จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 33

บทที่ 33 เรายังไม่หย่ากันดีไหม

“จะให้ฉันหักหลังเจ้านายงั้นหรือ ฝันไปเถอะ!”

เฉินจิ้นได้ยินดังนั้นก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ฉันรู้คำตอบแล้ว แก ไปตายซะ”

พอพูดเสร็จ ก็ได้ยินเสียงมาจากร่างของชายคนนั้น

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมาจากร่างกายของเขา

อวัยวะภายในทั้งหมดระเบิดออกมาในเวลาเดียวกัน!

เขาสงสัยเหมือนกับชายที่มีรอยมีดบนหน้า พอถึงแก่ความตายก็ยังไม่เข้าใจว่าเฉินจิ้นลงมือด้วยวิธีไหนกันแน่

“มองมาตั้งนาน ออกมาได้แล้ว!”

หลังจากฆ่าคนเสร็จ เฉินจิ้นก็ส่งสายตาไปอีกทางด้านหนึ่ง

“นายมีพลังมากกว่าที่คนแก่อย่างฉันจินตนาการไว้เสียอีก ไม่เลวๆ!”

เฉินจิ้นมองชายชราในท่ามกลางความมืด ชายชราค่อยเดินออกมาอย่างช้าๆ

“อายุยังน้อย แต่กลับมีฝีมือบูโดขั้นสูงสุด เธอเป็นต้นกล้าที่ดี ถ้าหากเธอสามารถเติบโตได้ดีในอนาคต สกิลก็จะตกเป็นของเธอ!"

“น่าเสียดายที่วันนี้ ฉันต้องฆ่าอัจฉริยะด้วยมือตัวเอง!”

ชายชรายิ้มและพูด

ปากบอกว่าน่าเสียดายแต่สีหน้ากลับดูตื่นเต้น

เฉินจิ้นกำลังมองเขา คนผู้นี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง

แข็งแกร่งยิ่งกว่าฮุยโสง ไอ้เหอสามและเล๋ยเป้าพวกนั้น

แต่ก็แค่ระดับเดียวกับปีศาจเหอฮวนเว่ยอูซินคนหนึ่งเท่านั้น

เฉินจิ้นตอบกลับเขาไปแค่คำเดียว “ตาย!”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่แสดงออกถึงพลังของเทพปีศาจ

ฉันต้องการให้แกตาย แกก็ต้องตาย!

ไม่อาจปฏิเสธได้!

“หึหึ บ้าจริงๆ...”สายตาของชายชราเปล่งประกายแสงแห่งความกระหาย “สันนิษฐานว่าเลือดของเธอ รสชาติน่าจะอร่อยน่าดูเชียว”

“เฉินจิ้น คุณต้องระวังตัวด้วยนะ” หลังจากซ่งชีงเหย็นได้ยินที่ชายชราพูดก็ตัวสั่น รีบมองไปทางเฉินจิ้น “เขา...เขาคือสูชิ่งหรุงที่เคยมีคดีดูดเลือดสังหารเมื่อหลายปีก่อน เขาอยู่ในรายชื่ออาชญากรที่หลายประเทศต้องการตัว ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีของเขาล้วนถูกดูดเลือด เขาเป็นบุคคลอันตราย!

ต่อมามีข่าวออกมาทางออนไลน์ เขาก็เดินทางไปยังประเทศสงครามในตะวันออกกลาง ด้วยความพยายามของเขาเอง เขาได้ฆ่าทหารรับจ้างหลายคน ดูดเลือดสดๆ จากนั้นก็ได้ชื่อว่าทหารรับจ้างกระหายเลือด ทั้งยังเลื่องชื่อในเรื่องความดุร้ายในวงการทหารรับจ้าง!”

ซ่งชีงเหย็นเห็นข่าวนี้โดยไม่ได้ตั้งใจและยังคงฝังใจกับเรื่องนี้อย่างมาก

“หึหึ ไม่คิดว่าผ่านมานานหลายปีแล้วจะยังมีคนรู้จักฉันอีก” ชายชราหัวเราะและพูดต่อ “สาวน้อย เดิมทีฉันจ่ายค่าตอบแทนในการฆ่าคนแต่ละคนที่ฉันต้องการฆ่า แต่ในเมื่อเธอรู้จักฉันแล้ว อย่างงั้นวันนี้เธอจะต้องตาย”

“เธอดูสวยและสะอาดแบบนี้ คงยังเป็นสาวบริสุทธิ์แน่ๆ รสชาติคงดีไม่น้อย” สูชิ่งหรุงเลียปากอย่างกระหาย

ด้วยท่าทางของเขาทำให้ซ่งชีงเหย็นกลัวจนตัวสั่น

“ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร เคยทำอะไรมาบ้างล้วนแล้วไม่เกี่ยวกับฉัน แต่แกหนีไปตะวันออกกลางแล้วกลับมาเจียงโจว เพื่อทำงานให้ตระกูลเหอโดยมาตามฆ่าฉัน นี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของแก”

เฉินจิ้นพูด “และความผิดพลาดนี้ก็ร้ายแรงถึงชีวิต”

“เจ้าหนุ่ม ความบ้าเกินไปของเธอจะทำให้ตายเร็ว” สูชิ่งหรุงเปล่งประกายแห่งความกระหายเลือด

จากนั้นก็พุ่งตัวไปหาเฉินจิ้น

ตะปบมือลงไป

เฉินจิ้นรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

เฉินจิ้นยิ้มมุมปาก

เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เพื่อเลี่ยงอุ้งมือของสูชิ่งหรุง

หืม?

เห็นได้ชัดว่าสูชิ่งหรุงไม่คิดว่าเฉินจิ้นจะหลบเลี่ยงตัวได้ง่ายดายแบบนี้

เขาพยายามตะปบมือทั้งสองบนร่างอีกครั้ง ชูมือคว้าไปมาราวกับเห็นภาพลวงตา

อย่างไรก็ตามก็ยังไม่สามารถทำร้ายเฉินจิ้นได้ถึงครึ่ง

ไม่สามารถแตะต้องเฉินจิ้นได้แม้แต่ชายเสื้อ

นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?

เขาพิจารณาได้อย่างชัดเจนแล้วว่าเฉินจิ้นมีหลังความสามารถบูโดขั้นสูงสุด

ยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้ อีกไม่นานก็คงสามารถบรรลุบูโดขั้นสูงสุดได้ในอีกไม่กี่ปีแน่ๆ

แต่เขาได้บรรลุบูโดขั้นสูงสุดมานานหลายปีแล้ว แม้จะไม่ได้เลื่อนขั้นเทียบเท่าขั้นสกิลแต่ก็อาศัยการดูดเลือดสดของคนอย่างต่อเนื่อง ก็พูดได้ว่าเขาได้บรรลุบูโดขั้นสูงสุดเรียบร้อยเเล้ว

การเรียกเขาว่าสกิล ล้วนไม่ใช่เรื่องเกินจริง

ในมุมมองของเขา เขาต้องการที่จะฆ่าเฉินจิ้นแต่ก็ยังไม่มีจังหวะ

แม้แต่จังหวะสามในห้าก็ยังใช้ไม่ได้

แต่ตอนนี้ผ่านไปสามสิบหรือห้าสิบจังหวะ เขาก็ยังไม่ได้แตะแม้แต่ชายเสื้อของเฉินจิ้น

“แกช้าเกินไปแล้ว”

ในขณะนี้เสียงบางเบาส่งผ่านเข้าไปในหูของเขา

เฉินจิ้นเก่งในการเลี่ยงการโจมตีของเขา

“อวดดี”

สูชิ่งหรุงตะโกนเสียงดังและพลังภายในของเขาระเบิดอย่างบ้าระห่ำ

ความเร็วของเขาพุ่งขึ้นอีกสามส่วน

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็คว้าไหล่เฉินจิ้นได้

ใบหน้าสูชิ่งหรุงปรากฏรอยยิ้ม

นี่ถึงจะเป็นผลลัพธ์ตามที่เขาคาดไว้

เขามีกรงเล็บคู่หนึ่งซึ่งเขาสามารถเจาะทะลุแผ่นเหล็ก ทุบชิ้นส่วนของเหล็กได้ ทั้งยังอยู่ยงคงกระพัน

แม้แต่กระสุนแข็งๆ ก็ไม่มีปัญหา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหนุ่ม แม้แต่ความอวดดีก็มีราคา” รอยยิ้มที่โหดร้ายบนใบหน้าของสูชิ่งหรุง “แต่เธอวางใจได้ ฉันไม่ฆ่าเธอในทันทีหรอก ฉันจะให้เธอเห็นกับตาตอนที่ฉันดูดเลือดเธอทีละนิดจนเกลี้ยงและหมดหวังไปในที่สุด...”

พอพูดจบ สูชิ่งหรงก็คว้าไหล่เฉินจิ้นด้วยเล็บและใช้แรงจิกลงไป

เขาต้องจิกกระดูกที่ไหล่เสียก่อน

จากนั้นก็ทึ้งมือและเท้าทั้งคู่ของเขาแล้วค่อยดูดเลือดอย่างช้าๆ

สุดท้ายหัวของเฉินจิ้นก็จะถูกตัดออก และนำกลับไปให้ตระกูลเหอเพื่อเซ่นไหว้ลูกชายของเขา

“เริ่มหมดหวังแล้วสินะ!”

รอยยิ้มของสูชิ่งหรงยิ่งดูน่าเกลียดน่ากลัวมากขึ้น

แต่ไม่นานรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง

ดูเหมือนจะถูกตรึงเอาไว้

เพราะความน่ากลัวที่เขาพบคือ เล็บแข็งแรงทั้งสองที่ไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ มันเจาะไหล่ของเฉินจิ้น จากนั้นก็ถูกเขาก็สะบัดกระดูกหัวไหล่จนหลุดออก

ไม่ต้องพูดถึงว่าเจาะทะลุหรือไม่ เพราะแม้แต่ร่องรอยก็ไม่ได้ทิ้งไว้

เขาพบว่าที่เขาจิกอยู่นั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ไหล่ของคนแต่เป็นเหล็กกล้าชิ้นหนึ่ง

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเหล็กกล้าหรือเหล็กอะไรก็ตาม เขาก็ต้องเจาะทะลุทะลวงได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้แรงเลยแม้แต่น้อย

ทว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับไหล่ของเฉินจิ้น?

อันที่จริงเขาน่าจะเจาะทะลุได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าเขาจะพยายามใช้แรงเต็มที่กลับไม่ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่รอยเดียว

“แรงของแกน้อยเกินไป!”

เฉินจิ้นก็ประเมินความเร็วของเขาแบบนี้เช่นกัน

“อะไรนะ?” สูชิ่งหรุงเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

เสียงเย็นยะเยือกดังก้องอยู่ในหูของเขา

ในทันใดนั้นเขารู้สึกถึงเนื้อและกระดูกในร่างกายราวกับกำลังระเบิด

เจ็บปวดเหมือนมือเท้าแตกสลายไปทั่วทั้งร่าง

“ปัง!”

“ปัง!”

เสียงปืนยิงสองนัดอย่างต่อเนื่อง

ทว่าครั้งนี้เฉินจิ้นกลับไม่ได้รู้สึกถึงอันตราย

หืม?

ไม่ดีแน่

ทันใดนั้นเฉินจิ้นรู้สึกเสียวซ่านเป็นครั้งแรก

เขาไม่ได้สนใจซ่งชีงเหย็น

ร่างกายของเฉินจิ้นพุ่งออกมาทันทีและเขาก็ปรากฏตัวข้างซ่งชีงเหย็น

อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของเขาช้าไปหนึ่งก้าว

ฟุบ!

เปื้อนเลือด

มือปืนซ่อนตัวอยู่ในความมืดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากของเขา

แกสามารถหลีกเลี่ยงกระสุนได้ แต่ผู้หญิงของแกทำไม่ได้

ในเมื่อแกเลือกจะอยู่ข้างเธอ นั่นแปลว่าแกจะต้องตาย

ไม่คิดเลยว่าภาระงานทั้งหมดจะจบลงด้วยมือฉัน

“เฉินจิ้น...”

ร่างกายที่ละเอียดอ่อนของซ่งชีงเหย็นสั่นเทา กระสุนปืนไรเฟิลซุ่มยิงทะลุร่างของเธอโดยตรง

ต่อหน้าเธอดูเหมือนว่าเฉินจิ้นจะต่อสู้กับชายร่างใหญ่หลายสิบคนเพื่อช่วยเธอ

ในเวลานี้เสียงปืนดังติดต่อขึ้นสองนัด

ซ่งชีงเหย็นได้สติก็เดินไปคว่ำตัวบังร่างเฉินจิ้น เธอ เธออยากจะช่วยเขาสักครั้ง

เฉินจิ้นได้แต่มองด้วยเเววตาซับซ้อน “ผู้หญิงโง่ ถ้าฉันยังไม่อยากตายก็ไม่มีใครฆ่าฉันได้!”

จากนั้นก็อุ้มเธอและเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย เขาหนีกระสุนสองนัดที่ยิงมาอีกครั้ง

ซ่งชีงเหย็นอยู่ในอ้อมแขนเขา เจ็บเหลือเกิน จนเธออดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว

ทว่าเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเฉินจิ้น เธอกลับรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความสงบ

เมื่อรู้สึกตัว สติเริ่มพร่าเลือน

“เฉินจิ้น เราไม่หย่ากันแล้วดีไหม?” ท้ายที่สุดซ่งชีงเหย็นก็พูดด้วยเสียงสั่นๆ

พอจบคำพูด เพราะบาดแผลได้รับการกระทบกระเทือน เธอกระอักเลือดออกทางมุมปาก

เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

เธอได้แต่มองเฉินจิ้นเพื่อรอเอาคำตอบ

“ได้ ฉันสัญญา!”

เฉินจิ้นก้มหน้ากระซิบ

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น

ดูทิศทางกระสุนปืน

ด้วยท่าทางโกรธแค้น

------------