จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 93
นายตรวจการควบคุมดูแลด้านการทหารของทั้งอำเภอ มีอำนาจลงโทษผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา
เมื่อครู่เป็นนายตรวจการหนุ่มผอมสูงตาตี่คนนี้ที่ใช้เวลาเพียงเสี้ยวขณะตัดแขนของหม่าจวินอู่ขาด
ขั้นตอนทั้งหมดรวดเร็วนัก คนอื่นๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
เห็นได้ชัดว่า นายตรวจการหนุ่มที่ชื่อหนิงจ้งซานคนนี้พลังเหนือกว่าหม่าจวินอู่
สีหน้าเจิ้งฉุนเจี้ยนแฝงรอยยิ้มเย็นโหดเหี้ยม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ใหญ่ ดื่มชาอย่างนิ่งเฉย
ฉู่ซูเฟิงผู้ช่วยขุนนางเมืองที่ถูกส่งลงมาหัวเราะน้อยๆ พูดขึ้นว่า “หม่าจวินอู่กระด้างกระเดื่อง คิดจะลอบสังหารอาจารย์เจิ้งในศาล จะต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังแน่ ทหาร นำตัวไปสอบเค้นความจริง จะต้องลากเอาตัวผู้สมคบคิดกับเขาออกมาให้ได้”
ทหารเกราะอ่อนที่เฝ้าอยู่ข้างนอกโถงใหญ่กรูเข้ามา ถืออาวุธตั้งท่าพร้อม
ก่อนหน้านี้ เวรยามป้องกันของที่ว่าการอำเภอถูกเปลี่ยนแล้ว ดังนั้นในตอนนี้ ทั่วทั้งที่ว่าการล้วนอยู่ในการควบคุมของทหารชุดเกราะจากเมืองฉางอัน พวกหม่าจวินอู่ก็เปรียบดั่งลูกไก่ในกำมือ ไร้ซึ่งแรงจะต้านทาน
“พวกเจ้า…ใส่ความ…ใต้เท้าหลี่ไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่” หม่าจวินอู่หน้าซีดขาว พูดอย่างโกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง
เขาไม่ได้ขัดขืน
เฝิงหยวนซิงและเจินเหมิ่งทั้งตกใจระคนแค้น
คนที่มาจากเมืองฉางอันบ้าคลั่งได้ถึงขั้นนี้เชียว?
ทั้งสามคนถูกนำตัวไป
“ข้าจะไปที่คุก สอบเค้นเจ้าเศษสวะพวกนี้ด้วยตัวเอง” หลี่ปิงลุกยืน เขวี้ยงจอกเหล้าในมือลงพื้นก่อนจะเอ่ย “ข้าจะทรมานพวกมันให้ตาย” เขาคิดกลวิธีโหดเหี้ยมน่ากลัวได้หลายสิบวิธี เพื่อเอามาแก้แค้นพวกเฝิงหยวนซิง
“ไปเถอะ” เจิ้งฉุนเจี้ยนยิ้มบางๆ “อย่าเล่นงานจนตายก็พอ”
หลี่ปิงยิ้มเหี้ยมเกรียม “ข้าจะระวัง…วางใจเถอะ ข้าก็เสียดายที่จะฆ่าเจ้าสุนัขพวกนี้ให้ตายไวๆ เหมือนกัน” เขานำหน้าคนเดินไปยังคุก เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันหลังกลับมา กัดฟันกรอดกล่าวว่า “ใช่แล้ว หลี่มู่นั่น อย่าได้ปล่อยมันไปเด็ดขาด ข้าจะถลกหนัง เลาะเอ็น แล้วดื่มเลือดของมัน”
นายตรวจการคนใหม่หนิงจ้งซานเอ่ยขึ้นบ้าง “ข้าส่งคนไปค้นหลังที่ว่าการแล้ว หลี่มู่ไม่ได้อยู่ในที่ว่าการอำเภอ ในห้องฝึกยุทธ์ว่างเปล่า”
“หมายความอย่างไร? มันหนีไปแล้ว?” หลี่ปิงตวาดอย่างยากจะรับได้ “เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน เจิ้งฉุนเจี้ยน ไม่ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนอะไรก็ต้องจับหลี่มู่กลับมาให้ได้ มิฉะนั้นข้าจะให้เจ้าทุกคนอยู่ไม่เป็นสุข”
ความโกรธแค้นทำให้หลี่ปิงเกือบคุ้มคลั่ง
เจิ้งฉุนเจี้ยนและหนิงจ้งซานสองคนถูกปรามาสเช่นนี้ สีหน้าก็ค่อนข้างกระอักกระอ่วน
ผู้ช่วยขุนนางเมืองคนใหม่ฉู่ซูเฟิงหัวเราะ ก่อนพูดแก้สถานการณ์ “คุณชาย ตอนที่พวกเรามาหลี่มู่ก็อาจไม่ได้อยู่ในที่ว่าการแล้วก็ได้ แต่ว่าคุณชายวางใจเถิด ถึงพระหนีไปได้ แต่วัดหนีไปไหนไม่ได้[1] ขอแค่วางแผนออกอุบาย เจ้าหลี่มู่จะต้องกลับมาอย่างว่าง่ายแน่นอน ท่านไปเล่นสนุกระบายอารมณ์ในคุกที่ว่าการก่อน พวกเราจะต้องทำให้ท่านพอใจแน่”
“อืม ยังเป็นเจ้าที่ค่อยพูดเป็นหน่อย”
หลี่ปิงพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นพาทหารชุดเกราะเดินออกไป
‘ซิ่วไฉใจเหี้ยม’ เจิ้งฉุนเจี้ยนดื่มชา เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร ทว่าไม่ได้พูดออกมาอีก
ความไร้เหตุผลของหลี่ปิงทำให้เขากระอักกระอ่วนต่อหน้าธารกำนัล ในใจของเขาโกรธแค้น แต่ก็ควบคุมเอาไว้ได้เป็นอย่างดี
เพราะเขารู้ว่ารากฐานของเขาอยู่ที่ใต้เท้าเจ้าเมือง ดังนั้นถึงแม้เขาจะล่วงเกินใครก็ได้ แต่ก็ล่วงเกินลูกชายคนเล็กที่เจ้าเมืองผู้นี้รักที่สุดไม่ได้
“อาจารย์เจิ้ง ข้าได้ยินมาว่าหลี่มู่คนนี้รักพวกพ้องอย่างยิ่งยวด หากพวกเราจับคนใกล้ชิดของเขามา แล้วใช้แผนบีบให้ปรากฏตัว บางทีอาจจะบีบเขาออกมาได้” จมูกงองุ้มบนใบหน้ากลมของฉู่ซูเฟิงกระตุกเบาๆ ให้ความรู้สึกชั่วร้ายเกินบรรยาย
“คนใกล้ชิด? เฝิงหยวนซิง เจินเหมิ่ง หม่าจวินอู่ คนที่หลี่มู่พึ่งพาอาศัยมีแค่สามคนนี้ไม่ใช่รึ?” นายตรวจการคนใหม่หนิงจ้งซานขมวดคิ้วพูด
“ฮ่าๆ ผิดแล้ว ผิดแล้ว ใต้เท้าหนิงรู้แค่เพียงด้านหนึ่งเท่านั้น จากที่ข้ารู้มา คนที่หลี่มู่เชื่อใจและใกล้ชิดมากที่สุดไม่ใช่ขุนนางสามคนนี้ แต่เป็นเด็กรับใช้บัณฑิตที่อยู่ข้างกายเขา” ฉู่ซูเฟิงหัวเราะอย่างมั่นใจเสียเต็มประดา
“เด็กรับใช้บัณฑิต?” ‘ซิ่วไฉใจเหี้ยม’ เจิ้งฉุนเจี้ยนฉุกคิด
ฉู่ซูเฟิงพูดหัวเราะ “ใช่แล้ว เด็กรับใช้บัณฑิตสองคนที่ชื่อชิงเฟิงกับหมิงเยวี่ยต่างหากถึงจะเป็นคนใกล้ชิดของเขา ข้าน้อยให้คนเสาะหาทั่วทั้งที่ว่าการแล้ว แม่เด็กรับใช้ที่ชื่อหมิงเยวี่ยหายตัวไร้ร่องรอย แต่เจ้าหนูที่ชื่อชิงเฟิงยังอยู่ ข้าส่งตัวไปเรือนด้านหลังแล้ว”
เจิ้งฉุนเจี้ยนหัวเราะ พยักหน้าเอ่ยว่า “ก็คือเจ้าเด็กฝีปากกล้าหน้าประตูที่ว่าการคนนั้น?”
“ใช่แล้วขอรับ”
“อืม ก็ดี เจ้าไปจัดการเถอะ อายุน้อยก็ฝีปากกล้านัก ควรเลาะฟันออกมาเสียหน่อย มันจะได้เข็ดหลาบ” ‘ซิ่วไฉใจเหี้ยม’ เจิ้งฉุนเจี้ยนพูดขึ้นเรียบๆ
……
เรือนด้านหลัง
ชิงเฟิงมองฉู่ซูเฟิงที่ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้า สีหน้าท่าทางอึ้งตะลึง เหมือนตกใจจนปัญญาทึบไปแล้ว
“เจ้าเด็กนี่ ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดเก่งนักรึไง? ตอนนี้ทำไมเป็นใบ้ไปเสียแล้ว? ฮ่าๆ” รองนายพลที่ชิงเฟิงตวาดด่าเสียจนอับอายหัวเราะเสียงเย็น
ชิงเฟิงไม่พูดอะไร
ผู้ช่วยขุนนางเมืองคนใหม่ฉู่ซูเฟิงมีสีหน้าเฉยชา
ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็ก ไม่ว่าจะฝีปากกล้าเพียงใด แค่ข่มขวัญนิดหน่อยก็ตกใจกลัวจนปัญญาทึบแล้ว
“พาตัวไป” ฉู่ซูเฟิงสั่งการ
ทหารชุดเกราะสองคนหิ้วปีกชิงเฟิงเดินโซซัดโซเซ
“เป็นข้าที่ผิดไปแล้ว…” เขาพูดกับตัวเองอย่างขวัญหนีดีฝ่อ
รองนายพลคนนั้นหัวเราะอย่างรู้สึกสมเพช “ฮ่าๆ เด็กน้อย มาขอร้องตอนนี้ก็สายไปแล้ว”
ชิงเฟิงเหมือนไม่ได้ยินคำเยาะเย้ย ยังคงพึมพำกับตัวเองว่า “ข้าผิดไปแล้ว ข้ามั่นใจเกินไป เป็นข้าที่ทำร้ายใต้เท้าหม่า ทำร้ายพวกนายทะเบียนเฝิง…ข้า…” เขาจิกทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิดโมโห
ไม่อ่อนข้อ
สองคำนี้เป็นคำสำคัญที่เขากำหนดไว้เมื่อเข้ามายังที่ว่าการอำเภอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา