จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 89

คำพูดของหลินถงมีพลังและอำนาจโน้มน้าวจิตใจ

ลูกน้องพันกว่าคนนั้นของหยางซ่าวหานล้วนเงียบกริบไม่กล้าส่งเสียง แต่ละคนมองหลินถงอย่างหวาดกลัว

ตบหน้าตนเองต่อหน้าลูกน้องมากมายขนาดนั้น นี่คือไม่เห็นแก๊งเสือดาวดำอยู่ในสายตาเสียเลย แต่หยางซ่าวหานมีหนทางอะไรกันล่ะ? นี่คือคุณนายใหญ่ตระกูลถัง ตระกูลถังอยู่ที่หนานหลิงพูดอะไรมาสักคำ ล้วนสามารถบดขยี้การมีอยู่ของตนเองได้

ในใจเขาโกรธเคือง ทว่ากลับไม่กล้าพูด

เขาไม่กล้าพูด แต่ลูกน้องของเขาทนไม่ได้ ชายหัวล้านพูดอย่างโมโหเดือดดาล “ตระกูลถังแน่นักหรือไง พวกเราทำธุระของตัวเอง เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? เรื่องของแก๊งเสือดาวดำของพวกเราจำเป็นต้องให้เธอมาจัดการตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ชั่วพริบตาเดียวหยางซ่าวหานเหงื่อไหลพราก ยกมือขึ้นมาตบชายหัวล้านอย่างแรงทีหนึ่ง จากนั้นตวาดแบบแค้นเคือง “แกจะไปเข้าใจอะไร? เงียบปากให้ฉันเดี๋ยวนี้”

ตบชายหัวล้านเสร็จ เขารีบพูดแบบเออออห่อหมก “คุณนายใหญ่พูดถูกครับ ลูกน้องของผมคนนี้มีตาหามีแววไม่ หวังว่าคุณนายใหญ่ท่านอย่าได้ถือสา”

หลินถงทำเสียงฮึดฮัด ขี้เกียจมองชายหัวล้านแม้แต่นิดเดียว หมุนตัวเดินเข้าไปหาฟางเหยียนแล้ว บางทีคงเป็นออร่าบนตัวของหลินถงที่ยิ่งใหญ่เกินไป ซ่งหยิงยืนอยู่ด้านหลังของฟางเหยียนยังรู้สึกไม่เป็นอิสระสุดๆ เธอจึงยิ่งหลบไปด้านหลังของฟางเหยียนจนใกล้กว่าเดิมโดยจิตใต้สำนึก

“คุณฟาง พวกเราเจอกันอีกแล้วนะคะ” หลินถงเผชิญหน้ากับฟางเหยียน บนหน้าเผยรอยยิ้มที่สวยหยาดเยิ้มที่สุดออกมา

ซ่งหยิงมองจนตะลึงพักหนึ่ง นี่กำลังทักทายผู้ชายคนนี้อยู่เหรอ?

คุณฟาง ที่แท้เขาแซ่ฟาง

“ครับ ขอบคุณครับ!” ฟางเหยียนพูดเบามาก ในคำพูดฟังความรู้สึกซาบซึ้งไม่ออกสักนิดเดียว

เหมือนว่าทุกอย่างที่หลินถงทำเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล ซ่งหยิงรู้สึกว่าแปลกมาก

หลินถงใช้เสียงที่นุ่มนวลสง่างามพูดต่อไป “ที่ควรพูดขอบคุณเป็นฉันถึงจะถูกค่ะ เรื่องครั้งก่อน หลินถงจำใส่ใจตลอดมา ไม่เคยลืมจากใจ ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะได้เจอกับคุณฟางอีกครั้ง ถ้าคุณมาที่หนานหลิง ทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้าก่อนสักหน่อยล่ะ เกือบก่อเรื่องเข้าใจผิดยกใหญ่แล้ว”

เรื่องครั้งก่อน? หรือว่าสองคนนี้เคยเกิดอะไรขึ้นกัน?

ไม่เพียงแค่ซ่งหยิง แม้แต่เทียนขุยยังมองฟางเหยียนแบบไม่รู้ตัวแวบหนึ่ง

ฟางเหยียนหัวเราะอย่างขมขื่น ส่ายหน้าตอบ “ไม่เป็นไร!”

“คุณฟาง งั้นตอนนี้คุณน่าจะไม่มีธุระต้องทำแล้วสินะ? ถ้าคุณสะดวกแล้วล่ะก็ พวกเราสามารถไปที่โรงแรมแถวนี้ ฉันอยากตอบแทนน้ำใจที่คุณฟางมีต่อฉันสักหน่อยค่ะ” ยามหลินถงเผชิญหน้ากับฟางเหยียน บนหน้ามีรอยยิ้มอยู่ไม่ขาดสาย ยิ้มออกมาจากภายในใจแบบนี้ และไม่ได้เสแสร้งทำ

พูดได้ว่าพอผู้หญิงที่สวยงามคนนี้ยิ้มขึ้นมา ทำเอาจิตใจลุ่มหลงเสียจริง รอยยิ้มนี้ของหลินถง เพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายหวั่นไหว

“ได้!” ฟางเหยียนถือว่ารับปากคำเชื้อเชิญของหลินถงแล้ว

พอได้ยินฟางเหยียนตอบรับ บนหน้าของหลินถงปรากฏรอยยิ้มที่ตื่นเต้นขึ้นมาทันใด เหมือนเด็กสาวที่กำลังดีใจอย่างนั้น

“ดีเหลือเกินค่ะ!” หลินถงบอก

จากนั้นมองทางหยางซ่าวหาน สีหน้าเปลี่ยนในชั่วพริบตา จากที่ตื่นเต้นกลายเป็นเฉยเมย พูดจาเย็นชา “หยางซ่าวหาน คุณฟางท่านนี้เป็นเพื่อนของฉัน นายจะเห็นแก่หน้าฉันหลินถงสักครั้ง ให้คุณฟางไปจากที่นี่ได้มั้ย?”

หยางซ่าวหานพูดแบบตกใจหน้าซีด “คุณนายใหญ่ท่านพูดจาแบบนี้ได้ที่ไหนครับ ผมจะกล้าทำให้เพื่อนของท่านลำบากใจได้ที่ไหนกัน เมื่อสักครู่เป็นผมมีตาหามีแววไม่ ท่านตามสบาย เชิญตามสบายครับ!”

เมื่อพูดจบ ลูกน้องพวกนั้นก็รีบหลบเป็นทางที่กว้างขวางเส้นหนึ่งออกให้ หลินถงทำท่าทางผายมือออกมา พูดว่า “คุณฟาง เชิญค่ะ!”

ฟางเหยียนก้าวเท้าใหญ่ๆ เดินเข้าไปแล้ว ตามมาด้วยด้านหลังที่เป็นเทียนขุยและหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรคนนั้น