จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 887
เสียดายตำแหน่งตัวเอง！
คำนี้เหมือนตอกหน้าให้กับไอ้ชุดเผ่าดำเลย และเหมือนจะชี้นำทุกคนให้คิดว่าไอ้ชุดเผ่าดำคิดเพื่อแย่งชิงอำนาจ！
คิดๆ ดูก็จริง ทุกคนตัดสินใจจะยกทัพ สถานการณ์มันต้องเป็นไปตามนี้ เขากลับมาขวางทุกคนไว้ ปฏิเสธความคิดทุกคน เขาต้องการอะไรกัน? ก็คงต้องเป็นอำนาจนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเขาจะยอมแบกรับความกดดันอันมหาศาลแบบนี้หรือ?
“ผู้อาวุโสจาง ท่านบอกว่าผมนั้นคิดจะยึดอำนาจ ผมก็อยากจะถามคุณเหมือนกัน ผมอยู่ในตำแหน่งมานานขนาดนี้ ผมไปแย่งชิงอำนาจอะไรแล้วบ้าง? สาขาทั้ง4ของเพลิงเสวนงั้นหรือ? หรือว่าหรือว่าเส้นสายทางธุรกิจของเพลิงเสวน? หรือว่าผมไปก่อตั้งศาลาลงโทษ? หรือว่าตำแหน่งผู้อาวุโสของท่านในตอนนี้?”
ผู้อาวุโสจางได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ผ่อนคลาย พร้อมกับโต้กลับทันที งั้นก็แสดงว่าเขาสนใจจริงๆ ติดกับดักแล้ว！
“ท่านก็ไม่ต้องมาเล่นแง่กับผมหรอก ต่อให้ผมต้องถูกเอาไปขังวังเย็น ท่าก็ยังคงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งอะไรหรอก รู้ไหมว่าเพราะอะไร?”
ผู้อาวุโสจางอยากรู้มากว่าเพราะอะไร แต่เขาก็ไม่ได้ถาม เขารู้ดีว่าถ้าถามออกไป เขาก็จะตกอยู่ในแผนที่ไอ้ชุดเผ่าดำวางไว้แล้ว จังหวะของเขา จะต้องเป็นไปตามขั้นตอน！
ไอ้ชุดเผ่าดำก็ยิ้มๆ “ผู้อาวุโสจาง ความคิดเล็กน้อยของท่าน เก็บมันไปเสียเถอะ ถ้าเอาสมองไปใช้ในการงานอย่างจริงจัง ผลงานของท่านก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าผมหรอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นผู้อาวุโสนอกสำนัก”
ผู้อาวุโสจางผู้คุยโวเชิดชูตัวเอง ก็เหมือนถูกเหยียบลงไปทันที ตอบโต้แบบนี้ทำให้คนสะใจดีจริงๆ ！
เห็นผู้อาวุโสจางหน้าเสียนั้นไหม?
เห็นได้ชัดว่าคงจะถูกพูดแทงใจดำไปเจ็บไม่น้อย！
“งั้นผมก็บอกท่านไปตามตรงแล้วกัน ที่ท่านไม่สามารถขึ้นตำแหน่งได้ เพราะว่าท่านอวดฉลาดมากเกินไป คิดไปเอง จิตใจคับแคบ คนกระจอกได้อำนาจ ท่านคิดว่าท่านราชาไม่มีความสามารถแยกแยะได้หรือไง? จะให้ท่านมาหลอกเอาได้ง่ายๆ หรือไง? คนอวดฉลาดไม่มีจุดจบที่ดีหรอก ส่วนจุดจบของท่านนั้น ผมว่าอีกไม่นานก็จะได้เห็นแล้ว”
ผู้อาวุโสจางก็หน้าเสียไปมากกว่าเดิมอีก！
หมอนี่ตอบโต้ได้ร้ายมากเลยทีเดียว！
พูดว่าแดกเขาเสียจนไม่เหลือข้อดีอะไรเลยสักอย่าง！
“พูดแทงใจดำของท่านไปแล้วงั้นหรือ? ไม่เป็นไร นอกจากตัวท่านจะคิดเองเออเองแล้ว ยังคิดว่าตัวเองนั้นดีอีก คิดว่าทุกเรื่องจะต้องผ่านตัวท่านหรือไง? อายุก็ปูนนี้แล้วยังทำไร้เดียงสาอีก? คิดว่าตัวเองเป็นเด็ก3ขวบหรือไง? ไม่สิ ขอโทษที ผมพูดผิดไป ท่านคิดว่าพวกเราเป็นเด็ก3ขวบหรือไง? คิดจะหลอกกันง่ายๆ หรือไง?”
“ผมจะบอกให้นะว่า ผมไม่อยากมาต่อปากต่อคำด้วย เพราะผมคิดว่า ด่าคุณไปก็สกปรกปากผมเปล่าๆ คิดว่าผมจะยอมให้รังแกง่ายหรือไง? คิดจะมาแสดงตัวตนต่อหน้าผมงั้นสิ คิดว่าตัวเองแน่หรือไง? ผู้อาวุโสจาง ท่านอย่าลืมนะว่า ถ้าอมอยากจะให้ท่านตาย มันง่ายกว่าบี้มดตัวหนึ่งอีกด้วยซ้ำ ดังนั้น ตอนที่ผมไม่ได้ไปหาเรื่องอะไรท่าน ท่านก็หุบปากเงียบไปเสียดีกว่า”
“นี่ท่าน……”
“ท่านเทิ่นอะไรล่ะ? จะเล่นตลกกับผมหรือไง? จะเล่นกับผมใช่ไหม? ได้สิ ไม่ยอมก็มาลองกันสักตั้ง！”
ผู้อาวุโสจางก็เหมือนลูกบอลรั่วลม ทำท่าอ่อนข้อไป！
เขาจะกล้าไหม?
ตอบได้เลยว่า！
ไม่กล้า！
ให้ตายเขาก็ไม่กล้า สู้ไอ้ชุดเผ่าดำไม่ไหวหรอก！
ผู้อาวุโสจางยอมถอย ทุกคนในตำหนักกลางมีใครกล้ามองไอ้ชุดเผ่าดำด้วยสายตาศัตรูอีก? อารมณ์ก็นิ่งลงไปมาก ทำตัวไม่ถูกจนจะไม่มีที่ยืน！
ไม่เสียแรงที่เป็นไอ้ชุดเผ่าดำ ถูกผู้อาวุโสจางปั่นประสาทจนทุกคนเกิดอารมณ์ขึ้นมา แต่พูดแค่ไม่กี่คำก็จัดการได้เรียบร้อย ไม่เพียงเท่านั้น ยังพูดทำให้ผู้อาวุโสจางเสียหน้าไปอีก ขึ้นหลังเสือแล้วมันลงยากจริงๆ ！
“ทุกท่าน ไม่ใช่เพราะว่าผมตั้งใจต่อว่าผู้อาวุโสจาง แต่ผมหมายถึงทุกคนที่นอกเหนือจากท่านราชา ต้องอภัยที่ผมต้องพูดตามตรง ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นเศษสวะทั้งนั้น！”
ในเมื่อฉีกหน้ากันแล้ว ไอ้ชุดเผ่าดำก็ไม่คิดสนใจมิตรภาพต่อกัน สามารถชูคอตัวเองจัดการปัญหาได้ แล้วทำไมจะยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อทุกอย่างไม่ได้?
คนในตำหนักกลางก็ผงะ！
ไอ้ชุดเผ่าดำบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เขากลับคิดที่จะเอาพลังตัวเองคนเดียว มาท้าสู้กับคนระดับสูงทั้งหมด ถ้าไม่ใช่บ้าแล้วจะเรียกว่าอะไร?
ไม่สิ！
เขาไม่ได้บ้า แต่มันคือการทดลองรนหาที่ตายอย่างบ้าคลั่ง！
การรนหาที่ตายในแบบใหม่！
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ