จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 314

หลี่มู่รู้สึกว่าเรื่องหลายวันนี้มันชักจะแปลกๆ แล้ว

ทำไมแค่ชั่วข้ามคืนถึงได้มีคนจากโลกโผล่ขึ้นมามากมายขนาดนี้?

ชวีอ๋องแห่งฉู่ใต้ผู้นี้น่าจะไม่ใช่คนที่ตนรู้จัก แต่ฟังจากคำที่เขาฝากมาก็เป็นคนจากโลกชัดๆ อีกทั้งเหมือนจะมาอยู่บนดาวดวงนี้นานยิ่งกว่าตน

คนจากโลกมาเป็นอ๋องแห่งฉู่ใต้?

ฟังแล้วค่อนข้างแฟนตาซีทีเดียว

“ชวีอ๋องของเจ้ายังพูดอะไรอีก?” หลี่มู่ถาม

อวี่เหวินฮุยแย้มยิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “ใต้เท้าปฐมเทวะจะไม่เชิญให้ข้านั่งลงพูดหรือ?”

หลี่มู่มองเขาแวบหนึ่ง ค่อนข้างไม่สบอารมณ์กับความรู้สึกที่เหมือนมั่นใจว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมในคำพูดของคนคนนี้ เหมือนเขากำลังอุบอะไรเอาไว้อย่างนั้น จึงพยักหน้าตอบไปว่า “ใช่แล้ว ไม่เชิญ”

อวี่เหวินฮุยอึ้ง ก่อนจะตอบกลับ “ปฐมเทวะพูดเล่นแล้ว”

หลี่มู่เอ่ย “ไม่ได้พูดเล่น เจ้ายืนไปแล้วกัน”

สีหน้าของอวี่เหวินฮุยเผยความไม่เป็นธรรมชาติ

แต่เขาก็ทำได้แค่ยืน สีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก รายงานต่อไป “ชวีอ๋องให้ข้าบอกใต้เท้าว่าที่นี่เป็นโลกที่ไม่ปลอดภัย ใต้เท้าเปิดเผยตัวตนแล้วจะเป็นอันตรายได้ ขอให้ท่านระวังให้มาก”

“อันตรายอะไร?” คิ้วหลี่มู่เลิกขึ้นเล็กน้อย

“ข้าก็ไม่อาจทราบได้” อวี่เหวินฮุยเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ชวีอ๋องให้ข้าบอกใต้เท้า หากใต้เท้ามีความประสงค์ก็มาพบกับพระองค์ได้ ถึงเวลานั้นมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดกับใต้เท้า”

หลี่มู่เท้าคาง “ก็ได้ ให้ชวีอ๋องของเจ้ามาหาข้าที่อำเภอขาวพิสุทธิ์”

อวี่เหวินฮุยยิ้มราบๆ “ใต้เท้าพูดเล่นแล้ว ชวีอ๋องมีกิจธุระงานบ้านเมืองมากมาย มีงานรัดตัว ตัวผูกไว้กับชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน ฐานะสูงส่ง จึงไม่อาจมาฉินตะวันตกได้”

หลี่มู่ตอบกลับ “เขาไม่มา ข้าก็ไม่ไป ท่าทางพวกเราคนบ้านเดียวกันจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว”

หลี่มู่ไม่มีทางออกไปจากอำเภอขาวพิสุทธิ์แน่

“ใต้เท้ากลัวอะไรเล่า? ชวีอ๋องของพวกเราไม่มีทางข่มขู่อะไรท่านแน่…ข้า…” อวี่เหวินฮุยหัวเราะเบาๆ กำลังจะพูดอะไรต่อ

“บังอาจ” เด็กรับใช้บัณฑิตน้อยอ้าปากตำหนิทันที “ต่อหน้าปฐมเทวะ เจ้าเป็นแค่ทูตตำแหน่งเล็กๆ กลับกล้าไร้มารยาทถึงเพียงนี้? เชื่อหรือไม่ว่าคุณชายของข้าบั่นคอเจ้าส่งกลับไปฉู่ใต้ได้ ชวีอ๋องก็ไม่กล้าพูดอะไร?”

ดวงตาของอวี่เหวินฮุยฉายประกายโทสะ “กับแค่เด็กรับใช้บัณฑิตตัวเล็กๆ ข้าคือขั้นเหนือมนุษย์…” เขาเคยถูกกระทำแบบนี้ด้วยเสียที่ไหน?

หลี่มู่ร้องอ้อ แล้วพยักหน้ากล่าว “เหนือมนุษย์? ตอนนี้เจ้าไม่ใช่แล้ว” เพียงชี้นิ้วออกไป ประกายแสงดาบกลุ่มหนึ่งทะลุร่างของอวี่เหวินฮุยราวแสงอัสนี ปิดเส้นลมปราณในกายเขาทันใด ทำให้ปราณแท้สลายหายไป พลังฝึกขั้นเหนือมนุษย์กระจายหายเกลี้ยงในชั่วพริบตา

“เจ้า…” อวี่เหวินฮุยตวาดลั่น ทั้งตกใจทั้งโมโห คิดไม่ถึงว่าหลี่มู่บทจะลงมือก็ลงมือ อีกทั้งยังไม่ปรานี ลงมือทำลายพลังฝึกของเขาทันที

หลี่มู่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงอย่างองอาจน่าเกรงขาม “ตอนนี้พูดให้ดีๆ คนอย่างข้าชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง ชวีอ๋องยังพูดอะไรอีก”

เมื่อสายตาของหลี่มู่กวาดมองมา อวี่เหวินฮุยรู้สึกถึงจิตสังหารที่ไม่ปกปิดเลยสักนิด ใจเขาสั่นสะท้าน จิตสังหารของปฐมเทวะ แม้แต่องค์จักรพรรดิยังต้องครั่นคร้าม เขาพลันรู้สึกว่าแผนของตนเหมือนจะผิดพลาดไปแล้ว ด้วยคาดเดาลักษณะอารมณ์นิสัยของหลี่มู่ผิดไป

“ชวีอ๋องยังบอกอีกว่า…” อวี่เหวินฮุยข่มกลั้นความแค้นและความโกรธที่ถูกหลี่มู่ทำลายวรยุทธ์ อ้าปากจะพูดต่อ

หลี่มู่กลับพลันโบกมือ “ช่างเถอะๆ ไม่ต้องพูดแล้ว จู่ๆ ข้าก็ไม่อยากฟังแล้ว ชวีอ๋องจะว่าอะไรก็ให้เขามาเองแล้วกัน” เขามองชิงเฟิง สั่งว่า “ส่งแขกได้”

เด็กรับใช้บัณฑิตน้อยชิงเฟิงเข็นรถเข็นไปยังหน้าประตูใหญ่ จากนั้นเอ่ยเสียงเย็น “ทูตอวี่เหวิน เชิญท่าน“

อวี่เหวินฮุยอึ้งตาค้าง

เขาคิดไม่ถึงเลยว่านิสัยของหลี่มู่จะป่าเถื่อนและฉุนเฉียวได้ถึงขนาดนี้ พอพูดไม่ถูกหูก็ลงมือทันที…ครั้งนี้เสียเปรียบหนักนัก แต่หลังจากได้เห็นความฉุนเฉียวของหลี่มู่ เขารู้ชัดแล้วว่าพูดอะไรต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จึงได้แต่จากไปอย่างหน้าม่อยคอตก

“บางทีชวีอ๋องของเจ้าอาจช่วยกำจัดปราณดาบในกาย ช่วยฟื้นฟูพลังให้เจ้าได้”

หลี่มู่มองแผ่นหลังของอวี่เหวินฮุยพลางเอ่ยเสริม

อวี่เหวินตะลึง ก่อนที่แววตาจะฉายความลิงโลดออกมา

ที่แท้ยังมีความหวังที่จะฟื้นฟูพลังอยู่

ขณะมองชิงเฟิงพาทูตของฉู่ใต้เดินออกไป ใบหน้าของหลี่มู่ฉายแววจริงจัง

เขาลงมือลงโทษอวี่เหวินฮุย แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพราะอีกฝ่ายไร้มารยาท

เรื่องไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ชวีอ๋องแห่งฉู่ใต้คนนี้ คนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนจากโลก ถึงแม้จะไม่เคยพบหน้ากัน อีกทั้งคำพูดที่ฝากมาดูเหมือนจะหวังดี แต่ลึกในใจมีลางสังหรณ์บอกหลี่มู่อยู่เลาๆ ว่าชวีอ๋องผู้นี้ไม่ใช่คนดีอะไร

เมื่อพลังฝึกถึงจุดล้ำลึกเชี่ยวชาญ ก็จะเกิดลางสังหรณ์ทำนายร้ายดีขึ้นมา โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับตนจะเกิดลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง ตามคำของซินแสเฒ่า สิ่งนี้เรียกได้ว่า ‘หยั่งรู้อนาคต’