จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 57

สุดท้ายก็สู้กันจนบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย

หนามของแส้งูทองรัดทั้งร่างชิวจื่อหานราวตะแกรง ส่วนไอเย็นก็แทรกเข้าสู่ร่างของหลี่เจิ้ง ทำให้เขาโดนพิษน้ำแข็ง สูญเสียกำลังต่อสู้เช่นเดียวกัน

ยอดฝีมือทั้งสองถูกคนหามลงเวทีประลองไป

ศึกนัดนี้สรุปแล้วใครเป็นผู้แพ้ใครเป็นผู้ชนะ พรรคมังกรฟ้าและสำนักเขี้ยวพยัคฆ์เกิดข้อขัดแย้งกันอีกครั้ง

สนามประลองมีเสียงเอะอะโวยวายเหมือนตลาดสด

ผู้สนับสนุนของทั้งสองฝ่ายข้างล่างเวทีถกเถียงกันอย่างดุเดือด จวนเจียนจะลงไม้ลงมือเต็มที ผู้นำระดับสูงของสองสำนักที่อยู่บนเวทีสังเกตการณ์ยิ่งโต้คารมไปมา สุดท้ายก็ถูไถถือว่าเสมอกันไป

จากนั้น ศึกนัดต่อไปบนเวทีประลองก็เริ่มขึ้นอีก

ครั้งนี้เป็น ‘พู่กันพิพากษา’ ซุนซินจากสำนักเขี้ยวพยัคฆ์ประลองกับ ‘กระบี่มังกรเมฆา’ มู่เหรินหลงยอดฝีมือพันธมิตรของพรรคมังกรฟ้า

การต่อสู้ดุเดือดยิ่งนัก

กำลังภายในแผ่ระลอกปั่นป่วน วายุกระบี่กวาดไปทั่ว

รอบเวทีประลองในระยะกว่าหกจั้งมีเพียงแค่หลี่มู่ หมิงเยวี่ย ขอทานเฒ่า และสุนัขอ้วนสีน้ำตาลลายขาวเท่านั้น

วีรบุรุษผู้กล้าคนอื่นๆ จากแต่ละทิศต่างกลัวควันหลงจากการต่อสู้กระเทือนมาถึง จึงหลบไปในอยู่ระยะปลอดภัย

การประลองรอบนี้ดุเดือดกว่าปกติ

บางทีอาจเป็นเพราะการประลองหลายรอบก่อนหน้านี้กระตุ้นให้ทั้งสองฝั่งโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็น ‘กระบี่มังกรเมฆา’ มู่เหรินหลงหรือ ‘พู่กันพิพากษา’ ซุนซิน เมื่อขึ้นมาก็ลงมือสุดกำลัง ไม่ออมมือเลยแม้แต่น้อย ออกกระบวนท่าสังหารมาติดๆ

ทั้งสองล้วนเป็นยอดฝีมือระดับหนึ่งขั้นรวมจิต เมื่อสู้กันอย่างเต็มที่ ผิวกายต่างมีไอกำลังภายในบางๆ ลอยอวล

ยอดฝีมือในยุทธภพที่ชมการต่อสู้รอบเวทีดูกันอย่างออกรสออกชาติ

“สุดยอด!”

“ยอดเยี่ยม”

“ร้ายกาจยิ่งนัก”

“ ‘มังกรเมฆาตวัดกรงเล็บ’ กระบวนท่านี้ช่างยอดเยี่ยมไร้ที่ติเสียจริงๆ”

“ตวัดแตะสามชุ่น พู่กันดุจกระบี่ ปราณขาดสิ้นมัจจุราชแย้มสรวล…พู่กันจารึกของผู้อาวุโสซุนซินช่างน่ากลัวนัก”

มีคนเอ่ยชื่นชมเสียงดัง

คนในยุทธจักรชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน มากกว่าครึ่งเป็นเพราะสาเหตุนี้

ชมการต่อสู้ของยอดฝีมือ ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะวันหลังจะได้เอาไว้วางมาด อีกครึ่งหนึ่งคือจะได้เปิดหูเปิดตาเรียนรู้อะไรบ้าง

เสียงร้องให้กำลังใจเหล่านั้นมีทั้งผู้ชื่นชอบการต่อสู้จริงๆ และมีทั้งผู้มองเห็นจุดที่เยี่ยมยอดจนอดใจไม่ไหว

ส่วนผู้ที่จงใจอ้างอิงคำในตำรามาเอ่ยชมเสียงดัง ก็ใช่จะเป็นผู้มีสายตาเฉียบแหลมอย่างแท้จริง อาจเป็น ‘ยอดฝีมือปากกล้า’ จงใจใช้วิธีที่ดูผิวเผินเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แสดงให้คนอื่นเห็นความรู้อันล้ำลึกและสายตาที่เฉียบแหลมของตนเพื่อให้ได้มาซึ่งคำชมเชยและชื่อเสียง

ยุทธจักร แท้จริงแล้วก็คือสถานที่เสาะหาลาภยศสรรเสริญ

แต่ว่าอย่างไรเสีย ‘พู่กันพิพากษา’ และ ‘กระบี่มังกรเมฆา’ ล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นยอดที่มีชื่อเสียงมานานนมในยุทธจักรทิศพายัพ ในสายตาของชาวยุทธ์ทั้งหลาย การต่อสู้นี้น่าตื่นตาตื่นใจจริงๆ เสียงร้องตื่นเต้นกับคำชมเชยดังขึ้นเป็นระลอก

มีเพียงหลี่มู่เท่านั้นที่ยิ่งดูสีหน้าก็ยิ่งประหลาด

‘เข้าใจอะไรกันผิดรึเปล่าเนี่ย นี่นับว่าเป็นยอดฝีมือมีชื่อแล้วหรือ?’

ใต้เท้าขุนนางเมืองรู้สึกผิดคาดเป็นอย่างมาก

เพราะไม่ว่าจะเป็น ‘เพลงกระบี่มังกรเมฆาผงาด’ ของ ‘กระบี่มังกรเมฆา’ มู่เหรินหลง หรือ ‘สามสิบหกท่าลมกรดฝนกระหน่ำทำลายปราณ’ ของ ‘พู่กันพิพากษา’ ซุนซิน ในสายตาของเขาหนึ่งคือเหมือนภาพช้าอ่อนปวกเปียกไร้กำลัง สองคือจุดอ่อนระหว่างการเปลี่ยนท่ามีมากมาย…ไม่ได้ร้ายกาจเหมือนดังที่เหล่ายอดฝีมือในยุทธจักรรอบข้างคุยเอาไว้ และก็ไม่เหมือนกับที่ตัวเขาวาดหวังเอาไว้ด้วย

หลี่มู่มาถึงเวทีประลอง จุดประสงค์ครึ่งหนึ่งคือหวังว่าจะมาเรียนรู้และสังเกต

เขาอยากมาดูสักหน่อยว่า ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งจนขึ้นประลองได้จากสำนักเช่นพรรคมังกรฟ้าและสำนักเขี้ยวพยัคฆ์ซึ่งมีชื่อเสียงมาหลายสิบปีในยุทธจักรแถบนี้จะแข็งแกร่งถึงเพียงใด

แรกเริ่มเขายังวาดหวังเอาไว้สูงมาก

หลี่มู่หวังว่าเขาจะสามารถลักจำการเปลี่ยนท่าและหลักการได้มากยิ่งขึ้นจากการประลองกันของยอดฝีมือเหล่านี้

สิ่งที่เขาขาดมากที่สุดในปัจจุบันก็คือของพวกนี้

ทว่ายิ่งดูยิ่งผิดหวัง

ยอดฝีมืออย่าง ‘กระบี่มังกรเมฆา’ มู่เหรินหลงและ ‘พู่กันพิพากษา’ ซุนซินที่สู้กันได้ดุเดือดบนเวที ดูไปแล้วอันตรายเป็นอย่างยิ่ง แต่เขารู้สึกเหมือนว่าต่อให้ใช้มือข้างเดียว ไม่สิ แค่นิ้วเดียวก็สามารถบดขยี้คนทั้งสองได้

ในสายตาของหลี่มู่ การต่อสู้ศึกนี้ไม่ต่างจากเด็กเล่นขายของ

นี่ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดจริงๆ

ในความทรงจำของหลี่มู่ ยอดฝีมือในยุทธจักรที่เขาเคยเห็น ไม่ต้องพูดถึง ‘ดาบกระชากวิญญาณ’ อู่เปียว ต่อให้เป็นจตุรเทพของพรรคเสินหนงหรือพวก ‘ตัวประหลาด’ คุณชายหลี่ปิงก่อนหน้านี้ ก็ยังจะแข็งแกร่งกว่ายอดฝีมือระดับหนึ่งขั้นรวมจิตทั้งสองที่สู้กันอยู่บนเวทีในตอนนี้เสียอีก

ทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้ได้?

เขารู้สึกแปลกใจนัก

“ซัดมันให้ตายเลย”

หมิงเยวี่ยน้อยกระโดดหยองแหยงเหมือนกระต่าย คำพูดยุแยงเดิมๆ ดังก้องไปรอบเวทีประลอง

ลูกศิษย์รุ่นหนึ่งของสำนักเขี้ยวพยัคฆ์ที่เพิ่งกลับมายังเวทีสังเกตการณ์หน้าบึ้ง

อะไรกัน?

เด็กหนุ่มคนนั้นทำไมยังไม่พาแม่เด็กสมองมีปัญหานี่ออกไปอีก?

ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึ?

ความโกรธในใจของศิษย์รุ่นหนึ่งทะลักล้น หมุนตัวชักดาบยาวที่เอวออกมา เดินไปยังข้างล่างเวทีประลองด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด

เขาตรงมายังเบื้องหน้าของทั้งสองด้วยโทสะที่คุกรุ่น ก่อนจะยกดาบขึ้นชี้ “ยังก่อความวุ่นวายที่นี่อีก พวกเจ้าอยากตายแล้วกระมัง? ท่าทางไม่สั่งสอนอะไรสักหน่อย พวกเจ้าก็ไม่รู้ว่า…”

หลี่มู่คีบปลายดาบ หัวเราะแล้วเอ่ยตัดบทเขาทันที “ถอยไปหน่อย เจ้าบังข้าหมดแล้ว”

“เจ้า…” ลูกศิษย์รุ่นหนึ่งเห็นอีกฝ่ายไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ซ้ำยังตอบโต้ ในใจก็บันดาลโทสะ ข้อมือออกแรงคิดอยากจะฟันมือเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จักดีชั่วทิ้งเสีย

ใครจะรู้ ไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไร ดาบก็ไม่ขยับเลยสักนิด เสมือนหลอมไปในฝ่ามือของเด็กหนุ่ม