จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 369

ยิ่งไปกว่านั้น ระยะห่างกันมากขนาดนี้ ค่ายกลเคลื่อนย้ายจำเป็นต้องใช้พลังงานมหาศาลประคับประคอง

ทว่านี่กลับไม่ใช่ปัญหา

‘ค่ายกลแสงดารามหาจักรวาล’ กับ ‘ค่ายกลฮวงจุ้ยจุดรวมมังกร’ ล้วนดูดซับพลังฟ้าดินได้ แบ่งออกมาส่วนหนึ่งใช้สำหรับค่ายกลเคลื่อนย้ายก็เพียงพอแล้ว

หลี่มู่คิดหน้าคิดหลัง รู้สึกว่าวิธีการนี้ใช้ได้

แต่การสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายที่มีระยะห่างมากแห่งหนึ่งจำเป็นต้องใช้เวลา ไม่ใช่เรื่องที่จะทำเสร็จสมบูรณ์ได้ในวันเดียวคืนเดียว สำนักขุนคีรีถูกล้อมอยู่ตอนนี้ ‘จักรพรรดิดาบ’ อิ้งซานเสวี่ยอิงก็เหมือนหินผา นั่งอยู่ส่วนหัวเรือของเรือวาฬทะยานฟ้าไม่ขยับไปไหน และคอยจับจ้องลงมาที่สำนักขุนคีรี

มีเจ้าเฒ่าคนนี้อยู่ หลี่มู่ยังไม่กล้าออกไปเพ่นพ่าน

เมื่อคิดๆ แล้ว หลังจากที่ได้รับความเห็นชอบจากพวกเจ้าสำนักสวีเยวี่ย เขาจึงกลับมายังด้านในพื้นที่ว่างกลางภูเขาอีกครั้ง เตรียมศึกษา ‘ค่ายกลแสงดารามหาจักรวาล’ อีกรอบ ดูว่าจะแบ่งพลังดวงดาวบางส่วนมาเป็นแรงขับเคลื่อนค่ายกลเคลื่อนย้ายระยะไกลได้อย่างไร

ทว่าสิ่งที่ทำให้หลี่มู่คิดไม่ถึงก็คือ ขณะที่เขากลับมาถึงด้านในและลงมาบนแท่นบูชาศิลาดำเก้าชั้น ก็พบอย่างตกตะลึงว่าด้านบนชั้นหินกลมชั้นที่เก้า กวีที่ว่า ‘หนทางข้างหน้าทั้งเนิ่นนานและยาวไกล ข้าจะไล่ตามไปทุกหนแห่ง’ ประโยคนั้นกลับมองเห็นได้ชัดเจนกว่าเดิม ที่สำคัญคือทุกๆ ลายเส้นอักษรจะมีแสงประหลาดจางๆ ระยิบระยับอยู่ เหมือนส่วนเว้านูนของตัวอักษรมีอะไรบางอย่างกำลังไหลเวียน

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากที่เขาซ่อมแซมค่ายกลเสร็จก่อนหน้านี้ ถึงแม้จะมีกวีสองประโยคนี้ปรากฏขึ้นมา แต่บนลายเส้นอักษรไม่ได้มีแสงใดๆ ส่องระยิบระยับนี่ เป็นเพียงตัวอักษรธรรมดาเท่านั้น หนำซ้ำหลี่มู่ยังยืนยันอย่างละเอียดแล้ว บนลายเส้นเป็นเพียงอักษรปกติ ไม่ได้มีค่ายกลเต๋าอะไรอยู่ด้านใน

นี่มันตลกแล้ว

ตั้งแต่ที่หลี่มู่ออกไปเมื่อครู่ กระตุ้นค่ายกล จนถึงตอนนี้ในพื้นที่กลางภูเขาไม่มีใครเข้ามาอีก

หลี่มู่จ้องมองตัวหนังสือหนึ่งบรรทัดที่กำลังส่องแสง ครู่หนึ่งก็เกิดอาการเหมือนผีดลใจ อยากจะเข้าไปสัมผัสมัน

พริบตาที่นิ้วสัมผัสกับอักษร พลังดึงดูดรุนแรงขุมหนึ่งปะทุออกมาจากตัวอักษรนี้ หลี่มู่ถึงขั้นยังอุทานคำว่า ‘เวรละ’ ออกมาไม่ทัน ร่างของเขาก็ถูกฉุดกระชาก ดูดเข้าไปด้านในลายเส้นตัวอักษร

กว่าเขาจะรู้สึกตัวกลับมา ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว

รอบๆ มีแสงดาวระยิบระยับ เหมือนอยู่ในจักรวาลสุญญากาศ

แสงของดวงดาวมากมาย สีสันหลากตา งดงามวิจิตรถึงที่สุด

หลี่มู่ลอยอยู่กลางสุญญากาศ

“หรือว่าถูกส่งออกมาจากแผ่นดินใหญ่เสินโจวแล้ว?”

ชั่วพริบตานี้ หลี่มู่รู้สึกว่าตนเองคล้ายมาถึงท้องฟ้าด้านนอก

เขาอยู่กลางสุญญากาศ ค่อยๆ ลอยไปตามคลื่น ไม่มีทิศทาง ไม่มีเป้าหมาย

ด้านหน้า ดาวขนาดยักษ์ดวงหนึ่งเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาทุกที

“นั่นคือ…โลกมนุษย์?”

หลี่มู่ตาเบิกโต แทบจะส่งเสียงออกมา

เขามองเห็นดาวสีฟ้าดวงนี้ค่อยๆ เข้าใกล้ตนเองมากขึ้น และร่องรอยเป็นลายพร้อยบนพื้นผิวพวกนั้น ภาพเหล่านั้น ช่างคุ้นตาจริงๆ นี่เป็นภาพการมองโลกจากบนอวกาศชัดๆ

หรือว่า…กลับมาถึง…ดาวโลกแล้ว?

หัวใจของหลี่มู่เต้นรัวแรงขึ้นมา

กลับบ้าน มาอย่างไม่ทันตั้งตัว มาอย่างกะทันหันเช่นนี้เลยหรือ?

หรือว่าประโยค ‘หนทางข้างหน้าทั้งเนิ่นนานและยาวไกล ข้าจะไล่ตามไปทุกหนแห่ง’ เมื่อครู่ จริงๆ แล้วคือสิ่งที่เรียกว่าเส้นทางเซียน แล้วตนเองก็เข้ามาเส้นทางนี้โดยไม่ตั้งใจ จนย้อนกลับมาที่ดาวโลกได้?

ความยินดีในใจหลี่มู่ยากที่จะเอ่ยเป็นคำพูดได้จริงๆ

กลับมาบ้านแล้วจริงหรือ?

จากนั้น เขาบินตรงไปยังดาวสีฟ้าตรงหน้าอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ ความเร็วดุจแสง เหมือนกับร่างกายเปลี่ยนเป็นดาวตกดาวหาง พุ่งผ่านชั้นบรรยากาศเข้าไป ร่างกายลุกเป็นไฟด้วยความเร็วที่เสียดสีกับอากาศ

เปลวไฟระดับนี้ สำหรับหลี่มู่ไม่ใช่พลังคุกคามใดๆ เลย

แต่ควันไฟที่เกิดจากการเสียดสีกลับบดบังสายตาไปมาก

หลี่มู่ขมวดคิ้วตามสัญชาตญาณ สองมือคิดจะปัดแหวกสิ่งที่บังอยู่ด้านหน้าทั้งหมดออกไป แต่ควันไฟตรงหน้ากลับยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ท้ายที่สุดจึงบดบังภาพทั้งหมด

หลี่มู่มองไม่เห็นอะไรเลย

จนกระทั่งสายตาของเขากลับมามองเห็นวัตถุได้อีกรอบ ก็พบว่ามีดาวโลกสีฟ้าอะไรเสียที่ไหน ตนเองมาปรากฏตัวในสถานที่เหมือนพื้นที่กลางภูเขาแห่งใหม่ รอบด้านมืดสนิท บนกำแพงหินเขาไม่มีอักขระใดๆ สลักอยู่

หลี่มู่ตระหนักได้ทันที สิ่งที่ตนเองเห็นล้วนเป็นภาพลวงตา

วิชาลวงตาขั้นสูงมาก หลอกได้กระทั่งหลี่มู่ ทำเอาเขาแทบจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

เขากวาดตามองรอบๆ

‘นี่เหมือนเป็นอาณาเขตของค่ายกลบางอย่าง’

หลี่มู่ใช้งานเนตรสวรรค์ มองเห็นกลิ่นอายธาตุค่ายกลเป็นชั้นๆ ไหลเวียน ชัดเจนมากว่านี่เป็นมิติระนาบขนาดเล็กซึ่งเปิดทางมาจากพื้นที่กลางภูเขาของ ‘ค่ายกลแสงดารามหาจักรวาล’ เดิม

‘น่าจะเป็นที่ด้านในกวีประโยคนั้น ใครกันแน่สามารถใช้กวีประโยคหนึ่งเป็นตาค่ายกล เปิดพื้นที่ว่างแยกเป็นเอกเทศได้แบบนี้ น่ากลัวว่าแม้แต่ผู้แข็งแกร่งขั้นทะลวงสวรรค์ก็ไม่น่าจะทำได้’

หลี่มู่ทอดถอนใจ

เขาตอนนี้ยืนยันได้เลยว่า พื้นที่ค่ายกลเล็กนี้เป็นผลงานของปรัชญาเมธีชาวโลกที่มาจากเส้นทางเซียนคนหนึ่ง แต่จะเป็นชวีหยวนหรือไม่ ยังไม่สามารถยืนยันได้

ไม่นานนักเขาก็คิดขึ้นได้ ความหมายของการมีอยู่ของพื้นที่นี้คืออะไรกัน?

ปรัชญาเมธีชาวโลกที่สร้างสำนักขุนคีรีผู้นั้นจะต้องทิ้งบางอย่างไว้ในพื้นที่นี้อย่างแน่นอน

เป็นของบางอย่างที่ล้ำค่าเอามากๆ ดังนั้นจึงต้องซ่อนไว้ขนาดนี้

และค่ายกลลวงตาก่อนหน้านั้น ที่ทำให้มองเห็นภาพของดาวโลกก็เหมือนจะเป็นการทดสอบบางอย่าง หรืออาเป็นการประเมิน? คงมีเพียงแค่คนที่ผ่านการประเมินจึงจะเข้ามายังพื้นที่เล็กๆ นี้ได้กระมัง

อย่างไรเสียถ้าไม่ใช่คนจากดาวโลก ตอนที่มองเห็นดาวสีฟ้าดวงนั้นคงไม่มีทางตื่นเต้นเหมือนหลี่มู่แน่