จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 162

หลี่มู่หัวเราะ

เขาก็คิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้จะมีคนหน้าหนาไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้จริง

ท่าทางของอีกฝ่ายมีฐานะตำแหน่งสูง แต่กลับทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ มันช่าง….

หากเปลี่ยนเด็กหนุ่มคนอื่น บางคนอาจตกใจกลัวกับคำพูดถากถางแบบนี้ อาจจะลังเลคิดว่ายอมรับผิดก็ไม่เป็นอะไร อย่างดีก็ถือว่าให้กลอนบทนี้กับเจินหย่วนเต้าไป ทว่าทำเช่นนั้นจะตกอยู่ในกับดักคำพูดของฝ่ายตรงข้าม ชื่อเสียงเสียหาย ในภายภาคหน้าไม่อาจพลิกชีวิตกลับมาได้แล้ว

‘กลอนสาวงามของข้าก็ลอกเขามาจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่ได้ลอกเอ็งโดยเด็ดขาด

ตาแก่นี่ก็ช่างกล้า’

แต่เดิมหลี่มู่ไม่คิดจะพูดจาด้วยเหตุผลอยู่แล้ว ดังนั้นจึงกำลังจะลงมือ…

ทว่าในเวลานี้ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางบันได

“เป็นไปไม่ได้ คุณชายคนนี้ไม่มีทางลอกงานเด็ดขาด อาจารย์เจินเกรงว่าคงจะเข้าใจผิดแล้ว” เป็นเสียงอ่อนหวานที่คุ้นเคย ฮวาเสี่ยงหรงในชุดผ้าขาวโปร่งบางเดินลงมาจากบันไดอย่างเนิบช้า โดยมีแม่เล้าไป๋เซวียนแห่งหอสดับเซียนเดินมาด้วย

หืม?

นางลงมาอย่างนั้นรึ

หลี่มู่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

แต่ทว่า คิดในอีกมุมหนึ่ง น่าจะเป็นเพราะเสียงโหวกเหวกข้างล่างนี้ดังเอะอะเหลือทน ดังนั้นจึงทำให้ฮวาเสี่ยงหรงที่อยู่ชั้นสามตกใจ

สาวน้อยคนนี้มีน้ำใจเสียจริง แม้แต่ชุดยังไม่ได้เปลี่ยนให้ดีก็ลงมาแก้ต่างให้ตนแล้ว

ใบหน้าของหลี่มู่เผยรอยยิ้ม

และในตอนนี้ ทั่วทั้งโถงใหญ่ชั้นหนึ่งแตกตื่นฮือฮา

ไม่นึกว่าแม่นางฮวาจะลงจากชั้นบนมาแล้ว

หลายคนที่อยากยลโฉมมานานแล้วตื่นเต้นขึ้นมาทันที

นี่เป็นโอกาสที่ยากจะพบพาน ในที่สุดก็จะได้ยลโฉมนางคณิกาอันดับหนึ่งของหอสดับเซียนในตำนานแล้ว

สายตานับไม่ถ้วนพุ่งมองไป

หลินชิวสุ่ย หลิวมู่หยาง และซ่งชิงเฟยทั้งสามคนสีหน้าเคร่งขรึมทันที

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ฮวาเสี่ยงหรงจะเผยหน้าเผยตัวเพื่อบัณฑิตตัวเล็กๆ แบบนี้ ซ้ำยังช่วยเขาพูดแก้ต่างอีก นี่ทำให้พวกเขาทั้งตกใจทั้งโมโห

สายตาของเจินหย่วนเต้าหยุดอยู่ที่ใบหน้าฮวาเสี่ยงหรง สีหน้าตะลึงเพราะความงามปรากฏขึ้นแล้วหายวับไป ในใจเกิดความร้อนรุ่มอย่างอดไม่ได้ รูปโฉมของสตรีผู้นี้ทำให้เขาตกตะลึงเช่นกัน

“ที่แท้เป็นแม่นางฮวานี่เอง” เขาปกปิดความปรารถนาในใจตนเองอย่างระมัดระวัง หัวเราะเบาๆ ก่อนพูดขึ้น “แม่นาง เกรงว่าสหายน้อยผู้นี้จะปิดบังเจ้าแล้ว กลอนสาวงามบทนนั้นเป็นผลงานของข้าหลังจากเมามายจริงๆ วันนั้น…”

ฮวาเสี่ยงหรงตัดบทคำพูดเขาทันที “อาจารย์เจินน่าจะดื่มไม่เก่ง ดังนั้นความจำจึงเลอะเลือน ข้าเชื่อว่ากลอนสาวงามต้องเป็นผลงานของคุณชายผู้นี้แน่นอน คุณชายมีคุณธรรมสูงส่ง ความสามารถด้านกลอนกวีเป็นเลิศ ไร้ใดผู้เทียบเทียม ไม่มีทางทำเรื่องคัดลอกกลอนเด็ดขาด”

เจินหย่วนเต้าอึ้งไปเล็กน้อย ดวงตามีแววโมโหพาดผ่าน

ตอนนี้ เจี่ยจั้วเหรินอาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด ใบหน้าอมยิ้ม ลูบเคราของตน พลางก้าวออกมาเอ่ย “แม่นางฮวาเอ่ยเช่นนี้มีหลักฐานอะไรหรือไม่” ไร้ยางจริงๆ พูดว่าคนอื่นลอก กลับให้นำหลักฐานว่าไม่ได้ลอกออกมา

เจี่ยจั้วเหรินคืออาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ ตำแหน่งและชื่อเสียงของเขาไม่ด้อยไปกว่าเจินหย่วนเต้าเลย ทั้งสองสู้กันทั้งต่อหน้าและลับหลังมาตลอด ลูกศิษย์น่าภาคภูมิใจที่สั่งสอนออกมาอย่างหลิวมู่หยางและหลินชิวสุ่ยก็เป็นเช่นนี้

“นี่…” ฮวาเสี่ยงหรงเงียบงันไปชั่วครู่ จากนั้นเอ่ย “ความสามารถของคุณชายหายากยิ่งในโลก บนชั้นสามเขาแค่พูดออกไปตามอารมณ์ ก็แต่งกลอนให้กับข้าอีกบท กลอนบทนี้สามารถใช้เป็นหลักฐานได้…ซินเอ๋อร์ นำออกมาเถอะ”

ซินเอ๋อร์เดินมาจากข้างหลังกับสาวใช้อีกคนหนึ่ง คลี่ม้วนกระดาษออกช้าๆ รอยหมึกบนนั้นยังไม่แห้งดี กลอนบทหนึ่งเขียนอยู่บนนั้น เนื้อความว่า ‘เห็นเมฆดั่งเห็นอาภรณ์เจ้าสวมใส่ เห็นโบตั๋นหวนคิดถึงความงามโฉมสะคราญ สายลมสารทฤดูพัดผ่าน แสงจันทร์เด่นขับเน้น งามเลิศล้ำถึงเพียงนี้ หากมิได้พบที่หอสดับเซียน คงได้พบ ณ ตำหนักเหยาไถใต้แสงจันทร์?’

ทุกคนอ่านกลอนบทนี้จบ ก็สูดลมหายใจโดยพลัน

บทกลอนยอดเยี่ยมนัก!

นี่ก็เป็นบทกลอนอมตะอีกแล้ว

อีกทั้งกลอนบทนี้ แค่อ่านก็รู้ว่าเป็นกลอนที่มอบให้ฮวาเสี่ยงหรง ผสานชื่อนางเข้าไปในนั้น ฉากหลังสอดประสาน ใช้รูปแบบทั้งรูปธรรมและนามธรรม นับเป็นผลงานชั้นยอดในผลงานชั้นยอด

นี่เป็นกลอนที่เด็กหนุ่มคนนี้แต่งขึ้นอีกแล้ว?

สายตามากมายมองมาที่หลี่มู่

คนหนึ่งคนแต่งกลอนดีๆ ออกมาได้ก็ยากมากแล้ว แต่งหลายบทนั่นยิ่งยากขึ้นไปอีก

เพราะเรื่องแบบนี้มีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่ทำได้

แน่นอน หากเป็นอัจฉริยะจริงๆ แล้วละก็ จะไปลอกผลงานของคนอื่นได้อย่างไร?

สีหน้าของเจินหย่วนเต้าย่ำแย่ไปในทันที

ทว่าเจี่ยจั้วเหรินแห่งสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์กลับไม่รีบไม่ร้อน ก้าวขึ้นมากล่าวยิ้มๆ “ท่าทางแม่นางฮวาจะโดนเจ้าคนหลอกลวงหลอกเอาแล้วจริงๆ กลอนบทนี้ที่ท่านเพิ่งนำออกมาเป็นผลงานที่ข้าได้แรงบันดาลใจจากการชมดอกไม้ในสวน เขียนขึ้นเมื่อเช้านี้เอง…”

ท่ามกลางฝูงชนมีเสียงฮือฮาเป็นแถบ