จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 162

หลี่มู่หัวเราะ

เขาก็คิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้จะมีคนหน้าหนาไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้จริง

ท่าทางของอีกฝ่ายมีฐานะตำแหน่งสูง แต่กลับทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ มันช่าง….

หากเปลี่ยนเด็กหนุ่มคนอื่น บางคนอาจตกใจกลัวกับคำพูดถากถางแบบนี้ อาจจะลังเลคิดว่ายอมรับผิดก็ไม่เป็นอะไร อย่างดีก็ถือว่าให้กลอนบทนี้กับเจินหย่วนเต้าไป ทว่าทำเช่นนั้นจะตกอยู่ในกับดักคำพูดของฝ่ายตรงข้าม ชื่อเสียงเสียหาย ในภายภาคหน้าไม่อาจพลิกชีวิตกลับมาได้แล้ว

‘กลอนสาวงามของข้าก็ลอกเขามาจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่ได้ลอกเอ็งโดยเด็ดขาด

ตาแก่นี่ก็ช่างกล้า’

แต่เดิมหลี่มู่ไม่คิดจะพูดจาด้วยเหตุผลอยู่แล้ว ดังนั้นจึงกำลังจะลงมือ…

ทว่าในเวลานี้ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางบันได

“เป็นไปไม่ได้ คุณชายคนนี้ไม่มีทางลอกงานเด็ดขาด อาจารย์เจินเกรงว่าคงจะเข้าใจผิดแล้ว” เป็นเสียงอ่อนหวานที่คุ้นเคย ฮวาเสี่ยงหรงในชุดผ้าขาวโปร่งบางเดินลงมาจากบันไดอย่างเนิบช้า โดยมีแม่เล้าไป๋เซวียนแห่งหอสดับเซียนเดินมาด้วย

หืม?

นางลงมาอย่างนั้นรึ

หลี่มู่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

แต่ทว่า คิดในอีกมุมหนึ่ง น่าจะเป็นเพราะเสียงโหวกเหวกข้างล่างนี้ดังเอะอะเหลือทน ดังนั้นจึงทำให้ฮวาเสี่ยงหรงที่อยู่ชั้นสามตกใจ

สาวน้อยคนนี้มีน้ำใจเสียจริง แม้แต่ชุดยังไม่ได้เปลี่ยนให้ดีก็ลงมาแก้ต่างให้ตนแล้ว

ใบหน้าของหลี่มู่เผยรอยยิ้ม

และในตอนนี้ ทั่วทั้งโถงใหญ่ชั้นหนึ่งแตกตื่นฮือฮา

ไม่นึกว่าแม่นางฮวาจะลงจากชั้นบนมาแล้ว

หลายคนที่อยากยลโฉมมานานแล้วตื่นเต้นขึ้นมาทันที

นี่เป็นโอกาสที่ยากจะพบพาน ในที่สุดก็จะได้ยลโฉมนางคณิกาอันดับหนึ่งของหอสดับเซียนในตำนานแล้ว

สายตานับไม่ถ้วนพุ่งมองไป

หลินชิวสุ่ย หลิวมู่หยาง และซ่งชิงเฟยทั้งสามคนสีหน้าเคร่งขรึมทันที

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ฮวาเสี่ยงหรงจะเผยหน้าเผยตัวเพื่อบัณฑิตตัวเล็กๆ แบบนี้ ซ้ำยังช่วยเขาพูดแก้ต่างอีก นี่ทำให้พวกเขาทั้งตกใจทั้งโมโห

สายตาของเจินหย่วนเต้าหยุดอยู่ที่ใบหน้าฮวาเสี่ยงหรง สีหน้าตะลึงเพราะความงามปรากฏขึ้นแล้วหายวับไป ในใจเกิดความร้อนรุ่มอย่างอดไม่ได้ รูปโฉมของสตรีผู้นี้ทำให้เขาตกตะลึงเช่นกัน

“ที่แท้เป็นแม่นางฮวานี่เอง” เขาปกปิดความปรารถนาในใจตนเองอย่างระมัดระวัง หัวเราะเบาๆ ก่อนพูดขึ้น “แม่นาง เกรงว่าสหายน้อยผู้นี้จะปิดบังเจ้าแล้ว กลอนสาวงามบทนนั้นเป็นผลงานของข้าหลังจากเมามายจริงๆ วันนั้น…”

ฮวาเสี่ยงหรงตัดบทคำพูดเขาทันที “อาจารย์เจินน่าจะดื่มไม่เก่ง ดังนั้นความจำจึงเลอะเลือน ข้าเชื่อว่ากลอนสาวงามต้องเป็นผลงานของคุณชายผู้นี้แน่นอน คุณชายมีคุณธรรมสูงส่ง ความสามารถด้านกลอนกวีเป็นเลิศ ไร้ใดผู้เทียบเทียม ไม่มีทางทำเรื่องคัดลอกกลอนเด็ดขาด”

เจินหย่วนเต้าอึ้งไปเล็กน้อย ดวงตามีแววโมโหพาดผ่าน

ตอนนี้ เจี่ยจั้วเหรินอาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด ใบหน้าอมยิ้ม ลูบเคราของตน พลางก้าวออกมาเอ่ย “แม่นางฮวาเอ่ยเช่นนี้มีหลักฐานอะไรหรือไม่” ไร้ยางจริงๆ พูดว่าคนอื่นลอก กลับให้นำหลักฐานว่าไม่ได้ลอกออกมา

เจี่ยจั้วเหรินคืออาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ ตำแหน่งและชื่อเสียงของเขาไม่ด้อยไปกว่าเจินหย่วนเต้าเลย ทั้งสองสู้กันทั้งต่อหน้าและลับหลังมาตลอด ลูกศิษย์น่าภาคภูมิใจที่สั่งสอนออกมาอย่างหลิวมู่หยางและหลินชิวสุ่ยก็เป็นเช่นนี้

“นี่…” ฮวาเสี่ยงหรงเงียบงันไปชั่วครู่ จากนั้นเอ่ย “ความสามารถของคุณชายหายากยิ่งในโลก บนชั้นสามเขาแค่พูดออกไปตามอารมณ์ ก็แต่งกลอนให้กับข้าอีกบท กลอนบทนี้สามารถใช้เป็นหลักฐานได้…ซินเอ๋อร์ นำออกมาเถอะ”

ซินเอ๋อร์เดินมาจากข้างหลังกับสาวใช้อีกคนหนึ่ง คลี่ม้วนกระดาษออกช้าๆ รอยหมึกบนนั้นยังไม่แห้งดี กลอนบทหนึ่งเขียนอยู่บนนั้น เนื้อความว่า ‘เห็นเมฆดั่งเห็นอาภรณ์เจ้าสวมใส่ เห็นโบตั๋นหวนคิดถึงความงามโฉมสะคราญ สายลมสารทฤดูพัดผ่าน แสงจันทร์เด่นขับเน้น งามเลิศล้ำถึงเพียงนี้ หากมิได้พบที่หอสดับเซียน คงได้พบ ณ ตำหนักเหยาไถใต้แสงจันทร์?’

ทุกคนอ่านกลอนบทนี้จบ ก็สูดลมหายใจโดยพลัน

บทกลอนยอดเยี่ยมนัก!

นี่ก็เป็นบทกลอนอมตะอีกแล้ว

อีกทั้งกลอนบทนี้ แค่อ่านก็รู้ว่าเป็นกลอนที่มอบให้ฮวาเสี่ยงหรง ผสานชื่อนางเข้าไปในนั้น ฉากหลังสอดประสาน ใช้รูปแบบทั้งรูปธรรมและนามธรรม นับเป็นผลงานชั้นยอดในผลงานชั้นยอด

นี่เป็นกลอนที่เด็กหนุ่มคนนี้แต่งขึ้นอีกแล้ว?

สายตามากมายมองมาที่หลี่มู่

คนหนึ่งคนแต่งกลอนดีๆ ออกมาได้ก็ยากมากแล้ว แต่งหลายบทนั่นยิ่งยากขึ้นไปอีก

เพราะเรื่องแบบนี้มีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่ทำได้

แน่นอน หากเป็นอัจฉริยะจริงๆ แล้วละก็ จะไปลอกผลงานของคนอื่นได้อย่างไร?

สีหน้าของเจินหย่วนเต้าย่ำแย่ไปในทันที

ทว่าเจี่ยจั้วเหรินแห่งสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์กลับไม่รีบไม่ร้อน ก้าวขึ้นมากล่าวยิ้มๆ “ท่าทางแม่นางฮวาจะโดนเจ้าคนหลอกลวงหลอกเอาแล้วจริงๆ กลอนบทนี้ที่ท่านเพิ่งนำออกมาเป็นผลงานที่ข้าได้แรงบันดาลใจจากการชมดอกไม้ในสวน เขียนขึ้นเมื่อเช้านี้เอง…”

ท่ามกลางฝูงชนมีเสียงฮือฮาเป็นแถบ

“หญิงขายตัวไร้คุณธรรม เล่นละครไร้ความจริงใจ เห็นทีพวกเจ้าชายโฉดหญิงชั่วคงทำเรื่องน่าอับอายอะไรกันแล้ว สาวงามนำมาซึ่งหายนะจริงๆ ฮวาเสี่ยงหรง แต่เดิมข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นหญิงที่มีความสามารถ แตกต่างจากผู้อื่น ใครจะรู้ว่าเจ้าก็เป็นแค่นังแพศยาละโมบลาภยศผลประโยชน์ ข้า…” หลินชิวสุ่ยอดทนไม่ไหวอีกต่อไป อ้าปากด่าด้วยความโมโห

เพียะ!

เสียงฝ่ามือดังกังวานตัดบทคำพูดเขา

ร่างของหลินชิวสุ่ยหมุนคว้างกลางอากาศสามร้อยหกสิบองศา อ้าปากกระอักเลือด ลอยไปกระแทกโต๊ะกลมที่ห่างออกไปกว่าหกจั้งเข้าอย่างจัง สุราสาดกระเซ็นไปทั่ว ถ้วยชามตะเกียบตกกระแทกพื้น

“กรี๊ด…”

มีหญิงสาวหลายคนตกใจจนกรีดร้อง

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็นึกไม่ถึง

หลี่มู่เก็บฝ่ามือกลับมาช้าๆ ขยับนิ้วมือทั้งห้าเล็กน้อย ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างเฉยชา “ลงมือกับสวะเช่นเจ้า สกปรกมือข้าจริงๆ…”

ในโถงใหญ่เงียบสงัด

ใครก็คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มแต่งตัวธรรมดาๆ ผู้นี้จะลงมือโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

ฝ่ามือเดียวก็ทำให้หัวหน้าบัณฑิตสำนักบัณฑิตเขาเหมันต์ลอยไปราวกับกระสอบผ้า

ใบหน้าของหลินชิวสุ่ยถูกตบจนเหมือนลูกหวงเถา (ลูกพีชเหลือง) ที่สุกจนเน่าหล่นร่วงลงบนพื้น บวมจนไม่ใช่หน้าคน หลังจากอึกๆ อักๆ แล้วก็สลบไป

เจินหย่วนเต้า เจี่ยจั้วเหริน อีกทั้งเหล่าบัณฑิตของทั้งสองสำนักต่างอึ้งตะลึงกันไปหมด

พวกเขาไม่นึกเลยว่าหลี่มู่จะลงมือทำร้ายคนจริงๆ

พอลงมือ เนื้อแท้ของเรื่องราวก็เปลี่ยนไป

ฮวาเสี่ยงหรงก็อึ้งไปเช่นกัน

เมื่อครู่ หลินชิวสุ่ยเอ่ยคำพูดชั่วร้ายใส่นาง นางโกรธจนตัวสั่น ไม่คิดเลยว่าบัณฑิตที่ปกติตามเกี้ยวพาตนอย่างบ้าคลั่ง ทำตัวสุภาพเรียบร้อย ในใจกลับชั่วช้าถึงเพียงนี้ เปลี่ยนธาตุแท้พูดจาร้ายกาจเช่นนั้นออกมา แต่ว่าสิ่งที่นางยิ่งคาดไม่ถึงคือ คุณชายหนุ่มน้อยที่ไร้อำนาจไร้พลังและแต่งกายธรรมดา กลับลงมือทำร้ายคนในสถานที่แบบนี้…

คราวนี้แย่แน่แล้ว

“คุณชาย ท่าน…” ฮวาเสี่ยงหรงร้อนใจ เป็นกังวลต่อความปลอดภัยของเขา

……………………………………………………