จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 427
“ทุกคนอย่าหนี สู้ตายกับเขา มาช่วยข้า” เว่ยอู๋ปิ้งตะโกนลั่น
เขาลอยอยู่กลางอากาศ สีหน้าโหดเหี้ยม ไม่เหลือท่าทีสุภาพอ่อนโยนอย่างก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย ตรงมุมปากมีเลือดไหลรินอยู่ ร่างกายกลับมารวมกันอีกครั้ง ก่อนตะคอกว่า “คนที่คิดอยากมีชีวิตรอดก็ช่วยคุ้มกันข้า รอข้าสำแดงวิชาลับสังหารเจ้าสารเลวนี่”
เขารีบเปิดหนังสือสวรรค์ถามเต๋า อักษรแต่ละแถวๆ ข้างในบินออกมาเหมือนโซ่อักขระ ทั้งหมดทะลุเข้าไปในร่างเขา ทำให้ทั้งร่างโปร่งแสงทันใด
พลังที่ยากจะบรรยายพรั่งพรูออกมาจากหนังสือสวรรค์ จากนั้นตรงเข้าไปในร่างของเว่ยอู๋ปิ้ง
สุดท้าย หนังสือสวรรค์ก็ผสานเข้าไปในร่างกายเขาทั้งเล่ม
ผู้แข็งแกร่งของสำนักโบราณและตระกูลสูงศักดิ์ทั้งหลายเห็นว่าหนีไม่รอด กลายเป็นนกในกรงไปแล้ว ไม่มีหวังที่จะหนีไปได้ ก็เหมือนถูกกระตุ้นความกล้า ตาแดงก่ำหันกายพุ่งตรงเข้ามา ปกป้องเว่ยอู๋ปิ้งคนคลั่งหนังสือที่กำลังสำแดงวิชาสุดยอด
เจ้าสำนักบัณฑิตถามเต๋าคนนี้ พูดได้ว่าเป็นความหวังสุดท้ายของพวกเขาแล้ว
ทว่าในช่วงเวลาสำคัญ หลี่มู่กลับหยุดมือด้วยความสนอกสนใจ
เขามองกลิ่นอายพลังของเว่ยอู๋ปิ้งเพิ่มขึ้น เหมือนกำลังชมการแสดงกายกรรมที่ค่อนข้างน่าอัศจรรย์ เฝ้าดูว่าต่อไปการแสดงกายกรรมชุดนี้จะมีจุดที่น่าสนใจยิ่งขึ้นไปอีกหรือไม่
ประมาณหลายสิบอึดใจ ร่างของเว่ยอู๋ปิ้งขยายใหญ่ขึ้น
อักษรสีเงินแต่ละตัวสาดแสงมาจากใต้ชุดคลุมของเขา ส่งพลังประหลาดออกมา ตัวอักษรหมุนวน ทุกตัวแฝงไว้ด้วยพลานุภาพมหาศาล ตัวอักษรที่แตกต่างกันรวมตัวแล้วเคลื่อนที่ไปภายในร่างกายเขา เพิ่มพลังน่าครั่นคร้ามต่างๆ ทบเท่าไม่หยุด
“ฮ่าๆ หลี่มู่ เจ้าประมาทเกินไปแล้ว ปล่อยให้ข้ารวมพลัง ‘กายเต๋าบทประพันธ์เยี่ยมยุทธ์’ สำเร็จเสียได้” เว่ยอู๋ปิ้งหัวเราะร่า ใบหน้าฉายแววมั่นใจอีกครั้ง ระหว่างเคลื่อนไหวราวจะฉีกทึ้งฟ้าดินอย่างไรอย่างนั้น “ตอนนี้ข้ามีพลังที่เจ้าคาดไม่ถึงแล้ว ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งขั้นทะลวงสวรรค์มาเยือนก็ทำอะไรข้าไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ!”
หลี่มู่ไม่พูดอะไรตอบ
เขาเบิกเนตรสวรรค์ แสงอ่อนจางหมุนวน สำรวจการเปลี่ยนแปลงของอักษรเต๋าในกายเว่ยอู๋ปิ้ง ค่อนข้างสนใจทีเดียว
พลังของอักษรพวกนี้ ตัวอักษรที่ต่างกันจับกลุ่มรวมกันจะมีกลิ่นอายพลังแตกต่างกันไป วิชาของสำนักบัณฑิตถามเต๋าต่างจากสำนักอื่น ออกจะเหมือนวิถีใหม่ที่พัฒนาขึ้นเอง
ซินแสเฒ่าเคยพูดเอาไว้ อักขระหรือตราประทับวิชาเต๋าที่โลดแล่นอยู่ในห้วงดาราสมุทรตอนนี้ แท้จริงแล้วล้วนเป็นอักษรเทพมารในยุคโบราณ ดังนั้นจึงเชื่อมกับพลังในฟ้าดินได้ แต่ว่าก็ค่อยๆ ล้าหลังไปแล้ว หากตัวอักษรในยุคปัจจุบันสามารถเชื่อมกับพลังในฟ้าดินและห้วงดารามหาสมุทร เช่นนั้นจึงจะสำแดงอานุภาพที่แท้จริงออกมาได้
น่าเสียดายที่ซินแสเฒ่าอยู่บนโลกมนุษย์ยุคเสื่อมถอย สภาพแวดล้อมย่ำแย่ ดังนั้นจึงไม่เคยศึกษา
หลี่มู่ไม่นึกเลยว่าสำนักบัณฑิตถามเต๋าบนดาวดวงนี้จะสร้างต้นแบบของวิชานี้ขึ้นได้ ตัวอักษรแต่ละตัวในร่างของเว่ยอู๋ปิ้งแฝงด้วยจิตสูงสุดแห่งอักขระ การจับกลุ่มที่ต่างกันก็เหมือนการประสานกระบวนท่าที่ต่างกัน จะมีพลังแตกต่างกันไป
แต่ว่า ต้นแบบเป็นแค่ขั้นต้นเท่านั้น ยังไม่สมบูรณ์
ภายใต้เนตรสวรรค์ หลี่มู่รู้สึกเลาๆ ว่าเว่ยอู๋ปิ้งไม่ได้สำแดงอานุภาพของวิชานี้ออกมาอย่างแท้จริง เผยให้เห็นแค่กระผีกเท่านั้น อีกทั้งพลังส่วนใหญ่ยังอาศัยหนังสือโบราณ ‘หนังสือสวรรค์ถามเต๋า’ เล่มนั้นด้วย
“เจ้ารู้รึไม่ หลี่มู่ ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของเจ้าคือมั่นใจเกินไป ปล่อยให้ข้ารวมพลังสำเร็จ” เว่ยอู๋ปิ้งหัวเราะอีก
เขารู้สึกเพียงว่าพลังทั่วร่างแข็งแกร่ง ทำลายโลกได้ในเสี้ยวความคิดเดียว มั่นอกมั่นใจเป็นที่สุด ดังนั้นจึงไม่รีบร้อนลงมือ มองลงมายังหลี่มู่อย่างหยิ่งยโส “วันนี้เจ้าจะต้องตายอยู่ที่นี่”
ผู้แข็งแกร่งยอดฝีมือจากสำนักโบราณและตระกูลสูงศักดิ์ที่พอจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้พวกนั้นต่างโล่งอก
ในที่สุดสถานการณ์ก็พลิกแล้วหรือ?
ช่างยากลำบากเสียเหลือเกิน
พวกเขาได้รับบทเรียนจากก่อนหน้านี้ จึงไม่เอ่ยคำพูดร้ายกาจอะไรอีก ทว่าแววตาของแต่ละคนดุร้าย ในใจวางแผนไว้ว่าหากเว่ยอู๋ปิ้งสังหารหลี่มู่ได้แล้วจะระบายความโกรธแค้นอย่างไรดี
กองกำลังต้าเยวี่ยที่หลงเหลือในสิบเมืองเก้าพื้นที่ต้องตายทั้งหมด เมืองขาวพิสุทธิ์จะต้องถูกโจมตี ได้ยินว่าสำนักขุนคีรีมีความสัมพันธ์ไม่เลวกับหลี่มู่ ก็ต้องกำจัดทิ้งเช่นกัน…
ไม่ว่าอย่างไร จะต้องแก้แค้นให้ได้
หลี่มู่หรี่ตาลง ยังคงสำรวจ
เว่ยอู๋ปิ้งไม่เห็นสีหน้าหลี่มู่เสียใจและระมัดระวังอย่างที่หวังเอาไว้ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ประหนึ่งหมัดหนักๆ ชกไปกลางอากาศ อึดอัดใจนัก
“ในช่วงสุดท้ายของชีวิต เจ้ามีคำสั่งเสียอะไรหรือไม่” เว่ยอู๋ปิ้งหัวเราะเสียงเย็น กระตุ้นความโกรธอีกครั้ง
ไม่รอให้หลี่มู่ตอบ เขาแค่นเสียงหยันพลางเอ่ย “แน่นอน หากเจ้าอยากให้ข้าไว้ชีวิตกองกำลังที่เหลือของต้าเยวี่ย เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูด วิญญาณร้ายที่ฟื้นคืนชีพมาพวกนี้ควรจะดับสลายไปตั้งนานแล้ว อยู่บนโลกใบนี้รังแต่จะนำความวุ่นวายและความตายมาให้ ข้าจะให้พวกมันตามเจ้าไปปรโลก”
……
“โง่เง่า”
ไป๋ม่อโฉวมองเว่ยอู๋ปิ้งดุจมองคนโง่
นางมองพวกสวีหว่านเอ๋อร์ที่มีสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะส่งกระแสจิตบอก “วางใจเถอะ เจ้าตัวหายนะนี่ไม่ตายหรอก...” เก้ายอดคนของโลกนี้ล้วนแต่เป็นพวกโง่เง่าหรือไร?
พวกสวีหว่านเอ๋อร์ถึงค่อยถอนหายใจโล่งอก ใจสงบลงอย่างประหลาด
ถึงแม้ปกติไป๋ม่อโฉวจะพึ่งพาไม่ได้ ทั้งยังชอบมือไม้อยู่ไม่สุข เดี๋ยวๆ ก็แทะโลมพวกนาง แต่ในช่วงเวลาสำคัญ ผีสาวหมื่นปีตนนี้กลับลึกล้ำเกินหยั่ง การตัดสินใจเด็ดขาด พึ่งพาได้เป็นอย่างมาก
ฉินเจินก็โล่งอกเช่นกัน
……
“เรื่องจบแล้ว กลับกันเถอะ”
ในชั้นเมฆ กัวอวี่ชิงละสายตาจากด่านเมืองมังกรที่อยู่ข้างล่าง
“น้องมู่จะไม่เป็นไรใช่หรือไม่? บาดแผลของเขา…” หลิวจื่อหยวนยังค่อนข้างกังวล
กัวอวี่ชิงยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ย “น้องสามแค่จิตใจเกิดปัญหานิดหน่อย แต่ว่าตอนนี้ฟื้นสภาพดีแล้ว ฝึกจิตจนสำเร็จ ใจเต๋า[1]พัฒนาไปอีกขั้น สำหรับบาดแผลที่กาย สำหรับเขาเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
เขานึกถึงวันนั้นที่ถ้ำภูเขาน้ำตกเก้ามังกร กายเนื้อของหลี่มู่พูดได้ว่าแทบจะถูกทุบจนเป็นเนื้อเละ แต่กลับฟื้นฟูได้อย่างคาดไม่ถึง เห็นได้ชัดมากว่าน้องสามคนนี้ของตนมีวิชาฟื้นฟูกายเนื้อเป็นเลิศ
เทียบกันแล้ว เขากลับเป็นห่วงน้องรองชิวอิ่นมากกว่า
นับจาก ‘เก้าชั้นฟ้าปิดภูผา’ หลี่พั่วเยวี่ยแตกดับ ทุ่งปิดภูผาถูกคนอื่นยึดครอง ความกดดันในใจของชิวอิ่นสูงมาก ถึงแม้ภายนอกดูแล้วนิ่งสงบ กำลังมุมานะฝึกฝน แต่ในใจเกรงว่าคงคิดวกวนซ้ำไปมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา