จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 8

เขาไม่เคยพบขุนนางเมืองที่พูดจาสามหาวและเผด็จการเช่นนี้มาก่อน

“ดี ดีมาก ใต้เท้าช่างมีอำนาจยิ่งใหญ่นัก ฮ่าๆ ผู้น้อยจำได้แล้วขอรับ แต่ว่าในอำเภอขาวพิสุทธิ์แห่งนี้ สิ่งที่ใต้เท้าพูดก็ไม่แน่ว่าจะเป็นจริง หึๆ” หวงเหวยเรียกสติกลับมา ไม่เก็บความรู้สึกอีกต่อไป เขายิ้มเยือกเย็นแล้วกล่าวถากถาง “คำพูดใต้เท้า ผู้น้อยจะพูดให้นายฟังโดยไม่ขาดตกซักคำ หวังว่าสิ่งที่ท่านพูดจะทำได้จริงเมื่อเวลามาถึง เหอะๆ ผู้น้อยขอกล่าวลา”

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อก้าวไปได้สองก้าว เขายังรู้สึกไม่สาแก่ใจ จึงหันกลับมายิ้มหยามเหยียด “ข้าอยากแนะนำท่านสักหน่อย ใต้เท้าเพิ่งมาอำเภอขาวพิสุทธิ์ครั้งแรก ท่านไม่รู้หรอกว่าพวกเราร้านโอสถเทพมีอำนาจมากน้อยเพียงใดในอำเภอเมืองแห่งนี้ ท่านลองหาเวลาถามดูเป็นดีที่สุด มิเช่นนั้นอีกสามวันจะสำนึกก็สายไปแล้ว”

กล่าวจบก็เดินวางก้ามออกไป

เป็นเพียงแค่ผู้จัดการร้านตำแหน่งเล็กๆ ยังกล้าเหิมเกริมในศาลที่ว่าการได้ถึงเพียงนี้ เห็นได้ว่าร้านโอสถเทพอะไรนั่นกับพรรคเสินหนงที่อยู่เบื้องหลังทรงอิทธิพลมากแค่ไหนในอำเภอเมืองขาวพิสุทธิ์

หลี่มู่มองตามหลังอีกฝ่าย อยากจะไล่ต้อนให้หวงเหวยหลุดปากพูดออกมาเองหลายครั้ง แต่ท้ายที่สุดก็อดรนทนไม่ได้

เขารู้ว่าการหมกตัวอยู่ในเรือนตั้งแต่รับตำแหน่งมายี่สิบกว่าวัน ทำให้ตนถูกมองเป็นคนอ่อนแอรังแกง่ายไปแล้ว

จะยอมให้เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?

ดูท่าทางต้องแสดงความสามารถกันบ้างแล้ว

ต้องหาโอกาสให้ประชาชนบนโลกนี้รู้สึกถึงการทักทายอันอบอุ่นของชาวโลกสักหน่อย

ตอนนี้ไม่ต้องรีบร้อน อีกสามวันค่อยเก็บกวาดทีเดียว

แต่ก่อนหน้านั้นหลี่มู่ต้องรู้แจ้งกับเรื่องบางเรื่องก่อน

“ทหาร ส่งจางหลี่และจางฉินเอ๋อร์ไปรักษาและพักผ่อนที่โรงหมอ” หลี่มู่สั่งการ

ทหารองครักษ์ประคองหญิงวัยออกเรือนและลูกสาวขึ้นมา

“วางใจเถอะ ภายในสามวันข้าจะคืนความยุติธรรมให้พวกเจ้าเอง” หลี่มู่ปลอบขวัญนางและเด็กกำพร้าพ่อผู้น่าสงสาร

จางหลี่และเสี่ยวฉินเดินจากไปด้วยความซาบซึ้ง

ในเวลาที่ตกอับและสิ้นหวังที่สุดในชีวิต สุดท้ายพวกเขาก็ได้เห็นความยุติธรรมและความหวังอยู่รางๆ

“วันนี้ในศาลทำไมถึงมีแค่พวกเจ้าหกคน?” หลี่มู่กลับไปนั่งที่แล้วมององครักษ์ที่เหลืออยู่สี่คน ก่อนหน้านี้เขาก็รู้สึกพิกลอยู่ ได้ยินมาจากชิงเฟิงคร่าวๆ ว่าองครักษ์ในที่ว่าการมีเป็นร้อยคน วันนี้ปรากฏอยู่เพียงหกคน คนอื่นล่ะ?

“เอ่อ คือว่า…”

“คือ…”

องครักษ์ทั้งสี่อึกๆ อักๆ

“เจ้าพูด” หลี่มู่ชี้ไปที่องครักษ์คนที่พูดมาตั้งแต่เปิดศาล “เจ้าชื่ออะไร?”

องครักษ์ผู้นี้ยังหนุ่มมาก อายุประมาณยี่สิบต้นๆ มีร่างกายที่แข็งแรงกำยำ หน้าตาคมสัน เมื่อถูกหลี่มู่ชี้หน้าก็ถอดสี พูดกระท่อนกระแท่นว่า “ข้าน้อยนามจางหรู…คนอื่น…น่าจะ…ถูกส่งออกไปแล้วกระมัง…ข้าเองก็ไม่ค่อยแน่ชัดนักขอรับ”

หลี่มู่เกรงว่าเรื่องนี้มันคงไม่ง่ายตามที่เขาพูดเป็นแน่

แต่หลังจากขบคิดก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ถอยไปได้

คงถามอะไรจากปากองครักษ์พวกนี้ไม่ได้มาก

เหล่าองครักษ์เหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบถอยออกไปราวกับหนี

“คุณชาย มีคนวางแผนทำร้ายท่าน” หมิงเยวี่ยเด็กรับใช้บัณฑิตพูดด้วยความไม่พอใจ

หลังจากชิงเฟิงจดบันทึกการสอบสวนครั้งแรกของท่านหลี่มู่เสร็จ เขาก็วางพู่กันลง แล้วยืนขึ้นพร้อมสีหน้าเป็นกังวล “ครั้งนี้หมิงเยวี่ยกล่าวได้ถูกต้อง บรรยากาศในที่ว่าการช่วงนี้ไม่ปกตินัก”

ตอนแรกหมิงเยวี่ยก็ดีใจ ดวงตากลมโตงดงามยิ้มเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว แต่เมื่อตระหนักอะไรบางอย่าง หูขาวๆ อันบอบบางก็กระตุก หันไปมองทางชิงเฟิง “ครั้งนี้? เช่นนั้นเจ้าก็หมายความว่าก่อนหน้านี้สิ่งที่ข้าพูดมาทั้งหมดล้วนไม่ถูกต้อง?”

ชิงเฟิงอึ้งงัน

“ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ซักกางเกงชั้นในของคุณชาย ขอตัวกลับไปซักก่อน…” ชิงเฟิงหันหลังเดินจากไป

หมิงเยวี่ยผลุงตัวขึ้นมา “อย่าเพิ่งไปนะ มาพูดให้รู้เรื่องก่อน”

หลี่มู่ลูบหน้าผากตัวเอง

เจ้าหลี่มู่ที่ตกหน้าผาเป็นหรือตายก็ไม่รู้คนนั้น เขาไปหาเด็กตลกสองคนนี้มาจากที่ไหนกัน

การเปิดศาลครั้งแรกสร้างความรู้สึกที่ไม่ดีให้เขา จึงแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้รับความสบายใจที่เขาควรจะได้รับ