จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 446
“ฮ่าๆ น้องสาม เจ้าพูดไว้ไม่ผิดจริงๆ เยวี่ยกั๋วเซียงคนนี้ เป็นพวกมักเกิล[1]จริงๆ หลังจากได้อุปกรณ์เต๋าเทพมาไว้ในมือ ก็อดไม่ได้ที่จะต้องนำมาอวด จนถูก ‘หอกอัสนีทะยาน’ ของข้าแทงจนพรุน”
เสียงหัวเราะอย่างเบิกบานดังลั่น ร่างเงาที่สังหารเยวี่ยกั๋วเซียงปรากฏตัวขึ้น ชายรูปร่างสูงใหญ่คางเหลี่ยม ทั่วร่างล้วนมีกลิ่นอายอันองอาจผึ่งผาย ราวกับเป็นราชาหมาป่าจากที่ราบทุ่งหญ้า ถ้าไม่ใช่กัวอวี่ชิงแล้วจะเป็นใครกัน
หลี่มู่ก็หัวเราะร่าขึ้นมาด้วย เอ่ยว่า “ฮี่ๆ ข้าพูดไว้ไม่ผิดเลยใช่ไหม หอกอัสนีทะยานไม่มีอะไรที่แทงไม่ทะลุ รวดเร็วดุจสายฟ้า กระทั่งอุปกรณ์เต๋าระดับสูงก็สามารถทำลายได้ เหมาะสำหรับการลอบโจมตี แล้วตัวพี่ใหญ่ก็พลังไร้เทียนทานอีก จัดการเยวี่ยกั๋วเซียงได้อย่างง่ายๆ ฮ่าๆๆ ต่อให้ที่นี่จะมีคนมากขนาดนี้ แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถต้านทานหอกของพี่ได้”
ทั้งสองพูดชมตนเองกันขึ้นมาต่อหน้าธารกำนัล
ทุกคนในที่นี้ ล้วนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
การตายของเยวี่ยกั๋วเซียง รวดเร็วมากจริงๆ เขาที่ผ่านการดูดกลืนชีวิตเพื่อฟื้นคืนพลังบำเพ็ญส่วนใหญ่มาแล้ว และยังมี ‘เกราะคลุมไฟเก้ามังกรเทพ’ ในมือ แทบจะอยู่ในตำแหน่งไร้พ่าย ทว่ากลับถูกสังหารในพริบตา วิญญาณแตกสลายกลายเป็นฝุ่นควัน ทำให้พวกเขารู้สึกสะเทือนขึ้นในใจทันที
บนเส้นทางสายใหญ่แห่งการต่อสู้ พลาดเพียงก้าวเดียว ก็คือหายนะแห่งความตาย ไม่เหลือหนทางใดๆ ที่จะหันหลังชดเชยได้อีก
โดยเฉพาะที่พวกเขาเห็นกัวอวี่ชิงที่แบกชุดเกราะระเกะระกะมากมาย มือขวามีหอกยาวสีเงินเล่มหนึ่ง มือซ้ายกำพัดห้าสีอีกด้าม ใต้วงแขนหนีบเอา ‘เกราะไฟเก้ามังกรเทพ’ ในใจก็อดเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาไม่ได้
หอก พัด เกราะ ล้วนเป็นสมบัติเต๋า
บนร่างของคนหนึ่งคน มีถึงสามชิ้น
อู้ฟู่เสียเหลือเกิน
โดยเฉพาะพลังที่กัวอวี่ชิงแสดงออกมาเมื่อครู่ ทำเอาพวกเขาตกตะลึงและระแวดระวังขึ้นมา
ทุกคนล้วนคำนวณอยู่ในใจ หอกที่แทงเยวี่ยกั๋วเซียงเมื่อครู่ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นพวกเขา จะสามารถรับได้หรือไม่? หลังจากลองคิด สันหลังก็เย็นวาบ เพราะคำตอบของคนส่วนใหญ่คือทานไว้ไม่อยู่
เพียงนักฆ่าแทงหอก น่ากลัวสุดแสน
ด้วยเหตุนี้ ในฉากจึงแข็งนิ่งชั่วระยะหนึ่ง
หลี่มู่หัวเราะฮี่ๆ ไม่รอให้ทุกคนดึงสติกลับมา ตรงไปยังกองฝุ่นสีดำของร่างเยวี่ยกั๋วเซียงที่สลายไป ขยับไปมา ดึงเอาอุปกรณ์บนตัวของเยวี่ยกั๋วเซียงหลายชิ้น เก็บมาไว้กับตัวอย่างไม่มีเกรงใจแม้เพียงน้อย
ขั้นตอนทั้งหมด คล่องแคล่วว่องไว เห็นได้ชัดว่า ‘แกะกล่องพัสดุ’ มาเสียจนชิน
ทุกคนเมื่อเห็นฉากนี้ ก็อดเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดจากส่วนลึกในจิตใจไม่ได้
“เจ้าทั้งสอง?” จอมมารฟ้าที่ได้สติกลับมาเป็นคนแรก ยิ้มเย็นชาเอ่ยขึ้น “แค่พวกเจ้าสองคนกลับกล้าปล้นคนอื่นต่อหน้าข้าเช่นนี้เลยหรือ?”
หลี่มู่ยิ้มแจ่มใส จากนั้นจึงดีดนิ้วดังขึ้น
ศิษย์สำนักกำเนิดฟ้าทั้งสี่ เดินเข้ามาจากประตูวัดห้าแผ่นดิน มายืนอยู่ด้านหลังหลี่มู่อย่างตระหนักได้ถึงความเป็นน้องเล็ก ขนาบข้างปกป้องหวางซืออวี่ ชิงเฟิงหมิงเยวี่ยทั้งสี่คนไว้ตรงกลาง ถึงอย่างไรทั้งสี่คนนี้ก็เป็นผู้บำเพ็ญจากทางช้างเผือก เรื่องพลังนั้นได้อยู่
“ตอนนี้ไม่ใช่สองคนแล้วสินะ?” หลี่มู่เอ่ยขึ้น
จอมมารฟ้าประหลาดใจ แต่สายตาของเขา เมื่อกวาดมายังร่างของทั้งสี่คนแล้ว ได้เอ่ยคำพูดเหยียดหยามขึ้น “ก็แค่แมลงตัวจ้อยจากสำนักกำเนิดฟ้าสี่คน มีพวกเขาเพิ่มเข้ามาก็ไม่ต่างอะไรกับไก่สุนัข”
บนร่างของพวกชายจมูกเหยี่ยวงุ้มศิษย์ทั้งสี่สำนักกำเนิดฟ้า ล้วนมีอุปกรณ์เต๋าชั้นยอด เสื้อเกราะ หมวก อาวุธมากมายติดเอาไว้ เห็นแล้วประหลาดอย่างมาก ราวกับเป็นทหารหนีทัพ
ทว่าอดยอมรับไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ พลังการสู้รบของทั้งสี่คนนั้นได้เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
นี่เป็นผลประโยชน์จากการเปลี่ยนความคิดของหลี่มู่
ขณะที่ทำการหาสมบัติก่อนหน้า หลี่มู่จู่ๆ คิดขึ้นมาได้ ว่าได้ฝังยันต์เต๋าไว้ในร่างของคนทั้งสี่แล้ว ควบคุมได้อย่างหมดจด จะเป็นหรือตายก็อยู่ภายใต้การร่ายในใจของเขา ดังนั้นจึงมอบสมบัติบางส่วนให้พวกเขา เมื่อติดยุทโธปกรณ์ พลังก็ได้เพิ่มขึ้น น่าจะช่วยเหลือตนเองได้มากพอควร
“นี่ เหมือนมีคนมาดูถูกพวกเจ้านะ” หลี่มู่มองไปยังศิษย์ทั้งสี่แห่งสำนักกำเนิดฟ้า
ใบหน้าของศิษย์สำนักกำเนิดฟ้าทั้งสี่ปรากฏความเดือดดาลขึ้นจริงๆ เพียงแต่ความเดือดดาลนี้สามส่วนมาจากคำพูดเหยียดหยามของจอมมารฟ้า แต่เจ็ดส่วนที่เหลือมาจากการส่งเสริมยุยงของหลี่มู่
แสงหรี่ระยิบระยับ ในมือของพวกเขาทุกคน ได้ปรากฏสมบัติเต๋าคนละหนึ่งชิ้นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“ดูถูกพวกเรา ก็เท่ากับดูถูกเจ้านาย” ชายจมูกเหยี่ยวงุ้มเอ่ยขึ้น
“คนที่ดูถูกเจ้านาย สมควรตาย” ชายคิ้วตรงเสริมมา
“ความตายมีหลายรูปแบบ” ชายผอมสูงเอ่ยต่อ
“พวกเราสามารถมอบให้ได้สี่ประเภท” ปิดท้ายด้วยศิษย์คนสุดท้าย
‘สากสะท้านใจ’ ในมือของชายจมูกเหยี่ยวงุ้ม ชายคิ้วตรงถือ ‘ระฆังสะท้านวิญญาณ’ ศิษย์ร่างผอมสูงถือกระบองสั้นสีทอง เปล่งแสงเต๋า เพียงดูก็รู้ว่าเป็นสมบัติเต๋าที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าสากสะท้านใจ ศิษย์สำนักกำเนิดฟ้าคนสุดท้าย กลับถือกระเป๋าห้าสีไว้ใบหนึ่ง ล้วงเอาหินห้าสีสิบแสงออกมาจากด้านใน มีคลื่นพลังวิญญาณไหลเวียน…
คนสี่คน สมบัติเต๋าสี่ชิ้น
คนสี่คน สี่ประโยค
เมื่อรวมกันแล้ว ดูมีพลังอย่างมาก
ตอนนี้เอง สีหน้าของจอมมารฟ้าได้เปลี่ยนไป
เกิดอะไรขึ้น?
ได้รับสมบัติเต๋ากันมาด้วย?
นี่มัน…อู้ฟู่เกินไปหรือเปล่า?
ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
ศิษย์สำนักกำเนิดฟ้าทั้งสี่ที่ไม่มีสมบัติเต๋า ก็เหมือนลูกพลับนิ่มที่เขาจะเด็ดทิ้งตอนไหนก็ได้ ทว่าพอมีสมบัติเต๋าแล้ว…ใครจะรู้ว่าสมบัติเต๋าประหลาดมากมายที่ได้รับจากวิหารสุสานเทพนี้ มีพลังอานุภาพน่ากลัวอะไรบ้าง แพ้ชนะก็บอกได้ยากแล้ว
หลี่มู่คนนี้ ไปเอาดวงเอาโชคมาจากไหน จึงได้รับสมบัติมากมายจากพื้นที่สุสานเทพเช่นนี้ กระทั่งคนรับใช้ก็ยังอู้ฟู่เหลือคนา ถือสมบัติเต๋ากันคนละชิ้น? นี่มันสวนทางสวรรค์เกินไปแล้ว
สถานการณ์เช่นนี้ ทำเอาสองสาวพี่น้อง เด็กชายเผ่าผู้วิเศษและหญิงชราไม้เท้าดำที่แขนขาต่อกันแล้วตกตะลึงเป็นอย่างมาก
พลานุภาพของ ‘ระฆังสะท้านวิญญาณ’ จากสมบัติเต๋าทั้งสี่ พวกเขาได้เห็นมาแล้ว มันราวกับฝันร้าย ทำเอาพวกเขาต้องจ่ายสิ่งที่ต้องแลกไปอย่างหนักหน่วง
ทว่าหลี่มู่กลับเอาระฆังชิ้นนี้มอบให้กับคนใช้ข้างกายตนเอง?
คำอธิบายที่สมเหตุสมผล มีเพียงอย่างเดียว
นั่นก็คือหลี่มู่มีสมบัติที่ร้ายกาจยิ่งกว่า
เช่นนั้นตอนนี้ก็เกิดปัญหาแล้ว
เมื่อมีสี่คนนี้ บวกหลี่มู่และกัวอวี่ชิง รวมแล้วก็เป็นยอดฝีมือหกคน เมื่อครู่ตอนที่ช่วยเหลือคน หลี่มู่และกัวอวี่ชิงได้แสดงพลังที่เพียงพอกับการต่อกรกับใครก็ตามได้ออกมาแล้ว เพียงพอที่จะทำให้ผู้บำเพ็ญทุกคนในที่นี้รู้สึกหวาดกลัว ส่วนศิษย์สำนักกำเนิดฟ้าถึงแม้จะมีพลังที่อ่อนแอ ทว่าเมื่อมีสมบัติเต๋าในมือมันก็เป็นอีกเรื่อง…
ดังนั้น นับจากจำนวนคนแล้ว ฝั่งหลี่มู่ถือว่าอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่า
ใบหน้าของหญิงชราไม้เท้าดำปรากฏแววตกตะลึงหวาดกลัว เกิดความรู้สึกสั่นผวาดต่อหลี่มู่ ริมฝีปากของนางขยับไร้ซุ่มเสียง เหมือนกับกำลังพูดอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มชุดดำสะพายดาบ
ครู่เดียวสายตาของชายหนุ่มชุดดำสะพายดาบ ที่จ้องมองระฆังสะท้านวิญญาณของชายคิ้วตรง ใบหน้าเคร่งขรึมราวน้ำค้างแข็ง ได้ปรากฏสีหน้าเพ่งสมาธิเตรียมพร้อมขึ้น
ดวงตาทั้งคู่ของจอมมารฟ้าเปล่งประกายสีแดง ไม่พูดไม่จา อาจจะเพราะแก้มรู้สึกเจ็บนิดหน่อย
ปู้เฟยเหยียนดึงน้องสาวมุทะลุเอาไว้ ใช้สายตาเย็นชาและประหลาดใจจ้องไปที่หลี่มู่ ในดวงตาฉายแววอริออกมาอย่างไม่ปิดบัง ถึงอย่างไรหลี่มู่ตอนที่อยู่ในวิหารเซียนทะยาน ได้ใช้ระฆังสะท้านวิญญาณมาปล้นเธอ สร้างตราบาปต่อสตรี แล้วจะไม่เอาคืนได้อย่างไรกัน?
บุตรศักดิ์สิทธิ์ทะเลโลหิตสีหน้านิ่งเงียบ มองไม่ออกถึงความคิด ราวกับกำลังเตรียมการอะไรอยู่
ส่วนจอมมารจันทราโลหิตก้มหน้าหลบตา ทำตัวนิ่งลงเรื่อยๆ อยู่ในท่าทีของข้าทาสอย่างแท้จริง ยืนอยู่ด้านหลังบุตรศักดิ์สิทธิ์ทะเลโลหิต เก็บกลิ่นอายพลังทั้งหมด ไม่ให้หลี่มู่จำฐานะของตนเองได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา