จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 209

ใบหน้าเรียวขาวผ่องที่งามล้ำเหนือใครของฮวาเสี่ยงหรงฉายแววลิงโลดขึ้นทันที

ใบหน้าสาวใช้ซินเอ๋อร์และไป๋เซวียนพลันเผยความยินดีเช่นกัน

ชายหนุ่มชุดเฟยอวี๋รู้สึกเบื้องหน้าพร่าเลือน เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในห้องอย่างแปลกประหลาดนัก

เด็กหนุ่มมากความสามารถ องอาจสง่างาม ผมสั้นสีดำ สวมเสื้อนอกสีขาว หากไม่ใช่หลี่มู่ที่เป็นเลิศทั้งบุ๋นและบู๊แล้วจะเป็นใคร

“พี่มู่” ฮวาเสี่ยงหรงเหมือนยกหินก้อนยักษ์หนักหลายหมื่นจินออกจากอก ทั้งตัวผ่อนคลายลงทันใด นางพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่มู่ กอดชายคนรักเอาไว้แน่น

หลี่มู่ตบหลังของนางเบาๆ แล้วพูด “วางใจเถอะ ข้ากลับมาแล้ว ทุกอย่างมีข้าอยู่”

ชายหนุ่มชุดเฟยอวี๋ตั้งตัวกลับมาได้ก็ยิ้มเย็น พูดว่า “หลี่มู่? ฮ่าๆ ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกมิพบพาน ยามได้เจอกลับง่ายดายแบบคาดไม่ถึงจริงๆ ข้ากำลังตามหาเจ้า เจ้าก็มาถึงที่ ดีจริงๆ ข้าหยวนอู่หัวหน้าผู้ตรวจสอบใต้บังคับบัญชาของนายตรวจลู่แห่งสำนักตรวจการสาขาหลักเมืองหลวง รับคำสั่งให้มาคุมตัวเจ้า สงสัยว่าเจ้าจะมีส่วนเกี่ยวพันกับการตายของผู้ตรวจสวีเมืองฉางอันและฉินหลินบุตรผู้สืบทอดแห่งเจิ้นซีอ๋อง ข้าขอเตือนเจ้า อย่าได้ทำการต่อต้านอันไร้ประโยชน์ ตามข้าไปเสียเถอะ”

มุมปากหลี่มู่ยกยิ้มบางๆ “สงสัย? ไม่ต้องสงสัยหรอก ผู้ตรวจสวีเวรตะไลอะไรนั่นข้าเป็นคนฆ่ามันเอง บุตรผู้สืบทอดของเจิ้นซีอ๋องก็เป็นข้าที่สังหาร สังหารพวกมันเศษสวะสองตัวนี้นับเป็นการขจัดภัยให้ประชาชน”

“เจ้า…อวดดีนัก” หยวนอู่โมโห ถูกท่าทางกำเริบเสิบสานของหลี่มู่ยั่วโทสะเข้าแล้ว

“ดี ในเมื่อเจ้ายอมรับ เช่นนั้นก็ตามข้าไปเสียดีๆ อย่าให้สำนักตรวจการต้องลงมือ ฮี่ๆ ถึงตอนนั้นเจ้าจะร้องไห้ก็ไม่ทันแล้ว” เขาฝืนอดกลั้นความโมโห ยิ้มชวนขนลุกพลางหยิบโซ่ตรวนออกมา

“วิธีการของสำนักตรวจการ ข้าก็อยากจะลองเหมือนกัน แต่เจ้าน่ะหรือ ยังมีคุณสมบัติไม่พอ” หลี่มู่ขี้เกียจพูดให้มากความ สะบัดมือไปง่ายๆ พลังกลุ่มหนึ่งก็ทะลักออกมา

หยวนอู่รู้สึกแค่พลังมหาศาลเกินควบคุมซัดสาดออกมา ทั้งตัวกระเด็นออกไปนอกประตูโดยไม่อาจขัดขืนได้ กระแทกเสียจนบานประตูแหลกละเอียด ลอยออกไปนอกหอสดับเซียน และร่วงลงต่อหน้ายอดฝีมือสำนักตรวจการในชุดเฟยอวี๋ยี่สิบคนที่รออยู่ด้านหน้า จะลุกก็ยังลุกไม่ได้

“พามันกลับไป บอกนายตรวจลู่ ช่วงนี้ข้าค่อนข้างยุ่ง ไม่ว่างมาสนใจเขา อย่าได้มากวนใจข้า”

เสียงของหลี่มู่ดังกังวานไปทั่วทั้งหอสดับเซียน ดังเข้าไปในหูของยอดฝีมือสำนักตรวจการในชุดเฟยอวี๋ยี่สิบคนอย่างชัดเจน

ในเสียงนี้แฝงด้วยพลังสะเทือนที่แปลกประหลาด สะเทือนจนสองหูพวกเขาปวด ตาพร่าเห็นดาว กำลังภายในแตกซ่าน แม้แต่ยืนก็ยืนได้ไม่มั่น ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รู้ว่าเรื่องวันนี้เกินขอบเขตพลังของพวกเขาแล้ว จึงทั้งตกใจทั้งโมโห แต่กลับไม่กล้าพูดแม้แต่ประโยคเดียว รีบพยุงหยวนอู่ขึ้นมาแล้วหันกายจากไป

“ข้าจะฆ่ามันให้ตาย ข้าจะฆ่ามันให้ตาย รอก่อน เจ้ารอก่อน…อ๊ากๆๆ…” หยวนอู่อ่อนปวกเปียกทั้งร่าง ถูกลูกน้องหิ้วปีกจากไปขณะร้องโหวกเหวกอย่างโกรธแค้น

นับตั้งแต่เขาเข้ามาในสำนักตรวจการ เคยได้รับการหยามหมิ่นแบบนี้เสียที่ไหน?

หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป พวกเขาก็กลับมายังสำนักตรวจการเมืองฉางอัน

“อะไรนะ? หลี่มู่กล้ากำเริบถึงขั้นนี้เชียว?” ฟังรายงานจบ นายตรวจลู่หลีจื่อที่อยู่ในโถงใหญ่โมโหตบโต๊ะ “ต่อต้านสวรรค์โดยแท้ นี่เป็นการท้าทายต่อสำนักตรวจการ” เขาก็โมโหเดือดดาลเพราะท่าทีของหลี่มู่เช่นกัน

“ใต้เท้า เจ้าคนชั่วผู้นี้รนหาที่ตายชัดๆ มีแต่ท่านต้องลงมือเองแล้ว พลังของมันแข็งแกร่งมาก” หยวนอู่ใส่ไฟอยู่ข้างๆ โดยมีลูกน้องประคอง อยากจะเฉือนหลี่มู่เป็นพันๆ หมื่นๆ ชิ้นเสียเดี๋ยวนี้ ทั้งเอ่ยเสริมอีกว่า “แล้วก็ยังมีฮวาเสี่ยงหรงนั่น จะต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของมันแน่นอน ไม่นึกเลยว่าเป็นจอมเวทเหนือกว่าหกดาว สามารถปล่อยเวทสายฟ้าในชั่วพริบตา จะปล่อยไปไม่ได้เช่นกัน”

ในใจของเขายังคิดถึงความงามของฮวาเสี่ยงหรง

ถึงตอนนั้นจะจับหลี่มู่มาแล้วหยามหมิ่นฮวาเสี่ยงหรงต่อหน้า ให้หลี่มู่คับแค้นเสียใจไปชั่วชีวิต

หยวนอู่กำลังวางแผนในใจอย่างชั่วช้า

แต่จู่ๆ สีหน้าของลู่หลีจื่อก็เปลี่ยนไป เขาจ้องหยวนอู่ ถามด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง “นะ…ในกายเจ้าถูกฝังปราณแท้แปลกปลอมเอาไว้?”

“อะไรนะ?” หยวนอู่พูดอย่างงุนงง “ไม่มีนี่ ข้าก็ยังอยู่ดีมิใช่รึ? ข้า…”

ยังพูดไม่ทันจบ

ตุบ ตุบ ตุบ!

เสียงหนักทุ้มดังออกมาจากในร่างของหยวนอู่

เขาก้มหน้าลงอย่างตื่นตะลึงและสิ้นหวัง มองเห็นเส้นเลือดแต่ละเส้นแตกกระจายออกมาจากในกาย ตันเถียนระเบิด เส้นลมปราณปั่นป่วน กำลังภายในสลาย…หยวนอู่รู้สึกได้ถึงการแตกซ่านของพลังชีวิตตัวเอง

“รีบโคจรพลังปรับสมดุลเร็ว…” ลู่หลีจื่อตกใจ ร่างไหววูบ มือข้างหนึ่งแตะอยู่บริเวณหัวใจด้านหลังของหยวนอู่ คิดจะถ่ายทอดปราณแท้ฟ้าประทานรักษาบาดแผลให้เขา

ตูม!

พลังอันแข็งแกร่งระเบิดขึ้นในกายของหยวนอู่อีกในฉับพลัน

“เฮือก…อั้ก!” ลู่หลีจื่อกระเด็นลอยออกไปทั้งตัวดุจโดนฟ้าผ่า กระแทกเข้ากับเสาหินมังกรพันหลักในโถงใหญ่ต้นหนึ่ง อ้าปากกระอักเลือดออกมา ก่อนจะร่วงลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ใต้เท้า!”

“ปกป้องใต้เท้า”

“ใครก็ได้…”

ในโถงใหญ่แตกตื่นอลหม่านไปช่วงหนึ่ง

“ถอยออกไป” ลู่หลีจื่อตะโกน ขณะเดียวกันก็รีบถอยลงไปเช่นกัน

ตูม!

เสียงระเบิดสุดท้ายดังขึ้นมา ร่างของหยวนอู่ระเบิดเป็นหมอกโลหิต หายไปจากที่เดิมอย่างสมบูรณ์ ไม่เหลือแม้แต่เลือดและเศษกระดูก กลายเป็นเศษผงหายไปในอากาศ เหมือนว่าคนคนนี้หายไปในชั่วพริบตา

บรรยากาศน่าพรั่นพรึงแผ่ลามไปในโถงใหญ่