ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1086

วิทนีย์พูดอย่างมุ่งมั่นและอ่อนหวาน “ไม่ต้องห่วงเจนสัน ถึงฉันจะไม่แน่ใจแค่ไหน ฉันก็จะฝึกร่างกายที่แกร่งดุจเหล็กกล้าของฉัน ให้อ่อนนิ่มจนนายสามารถจับปั้นเป็นแบบที่นายชอบได้เลยล่ะ ถึงฉันจะต้องลงคลาน ฉันก็จะคลานไปหานาย”

“ฉันจะไม่ปล่อยให้นายเป็นเพนเนโลพีที่สองแน่นอน”

เจนสันงึมงำ “เธอจะคลานมาหาฉันไหมมันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

วิทนีย์ “...”

เมื่อวิทนีย์เห็นว่าใบหูของเจนสันเป็นสีชมพู เธอก็หลุดยิ้มออกมา

“ฉันจะไปหัดเย็บผ้าแล้ว”

“ฉันไปแล้วนะเจนส์”

หลังพูดจบวิทนีย์ก็จากไป

เจนสันมองภาพวาดแม่เงียบ ๆ รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเย็นชาราวน้ำแข็งของเขา

เขาพูดเสียงต่ำ “ผมจะกลับไปเร็ว ๆ นี้ครับคุณแม่”

แกรนด์ เอเซีย เมืองอิมพีเรียล

ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานและเจย์ก็นอนไม่หลับทั้งคืน

เขายืนอยู่ด้านหน้าบานหน้าต่างโค้งในห้องนอนขณะจ้องไปที่วิลล่าตรงข้ามด้วยแววตาลึกล้ำ

เขารู้สึกสับสน

เขาชอบแม่ของเซ็ตตี้น้อย เมื่อไรก็ตามที่เขาเห็นเธอเขาก็มีความรู้สึกอยากเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธอ

แองเจลีนเองก็ชอบเขา เป็นความรักแบบที่เธอสามารถสละทุกอย่างได้โดยไม่ลังเล

ผู้หญิงทั้งสองเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก

เขาไม่สามารถเอาตัวเข้าไปพัวพันกับทั้งสองได้ ตราบใดที่เขายังไม่รู้ตัวตนของเขาแน่ชัด

หลังจากพิจารณาอย่างถ้วนถี่ เจย์ก็ตัดสินใจได้อย่างยากลำบากว่าเขาจะจากไป

เขาเขียนจดหมายลาออกถึงแองเจลีน

ในจดหมายนั้นมีแค่ประโยคเดียว

“ผมจะไปค้นหาตัวเอง ผมหวังว่าครั้งหน้าที่เราเจอกันผมจะคืนเป็นตัวเอง”

เขาใส่คำว่า นิรนาม แทนชื่อของตัวเอง

ทั้งจดหมายลาออกและบัตรเงินสดที่แองเจลีนให้มาต่างก็วางทิ้งไว้ด้วยกันที่โต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น