จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 197

เขาจะส่งมารดาหลี่มู่และสาวใช้ทั้งหลายไปยังเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์

ไปหาเรื่องเจิ้นซีอ๋องบุคคลผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้ ภายในเมืองฉางอัน ต่อให้มีค่ายกลในเรือนซอมซ่อก็ไม่ถือว่าปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แล้ว มีเพียงที่ว่าการอำเภอขาวพิสุทธิ์ที่วาง ‘ค่ายกลดาราพิฆาต’ เอาไว้เท่านั้นถึงจะปกป้องพวกท่านแม่หลี่ได้

หลี่มู่จะลงมือต่อกรกับจวนเจิ้นซีอ๋องได้อย่างเต็มที่ก็ต่อเมื่อพวกของท่านแม่หลี่ไม่กลายเป็นภาระ

นี่เป็นการวางแผนสำหรับสถานการณ์ที่แย่ที่สุด

เจิ้งฉุนเจี้ยนพยักหน้าตอบ “ขอรับ”

เขาในตอนนี้ใจหวาดผวา แม้แต่ความคิดที่จะเสนอข้อคิดเห็นให้หลี่มู่ก็ไม่เหลือแล้ว

รอจนเจิ้งฉุนเจี้ยนกลับไป หลี่มู่ก็ออกจากห้องหนังสือไปบอกมารดาเรื่องการตัดสินใจที่จะส่งพวกนางไปอำเภอขาวพิสุทธิ์

“มู่เอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้นใช่หรือไม่?” มารดาหลี่มู่ถามอย่างกังวล

หลี่มู่ยิ้มแล้วพูดตอบ “ไม่ใช่ เพราะข้าออกมานานเกินไปแล้ว งานราชการของอำเภอขาวพิสุทธิ์มากมายไม่มีใครดูแล ดังนั้นจึงต้องกลับไป และก็ถือโอกาสส่งพวกท่านกลับไปด้วยเลย วันข้างหน้าอย่างไรก็ต้องอาศัยอยู่ที่อำเภอขาวพิสุทธิ์อยู่แล้ว ที่นั่นทิวทัศน์งดงาม อากาศสะอาดบริสุทธิ์ เหมาะให้รักษาบำรุงร่างกาย ท่านแม่เหน็ดเหนื่อยมานานหลายปี ในกายมีโรคเก่า เหมาะที่จะไปรักษาฟื้นฟูสุขภาพที่นั่นเป็นที่สุด”

มารดาหลี่มู่ถึงได้วางใจ

นางอยู่ที่เมืองฉางอันมานานหลายปี พ่ายแพ้ล้มเหลวและได้รับความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต นางก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรกับเมืองนี้สักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเริ่มลงมือเก็บของมีค่าบางอย่างในบ้านด้วยกันกับเหล่าสาวใช้ชุนเฉ่าเซี่ยจวี๋ และเตรียมตัวไปจากที่นี่

“เพียงแต่เรือนเพิ่งจะปรับปรุงเสร็จ ภูมิทัศน์ปรับได้สวยมากทีเดียว น่าเสียดายอยู่บ้าง”

มารดาหลี่มู่เอ่ยอย่างเสียดาย

หลี่มู่พูดปลอบ “ไม่เป็นไร หากท่านแม่ชอบที่นี่ รอให้ผ่านไปอีกช่วงหนึ่ง เมื่องานราชการในอำเภอจัดการไปได้พอสมควรแล้ว ข้าจะหาเวลาพาท่านแม่กลับมาอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง ถือเป็นการผ่อนคลายและรำลึกความหลัง”

มารดาหลี่มู่พยักหน้ารับคำ

หลี่มู่อยู่ที่นี่ครู่หนึ่งก็ออกไปจากตรอกไล่หมู

เขายังต้องไปรับใครอีกคนหนึ่ง

……

ถนนกลิ่นกำจาย หน่วยเลี้ยงรับรอง

หอสดับเซียน

“อะไรนะ? เจ้าอยากชิงตำแหน่งนางคณิกาอันดับหนึ่ง?” หลี่มู่ดื่มชาลงท้อง ครั้นฟังฮวาเสี่ยงหรงพูดจบ เขาก็รู้สึกประหลาดใจนัก

สำหรับเขา ฮวาเสี่ยงหรงบุคลิกงามสง่า ไม่มีจิตใจชอบเอาชนะใคร จากการที่คุยกันหลายวันก่อนหน้านี้นางก็ไม่มีใจเฝ้าใฝ่ฝันถึงตำแหน่งนางคณิกาอันดับหนึ่ง ทำไมแค่ไม่กี่วันจึงพลันเปลี่ยนความคิดเสียได้?

ใบหน้างดงามหาใดเปรียบของฮวาเสี่ยงหรงเผยความหวาดหวั่น กลัวหลี่มู่จะไม่พอใจ จึงลนลานอธิบาย “คุณชายไม่อยากให้ข้าเที่ยวออกไปปรากฏตัวใช่หรือไม่? ที่จริงข้าก็ไม่ได้มีใจอยากแก่งแย่งชิงดี เพียงแต่ท่านแม่ไป๋เซวียนนาง…” ฮวาเสี่ยงหรงบอกเจตนาของไป๋เซวียนให้หลี่มู่ฟัง

อ้อ ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้

หลี่มู่เข้าใจในทันที

ฮวาเสี่ยงหรงพูดขึ้นอีกว่า “หลายปีมานี้ ดีที่ได้รับการดูแลจากท่านแม่ไป๋เซวียน ข้าถึงได้รักษากายที่ยังบริสุทธิ์เอาไว้ได้ในที่เริงรมย์แบบนี้ ไม่ถึงกับตกอยู่ในห้วงทะเลทุกข์ ข้าซาบซึ้งต่อท่านแม่ไป๋นัก บุญคุณครั้งนี้หากเมินเฉยไม่สนใจ ใจข้ายากจะสงบลงได้ แต่หากคุณชายไม่ยอม ข้าก็จะไม่ไปร่วมงานแบบนี้…”

หลี่มู่โบกมือติดๆ กัน บอกว่า “แม่นางฮวาคิดมากไปแล้ว…เอ่อ?” พูดจบไปครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เราไม่ใช่พวกทหารญี่ปุ่นสักหน่อย เอะอะๆ ก็เรียกแม่นางฮวา[1] ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเอ่ย “นับจากวันนี้ข้าเรียกเจ้าว่าฮวาเอ๋อร์ก็แล้วกัน เมื่อยังมีชีวิตอยู่ บุญคุณความแค้นต้องแยกกันให้ชัดเจน เจ้าอยากตอบแทนท่านแม่ไป๋ แน่นอนว่าข้าย่อมสนับสนุน เพียงแต่วันนี้ที่มาเดิมทีคิดอยากจะพาเจ้าออกจากหน่วยเลี้ยงรับรองไปที่อำเภอขาวพิสุทธิ์ด้วยกัน เห็นทีวันนี้คงพาเจ้าไปไม่ได้แล้ว”

“เอ๋? คุณชายจะไปจากเมืองฉางอันแล้วหรือ?” ฮวาเสี่ยงหรงตกใจวูบหนึ่ง รู้สึกหมดหวัง เคร่งเครียดขึ้นมาทันที

หลี่มู่พูดแกมหัวเราะ “แค่มีเรื่องกะทันหันเลยต้องกลับไปสักหน่อย ไปกลับอย่างมากสุดแค่สองวัน หลังจากนั้นก็กลับมาแล้ว”

แผนของเขาคือหลังจากส่งท่านแม่หลี่กลับไปอำเภอขาวพิสุทธิ์แล้วก็จะกลับมาเมืองฉางอันทันที

หนึ่งเพราะจะไปยืมหนังสือในคลังตำราของสำนักบัณฑิตเขาเหมันต์และเสียงวิหคสวรรค์มาอ่าน

สองคือจะไปสุสานฉางอัน ลองดูดซับพลังฮวงจุ้ยฟ้าดินที่ซ่อนอยู่ในชีพจรมังกรใต้ดิน

อย่างน้อยช่วงนี้เขาจะต้องอยู่ในเมืองฉางอัน

ฮวาเสี่ยงหรงได้ยินหลี่มู่พูดเช่นนี้ ใจที่หนักอึ้งอยู่ก็ผ่อนลงเล็กน้อย ในใจซาบซึ้งต่อหลี่มู่ยิ่งนัก นางมองออกว่าเขาไม่ได้หยิ่งทะนงและดูถูกอิสตรีเหมือนกับบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ทั่วไป แต่ตามใจนางเป็นอย่างยิ่ง สนใจความรู้สึกของนางมาก ความอ่อนโยนและเป็นกันเองเช่นนี้ ไม่มีทางหาเจอในบรรดาคนใหญ่คนโตชนชั้นสูงทั้งหลายเลย

นี่ทำให้จิตใจของนางยิ่งผูกติดอยู่กับเขา

สามารถได้พบกับบุคคลเช่นนี้ในโลกโลกีย์ ช่างโชคดีเสียเหลือเกิน

หวังเพียงได้พบคู่เคียงใจ แม้นผมขาวไม่แยกจากกัน

และตอนนี้ นางรู้สึกว่าตัวเองหาคนเช่นนั้นเจอแล้ว

“วันนี้คุณชายอยากดูระบำหรือไม่?” ฮวาเสี่ยงหรงเอ่ย “สองวันนี้ข้าฝึกร่ายรำเพลงใหม่เพลงหนึ่ง”