จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 2

บทที่ 1

ย้อนกลับไปที่ต้นสายปลายเหตุของเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมด

เช้าวันเสาร์ที่อาจจะเป็นวันหยุดของใครหลายคน แต่สำหรับมีนาหรือมัดหมี่ มันกลับเป็นวันแรกของการเริ่มงาน ใช่! เธอเพิ่งได้งาน ถึงมันจะเป็นแค่งานเล็กๆ ไม่ได้มั่นคงอะไร ก็ได้แต่หวังว่าการเป็นครูพิเศษรับสอนตามบ้านมันจะสร้างรายได้ให้เธอ ทำให้เธอไม่ต้องแบมือขอเงินแม่อีก

“โห! ผิดหลังรึเปล่าเนี่ย ทำไมหลังใหญ่ขนาดนี้วะ อย่าบอกนะว่าลูกศิษย์คนแรกของเราเป็นคุณหนูลูกไฮโซ แม่เจ้า! งานแรกก็เจอของแข็งซะแล้ว” มีนาทำหน้ายุ่งๆ ขณะยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่สิ! น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า และเพราะความโอ่อ่าของคฤหาสน์หลังนี้ ทำให้เธออดจินตนาการไม่ได้ว่าลูกศิษย์ของตัวเองจะต้องร้ายเหมือนกับตัวร้ายในละคร พลัน! จินตนาการในหัวก็สร้างภาพขึ้นมาเป็นฉากๆ

‘หูแตกรึไง ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากเรียน ออกไป’ ภาพที่ตัวเองถูกคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินอาละวาดพร้อมกับขว้างปาข้าวของใส่ ทำเอาเธอถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แต่เพราะคำปรามาสของแม่และพี่สาวที่คอยหลอกหลอนทำให้เธอต้องฮึดสู้

“ไหนๆ ก็อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว ลองดูสักตั้งจะเป็นไร ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างไอ้มัดหมี่จะทำไม่ได้ อย่างมากก็แค่โดนโขกสับเยี่ยงทาส ดีกว่ากลับไปให้แม่กับพี่เมดูถูกละวะ เอาวะ…สู้โว้ย!” เธอให้กำลังใจตัวเอง ก่อนเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตู พลันประตูรั้วก็ค่อยๆ ขยับเลื่อนให้เธอได้เห็นด้านในชัดๆ

“แม่เจ้า! เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมเนี่ย อา…คงไม่ทันแล้วสินะ” ความใหญ่โตโอ่อ่าทำเอาคุณครูคนใหม่นึกอยากจะหันหลังกลับ แต่ก็เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เมื่อสาวใช้ในบ้านกำลังเดินตรงเข้ามาหา

“คุณครูมีนาใช่ไหมคะ เชิญทางนี้ค่ะ” เธอถูกพาเข้ามาด้านใน ซึ่งมีหญิงสูงวัยใบหน้าเคร่งขรึมยืนรออยู่

“ดูเด็กกว่าที่คิดนะ” หญิงสูงวัยพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ติดจะดุนิดๆ

“สวัสดีค่ะ ฉันมีนา อายุ 22 ปี เรียนจบแล้ว ถึงจะไม่มีประสบการณ์ แต่ก็มีความรับผิดชอบ รับรองว่าฉันจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ” เธอรีบบอก ด้วยกลัวว่าหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด