จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1933

ในหมื่นจักรวาล

สีหน้าของทุกคนตกตะลึงและกำลังมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

สุดยอดฝีมือมหากษัตริย์ที่พวกเขาให้ความเคารพนั้น พวกเขาระเบิดพลังจิตวิญญาณของตัวเองเพื่อยื้อเวลาเท่านั้น

"เผ่ามนุษย์ ไม่มีใครกลัวตาย!"

"ไม่มีมหากษัตริย์แล้ว งั้นก็ถึงเวลาที่พวกเราต้องออกมาปกป้องหมื่นจักรวาลแล้ว!"

"ถ้าพวกเรายังมีลมหายใจอยู่ หมื่นจักรวาลนี้ก็ต้องเป็นหมื่นจักรวาลของพวกเรา!"

มีนักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากๆบินออกมา จากนั้นจิตวิญญาณก็พุ่งออกมา เหมือนกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ และยืนเผชิญหน้ากับใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้า

ตูมๆๆๆๆๆๆ

นักบำเพ็ญนับสิบ นับร้อย นับพัน นับหมื่นคนระเบิดจิตวิญญาณของตัวเอง

พลังจิตวิญญาณของพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนกับมหากษัตริย์ แต่จำนวนของพวกเขานั้นเยอะมากๆ

ใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้าโดนขัดขวางอีกครั้ง เขาโดนมดตัวเล็กๆพวกนี้ขัดขวางอีกครั้ง

"ถึงแม้จะเป็นมดตัวเล็กๆ แต่ถ้ามีจำนวนที่มากพอ มันก็สามารถสั่นสะเทือนฟ้าดิน!"

ด้านในโลกชางฉอง หลินหยุนนั่งสมาธิอยู่อย่างเงียบๆ

แต่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขามองเห็นกับตาตัวเอง ทำให้เขาเสียใจและน้ำตาไหลออกมา

จิตวิญญาณที่แยกออกไปนั้น ยังคงเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในหมื่นจักรวาล

พวกเขาสัมผัสการเกิดแก่เจ็บตาย และสัมผัสความรัก โลภ โกรธ หลงของมนุษย์อยู่

สัมผัสความทุกข์ของชีวิต และสัมผัสอะไรคือความหมายของชีวิต

หลินหยุนมองเห็นการระเบิดจิตวิญญาณของนักบำเพ็ญเซียนพวกนั้น และพวกเขาก็หายไปจากจักรวาลแห่งนี้

จู่ๆหลินหยุนก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปแค่ชั่วพริบตา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองคว้าอะไรไม่ได้เลย

"พลังแห่งสรรพสิ่ง มันคืออะไรกันแน่?"

"ทำยังไงถึงจะสามารถควบคุมพลังแห่งสรรพสิ่งได้!"

"อจละ ไม่ได้อธิบายเรื่องทั้งหมดให้หลินหยุนเข้าใจ!"

หลินหยุนรู้สึกกระวนกระวายใจ สุดยอดฝีมือได้เสียสละชีวิตของตัวเองแล้ว นักบำเพ็ญเซียนที่เหลือนั้น ถึงแม้พวกเขาจะระเบิดจิตวิญญาณของตัวเอง พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดหรือขัดขวางใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้าได้แล้ว

หรือว่า พวกเราต้องพ่ายแพ้แล้วเหรอ?

นี่ก็คือโชคชะตาของหมื่นจักรวาลเหรอ?

ฉันยอมรับไม่ได้!

จู่ๆใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้าก็อ้าปาก จากนั้นก็กลืนกินจิตวิญญาณของนักบำเพ็ญเซียนที่พุ่งเข้ามา

"ฮ่าๆๆๆ มดตัวเล็กๆอย่างพวกแก พวกแกนึกว่าจิตวิญญาณของพวกแกเป็นจิตวิญญาณของมหากษัตริย์เหรอ?"

"ถึงแม้พวกแกระเบิดจิตวิญญาณทั้งหมด ก็ทำให้ฉันบาดเจ็บไม่ได้!"

"ผู้รับเคราะห์ ถึงเวลาตายของแกแล้ว!"

ใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้าเหมือนรถถังที่พุ่งเข้าหาฝูงชน มันชนทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าและไม่มีใครสามารถขัดขวางมันได้

นักบำเพ็ญเซียนทุกคนกระวนกระวายใจมากๆ

"ทำยังไงดี? พวกเราต้านไม่ไหวแล้วเหรอ?"

"ทุกอย่างกำลังจะจบแล้วเหรอ?"

เห้อ!

จู่ๆด้านบนท้องฟ้าก็มีเสียงถอนหมายใจของชายชราคนหนึ่งดังขึ้น

น้ำเสียงนี้เหมือนชายชราที่นอนหลับใหลมาหลายพันล้านปี ตอนนี้เขาได้ตื่นจากการหลับใหลแล้ว

มีร่างรางของคนยักษ์ที่สูงใหญ่มากๆตัวหนึ่งปรากฏ มันเดินออกมาจากโลกใบหนึ่ง

"หมื่นจักรวาลแห่งนี้ คือหมื่นจักรวาลของพวกเรา พวกเรายังอยู่ หมื่นจักรวาลก็ยังอยู่!"

เมื่อเสียงนี้พูดจบ ก็มีเสียงถอนหายใจดังขึ้นจากหมื่นจักรวาลอย่างต่อเนื่อง

มีร่างรางของคนยักษ์ที่สูงใหญ่มากๆ เดินออกมาจากหมื่นจักรวาล

บนร่างรางของคนยักษ์แต่ละตัว ดูเหมือนจะมีแม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์เวลากำลังเคลื่อนไหวอยู่

"นี่คือ..."

"หรือว่าตำนานเป็นเรื่องจริง!"

"ตำนานอะไรเหรอ?"

"ตามตำนาน ในหมื่นจักรวาล ทุกโลกจะมีจิตนักรบแห่งบรรพกาลตัวหนึ่งหลับใหลอยู่ จิตนักรบแห่งบรรพกาลค่อยปกป้องสิ่งมีชีวิตในโลกใบนั้น"

"ถ้าโลกใบนั้นไม่ได้ถูกทำลาย จิตนักรบจะคงอยู่ตลอดไป!"

"พวกนี้ก็คือจิตนักรบที่ค่อยปกป้องหมื่นจักรวาล!"

จู่ๆใบหน้าอันใหญ่ของเทียนเต้าก็อึ้งไปเลย มันมองดูร่างรางคนยักษ์และตะโกนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "พวกแกเองเหรอ!"

" ผ่านไปพันล้านปีแล้ว พวกแกยังอยู่อีกเหรอ!"

ร่างรางทุกตัวพุ่งมารวมตัวกัน

สุดท้ายแล้ว ร่างรางคนยักษ์หมื่นตัวรวมกันแล้วกลายเป็นคน

เขาเป็นคนๆหนึ่ง ไม่มีชื่อและนามสกุล เขาใส่ชุดสีฟ้าและยืนอย่างเด็ดเดี่ยว