จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 191

“อะไรนะ? ให้ข้าคุกเข่าที่นี่ เจ้า…กล้าหยามหมิ่นข้าอย่างนั้นรึ?” ผู้บัญชาการหนุ่มตวาดอย่างโมโห “ข้าคือเชื้อพระวงศ์แห่งจักรวรรดิต้าฉิน ในกายของข้ามีสายเลือดราชวงศ์ไหลเวียน เจ้ากลับกล้าให้ข้า…”

เพียะ!

หลี่มู่ยกมือตบไปทีหนึ่ง

“วอนหาเรื่องใช่ไหม? ยังไม่รู้สถานการณ์อีก? ใต้อนุสาวรีย์แห่งนี้ วีรบุรุษที่ฝังอยู่ที่นี่ มีคนไหนบ้างไม่ใช่วีรบุรุษที่พลีชีพเพื่อปกป้องเชื้อพระวงศ์ต้าฉินและพิทักษ์ดินแดนจักรวรรดิต้าฉิน เจ้าก็เป็นแค่คนโง่คนบ้าที่อาศัยร่มเงาสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ข้าให้เจ้าคุกเข่านั่นคือให้เกียรติเจ้า ต่อให้เป็นจักรพรรดิต้าฉินองค์ปัจจุบันมาทำความเคารพหน้าอนุสาวรีย์แห่งนี้ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุผล”

หลี่มู่พูดถึงตรงนี้แล้วก็ก้มลงมองผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลิน กล่าวว่า “เจ้า จะคุกเข่าหรือไม่?”

“มีปัญญาเจ้าก็ฆ่าข้าเสียสิ” ฉินหลินเลือดกบปาก หัวเราะเยาะหยัน “ข้าไม่ได้กลัวคำขู่…”

หลี่มู่พยักหน้า

กร๊อบ กร๊อบ

เสียงกระดูกหักดังขึ้น

หลี่มู่เตะกระดูกขาของฉินหลินแหลกละเอียด ก่อนจะโยนเขาไปตรงหน้าอนุสาวรีย์ของเหล่าวีรบุรุษ

คนแบบนี้ไม่มีอะไรต้องพูดด้วย

“อ๊าก…อ๊ากกก…” ผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลินเจ็บปวดจนร้องเสียงดัง ใบหน้าซีดขาว ตั้งแต่เล็กจนโตเขาเคยถูกทรมานแบบนี้เสียที่ไหน ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยว เขาใช้สองมือยันพื้นไว้ เหงื่อราวกับสายน้ำผสมปนเลือด ไหลนองอยู่บนพื้น

“ฮะๆ ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆ…” เขาหัวเราะบ้าคลั่งอย่างน่าสังเวช ประหนึ่งคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น ในดวงตาฉายประกายเคียดแค้น “ไอ้เศษสวะ วันนี้ทางที่ดีเจ้าฆ่าข้าเสีย มิฉะนั้นข้าจะให้เจ้ารู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเสียใจภายหลัง”

ผู้คนรอบๆ ต่างหน้าเปลี่ยนสี

น้ำเสียงอาฆาตเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเคียดแค้นหลี่มู่จนถึงขีดสุดแล้ว

ความบ้าคลั่ง โหดเหี้ยม และดื้อดึงของผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลิน ทำให้ผู้มุงดูหน้าเปลี่ยนสี

ถูกคนเช่นนี้เคียดแค้น เห็นชัดว่าเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

ต่อให้เป็นชายหนุ่มผู้กล้าอย่างพวกอู๋เป่ยเฉิน ตอนนี้ก็ใจตุ้มๆ ต่อมๆ อย่างอดไม่ได้

ทว่าหลี่มู่กลับไม่สนใจลูกไม้นี้

“เจ้ากล้าพูดอีกคำหนึ่ง ข้าจะหักกระดูกเจ้าท่อนหนึ่ง หากไม่เชื่อละก็จะลองดูก็ได้” หลี่มู่ยืนอยู่ข้างหน้าอนุสาวรีย์เหล่าวีรบุรุษด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก มองไปยังฉินหลินพูดทีละคำทีละประโยค “ถ้ากระดูกหักหมดแล้วเจ้ายังไม่หุบปาก เช่นนั้นข้าจะฉีกเนื้อของเจ้า…ข้าไม่ชอบใช้กำลัง แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะใช้”

“เจ้า…” ผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลินตะคอก

กร๊อบ

กระดูกท่อนหนึ่งหักงออีก

หลี่มู่ยังคงมีใบหน้าไร้อารมณ์ “ทางที่ดีเจ้าควรเลือกที่จะเชื่อ”

ฉินหลินเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

เห็นสีหน้าของหลี่มู่ไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย ในใจของเขาก็ค่อยๆ เกิดความหวาดกลัวขึ้นมารางๆ

หากตอนนี้หลี่มู่หัวเราะหยัน โมโห บ้าคลั่ง บางทีเขาอาจจะไม่กลัว แต่ใบหน้าของหลี่มู่กลับไม่มีคลื่นอารมณ์แม้แต่น้อย ราวกับว่าทั้งหมดนี้สำหรับเขาแล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่ไร้ความสำคัญจริงๆ นี่กลับทำให้หลินฉินหวาดกลัว

เขาแค่นเสียงหยัน ก้มหน้าลง แต่ในใจกลับสาบานสาปแช่งอย่างบ้าคลั่ง

หลี่มู่แค่นเสียงหัวเราะ มองไปยังอู๋เป่ยเฉินแล้วพูดขึ้น “เจ้าพาแม่เฒ่าไช่เข้าไปเซ่นไหว้เถอะ” เรื่องที่เขาจะทำต่อไปอาจบ้าระห่ำมาก ดังนั้นความจริงแล้วเขาไม่ค่อยอยากให้ทหารชายแดนหนุ่มเลือดร้อนฮึกเหิมเข้ามาพัวพันถลำลึก แม่เฒ่าไช่กับไช่ไช่น้อยก็เหตุผลเดียวกัน

พวกอู๋เป่ยเฉินลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพาแม่เฒ่าไช่ย่าหลานเข้าไปในสุสานทหาร

“พี่ชาย ท่านต้องระวังตัวนะ” ไช่ไช่หันกลับมา โบกมือให้หลี่มู่อย่างเป็นกังวลอยู่บ้าง ใบหน้าที่ขาดสารอาหารเต็มไปด้วยคราบสกปรก ลูกตาดำขาวตัดกันชัดเจน ทำให้ดูผอมแห้งอ่อนแอทั้งยังดูจิตใจดี

หลี่มู่ยิ้มให้

โลกใบนี้ไม่ยุติธรรมต่อผู้อ่อนแอแต่จิตใจดียิ่งนัก

ผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลินก้มหน้ากัดฟันกรอด ในใจลอบสบถสาบาน

วันนี้จัดการหลี่มู่แล้ว เขาจะเฉือนทหารชายแดนสมควรตายทั้งหกคนนั้นแล้วก็ย่าหลานยาจกทีละชิ้นๆ จนตาย ถึงจะระบายความคับแค้นในใจได้

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าม้าก็ดังเข้ามา

จากที่ไกลๆ กองกำลังทหารกลุ่มหนึ่งดุจคลื่นสีดำมาถึงในชั่วเสี้ยวพริบตา

ข้างหน้าสุดคือทหารม้ายี่สิบกว่านาย หนึ่งในนั้นขี่ม้าอูจุย[1] ร่างสวมเกราะเงิน อายุประมาณสี่สิบกว่าๆ หน้าตาเคร่งเครียด นั่นคือเจี่ยงปิ่งผู้นำแห่งกองรักษาการณ์เมืองฝั่งตะวันตก คนที่ตามมาข้างหลังล้วนเป็นนายทหารคนสนิท ข้างหลังสุดคือทหารม้าชั้นยอดสามร้อยนายถ้วน

พลังเลือดร้อนฮึกเหิมกลุ่มหนึ่งปะทะเข้ามา ราวกับน้ำบ่าสีดำหอบม้วนมาหา

ทหารชั้นยอดของกองรักษาการณ์แข็งแกร่งกว่ากองกำลังเฝ้าสุสานเยอะนัก

“หยุด!”

ท่ามกลางเสียงคำสั่ง พวกเจี่ยงปิ่งมาถึงยังเบื้องหน้า

“ใครกัน กล้าก่อกวนสุสานทหาร?”

เจี่ยงปิ่งร่างไหววูบ กระโดดลงจากม้าอูจุยดุจดั่งสายฟ้าสีเงินก่อนตวาดถามเสียงดัง

นัยน์ตาของผู้บัญชาการหนุ่มฉินหลินฉายแววลิงโลด ชี้ไปยังหลี่มู่พลางครามอย่างโมโห “จับมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้…”

ตอนนี้เจี่ยงปิ่งถึงค่อยสังเกตเห็นว่าคนที่เลือดท่วมตัวคุกเข่าอยู่หน้าอนุสาวรีย์ก็คือฉินหลินนั่นเอง ใจเขาหายวูบ ร้องว่าท่าไม่ดีแล้ว จากนั้นรีบก้าวขึ้นไปสองสามก้าว บอกว่า “อ๋องน้อยฉิน ข้ามาช้าไป…รีบลุกขึ้นเถิด”

ขณะพูดก็พยุงฉินหลินให้ลุกขึ้นยืน