จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 163

ซินเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ก็อึ้งไปเหมือนกัน

นางเองก็คิดไม่ถึงว่านักกวีหนุ่มคนนั้นจะเลือดร้อนเช่นนี้ แต่ว่าเรื่องนี้ลำพังแค่เลือดร้อนคงไม่ได้ ฝ่ามือนี้ตบลงไปก็เป็นเรื่องยุ่งยากใหญ่แล้ว

มีเพียงแม่เล้าไป๋เซวียนแห่งหอสดับเซียนที่ดวงตาฉายแววประหลาด

นางเห็นกับตาตัวเอง หลี่มู่มาโดยมีเจิ้งฉุนเจี้ยนมาเป็นเพื่อน เจิ้งฉุนเจี้ยนเป็นใคร ใจของท่านแม่ไป๋เซวียนรู้ดีเป็นอย่างยิ่ง สามารถให้เจิ้งฉุนเจี้ยนมาเป็นเพื่อนได้โดยทำตัวราวเด็กรับใช้ เด็กหนุ่มที่แต่งตัวธรรมดาคนนี้ต้องมีประวัติความเป็นมาแน่นอน แต่ประวัติความเป็นมาและภูมิหลังจะเป็นขั้วอำนาจใหญ่ที่สั่นคลอนสำนักบัณฑิตเขาเหมันต์ได้หรือไม่ นี่ก็คาดเดากันยากแล้ว

ดังนั้นนางเลือกที่จะสงวนท่าทีไว้ก่อน

ไม่นาน คนทั้งหลายในโถงใหญ่ก็ตั้งสติกลับมา

เจินหย่วนเต้าโมโหอย่างยิ่งยวด ชี้หน้าหลี่มู่ ประกายไฟพุ่งออกจากดวงตา “นี่มันไม่เกรงกลัวกฎหมาย ไม่เกรงกลัวกฎหมายชัดๆ…ต่อหน้าคนมากมายยังกล้าลงมือทำร้ายคน ใครก็ได้จับเจ้าคนบ้านี่เอาไว้… ”

ยังพูดไม่ทันจบ

ก็เห็นหลี่มู่ยื่นมือออกไป แรงลมไร้รูปร่างหอบม้วนเอาตัวเจินหย่วนเต้าส่งมาถึงฝ่ามือหลี่มู่

เขาบีบคอของเจินหย่วนเต้าไว้ด้วยมือเดียว “ทำร้ายคน? หึๆ”

กร๊อบ

ข้อมือของเขาแค่บิด ก็หักคอของอาจารย์สำนักบัณฑิตเขาเหมันต์คนนี้ทันที

“ค่อกๆๆๆ…” ลำคอของเจินหย่วนเต้าส่งเสียงราวกับสัตว์ป่าเผชิญหน้ากับความตาย ร่างของเขากระตุกเหมือนสุนัขถูกตีหลังหัก ดวงตาฉายความหวาดกลัวสุดท้ายออกมา

แม้แต่ฝันเขาก็คิดไม่ถึงว่าหลี่มู่จะไม่ใช่บัณฑิตมือไร้แรงมัดไก่ แต่เป็นยอดฝีมือ ทั้งยังกล้าลงมือฆ่าคนในสถานที่เช่นนี้จริง

ความตายโจมตีมาดุจคลื่นซัดสาด

เขาแค้นนัก เสียใจยิ่งนัก

แต่ว่าบนโลกนี้ไม่มียารักษาโรคเสียใจภายหลัง

ความละโมบเพียงชั่วครู่ คิดจะอาศัยฐานะและตำแหน่งของตนช่วงชิงบทกลอนของผู้อื่น กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เจินหย่วนเต้าหวาดกลัวและเสียใจอย่างสุดซึ้ง สุดท้ายก็ขาดใจตายไป

ตุบ!

หลี่มู่โยนศพของเจินหย่วนเต้าลงบนพื้นไปตามอารมณ์

ลงมือ ฆ่าคน!

เหตุการณ์ทั้งหมดราวเมฆคล้อยน้ำไหล ไม่เร็ว แต่ก็ไม่มีเวลาให้คนทั้งหมดรอบๆ ตั้งตัว

คราวนี้ทั้งโถงใหญ่เงียบกริบ เงียบสงัดโดยสมบูรณ์

หากพูดว่าก่อนหน้านี้ตบหลินชิวสุ่ยลอยกระเด็นทำให้คนโมโหตกใจ เช่นนั้นตอนนี้สังหารเจินหย่วนเต้า ความรู้สึกที่นำมาให้ทุกคนก็เป็นความหวาดกลัว

ลูกศิษย์สำนักบัณฑิตเขาเหมันต์ที่โหวกเหวกสุดเสียงราดน้ำมันบนกองเพลิงเหล่านั้นตัวสั่นเทิ้ม ราวบิดามารดาตาย แต่ละคนอุดปากเอาไว้ กลัวว่าหากส่งเสียงออกมาอีกเพียงนิดจะดึงความสนใจจากเด็กหนุ่มคนนี้

และในเสี้ยวขณะนั้น ทุกคนถึงจะตั้งสติกลับมาได้ เด็กหนุ่มคนนี้เป็นลูกแกะอ่อนแอเสียที่ไหน เป็นพยัคฆ์ดุดันเขี้ยวเล็บคมกริบชัดๆ…พยัคฆ์ดุดันที่รังสีสังหารแผ่ซ่าน

เพราะอาจารย์และนักเรียนของสำนักบัณฑิตที่จริงล้วนฝึกยุทธ์กันทั้งสิ้น ไม่ใช่บัณฑิตอ่อนแอ เช่นหลินชิวสุ่ย พลังฝึกก็เป็นขั้นรวมจิต ส่วนเจินหย่วนเต้ายิ่งเป็นขั้นรวมจิตสูงสุด ใกล้จะก้าวเข้าสู่ครึ่งขั้นปรมาจารย์แล้ว แต่จุดจบเล่า?

คนหนึ่งโดนตบปลิวราวกับตบยุง

คนหนึ่งถูกบีบคอหักเหมือนไก่

“ที่จริงเจ้าผิดแล้ว ไม่ใช่แค่ทำร้ายคน ข้ายังฆ่าคนได้อีกด้วย”

น้ำเสียงของหลี่มู่เป็นปกติ เสมือนเป็นเรื่องที่ปกติที่สุด

สายตาของเขาเบนไปอีกทาง มองคนที่ไม่มียางอายแม้แต่น้อยอีกคนหนึ่ง…เจี่ยจั้วเหรินอาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์

“เจ้า…” เจี่ยจั้วเหรินหวาดกลัวเหลือคณา ขาสั่นขึ้นมา หมุนตัวจะหนีไป

หลี่มู่ใช้กระบวนท่าเดิม กระตุ้น ‘วิชาเต๋า • วายุมังกรคลั่ง’ พลังพายุหมุนไร้รูปร่างหอบม้วนเจี่ยจั้วเหรินที่มีระดับพลังครึ่งปรมาจารย์เช่นเดียวกันมาไว้ในกำมือ

“เจ้าบอกว่า เจ้าเป็นผู้กลอนแต่งขึ้น?” หลี่มู่ถาม

“ไม่ๆๆ ไม่ใช่ข้า” เจี่ยจั้วเหรินตัวสั่นเทิ้มราวลูกเป็ดกลางสายฝน พยายามดิ้นรนพลางร้องอ้อนวอน “ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรใช้ตำแหน่งแย่งชื่อเสียงและกลอนของเจ้า ไว้ชีวิตข้าเถอะ เป็นหลิวมู่หยางเด็กเวรนั่นส่งคนมายุแยงข้า บอกว่าท่านเป็นแค่บัณฑิตต่างถิ่นไร้อำนาจ ไร้พลัง ไม่จำเป็นต้องกังวล…”

อาจารย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์คนนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ยอมรับหมดเปลือกดุจเทถั่วออกจากกระบอกไม้ไผ่

เขาก็เสียใจเหมือนนี่

ยิงนกกระเรียนตอนกลางวัน ครั้งนี้โดนนกกระเรียนจิกเอาตาบอดเสียแล้ว

แย่งชิงชื่อเสียงและกลอนของคนอื่นมาโดยตลอด ครั้งนี้กลับเตะตอเข้าอย่างจัง

“ทุกคนล้วนต้องจ่ายชดใช้ให้กับการกระทำของตัวเอง” หลี่มู่ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

หากคำขอโทษมีผล แล้วจะมีตำรวจไว้ทำอะไร?

หากทุกคนทำเรื่องชั่ว แค่ยอมรับผิดก็ได้รับการยกโทษ เช่นนั้นนรกสิบแปดขุมไม่ว่างโล่งเลยหรืออย่างไร?

“ไม่ๆๆ ไว้ชีวิตข้า ช่วยด้วย…ช่วยข้า…” เจี่ยจั้วเหรินมองไปยังฮวาเสี่ยงหรง “แม่นางฮวา ข้าผิดไปแล้ว ช่วยข้าอ้อนวอนด้วย ขอร้องเจ้าล่ะ ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ข้า…”