็นของผมแล้ว ควรจะไปตรวจสอบ เพื่อรับรองความถูกต้องของข่าว”

ชายหนุ่มไม่เห็นด้วยและกล่าวว่า “ไม่ต้องยุ่งยากถึงขนาดนั้นหรอก ภูเขาทิพย์ราบเป็นหน้ากลอง คนไม่สามารถต้านพลังของสายฟ้าได้ และพวกเราควรทำอะไรบางอย่างแล้ว”

“ท่านราชา ต้องระวังทุกเรื่อง พวกเราอดทนมานานแล้ว แค่รออีกสิบวันหรือครึ่งเดือนทำไมจะรอไม่ได้ แม้ว่าฟางเหยียนจะตายไปแล้ว แต่ลูกน้องเป็นล้านที่สำนักเจ็ดพิฆาตของเขาก็ยังอยู่ และฝีมือของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา พวกเขายังคงเป็นพลังที่ไม่ควรมองข้าม”

ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวชมตนเอง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “คุณพูดถูก เป็นพลังที่ไม่สามารถละเลยได้ ตามความเห็นของคุณ ดังนั้นคุณไปสำรวจด้วยตนเองเถอะ”

“ท่านราชา ผมเข้าใจแล้ว”

เมื่อชายผู้นั้นกล่าวจบ ก็หายไปทันที หายไปราวกับควันสีเขียวจาง ๆ

ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน ผลักประตูห้องหนังสือ แล้วเดินออกไป

เขาเดินผ่านชั้นใต้ดินที่ยาว มีทหารเฝ้าอย่างหนาแน่นอยู่ตลอดทาง