จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 62
ProjectZyphon
การสนทนาไร้ซุ่มเสียงระหว่างขอทานเฒ่าและนักพรต แม้แต่หลี่มู่ก็สัมผัสไม่ได้
หลี่มู่ไม่รู้กระทั่งว่าขอทานเฒ่ากับสุนัขตัวนั้นจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่
สุดท้าย ผู้คนที่ซากพรรคเสินหนงก็แยกย้ายกันไป
หลี่มู่ขี่ม้าขาวพาเด็กรับใช้บัณฑิตน้อยสองคนมุ่งหน้าไปยังที่ว่าการอำเภอ โดยมีนายทะเบียนเฝิงหยวนซิง หัวหน้าองครักษ์หม่าจวินอู่ และเหล่ามือปราบรายล้อมตามมา
เสียงยินดีปรีดาค่อยๆ ดังมาจากทุกตรอกซอกซอยตลอดทาง
ในยามนี้เอง บุคคลที่ซ่อนอยู่ในที่มืดทั้งหลายจึงค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น
“ฟู่ ขุนนางเมืองคนนี้น่าสนใจทีเดียว”
ชายหนุ่มผมขาวราวน้ำค้างแข็งพลันปรากฏตัวขึ้นบนเวทีประลอง ราวกับเดินออกมาจากคลื่นน้ำกลางอากาศ
ใบหน้าเย็นชาราวเกล็ดน้ำค้างแข็งเผยแววประหลาดใจอย่างที่เห็นได้ยาก
ชายหนุ่มผมขาวผู้นี้มองแผ่นหลังที่จากไปไกลของพวกหลี่มู่ คล้ายครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็แบกกระบี่โบราณจากเศษซากพรรคเสินหนงไปเช่นกัน
ที่จริงแล้วเขาก็อยู่ที่นั่นมาตั้งแต่แรก
แต่กลับไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตนของเขา
สองสำนักใหญ่อะไรที่ว่านั่น ต่อให้เป็น ‘มือเหล็กสะท้านฟ้า’ เถี่ยเจิ้นตงจอมยุทธ์ที่มีชื่อเสียงในยุทธภพทิศพายัพ ในสายตาของเขาระดับนี้ก็เหมือนกับมดปลวก โดยปกติแล้วมดปลวกสู้กันเขาจึงไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
แต่ครั้งนี้ เขามายังอำเภอขาวพิสุทธิ์เพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง
เพียงแต่เพราะรออย่างเบื่อหน่ายเกิน จึงเกิดสนใจมาดูละครฉากนี้คลายอารมณ์เบื่อ
คิดไม่ถึงว่ากลับได้เจอเรื่องสนุกที่เหนือความคาดหมาย
ขุนนางเมืองที่แม้แต่เขาก็มองไม่ค่อยออกคนหนึ่ง ข้างกายยังมีเด็กรับใช้บัณฑิตแบบนั้นอีก
กลิ่นอายปีศาจเข้มข้นไร้ขอบเขต
ใครเป็นปีศาจกันแน่?
ขุนนางเมือง?
หรือเด็กรับใช้บัณฑิตน้อย?
……
“เอ๋ ไม่นึกว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย”
ในโรงเตี๊ยม ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์ผู้สืบทอดของสำนักดับนิวรณ์นอนเอนเท้าเปล่าอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ครั้นฟังคำของผู้สืบทอดสำนักดับนิวรณ์อีกคนหนึ่งหรือก็คือญาติผู้พี่ ‘ใจมาร’ หลิงลี่จบ ร่องรอยตื่นตกใจก็ปรากฏบนใบหน้าบริสุทธิ์ผุดผ่อง
“คนที่ลงมือไม่ใช่ต้าเจ๋อเปี๋ยแห่งที่ราบทุ่งหญ้า แต่เป็นขุนนางเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์หลี่มู่ ‘ธนูรั้งจันทรา’ อยู่ในมือของเขา” ใบหน้าหยินหยางของ ‘ใจมาร’ หลิงลี่เผยยิ้มหยอกล้อ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “น้องหญิง เหมือนว่าครั้งนี้เจ้าจะทายผิดแล้ว”
ยากที่จะได้เห็นญาติผู้น้องที่ฉลาดมากเล่ห์ของตนผู้นี้ผิดพลาด อารมณ์ของเขาไม่เลวเลยทีเดียว
รอยยิ้มเช่นนี้ของเขาก็เผยต่อหน้าญาติผู้น้องเท่านั้นเช่นกัน
‘ใจมาร’ หลิงลี่ ผู้สืบทอดที่โดดเด่นที่สุดของสำนักดับนิวรณ์ในยุคนี้ จิตใจเหี้ยมโหด มือเปื้อนโลหิต สังหารมานับไม่ถ้วน คนที่ตายด้วยน้ำมือเขามีทั้งผู้เฒ่ามากบารมีในยุทธจักรและเด็กน้อยไร้เดียงสา จิตสังหารรุนแรง ได้รับการขนานนามว่าเป็นอัจฉริยะแนวหน้าในประวัติศาสตร์ของสำนักดับนิวรณ์
หลิงลี่ตั้งแต่เด็กนิสัยดื้อรั้น อารมณ์รุนแรง ยามหุนหันพลันแล่นเหมือนคนบ้า
โดยปกติเขาฟังแค่สองคนเท่านั้น
หนึ่งคืออาจารย์ของเขา ซึ่งก็ตายไปแล้ว
อีกคนหนึ่งคือญาติผู้น้อง ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์
เขาและโจวเข่อเอ๋อร์สองคนร่วมเรียงเคียงคู่ ไม่เคยแยกจากกัน ในยุทธภพขนานนามรวมกันว่า ‘หน้าเซียนใจมาร’ เป็นตัวแทนคนรุ่นใหม่ของสำนักเก่าแก่ดับนิวรณ์ ทั้งยังเป็นอันดับสองของผู้แข็งแกร่งรุ่นหนุ่มสาวที่มีชื่อเสียงที่สุดในช่วงสิบกว่าปีมานี้ของจักรวรรดิต้าฉิน
“ข้าไม่ใช่เทพเซียนเสียหน่อย จะได้เดาถูกทุกอย่าง” ได้ยินคำหยอกล้อของญาติผู้พี่ ใบหน้าบริสุทธิ์ดั่งเซียนของโจวเข่อเอ๋อร์ก็ทำกระเง้ากระงอด
ฉายาของนางในยุทธภพคือ ‘หน้าเซียน’ ก็เพราะใบหน้าที่บริสุทธิ์ราวเทพธิดา แต่ความจริงเล่า? ยอดฝีมือและอัจฉริยะตายอยู่ในเงื้อมมือของนางไม่รู้มากเท่าใดแล้ว
สตรีที่มีพรสวรรค์ ตำแหน่ง ความสามารถ และสติปัญญาโดดเด่นเหนือผู้อื่นเช่นนี้ กลับเป็นคู่ชู้ชื่นกับญาติผู้พี่ที่มีใบหน้าหยินหยางดำครึ่งขาวครึ่งอัปลักษณ์เช่นนั้น ทำให้คนต้องตื่นตะลึงไปไม่รู้ต่อเท่าไหร่
“ข้าจะไปจับขุนนางเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์ แล้วค่อยแย่ง ‘ธนูรั้งจันทรา’ มา ต้องล่อต้าเจ๋อเปี๋ยแห่งที่ราบทุ่งหญ้าออกมาได้แน่” ‘ใจมาร’ หลิงลี่พูดขึ้น
“ไม่ต้อง ดูไปก่อน” เท้าเปลือยเปล่าของ ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์แตะไปยังหน้าอกญาติผู้พี่ ยิ้มหวานกล่าว “ท่านไม่รู้สึกว่าขุนนางเมืองหนุ่มน้อยคนนั้นมีปริศนามากมาย ควรค่าให้พวกเราไปเฝ้าดูหรอกรึ?”
“นั่นก็จริง” ‘ใจมาร’ หลิงลี่พูดขึ้น “เด็กน้อยคนนั้นข้างกายเขามีกลิ่นอายปีศาจทั่วร่าง มากมายยิ่งนัก แม้แต่ข้าก็มองธาตุแท้ของนางไม่ออก”
ด้วยนิสัยหุนหันพลันแล่นของ ‘ใจมาร’ หลิงลี่ เหตุที่ไม่จับหลี่มู่มาทรมานสอบปากคำถึงที่มาของ ‘ธนูรั้งจันทรา’ เสียตอนนั้น ก็เพราะเขาพบว่าตนเองไม่อาจมองธาตุแท้ของเด็กรับใช้บัณฑิตหมิงเยวี่ยออก จึงมีใจหวาดระแวง
“เห็นไป๋หรูซวงแล้วหรือไม่?” ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
‘ใจมาร’ หลิงลี่พยักหน้า “เห็นแล้ว แปลกใจนัก เขาก็ไปที่สนามประลองของสองสำนักนั่นในวันนี้ด้วย เพียงแต่ไม่เผยกายเท่านั้น”
“รู้สึกอย่างไร?” ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์ถาม
ใบหน้าของ ‘ใจมาร’ หลิงลี่ปรากฏแววจริงจัง “แข็งแกร่งมาก พลังฝึกขั้นปรมาจารย์ แต่เป็นปรมาจารย์ขั้นไหน ข้ามองไม่ทะลุ อย่างไรเสียก็เป็นอัจฉริยะที่เลิศล้ำที่สุดในร้อยปีที่ผ่านมาของสำนักหมาป่าสวรรค์ ไม่ทำให้ข้าผิดหวังเลย สังหารคู่ต่อสู้เช่นนี้ ทำให้ข้าตื่นเต้นนัก จิตมุ่งต่อสู้ทั่วร่างเดือดพล่านทีเดียว”
“เช่นนั้นก็ดี” ‘หน้าเซียน’ โจวเข่อเอ๋อร์ยืนขึ้น กระโดดไปยังหลังของ ‘ใจมาร’ หลิงลี่อย่างซุกซน ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มเบื้องหน้าแนบไปที่หลังของเขา พูดพลางหัวเราะออดอ้อนว่า “ขอแค่พี่ชายไม่ประมาทศัตรูหรือหยิ่งยโสหุนหันพลันแล่น นอกจากผู้สืบทอดของสำนักเทพทั้งเก้าแล้ว ในบรรดาลูกศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักใหญ่และหกสายสำนักก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของท่าน”
‘ใจมาร’ หลิงลี่ได้ยินคำชมเช่นนี้ก็ไม่ได้ยินดีสักเท่าไหร่
แววตาของเขาล้ำลึกขึ้นมา มองไปนอกหน้าต่าง ท่าทีเคร่งขรึม ในดวงตาฉายแวววาดหวัง พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “เก้าสำนักเทพ? รอให้เรื่องนี้เสร็จสิ้นลง ไม่ช้าก็เร็วข้าจะจัดการเหล่าผู้ถูกเลือกจากสำนักที่แข็งแกร่งเรืองอำนาจทั้งเก้านี่แน่นอน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา