จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 298

คลุกๆๆ

ศีรษะของหวงเหวินหย่วนกลิ้งไปบนพื้น

ศีรษะของหลานรองเจ้าสำนักที่คิดว่าตัวเองสูงส่ง ดูแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับศีรษะขององครักษ์ชราหน้าบากผมขาว ตอนถูกตัดแยกเขี้ยวยิงฟัน เปรอะเปื้อนดิน ใบหน้ากระตุกเกร็ง ก่อนจะแข็งค้างไป

หลี่มู่ยกขาเตะศีรษะนี้ไปหน้าศพของผู้บริสุทธิ์ทั้งสิบหกคนนั้น

“เซ่นสังเวย”

เขาพูด

พวกเฝิงหยวนซิงรีบวางศีรษะนี้เซ่นไหว้ผู้วายชนม์ทันที

คราวนี้พวกสาวใช้ องครักษ์ และบ่าวรับใช้ที่ติดตามหวงเหวินหย่วนกลัวจนสติหลุด

พวกเขาแม้แต่ฝันก็ไม่เคยฝันถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ต้องรู้ไว้ว่า เจ้านายของพวกเขาเป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง ภูมิหลังน่าครั่นคร้าม ยิ่งมีพลังฝึกขั้นเหนือมนุษย์ ในทั้งแผ่นดินใหญ่เสินโจวเรียกได้ว่าไร้เทียมทานแล้ว สุดท้าย…กลับถูกฆ่าตายเหมือนสุนัข

หลิวฉงเผยสีหน้าอึ้งตะลึง

เมื่อครู่เขาคิดจะห้าม แต่ไม่ทันกาลแล้ว

หลี่มู่สังหารอย่างไม่ลังเล ยกมือตวัดดาบ ไม่ให้โอกาสเขาลงมือแม้แต่น้อย

และตอนนี้…ทุกอย่างจบลงแล้ว

“หลี่มู่ เจ้าเศษสวะ เจ้าก่อเรื่องใหญ่แล้ว เจ้าจะต้องชดใช้ให้กับการกระทำของเจ้าในวันนี้” หลิวฉงยังเหลือท่าทีแบบเซียนเสียที่ไหน เขาโกรธสุดขีด หน้าตาเหี้ยมเกรียม แยกเขี้ยวขาววับ จ้องหลี่มู่พร้อมด้วยจิตสังหาร ราวสัตว์ป่าโมโหเดือดดาล

หลี่มู่เบ้ปาก “ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”

“ทำไม? เจ้าคิดจะฆ่าข้าด้วยหรือ?” หลิวฉงแค่นเสียงเย็น “ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิชามารอะไรทำให้พลังของเจ้าเพิ่มในเวลาเพียงชั่วพริบตาจนต่อกรกับข้าได้ แต่เคล็ดวิชาที่เพิ่มพลังฝึกใดๆ ก็ตามล้วนมีเวลาจำกัดทั้งสิ้น แล้วก็ยังมีผลข้างเคียงแสนสาหัสอีก เจ้าได้ใจไม่นานนักหรอก…”

ตอนนี้เขาตั้งสติกลับมาได้ จึงพอจะกลั่นกรองไม่มากก็น้อย

หลี่มู่ส่ายหน้า บอกว่า “เจ้าก็ยังไม่เข้าใจ ข้าบอกแล้วว่าในอำเภอขาวพิสุทธิ์แห่งนี้ ข้านั้นไร้เทียมทาน ต่อให้ขั้นเทวะมาก็ทำอะไรไม่ได้…หรือเจ้าไม่รู้จริงๆ ว่าอะไรเรียกว่าไร้พ่าย? ดี เช่นนั้นข้าจะสาธิตให้เจ้าดู”

หลิวฉงหัวเราะเสียงเย็น กำลังจะพูดอะไรอีก…

หลี่มู่ก็ยกมือขวา

ทันใดนั้น ท้องฟ้าเมฆลมตั้งเค้า

ท้องฟ้าเหนืออำเภอขาวพิสุทธิ์ที่แต่เดิมสดใส เมฆพลันหนาแน่น เมฆดำครึ้ม ราวมีม้าสวรรค์มากมายห้อตะบึงบนท้องฟ้า ประหนึ่งคลื่นคลั่งหอบม้วนผืนนภา ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าในระยะหลายร้อยลี้แทบจะในชั่วเสี้ยวความคิดของเขา

ครืน เปรี้ยง เปรี้ยง!

เสียงฟ้าฟาดสะเทือนเลื่อนลั่นดังผ่านหมู่เมฆดำ

แสงอัสนีสีม่วงหลายต่อหลายสายราวกับงูนับหมื่นเริงระบำ ย้อมเมฆดำบนท้องฟ้าจนกลายเป็นสีม่วงที่ทั้งลึกลับและลึกซึ้ง

พลังอัสนีที่รุนแรงบ้าคลั่งทำเอาหลิวฉงหน้าเปลี่ยนสีในฉับพลัน

เขาสัมผัสได้ว่าพลังอัสนีนี้ประดุจแอ่งสายฟ้า ปกคลุมทั่วทั้งเมืองอำเภอเอาไว้

ร่างของหลี่มู่ลอยขึ้นช้าๆ ราวกับเทพเซียน

ปีกสายฟ้าสีม่วงงอกขึ้นกลางหลังของเขาและสยายออก มีขนาดถึงสามสิบจั้ง ลำแสงสีม่วงพร่างพรายหมุนวนกลางอากาศ เกิดเป็นภาพมายาอักขระแสงอัสนีวับไหว เสมือนว่าเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่ก็เหมือนกับสวรรค์สลักลงไป ช่วงที่แผ่ขยายก็หอบม้วนลมและสายฟ้าในท้องฟ้าไปด้วย

พลังมหาศาลที่ยากบรรยายทะลักออกมาจากร่างของหลี่มู่

“ลืมตาดูให้ดี นี่สิถึงจะเป็นความหมายที่แท้จริงของไร้เทียมทาน” ทั่วร่างของหลี่มู่พันโอบล้อมด้วยสายฟ้า ในดวงตาราวมหาสมุทรสีม่วงมีเส้นสายฟ้าหมุนวน ราวกับแปลงกายเป็นมหาเทพแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่ควบคุมอสุนี เสียงของเขาดังมาพร้อมกับอัสนีกัมปนาท

คลื่นวนสายฟ้าปรากฏขึ้นในฝ่ามือของเขา แล้วจึงดูดซับแสงอัสนี เพียงชั่วพริบตาก็กลายเป็นลูกแสงสายฟ้าขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางสามสิบจั้ง และเปลี่ยนเป็นดาบอัสนีเล่มใหญ่ภายใต้เจตจำนงของหลี่มู่ ประหนึ่งดาบอัสนีจากวชิระเทพ แฝงไว้ด้วยพลังทำลายล้าง ความรุนแรง ความน่าหวาดกลัว และพลังท่วมท้น

ยามอยู่ต่อหน้าดาบอัสนีเช่นนี้ หลิวฉงที่เป็นขั้นเหนือมนุษย์สูงสุดก้าวที่สี่ก็ตัวสั่นงันงกเหมือนลูกเป็ดท่ามกลางพายุกระหน่ำ

ความหวาดกลัวปรากฏเต็มใบหน้าของเขา ต่อให้โคจรพลังทั้งหมดต้านทาน ก็ไม่อาจควบคุมความรู้สึกต่ำต้อยเหมือนทรายเม็ดหนึ่งที่อยู่ต่อหน้าดวงดาราไม่ได้

เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่า หากดาบนี้ฟันลงมา ไม่ใช่แค่ตัวเองเท่านั้น แม้แต่คนทั้งหมดในอำเภอขาวพิสุทธิ์ สรรพชีวิต ต้นไม้ใบหญ้า หินทราย สายน้ำ ทุกสรรพสิ่งในระยะหลายร้อยลี้จะกลายเป็นฝุ่นธลีและเปลี่ยนเป็นดินแดนรกร้าง

นี่ไม่ใช่พลังที่มนุษย์ควรจะมีครอบครอง

อย่างน้อยก็ไม่ใช่พลังของมนุษย์ที่ต่ำกว่าขั้นเทวะควรมีอยู่

หลี่มู่แข็งแกร่งถึงขั้นนี้เชียว?

เขาทำได้อย่างไร?

หรือว่า…เทพปีศาจนอกพิภพจุติลงมาอย่างนั้นรึ?

เสี้ยวขณะนั้น หลิวฉงเกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว

ส่วนประชาชน ทหาร องครักษ์ มือปราบ ขุนนาง จอมยุทธ์ และคนในอำเภอขาวพิสุทธิ์คนอื่นๆ…ทั้งยังมีองครักษ์ สาวใช้ และบ่าวรับใช้ของหวงเหวินหย่วน ทั้งหมดต่างคุกเข่ากับพื้น หมอบกราบติดดิน

“เทพเซียน”

“ใต้เท้าหลี่เป็นเทพเซียนจริงๆ ด้วย”

“ท่านเทพ รีบเก็บอภินิหารของท่านไปเถิด”