ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1291

คาร์สันกลืนน้ำลาย เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในถ้ำสิงโต เขาตอบไปด้วยเสียงสั่นเทา “พูดตามตรงนะครับคุณเซเวียร์ เรื่องโชคร้ายและการล่มสลายของตระกูลอาเรสเมื่อสามปีก่อน คุณเองก็อยู่ในรายชื่อที่ต้องโดนจัดการด้วยเพราะว่าคุณเป็นลูกสะใภ้ของพวกเขา แต่ว่านายน้อยนั้นหลงรักคุณหัวปักหัวปำจนเขายอมสละนิ้วก้อยของตัวเองเพื่อช่วยคุณไว้”

“ส่วนลูก ๆ ของคุณนั้น นายน้อยก็ตั้งใจว่าจะหักนิ้วตัวเองสามนิ้วเพื่อช่วยพวกเขาไว้ แต่ต้องขอบคุณที่คุณบอกความจริงมาในตอนท้าย เพราะว่าในตัวของนายน้อยและคุณหนูพวกนั้นมีสายเลือดของยอร์กไหลเวียนอยู่ ทำให้พวกเขาได้รับการถอดชื่อออกจากรายการสังหาร”

“ตอนที่นายน้อยจากมา เขาไม่ได้พาใครกลับมากับเขาด้วย”

แองเจลีนสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเรื่องที่เขาบอก

“ถ้าเป็นแบบนั้น มีคนชื่อปีศาจอยู่ในป้อมตระกูลยอร์กไหม?” แองเจลีนถามอีกครั้ง

คาร์สันพึมพำ “ปีศาจ” เขาส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่มีคนแบบนั้นในป้อมตระกูลยอร์กนะครับ คุณเซเวียร์”

มือแองเจลีนที่ซุกอยู่ใต้แขนเสื้อสั่นเทา “ฉันเชื่อนายได้ใช่ไหมคาร์สัน?”

คาร์สันสาบาน “ผมไม่มีความกล้าพอที่จะโกหกคุณหรอกครับคุณเซเวียร์ ใครจะรู้ว่าสักวันคุณอาจจะกลายเป็นนายหญิงของป้อมตระกูลยอร์กก็ได้ ผมไม่มีทางตั้งตัวต่อต้านคุณหรอกถึงผมจะกล้ากว่านี้ก็เถอะ”

หัวใจของแองเจลีนจมดิ่งสู่ความมืดมิดหลังจากที่ได้ฟังคำยืนยัน

“ร็อบบี้น้อย” น้ำตาเธอไหลพรากใบหน้า

แองเจลีนยืนแข้งขาสั่นก่อนจะโบกมือให้คาร์สัน “นายไปได้แล้ว”

คาร์สันรีบจากไปอย่างเชื่อฟัง

ทันทีที่เขาออกไปจากสวนสายลมสดชื่น คาร์สันก็พุ่งตัวไปที่ห้องสมุดทันที

ท่ามกลางป่าไผ่ ชายชราผมขาวผิวสีทองแดงนั่งตัวงอเอามือกุมท้องอยู่ เขาขยับตัวได้อย่างยากลำบาก

“คุณท่านยอร์ก” คาร์สันรีบเข้ามาหาคุณท่านยอร์ก “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

คุณท่านยอร์กด่า “ไอ้ชั่วนั่นมันวางยาถ่ายฉัน ฉันอยู่ในห้องน้ำนานจนเกือบจะตายอยู่ในนั้นแล้ว”