จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1931

เผ่าชะตามีคนจำนวนมากโดนกลืนกิน

เผ่าสาปฟ้าก็โดนกลืนกินเช่นกัน

เวลานี้ มหากษัตริย์เทียนมิ่งกับมหากษัตริย์เทียนโจ้วเข้าใจแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะเป็นทาสรับใช้ของเทียนเต้า แต่พวกเขาก็เป็นได้แค่ทาสรับใช้ที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย

"ให้ตายเถอะ พวกเราโดนทิ้งแล้ว!"

มหากษัตริย์มังกรฟ้า มหากษัตริย์เขตน้ำ มหากษัตริย์สองคนจากโลกรัก มหากษัตริย์เต่ามังกร มหากษัตริย์เทียนเจี้ยน……

มหากษัตริย์แต่ละคนเดินออกมาจากท้องฟ้า ร่างกายของพวกเขาสูงร้อยฟุต แต่เมื่อยืนเผชิญหน้ากับใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้า พวกเขาเล็กมากๆราวกับมดตัวหนึ่ง

พวกเขามองดูชนเผ่าของตัวเองโดนกลืนกิน และสัมผัสได้ว่าพลังของเทียนเต้าแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และเทียนเต้าก็สมบูรณ์แบบมากขึ้นเช่นกัน

พวกเขากลัวจนหัวชา แต่พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเลย

ด้านในโลกชางฉอง หมังเซิงรู้สึกกังวลใจมากๆ "ทำยังไงดี? ถ้ารอจนมันสมบูรณ์แบบแล้ว ทุกคนในหมื่นจักรวาลคงต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอน!"

"เทียนเต้าที่มีความคิดของตัวเอง มันน่ากลัวมากๆ!"

จู่ๆสีหน้าของหลินหยุนก็เคร่งขรึมขึ้นมา "ฉันเตรียมตัวไปศึกษาและฝึกฝนพลังแห่งสรรพสิ่งที่อจละสอนฉัน คุณช่วยยื้อเวลาให้ฉันหน่อยได้ไหม?"

สีหน้าของหมังเซิงแสดงความดีใจออกมา "นี่ก็คือแผนการที่อจละเหลือเอาไว้ใช่ไหม?"

"มีเพียงพลังแห่งสรรพสิ่ง มันไม่ใช่พลังของเทียนเต้า ถ้าอยากจะสังหารเทียนเต้า ต้องใช้พลังแห่งสรรพสิ่งเท่านั้น"

หมังเซิงพยักหน้า "โอเค ฉันจะรวบรวมสุดยอดฝีมือเพื่อยื้อเวลาให้คุณ คุณไปศึกษาและฝึกฝนพลังแห่งสรรพสิ่งก็พอ"

หลินหยุนรีบหลับตาทันที และครุ่นคิดสิ่งที่อจละสอนเขา ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

คงต้องสู้ตายแล้ว!

อะไรคือพลังแห่งสรรพสิ่ง?

เทียนเต้าไร้ความรู้สึก ควบคุมการเคลื่อนไหวต่างๆของจักรวาล

หลังจากผ่านไปพันล้านปี จักรวาลก็มีสิ่งมีชีวิตถือกำเนิด

หลังจากเกิดการวิวัฒนาการและผ่านไปพันล้านปี ทำให้สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาสูงถือกำเนิดขึ้นมา

พวกเขามีความรู้สึก และใช้สติปัญญาเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม และฝึกฝนเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้น

การเกิดแก่เจ็บตาย ทำให้ชีวิตของพวกเขาสั้นมากๆ แต่พวกเขาก็สืบทอดชนเผ่ารุ่นแล้วรุ่นเล่า

เมื่อเทียบกับจักรวาลที่มีอายุยาวนาน ชีวิตของพวกเขานั้นสั้นมากๆ ไม่สามารถเทียบกับประวัติศาสตร์อันยาวนานได้เลย

อย่างไรก็ตาม แต่ชีวิตของพวกเขาก็มีสีสันมากๆ ทุกชีวิตจะทิ้งร่องรอยของตัวเองเอาไว้ในสถานที่ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่

ชีวิตของทุกคน พวกเขามีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของคนอื่นๆ

พลังพวกนี้อ่อนแอมากๆ อ่อนแอมากๆจนไม่ต้องสนใจ

อย่างไรก็ตาม พลังพวกนี้มีอยู่จริงๆ

เมื่อพลังพวกนี้รวมตัวกัน มันกลายเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่และสามารถเปลี่ยนแปลงฟ้าดินได้

นี่ก็คือพลังแห่งสรรพสิ่ง หรือเรียกอีกอย่างว่าพลังแห่งคน

อย่างไรก็ตาม จากความทรงจำที่อจละเหลือเอาไว้ เขาไม่ได้สอนให้หลินหยุนว่าจะควบคุมพลังแห่งสรรพสิ่งได้ยังไง

มันคือพลังอย่างหนึ่งที่แตกต่างจากพลังของนักบำเพ็ญเซียน เป็นพลังที่อยู่เหนือการควบคุมของเทียนเต้า

พลังอันนี้ คุ้นเคยมากๆ สามารถมองเห็นได้ แต่สัมผัสไม่ได้

มันก็เหมือนกันตอนนั้นที่หลินหยุนนึกอะไรบางอย่างออก แต่ก็นึกไม่ออกว่ามันคืออะไร

"พลังแห่งสรรพสิ่ง? พลังแห่งคน!"

"ในเมื่อมันเป็นพลังแห่งคน มันก็น่าจะมาจากคน มีเพียงคนที่มาจากโลกมนุษย์ ถึงจะสามารถเข้าใจพลังแห่งสรรพสิ่ง"

หลินหยุนนั่งลงและปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา พลังจิตวิญญาณแยกเป็นหมื่นร่างและพุ่งไปยังทุกที่ในหมื่นจักรวาล

ร่างที่แยกออกมาแต่ละตัวนั้น มันมีความคิดเป็นของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ร่างที่แยกออกไปนั้น เมื่อมันฝึกฝนและศึกษาพลังต่างๆได้ มันก็จะส่งกลับมายังร่างเดิมของหลินหยุน

มีจิตวิญญาณอันหนึ่งกลายร่างเป็นนักเรียนวัยรุ่น

มีจิตวิญญาณอันหนึ่งกลายเป็นขอทาน

มีจิตวิญญาณอันหนึ่งกลายเป็นผู้หญิงวัยกลางคน

มีจิตวิญญาณอันหนึ่งกลายเป็นกษัตริย์ในโลกมนุษย์

มีจิตวิญญาณอันหนึ่งกลายเป็นนักร้อง

...

จิตวิญญาณหมื่นอันกลายเป็นบุคคลต่างๆในหมื่นจักรวาลและถูกกระจายไปทั่วหมื่นจักรวาล

พวกเขาอาศัยและดำรงชีวิตอยู่ในหมื่นจักรวาล และใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา และสัมผัสความรัก โลภ โกรธ หลงของบุคคลธรรมดา

ด้านบนท้องฟ้า เทียนเต้าที่กลายร่างเป็นใบหน้าอันใหญ่นั้น ดูเหมือนเขาจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้ สายตาอันใหญ่ของมันกำลังมองไปยังหลินหยุนที่อยู่ในโลกชางฉอง

"เป็นแกนี่เอง!"

เขาจำหลินหยุนได้แล้ว เพราะหลินหยุนก็คือผู้รับเคราะห์