จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 316

“เป็นพี่น้องร่วมสาบานของข้า พี่ใหญ่กัวอวี่ชิง” หลี่มู่เล่าเรื่องที่เขาสาบานเป็นพี่น้องกับกัวอวี่ชิงให้ฟังรอบหนึ่ง พร้อมเอ่ยต่อ “พี่ใหญ่กัวเป็นถึงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุค ใจกว้างตรงไปตรงมา ดุจเทพมังกรนอกพิภพก็มิปาน ไม่ใช่คนที่มนุษย์ทั่วไปจะเทียบได้”

ชิวอิ่นได้ยินก็พลันรู้สึกอยากพบเจอ “ได้ยินน้องชายพูดแบบนี้ คงจะเป็นผู้ยอดเยี่ยมในโลกจริงๆ เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้พบหน้า”

หลี่มู่ตบต้นขา เอ่ยขึ้นว่า “ฮ่าๆ ทำไมจะไม่ได้? เช่นนั้นไม่สู้พวกเราออกไปพบพี่ใหญ่กัวกัน เขาน่าจะอยู่ในเขาขาวพิสุทธิ์ พื้นที่ปลีกวิเวกสันโดษน่าจะไม่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่นัก”

ชิวอิ่นตาเป็นประกาย “จริงหรือ? ดีเลย”

ภายในน้ำเต้าสุราของเขา แท้จริงแล้วมีค่ายกลมิติอยู่ ความจุน่าตกใจเป็นอย่างมาก ภายในคืนเดียวทั้งสองคนดื่มสุรารสเลิศหมดไปกว่าครึ่ง ตอนนี้กรึ่มสุราจนได้ที่บ้างแล้ว กำลังเบิกบานสำราญใจ กล่าวว่าไปก็ไปกันทันที

แสงดาบสองสายพุ่งแหวกอากาศออกมาจากเรือนดาบราวสายฟ้า ก่อนหายลับไปไกล

ฉากนี้ปรากฏแก่สายตาคนมากมาย

“ในที่สุดก็จะเริ่มแล้วหรือ? ศึกของจอมดาบทั้งสอง?”

“จอมยุทธ์ดาบชิวอิ่น ปฐมเทวะหลี่มู่ ศึกใหญ่ระหว่างพวกเขาเริ่มปะทุขึ้นแล้ว”

“สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้แข็งแกร่งรุ่นเยาว์อันดับหนึ่งของจักรวรรดิฉินตะวันตกกัน?”

นอกเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์ คนในยุทธจักรมากมายเมื่อเห็นฉากนี้ต่างตื่นเต้นกันทันที

เพราะว่าแสงดาบทั้งสองสายคือหลี่มู่และชิวอิ่น

ยอดยุทธ์วัยหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง จะไปตัดสินชี้ขาดกันด้านในเทือกเขาขาวพิสุทธิ์หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น การต่อสู้กันเช่นนี้หมายถึงว่าท่าทีของ ‘ทุ่งปิดภูผา’ ที่มีต่อหลี่มู่ไม่ได้เป็นมิตรเหมือนที่คนนอกคิดกันไว้ใช่หรือไม่?

ยอดยุทธ์ผู้แข็งแกร่งมากมายล้วนอยากตามลงไปด้วย

แต่ความเร็วของจอมยุทธ์ดาบมากเกินไป หายไปในพริบตา

คนมากมายล้วนรู้สึกเป็นห่วงศึกนี้

บนท้องฟ้า หลี่มู่ใช้วิชาดาบเหินหาว รวดเร็วถึงขีดสุด

ร่างของชิวอิ่นกลายเป็นแสงดาบ ท่าร่างก็น่าตกใจเช่นกัน

ทั้งสองคนหน้าหลังประลองความเร็วของท่าร่าง

หลี่มู่ยิ้มเล็กน้อย เร่งความเร็วขึ้นอีกหลายส่วน รักษาระดับให้ไม่ต่างกับชิวอิ่นนัก วิชาดาบเหินหาวของเขาถนัดเรื่องความเร็วที่สุด สิบลมหายใจพุ่งไปได้ไกลกว่าพันลี้ หากสำแดงออกมาจริงๆ ต่อให้ความเร็วของชิวอิ่นเร็วอีกสักเพียงไหนก็ไล่ตามไม่ทัน

“ฮ่าๆ ดาบเหินหาวของน้องชายมาจากวิชากระบี่เหินหาวของสำนักกระบี่สวรรค์ไม่ใช่หรือ?” ชิวอิ่นหัวเราะร่าถามขึ้น

หลี่มู่ตอบกลับ “ไม่ผิด มาจากวิชากระบี่เหินหาวจริงๆ”

ชิวอิ่นเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ข้าเคยได้ยินอาจารย์พูดว่าสำนักกระบี่สวรรค์มั่งมีและไม่รู้จักตนเอง ในกระบี่สวรรค์สามสิบหกท่า มีเพียงกระบี่เหินหาวเท่านั้นถึงจะเป็นสุดยอดวิชายุทธ์โดยแท้ นอกจากอาจารย์ของข้าแล้ว น้องชายคือคนแรกที่ข้าเห็นว่าใช้ท่ากระบี่เหินหาวได้”

อาจารย์ของเขาก็คือตำนานวิถียุทธ์แห่งฉินตะวันตก ‘เก้าชั้นฟ้าปิดภูผา’ หลี่พั่วเยวี่ย หนึ่งในยักษ์ใหญ่ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของการฝึกยุทธ์ในแผ่นดินใหญ่เสินโจวนั่นเอง

หลี่มู่ในใจสั่นวาบ

เหตุที่เขามองจุดเด่นของท่ากระบี่เหินหาวออก นั่นเพราะมีการสั่งสอนจากซินแสเฒ่าเมื่อก่อน ไปจนถึงมีสายตาที่กว้างไกลเกินวิถียุทธ์ของโลกใบนี้ อีกทั้งที่มาของวิชากระบี่สำนักกระบี่สวรรค์ เขาก็คาดเดาเงื่อนงำได้บางส่วน อาจจะเป็นอภินิหารที่มาจากดาราสมุทรก็เป็นได้ และที่ ‘เก้าชั้นฟ้าปิดภูผา’ หลี่พั่วเยวี่ยสามารถมองออก เป็นเพราะการวินิจฉัยอันเยี่ยมยอดจากความรู้ที่แท้จริงด้านวิถียุทธ์ของเขา

จะดูถูกคนบนโลกนี้ไม่ได้เลยจริงๆ

แสงดาบสองสายพุ่งข้ามเทือกเขาขาวพิสุทธิ์สุดลูกหูลูกตา

“พี่ใหญ่กัวปลีกตัวมาเป็นนายพรานอยู่ในหุบเขานี้ คงไม่ได้อยู่ห่างจากผู้คนมากนัก น่าจะซ่อนตัวอยู่ที่หมู่บ้านใดหมู่บ้านหนึ่งในหุบเขา…” หลี่มู่เอ่ยขึ้น

ทั้งสองออกตามหาจากเบาะแสนี้

……

“ห้าปีผ่านไป ศิษย์พี่ยังคงสง่างามเหมือนวันวานเลย”

ผมยาวสีทอง รูปร่างสูงโปร่ง ทุกตารางนิ้วบนร่างกายเรียกได้ว่าเป็นสัดส่วนทองคำ ชายหนุ่มที่รูปงามราวกับเทพสงครามแอเรียสในตำนานบนโลกมนุษย์ยืนอยู่ตรงประตูกระท่อมใบจาก ใบหน้ามีรอยยิ้มงดงาม เผยให้เห็นฟันขาว กล่าวทักทายเสมือนเป็นเพื่อนเก่า

อีกด้าน กัวอวี่ชิงมีสีหน้ายุ่งยาก