จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 296

หลี่มู่วางอำนาจบาตรใหญ่ยิ่ง ลงมืออีกครั้งอย่างไม่คิดจะใช้เหตุผล

เขาก้าวย่างตรงไปหาหวงเหวินหย่วน ทุกก้าวที่ย่ำลงดุจทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน ราวกับทั้งอำเภอขาวพิสุทธิ์สั่นไหวตามจังหวะก้าวของเขา นี่เป็นพลังอำนาจที่น่าอัศจรรย์ถึงที่สุด มีเพียงยอดยุทธ์ที่แท้จริงจึงจะสามารถรู้สึกถึงได้

หวงเหวินหย่วนโมโหจนแทบคลั่งอยู่แล้ว

ข้ออ้างต่างๆ ที่เขาเตรียมเอาไว้ไม่ได้นำออกมาใช้เลย เดิมทีคิดจะทำให้หลี่มู่ต้องอับอายขายขี้หน้า จากนั้นค่อยสังหารทิ้ง ไม่คิดเลยว่าสถานการณ์จะเกินการควบคุมและเหนือคาดไปโดยสิ้นเชิง มิหนำซ้ำกลับกลายเป็นตัวเขาและองครักษ์ที่ถูกหลี่มู่ทำให้อัปยศ

“ข้าจะฆ่าเจ้า”

เมื่อเห็นแขนขาขององครักษ์ชราผมขาวหน้าบากถูกมือปราบของที่ว่าการหั่นเสียจนเละเทะ หวงเหวินหย่วนโมโหเดือดดาล

ปราณแท้ทั้งร่างของเขาหมุนวน พลังความมือเอ่อล้นออกจากใต้เท้าอย่างกะทันหัน

บนพื้นดิน จู่ๆ ปรากฏแท่งหินแทงทะลุพื้นขึ้นมาหลายแท่งราวกับดาบเหล็ก ก่อนพุ่งแทงไปทางหลี่มู่

พสุธาทิ่มแทง!

“ฝีมืออ่อนหัด”

หลี่มู่ร้องเฮอะ ไม่แม้แต่จะมอง กระทืบเท้าข้างหนึ่งเหยียบแท่งหินพสุธาทิ่มแทงจนสลายกลายเป็นผง

“อะไรกัน?”

หวงเหวินหย่วนหน้าเปลี่ยนสี

เขาที่เข้าสู่ขั้นเหนือมนุษย์ พลังลำดับที่หนึ่งที่เขาฝึกฝนใน ‘ห้าธาตุรวมเป็นหนึ่ง’ ไม่เหมือนกับของขั้นเหนือมนุษย์ทั่วไป ไม่ใช่พลังไตซึ่งเก็บสารสำคัญ แต่เป็นพลังจากส่วนม้าม

ที่เรียกว่าม้ามเก็บความคิด สิ่งที่ได้มาภายหลังคือความคิดคาดคะเน สิ่งที่ฟ้าประทานมาคือความเชื่อ เอาชนะความอยาก ความคิดจึงก่อรูปร่าง พลังธาตุดินศูนย์กลางหวนคืนเป็นหนึ่ง ด้วยเหตุนี้ปราณแท้ธาตุดินจึงเสถียรและทรงพลังที่สุด พลังโจมตีระดับพระกาฬ ไม่อาจป้องกันได้ทัน การป้องกันนี้ถือเป็นที่หนึ่งในระดับเดียวกัน เพียงแค่กระทืบเท้าลงพื้น เขาก็อยู่ในตำแหน่งที่ไม่มีทางแพ้ใคร นอกเสียจากพลังฝึกอีกฝ่ายจะเหนือกว่า

หินพสุธาภายใต้การควบคุมของเขาเหล่านั้นประดุจอาวุธเทพ ต่อให้เป็นจอมยุทธ์ขั้นเหนือมนุษย์ หากป้องกันไม่ทัน ฝ่าเท้าก็ถูกแทงทะลุได้ ทว่าหลี่มู่กระทืบเท้าก็ราวกระทืบดินโคลนเท่านั้น…หรือว่าเขาสวมรองเท้าเหล็กที่เป็นสมบัติเวทอยู่กัน?

“ตายซะ”

ปราณแท้ฟ้าประทานสีส้มเหลืองไหววนทั่วร่างหวงเหวินหย่วน เขากระทืบเท้าเหยียบลงพื้นดินอีกครั้ง

ปึงๆๆ!

หินพสุธากว่าสิบแท่งดั่งดาบหอก เปล่งแสงเย็นเยียบ ดีดขึ้นมาอีกครั้งที่ใต้เท้าของหลี่มู่

ขณะเดียวกัน หน้าหลังซ้ายขวารอบตัวหลี่มู่ล้วนมีหินพสุธาทิ่มแทงขึ้นมา กลายเป็นดาบ หอก กระบี่ ง้าว ขวาน ขวานวงพระจันทร์ ตะขอ ฉมวก และลูกธนู แน่นขนัดราวฝูงตั๊กแตนบิน แหวกผ่าอากาศพุ่งตรงเข้าหาหลี่มู่ เพียงพริบตาก็ปกคลุมร่างของหลี่มู่จนมิด

กลวิชาของขั้นเหนือมนุษย์ช่างน่ากลัวจริงๆ

เคร้งๆๆ

รอบตัวของหลี่มู่ แสงกระบี่สว่างวาบหลายเส้น

ดาบบินทั้งยี่สิบสี่เล่มล้อมรอบตัวหลี่มู่อย่างรวดเร็วราวดาวหาง ทำลายทุกอย่างที่เข้าใกล้รอบตัวเขาในระยะสามฉื่อจนป่นเป็นผุยผง

หลังจากได้สังเกตศึกษาขั้นเหนือมนุษย์สูงสุดสามคนในครั้งนั้น การใช้งานพลังในตอนนี้ของหลี่มู่ถือว่าอยู่ในขั้นสูงสุดแล้ว ระดับความยอดเยี่ยมแทบไม่แตกต่างจากขั้นเหนือมนุษย์สูงสุดเท่าใด เมื่อดาบเหินหาวอยู่ในมือของหลี่มู่ ยามนี้พูดได้เลยว่าถึงขีดสุดในด้านกลวิธีแล้ว

ประกายดาบราวกับสายฟ้า จุดที่วูบวาบล้วนกลายเป็นผงด้วยคมดาบ

หินพสุธาทิ่มแทงเหล่านั้น ไม่ว่าจะกลายเป็นรูปร่างอะไร ไม่ว่าบ้าคลั่งสักเพียงไหน ต่างก็ไม่อาจเข้าใกล้ตัวหลี่มู่ได้เลย

หลี่มู่ก้าวยาวเข้ามา แสงดาบพันล้อมรอบตัว ประหนึ่งเทพสงครามก็มิปาน

เพียงพริบตา สรรพอาวุธหินกล้าเต็มท้องฟ้าก็ราวกับควันไฟที่ถูกลมพัด สลายหายไปกลางอากาศ

“สังหาร!”

สายตาของหลี่มู่ดั่งสายฟ้า ดาบถลาลมทั้งยี่สิบสี่เล่มพลันแยกออกมาครึ่งหนึ่งแล้วพุ่งเข้าไปฟาดฟันหวงเหวินหย่วน

“ฮึ” หวงเหวินหย่วนเกิดโทสะขึ้นฉับพลัน

เขาขับเคลื่อนพลังวิชา ก่อนเหยียบปลายเท้าลงเบาๆ กำแพงหินกล้าสีส้มอมเหลืองหลายชั้นพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินใต้เท้า ตั้งตระหง่านบดบังอยู่ด้านหน้าเขา ราวกับกำแพงโล่คุ้มกันอย่างไรอย่างนั้น

มุมปากของหลี่มู่ปรากฏรอยยิ้มเย็นชา

“แย่แล้ว ทานไม่ไหวแน่…เหวินหย่วน รีบหลบไป” ผู้อาวุโสหลิวฉงที่อยู่อีกด้านรู้สึกถึงความผิดปกติได้ทันที กระบี่ยาวกลางหลังเขากลายเป็นลำแสงสายหนึ่ง พุ่งไปฟันดาบถลาลมทั้งสิบสอง ขณะเดียวกัน เขาใช้ท่าร่างตรงเข้าไปหาหวงเหวินหย่วนด้วยความเร็วดุจสายฟ้า แล้วผลักให้กระเด็นออกไป

ในพริบตานี้เอง กำแพงหินเบื้องหน้าแตกทลาย แสงสีเงินแล่นผ่านมา หัวไหล่ของเขารู้สึกชาทันใด

พลังจากแรงเฉื่อยมหาศาลหอบเข้ามา ซัดร่างของหลิวฉงกระเด็นถอยไปด้านหลัง

ยังดีที่เขามีประสบการณ์มาโชกโชน เมื่อพลังฟ้าดินหมุนโคจร พริบตาก็สามารถควบคุมร่างของตนเองให้นิ่งลงได้ เมื่อก้มลงมอง ก็พบว่ามีรูเลือดทะลุหน้าหลังปรากฏขึ้นที่หัวไหล่ เป็นแผลที่ถูกดาบบินของหลี่มู่แทงนั่นเอง

เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ

ตนเองเป็นถึงขั้นเหนือมนุษย์สูงสุดก้าวที่สี่ แต่กลับต้านทานดาบบินนี่ไม่ได้หรือ?

ปราณแท้คุ้มกาย สี่พลังธาตุผสมผสาน กลับต้านดาบบินนี้ไม่ได้?

ศัตรูเป็นแค่ขั้นฟ้าประทานรุ่นหลัง แต่ขั้นเหนือมนุษย์กลับไม่สามารถสัมผัสดาบบินของเด็กหนุ่มได้เลย

ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยฉับพลัน ยิ่งปรากฏแววไม่อยากเชื่อมากขึ้นไปอีก

เพราะหวงเหวินหย่วนที่เมื่อครู่ถูกเขาผลักออกจากวิถีของดาบบิน และน่าจะหลีกพ้นจากการโจมตีครั้งนี้ไปได้แล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กลับถูกหลี่มู่บีบคอหิ้วไว้ราวกับหิ้วคอลูกเจี๊ยบเสียอย่างนั้น

ตอนนี้เอง หลี่มู่เผยสีหน้าเย้ยหยัน จ้องมาที่ตนเองอย่างหยามหยัน

“เจ้า…” หลิวฉงอ้าปากค้าง แต่พูดอะไรไม่ออก

เขาไม่อยากเชื่อว่าหลี่มู่จะสามารถทำได้ถึงขนาดนี้

ภายใต้การคุ้มครองของขั้นเหนือมนุษย์ก้าวที่สี่ จอมยุทธ์ขั้นฟ้าประทานคนหนึ่งจับกุมขั้นเหนือมนุษย์ก้าวที่หนึ่งได้ และยังทำร้ายขั้นเหนือมนุษย์ก้าวสี่คนนั้นบาดเจ็บได้อีก?