จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 373

นี่เป็นฉากที่ไม่น่าเชื่อ

รัชทายาทฉินตะวันตกที่ถูกปกป้องอยู่ด้านในโดยยอดฝีมือมากมาย ยามเห็นหลี่มู่ซัดหมัดใส่หน้าอิ้งซานเสวี่ยอิงก็สูดลมหายใจลึก รู้สึกเพียงปวดหัวไปหมด ราวกับหมัดนี้ซัดเข้าใส่หน้าตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

บรรดายอดฝีมือฉินตะวันตกรวมถึงเหยียนหรูอวิ๋นตาถลนจนแทบหลุดลงพื้น

นี่ไม่ใช่ภาพที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้

นั่นเป็นถึงเทพสังหาร ‘ดาบจักรพรรดิ’ อิ้งซานเสวี่ยอิงเชียวนะ หากบอกว่าตอนเพิ่งเริ่มล้อมโจมตีสำนักขุนคีรียังมีคนไม่รู้ว่ากงกงผมเคราขาวท่าทางงกๆ เงิ่นๆ คนนี้เป็นใคร ในตอนนี้ ไม่ว่าจะก้งเฟิ่งของราชวงศ์หรือยอดฝีมือจากสำนักต่างๆ เมื่อเห็นร่างของอิ้งซานเสวี่ยอิงก็ล้วนอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้

เทพสังหารที่ปลิดชีพมากว่าร้อยหมื่นชีวิต

ในสถานการณ์ปกติ ไม่ใช่ว่าควรจะเป็นหลี่มู่ที่ถูกอิ้งซานเสวี่ยอิงเล่นสนุก บดขยี้ ไล่สังหารอยู่ฝ่ายเดียวหรือ?

ทว่าตอนนี้?

ร่างของอิ้งซานเสวี่ยอิงเหมือนกับเสาไม้ ถูกซัดเสียกระเด็น

ร่างหลี่มู่ไหววูบไปปรากฏตรงซ้ายขวาหน้าหลังของอิ้งซานเสวี่ยอิงไม่หยุด ซัดหมัดแล้วหมัดเล่า จับห้อยแล้วโจมตีไม่ยั้ง ต่อยกลับไปกลับมา แต่ละหมัดประเคนใส่บนร่างอิ้งซานเสวี่ยอิงเสมือนอัดกระสอบทราย

“หึๆ…” อิ้งซานเสวี่ยอิงดิ้นรนอย่างเดือดดาล

เขายิ้มหยันอย่างติดปาก ดิ้นรนสุดชีวิต สุดท้ายจึงหลุดพ้นจากการถูกแขวนอัดของหลี่มู่มาได้

ร่างของเขาถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

หลี่มู่ก็ราวกับมังกรคลั่ง ตามกัดไม่ปล่อย

อิ้งซานเสวี่ยอิงเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง จมูกเขียวหน้าบวม ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยหมัด เขาพุ่งตรงเข้าไปกลางกลุ่มกองทหารรักษาวัง ทั่วร่างมีละอองสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนแผ่กระจายออกมา พันรัดร่างของทหารรักษาวังทีละคนๆ ดุจหนวดสัมผัส…

“อ๊าก…”

“ไม่ ไว้ชีวิตข้าด้วย”

“ช่วยด้วย”

เสียงกรีดร้องดิ้นรนดังขึ้นมา

จากนั้นจึงเห็นเหล่าทหารรักษาวังที่ถูกรัดไว้โดนหนวดสัมผัสสีแดงบีบรัดแน่น ถูกสูบจนร่างแห้งในพริบตา พละกำลังและส่วนที่ดีที่สุดของเลือดเนื้อทั้งหมดในร่างกายล้วนถูกสูบจนเกลี้ยง

อิ้งซานเสวี่ยอิงดูดพลังชีวิตของคนเหล่านี้ไป

ต่อมาผิวหนังของเขาเปลี่ยนเป็นชุ่มชื้นขึ้นด้วยความเร็วที่ตาเห็น ขนคิ้วผมเพ้าสีขาวเปลี่ยนเป็นดำขลับและเป็นประกาย ราวกับหนุ่มขึ้นก็มิปาน กลายเป็นชายกลางคนร่างสูงใหญ่กำยำคนหนึ่ง

“เหอะๆ หลี่มู่ เจ้าจะได้รู้ว่าอะไรคือพละกำลังที่แท้จริง อะไรคือ…” เขาหัวเราะเสียงเย็น

ทว่า เสียงยังไม่ทันขาด

แสงสว่างวูบวาบ หลี่มู่พุ่งเข้ามาดั่งลำแสง หนึ่งหมัดกระแทกเข้าที่ปากจนเขาลอยปลิวออกไป

กลางอากาศ ซี่ฟันลอยกระจาย

“พลังบ้านย่าเจ้าสิ…” หลี่มู่สองตาแดงก่ำ ทั้งตัวเข้าสู่สภาวะระเบิดพลังที่น่าอัศจรรย์ พลังของหมัดยุทธ์แท้ราวกับแม่น้ำแยงซี พุ่งสาดซัดอยู่ระหว่างกล้ามเนื้อ ไขกระดูก และอวัยวะภายใน กระดูกสันหลังส่งเสียงปานมังกรร้องพยัคฆ์คำรามออกมาเป็นระลอก

อิ้งซานเสวี่ยอิงถูกหมัดนี้ซัดจนมึน

เขาฟื้นฟูกลับมาจุดที่สมบูรณ์ที่สุดแล้ว เพราะอะไร…

“ข้าจะให้เจ้าเหมือนตายทั้งเป็น” อิ้งซานเสวี่ยอิงคำรามด้วยความโกรธ หมอกสีดำโลหิตนับไม่ถ้วนแผ่กระจายออกมา ปกคลุมกองทหารรักษาวังไว้กว่าครึ่ง เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าเวทนามากมายของทหารรักษาวังดังขึ้น

ทุกจุดที่หมอกดำไปถึง ชีวิตขาดสะบั้นลง

ร่างไร้วิญญาณนอนกองบนพื้นทีละศพ กระทั่งยุทโธปกรณ์บนร่างกายยังถูกดูดเอาสติปัญญาไปด้วย บรรดาทหารรักษาวังกระทั่งตายไปก็ยังไม่อยากเชื่อว่าตนเองต้องมาจบชีวิตลงด้วยมือคนฝ่ายเดียวกัน ใบหน้าของพวกเขามีสีหน้าสิ้นหวังระคนโกรธแค้น

อิ้งซานเสวี่ยอิงดูดกลืนวิญญาณและเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิตอย่างตะกละตะกลาม

นี่เป็นวิชามารที่ชั่วร้ายและน่ากลัวอย่างหนึ่ง

รูปโฉมของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง เปลี่ยนไปเหมือนคนหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆ ผมปลิวไสวดุจม่านน้ำตก หน้าตาหล่อเหลาเรือนร่างสูงใหญ่ รูปลักษณ์ชั่วร้ายทรงเสน่ห์ ถือเป็นชายรูปงามที่หาได้ยากคนหนึ่ง

“เจ้าบีบบังคับข้าเอง หลี่มู่ ข้าจะ…” เขายิ้มอย่างโหดเหี้ยม พลังก่อตัวขึ้น

ทว่า…

ฟิ้ว!

ลำแสงไหววูบ

ตูม

อิ้งซานเสวี่ยอิงถูกหมัดซัดปลิวออกไปอีกครั้ง

ฟันหลุดกระเด็น ข้างแก้มเละเทะ

บนหน้าที่เปลี่ยนไปในพริบตาของเขามาพร้อมกับความตะลึงงันอย่างไม่อาจเชื่อได้

เพราะอะไร…ถึงได้ถูกโจมตีอีก?

ข้า…ฟื้นฟูกลับไปภาวะที่เลือดลมเต็มเปี่ยมที่สุดแล้วชัดๆ ข้า…

ตูม!

อีกหนึ่งหมัดตามมา

ร่างของอิ้งซานเสวี่ยอิงถูกซัดจนกระจุย

ละอองเลือดตลบกระจาย กระดูกหักกระเด็นว่อน

แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้แข็งแกร่งขั้นมหาเทวะ ภายใต้การทำงานของกฎเกณฑ์ ละอองเลือดที่ตลบทั่วฟ้าและกระดูกที่หักประสานกันอีกครั้ง กลับมาประกอบเป็นร่างเดิมใหม่ เพียงแต่มีรอยหมัดช่วงท้อง มุมปากยังมีเลือดไหลอยู่

เป็นเลือดสดสีดำ

“เป็นไปไม่ได้ ก่อนหน้านี้เจ้าซ่อนฝีมือเอาไว้หรือ?” ครานี้อิ้งซานเสวี่ยอิงเริ่มลนลานแล้วจริงๆ