ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1290

หากมีใครต้องการหาหนังสือสักเล่มแบบเฉพาะเจาะจงในนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร โชคดีที่เจย์มีแผนที่ในหัวคอยนำทาง เขารู้ว่าสมุดบันทึกรายชื่อประชากรอยู่ในชั้นหนังสือส่วนของป้อม 48

ตอนนั้นมีคนเหมือนตุ๊กแกตัวใหญ่เกาะอยู่ที่ชั้นหนังสือตู้ที่ 48 ขาของเขาเลือดไหลไม่หยุด เขาหยิบชุดปฐมพยาบาลที่พกติดตัวออกมาจากนั้นก็ทายาและพันผ้าพันแผลเพื่อหยุดเลือด

เจย์เดินผ่านยามห้องสมุดและแอบเข้ามาด้านใน

เมื่อเข้ามาถึงตู้หนังสือส่วนของป้อม 48 เจย์ก็เริ่มมองหาสมุดบันทึกรายชื่อประชากรบนชั้นหนังสือ ทันใดนั้นก็มีร่องรอยสีแดงเลือดบนหน้าหนังสือที่สะดุดตาเจย์ เขาแตะรอยสีแดงบนหน้าหนังสือนั้นด้วยนิ้วมือและรู้สึกได้ถึงความชื้น เจย์ตื่นตัวระวังภัยทันใด

นักฆ่าที่บาดเจ็บต้องซ่อนอยู่ข้างบนแน่

เขาคาดเดาเช่นนั้น

ทันใดนั้นเจย์ก็มีความคิดดี ๆ แวบเข้ามาในหัว เขารวบรวมกำลังและฟาดมือใส่ชั้นหนังสือทันทีทันใด รังสีสังหารอย่างรุนแรงก็พุ่งตรงเข้ามาใส่เขา

เจย์หมุนตัวด้วยความเร็วแสงและหลบพ้นคมมีดของนักฆ่าไปได้

เจย์มองนักฆ่าที่ใส่ชุดพรางตัวสีดำพร้อมดึงหมวดฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะ ทั้งปาก จมูก และตาต่างก็ปกปิดไว้มิดชิด ความคิดที่ว่าเจ้าหมอนี่แอบอยู่บนเตียงของแองเจลีนเมื่อคืนนี้ทำให้โทสะพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจของเจย์ ดวงตาเขาแผ่รังสีเย็นเยียบ

“ให้ฉันเห็นหน้านายหน่อย” เขากำหมัดแน่น เปลี่ยนตำแหน่งท่ายืนและเริ่มวิ่งไต่กำแพงเหมือนตุ๊กแกเพื่อโจมตีนักฆ่าคนนั้นจากด้านข้าง

นักฆ่าเพิ่งจะทำแผลบนขาของตัวเองเสร็จ ดังนั้นความเจ็บปวดของขาที่พันผ้าไว้ก็ลดลงไปเยอะมาก สำหรับปีศาจที่ผ่านการฝึกนรกมาเช่นเขานั้น ความเจ็บปวดแค่นี้แทบไม่ส่งผลอะไรต่อการเคลื่อนไหวร่างกาย

เขาและเจย์พุ่งเข้าต่อสู้กัน หมัดของเจย์นั้นหนักหน่วงและรวดเร็ว ทักษะการต่อสู้แบบผสมผสานของเขานั้นอยู่ในระดับที่สมบูรณ์แบบ

ส่วนอีกด้านนั้น เทคนิคการต่อยของเด็กหนุ่มก็รุนแรงมากพอที่จะจัดการคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้ เมื่อเขาปล่อยหมัดออกไปตำแหน่งที่เจย์หลบไปนั้น ก็จะแหลกลาญลงเป็นหลุม

“นายก็เก่งใช้ได้นี่นา?” เจย์ชม

เสียงของเด็กหนุ่มดูอ่อนแรง “คุณก็เหมือนกัน”

ทั้งสองต่อสู้กันเป็นเวลานานและเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้ามาห้าม

บางทีการต่อสู้นั้นอาจจะรุนแรงเกินไป สมุดบันทึกรายชื่อประชากรที่เด็กหนุ่มขโมยมาก็ร่วงลงมาจากข้างเอวของเขา