จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 883

หลังจากที่ฝูงชนออกไป ครูของเสวียนเจิ้นก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ

“ท่านราชา ฉันรู้สึกว่าคุณไม่ควรตัดช่องทางสืบอำนาจไป แบบนี้จะทำให้ผู้คนเบื้องล่างต่อต้าน ไม่พอใจขึ้นมา!” 

“การดำรงอยู่ของโหยวฟางไม่ใช่ครั้งแรก อีกทั้งยังไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แทนที่จะมีโหยวฟางปรากฏขึ้นอีก การรวมอำนาจเอาไว้ในมือของฉันโดยตรงย่อมดีกว่า รอให้เพลิงเสวนมีเสถียรภาพอย่างสมบูรณ์เมื่อไหร่ ฉันจะแบ่งอำนาจออกไป แบบนี้ก็ยังไม่สาย” 

ชายชราเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อย่างนั้นผลลัพธ์ก็คือ คนสนิทตีตัวออกหาก ในใจมีความเห็นต่างกัน จากท่าทีเมื่อครู่นี้ของพวกเขา ในใจของพวกเขามีความคิดชั่วร้ายแต่กลับไร้ทางที่ระบายออก เกรงว่าจะมีปัญหา"

“ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องพวกเขา หากใครกล้าทำผิดกฎ ฆ่าไม่เว้น!” 

ชายชราส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ วิธีการโหดเหี้ยมของเสวียนเจิ้นสามารถข่มขวัญผู้อื่นได้ดี แต่แบบนี้ก็มีเพียงผลลัพธ์เดียวเท่านั้น นั่นคือคนเหล่านี้จะทำการทรยศต่อญาติพี่น้องของพวกเขาจากนั้นก็กระจัดกระจายออกไป เมื่อถึงวันหนึ่ง เพลิงเสวนก็จะแตกออกเป็นเสี่ยง

“ใช่สิ อาจารย์ ว่ากันว่าผู้คนในสำนักเจ็ดพิฆาตเริ่มทำการสืบหาวังของเสวียนเย่แล้ว แต่ฉันคิดว่าจุดประสงค์ของพวกเขาไม่น่าจะใช่แค่วังของเสวียนเย่เท่านั้น แต่เป็นการทำเพื่อสืบหาวังของพวกเรา”

“พวกเขาไม่ใช่คนที่เราต้องกังวล ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเสวียนเย่หายไปตั้งแต่เขาถูกฉันจับขัง ต่อให้หาวังพบแล้วยังไงกัน? ก็แค่กลับไปมือเปล่า เดินทางเสียเที่ยว เรื่องด่วนของเราตอนนี้คือการหาชิงตี้ ผู้หญิงคนนี้คืออันตรายที่ซ่อนอยู่ตลอดไป!”

“ชิงตี้ดูราวกับหายสาบสูญไปจากโลกแล้ว ฐานทัพลับที่กระจัดกระจายไปทั่วประเทศก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน อ้อใช่ ครั้งสุดท้ายที่เธอปรากฏตัวดูเหมือนว่าจะยังเป็นจินโจว ครั้งนั้นเธอคราวนั้น เธอติดต่อกับหยิ่นฮวา จากนั้นก็หายตัวไป” 

“อาจารย์ ต้องหาเธอให้เจอ ส่วนสำนักเจ็ดพิฆาต?” เสวียนเจิ้นหยุดชะงักไปแล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกเขากำลังกังวลเรื่องหาคนของเพลิงเสวนไม่เจอไม่ใช่หรือไง? อย่างนั้นก็เปิดเผยที่อยู่ของโหยวฟางออกไป ให้พวกเขาทำอะไรสักหน่อย แบบนี้พวกเราก็จะได้มีเวลาทำเรื่องของเราเองมากขึ้น ยังมีอีกอย่างคือดินแดนต้องห้ามของจ้าวขุมนรก ต้องสำรวจเวลาที่จะเปิดออกให้ดี ฉันเกรงว่ามันจะสายเกินไป!”

“ท่านราชา เข้าใจแล้ว” 

ชายชราหายไป เสวียนเจิ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง มือกำหมัดแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โหยวฟาง เป็นตัวอย่างที่ดีเสียจริง!”

——

วังเสวียนเย่ ขณะนี้เป็นแค่ที่รกร้าง มีซากปรักหักพังอยู่ทุกหนทุกแห่ง ราวกับถูกทำลายพลิกค้นไปจนหมด

รองผู้นำทั้งห้าคนรวมตัวกันและจ้องไปที่วังอันหรูหรา สีหน้าของทั้งห้าคนดูตกใจ

เทียนกางพูดขึ้น "เป็นเพลิงเสวนจริงๆด้วย มั่งคั่งและทรงพลังจริงๆ วังที่หรูหราขนาดนี้ ช่างทำเอาคนต้องตะลึง!"

เทียนหลังเองก็อุทานว่า "ไม่รู้ว่าขูดเลือดขูดเนื้อของประชาชนไปเท่าไหร่แล้วในหลายปีนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันจะมีขนาดใหญ่แบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะหาไม่เจอบนแผนที่ ช่างน่าสนใจจริงๆ!"

เทียนเต๋อ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “เสวียนเย่ยังไงก็เป็นนายน้อยเช่นกัน วังที่งดงามเช่นนี้ ดูเหมือนจะตรงกับตัวตนของเขา แต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปแล้ว ที่นี่ได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง เกรงว่าคงไม่มีร่องรอยให้สืบหาเหลืออีก!”

เทียนซิงจ้องไปรอบๆ ไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันไปหาเทียนฝู่ “เทียนฝู่ ดูเหมือนเราจะพลาดอะไรบางอย่างไป"

“ยังไงก็เถอะ พวกเราจะมาเสียเที่ยวไม่ได้ ในเมื่อมาแล้ว ทำไมเราไม่ไปเยี่ยมชมวังของนายน้อยเพลิงเสวนสักหน่อยล่ะว่าไร้มนุษยธรรมมากแค่ไหนกันแน่!” จากนั้นเทียนฝู่ก็มองไปที่ผู้คนและพูดเยาะเย้ย "พี่น้องทั้งหลาย ไปกันเถอะ ของพวกนี้ถือเป็นมรดกทางวัฒนธรรมเชียวนะ ต้องระวังสักหน่อย!"

เมื่อทั้งห้าเข้าไปในวัง ทหารคนอื่นๆ ก็เริ่มแยกกระจายกันออกไปและเริ่มค้นหาพระราชวัง

“เด็กดี ต่อให้ถูกคนย้ายออกไปหมดแล้ว แต่พลังครอบงำก็ยังรั่วไหลไปทั่ว นายลองดูที่ประตูนี้สิ ลองดูฉากกั้นนี้สิ นี่แทบจะเป็นเสมือนของของจักรพรรดิโบราณ เพลิงเสวนนี้คิดว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิไปแล้วจริงๆ สมกับคำที่ว่า มีเงินมากก็มีอิทธิพลมาก ช่างมีเงินมีอำนาจบาตรใหญ่จริงๆ!"

ไม่เพียงแต่เทียนกางที่ตกตะลึงกับสิ่งนี้เท่านั้น แม้กระทั่งอีกสี่คนก็เป็นเช่นกัน เมื่อพวกเขาเข้าไปในตำหนักกลาง พวกเขารู้สึกว่าที่นี่ไม่ต่างจากพระราชวังของจักรพรรดิโบราณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นสัญลักษณ์บัลลังก์ของจักรพรรดินั้น และเมื่อมองไปยังบันไดกว่า 45 ก้าวใต้บัลลังก์ที่นั่ง นี่ก็เป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิผู้อยู่เหนือคนทั้งปวง!

เกียรติยศอันสูงส่งมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง แสดงความสง่าเป็นเลิศ!

“ทำไมเราไม่ยึดที่นี่เอาไว้ก่อน จากนั้นก็เอาไว้ให้พี่ใหญ่ทำเป็นพระราชวัง?” 

ข้อเสนอของเทียนหลังได้รับการสนับสนุนจากทุกคน จนแทบอยากจะซ่อมแซมที่นี่ขึ้นในทันที!

“พอได้แล้ว แม้ว่าสถานที่นี้จะว่างเปล่า แต่ก็น่าจะเหลือร่องรอยอะไรไว้บ้าง ละเอียดมากกว่านี้หน่อย น่าจะได้ผลลัพธ์อะไรอยู่บ้าง”