จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 294

พวกหวงเหวินหย่วนเร่งความเร็ว ย่ำค่ำก็มาถึงอำเภอขาวพิสุทธิ์

“อะไรนะ? ขุนนางเมืองคนใหม่?”

ในที่ว่าการอำเภอใหม่ เมื่อเฝิงหยวนซิงและคนอื่นๆ ได้เห็นเอกสาร ตราขุนนาง หนังสือรับตำแหน่ง ก็อึ้งไปโดยปริยาย ค่อนข้างยากจะเชื่อได้

ก่อนหน้านี้หลี่มู่ไม่เคยกระซิบบอกอะไรพวกเขาเลย ดังนั้นพวกเฝิงหยวนซิง หม่าจวินอู่ และเจินเหมิ่งจึงไม่ได้เตรียมใจเอาไว้แม้แต่น้อย จู่ๆ มีคนกลุ่มหนึ่งโผล่มาบอกว่าจะมาแทนใต้เท้าขุนนางเมือง เรื่องนี้…ประเด็นคือขั้นตอนการรับตำแหน่งดูเหมือนจะไม่ใช่ของปลอมเสียด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“หลี่มู่ล่ะ? ให้มันมาพบข้า”

หวงเหวินหย่วนประเมินสิ่งก่อสร้างทั้งในและนอกที่ว่าการอำเภอใหม่ พลางวางท่าสั่งการ

ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเรื่องที่อำเภอขาวพิสุทธิ์กำลังจะกลายเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องจริงแน่นอน เพราะเพียงเสี้ยวพริบตาที่ก้าวเข้ามาในอำเภอขาวพิสุทธิ์ เขาก็สัมผัสได้ว่าในอากาศเต็มไปด้วยพลังฟ้าดินเข้มข้น สำหรับผู้ฝึกยุทธ์แล้ว ที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับฝึกฝนที่เฝ้าถวิลหาแม้ยามฝัน

เขารู้สึกว่าแค่ตัวเองหายใจก็มีพลังฟ้าดินมหาศาลไหลเข้ามาในร่าง ทุกครั้งที่หายใจพลังล้วนเพิ่มขึ้นได้

นี่ทำให้เขายินดีจนแทบคลั่ง

โอกาสยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหน้าตัวเองแล้ว

“เรียนใต้เท้า ใต้เท้าหลี่…ปิดด่านฝึกฝน ยังไม่ออกมาขอรับ” เฝิงหยวนซิงเอ่ยอย่างลังเล

จิตใจของเขาว้าวุ่น

“ให้มันมาพบข้า” หวงเหวินหย่วนวางอำนาจบาตรใหญ่

มิน่าเล่า หลี่มู่คนนี้ว่ากันว่าเป็นแค่จิ้นซื่อเท่านั้น แต่หลังจากมาถึงอำเภอขาวพิสุทธิ์จู่ๆ ก็เหมือนจะเริ่มตื่นขึ้น โยนพู่กันจับอาวุธ พลังเพิ่มพุ่งพรวด หากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แทบจะเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ต่อให้เป็นหมูก็ฝึกจนเป็นเซียนได้

บ่าวรับใช้ข้างกาย สาวใช้ เหล่าองครักษ์ของเขาก็เริ่มทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเจ้านาย ลงมือจัดข้าวของในที่ว่าการอำเภอกันแล้ว

“คือว่า…ใต้เท้าหลี่เวลาปิดด่านจะอยู่ในห้องลับด้านนอก ที่นั่นวางค่ายกลเอาไว้ หากพวกข้าไม่รายงานก็ไม่อาจเข้าไปได้เลย ได้แต่รอเขาออกมาเท่านั้น…” เฝิงหยวนซิงลองเกลี้ยกล่อม

เขาคิดจะรักษาสถานการณ์ของคนพวกนี้เอาไว้ก่อน จากนั้นค่อยไปรายงานหลี่มู่ให้เตรียมตัวล่วงหน้า

“หืม?” หวงเหวินหย่วนกวาดสายตาไป สายตาคมปลาบประดุจดาบ

พวกเฝิงหยวนซิงสัมผัสได้ว่ารัศมีอำนาจของชายหนุ่มกดดันมาทันที แรงกดดันมหาศาลนั้นราวยอดเขากดทับลงมา ทำให้พวกเขาทั้งหลายใกล้จะหายใจไม่ออก

“อะไรนะ? จะให้ข้ารอมัน?” หวงเหวินหย่วนกล่าวอย่างไม่พอใจ

คราวนี้ ผู้อาวุโสหลิวผมขาวใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ไม่พูดมาโดยตลอดพลันเอ่ยปาก “เดี๋ยวก่อน…ใต้เท้าเฝิงใช่หรือไม่? ข้าถามเจ้าหน่อย ที่ว่าการแห่งนี้สร้างใหม่อย่างนั้นหรือ? สวนข้างบนตรงนั้นต่างหากถึงจะเป็นที่ว่าการเก่า?”

เฝิงหยวนซิงรีบตอบ “เรียนท่านเซียนชรา เป็นเช่นนั้นขอรับ หลังจากใต้เท้าหลี่มาถึงอำเภอขาวพิสุทธิ์ก็เปลี่ยนที่ว่าการเก่าเป็นสถานที่พักอาศัยส่วนตัว เพื่อจะได้สะดวกในการบริหารดูแล ใต้เท้าหลี่ออกเงินเองในการสร้างที่ว่าการแห่งนี้”

หลิวฉงยิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “อย่างนี้นี่เอง…เอาละ พวกเจ้าถอยไปเถอะ รอหลี่มู่ออกจากด่านเมื่อใดก็ให้เขามาพบคุณชายข้า”

พวกเฝิงหย่วนซิงถอยออกไป

หวงเหวินหย่วนกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ “เหตุใดผู้อาวุโสหลิวต้องรอด้วย จับเจ้าหลี่มู่นี่ฆ่าเสียเลยจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว ชักช้าจะเกิดเรื่องยุ่งยากเอา”

หลิวฉงตอบอย่างเคร่งขรึม “หลี่มู่คนนี้จัดการยากพอตัว เมื่อครู่ข้าลอบสำรวจแล้ว ในที่ว่าการอำเภอเก่าพลังแน่นหนา พลังฟ้าดินราวกระแสคลื่นคลั่งน่ากลัวยิ่งนัก พลังจิตวิญญาณของข้าไม่อาจแทรกซึมเข้าไปข้างในได้ เห็นได้ว่าคนคนนี้ทำอะไรบางอย่างไว้กับอำเภอขาวพิสุทธิ์ ข้าไม่มั่นใจว่าจะโจมตีที่ว่าการเก่านั่นได้…ดังนั้นอย่าวู่วาม”

หวงเหวินหย่วนถามอย่างตกใจ “แม้แต่ผู้อาวุโสหลิวยังไม่มั่นใจ?”

เขารู้ ผู้อาวุโสหลิวเมื่อห้าสิบปีก่อนก็เป็นผู้แข็งแกร่งขั้นเหนือมนุษย์แล้ว พลังฝึกในตอนนี้ยิ่งล้ำลึกยากเกินหยั่ง แต่กลับไม่มีความมั่นใจว่าจะจัดการหลี่มู่?

หลิวฉงเอ่ยขึ้นอีก “หลี่มู่เจ้าเด็กนี่เจ้าเล่ห์นัก ข้าทายว่าครั้งนี้อำเภอขาวพิสุทธิ์เกิดเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ จะต้องเป็นเพราะในที่ว่าการอำเภอเก่ามีโชคอะไรบางอย่างขึ้น ดังนั้นมันจึงยึดที่ว่าการเก่าเอาไว้เป็นของตน…หากฝืนโจมตีไป ถึงแม้ข้าจะมั่นใจว่าสังหารมันได้ แต่ก็กลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำลายโอกาสในที่ว่าการเก่า หรือไม่หลี่มู่อาจหนีไปได้ กลับจะไม่เป็นผลดีเสียเปล่า”

หวงเหวินหย่วนพยักหน้าคล้ายครุ่นคิดอะไร “ข้าเข้าใจแล้ว ยังเป็นผู้อาวุโสหลิวที่คิดได้รอบคอบนัก เช่นนั้นก็รอก่อน รอหลี่มู่ออกจากการเก็บตัว ค่อยล่อมันออกมาจากที่ว่าการเก่าแล้วสังหารมันเสีย”

……

สองวันต่อมา พวกหวงเหวินหย่วนก็ยังไม่ได้พบหลี่มู่

เพราะหลี่มู่ปิดด่านฝึกตนอยู่ตลอด

จากการเอ่ยเตือนจากหลิวฉง หวงเหวินหย่วนที่ใจร้อนรนเลยทำได้แค่อดทนรอ เขาเดินเตร็ดเตร่สำรวจในอำเภอขาวพิสุทธิ์ ไม่นานก็พบว่ามีเพียงในที่ว่าการอำเภอเท่านั้นพลังฟ้าดินถึงจะหลอมรวมและเข้มข้น หากก้าวออกมานอกที่ว่าการ พลังวิญญาณในฟ้าดินด้านนอกจะกลับคืนสู่สภาพปกติ

“เป็นค่ายกลที่ยอดเยี่ยมมาก พอๆ กับค่ายกลป้องกันสำนักเทพของพวกเราเลย”

หลิวฉงให้ความสำคัญขึ้นมาแล้ว

หวงเหวินหย่วนลอบสอดแนมอาณาเขตที่ว่าการเก่าหลายครั้ง แต่ก็คว้าน้ำเหลว

เขายากจะรับได้ว่า ตัวเองไม่อาจก้าวเข้าไปข้างในได้ด้วยพลังของตน

เขาเปลี่ยนความสนใจ เริ่มถามเรื่องเกี่ยวกับฮวาเสี่ยงหรงในอำเภอ

ทีแรกยังมีคนตอบอย่างกระตือรือร้น ทว่าภายหลังคนในอำเภอเริ่มมองออกว่าหนุ่มคนนี้คิดไม่ซื่อ จึงเมินเฉยไป ด้วยเหตุนี้หวงเหวินหย่วนจึงโมโหลงมือทำร้ายคน สุดท้ายมือปราบที่ว่าการล้อมเขาเอาไว้ ดีที่เฝิงหยวนซิงตั้งตัวทัน และคลี่คลายความขัดแย้งอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ

ประชาชนและมือปราบที่ถูกทำร้ายถูกส่งมารักษาตัวที่โรงหมอของที่ว่าการอำเภอ

“ที่แห้งแล้งกันดาร ประชาชนต่ำทราม…ชาวบ้านสารเลวพวกนี้สมควรฆ่าทิ้งให้หมด” หวงเหวินหย่วนกลับมาถึงห้องก็ยังคงยากจะระงับโทสะ เขาอยู่ที่ทุ่งปิดภูผาเคยถูกกระทำแบบนี้ด้วยเสียที่ไหน

“คุณชาย ไม่เช่นนั้นพวกเราแอบลงมือฆ่าประชาชนชั่วและขุนนางเลวพวกนั้นให้หมด เพื่อระบายโทสะท่าน” องครักษ์ชายชรารูปร่างกำยำและมีแผลดาบบากหน้าคนนั้นพูดด้วยจิตสังหารเย็นยะเยือก

หวงเหวินหย่วนครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนดวงตาจะเป็นประกาย พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ก็ดี ให้บทเรียนพวกมันสักหน่อย ชาวบ้านเลวพวกนี้บอกว่าหลี่มู่รักประชาชนเหมือนลูกไม่ใช่รึ? ข้าจะถือโอกาสนี้ฆ่าพวกมัน ดูซิว่าต้องฆ่าสักกี่คนถึงจะบีบมันมาออกมาได้”

……

ในห้องหนังสือ

หลี่มู่ที่อยู่ในสภาวะฌานสามวันสามคืนเต็ม ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา

“นี่…เราจมดิ่งใน ‘ภาพไท่เสวียนผมขาว’ อย่างนั้นหรือ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หลี่มู่ตกใจสุดฤทธิ์

เขามองภาพนึกนิมิตรภาพนั้น ทั้งตัวจมดิ่งเข้าไปข้างในอย่างไม่อาจขัดขืนได้ เหมือนจมสู่ห้วงจักรวาล พุ่งผ่านไปในดวงดารา กลุ่มดาว ดาราจักรมากมายนับไม่ถ้วน เหมือนเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตา แต่ก็เหมือนเป็นชั่วนิจนิรันดร์ พลังงานต่างๆ ในจักรวาลเขาล้วนมองเห็นอย่างชัดเจน

เขามองเห็นการโคจรของหมู่ดาว การผันเปลี่ยนของดาราจักร การเกิดดับของดวงดารา…

ความรู้สึกประหลาดแบบนั้นยากจะบรรยายได้