จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 33

บทที่ 33 เรายังไม่หย่ากันดีไหม

“จะให้ฉันหักหลังเจ้านายงั้นหรือ ฝันไปเถอะ!”

เฉินจิ้นได้ยินดังนั้นก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ฉันรู้คำตอบแล้ว แก ไปตายซะ”

พอพูดเสร็จ ก็ได้ยินเสียงมาจากร่างของชายคนนั้น

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมาจากร่างกายของเขา

อวัยวะภายในทั้งหมดระเบิดออกมาในเวลาเดียวกัน!

เขาสงสัยเหมือนกับชายที่มีรอยมีดบนหน้า พอถึงแก่ความตายก็ยังไม่เข้าใจว่าเฉินจิ้นลงมือด้วยวิธีไหนกันแน่

“มองมาตั้งนาน ออกมาได้แล้ว!”

หลังจากฆ่าคนเสร็จ เฉินจิ้นก็ส่งสายตาไปอีกทางด้านหนึ่ง

“นายมีพลังมากกว่าที่คนแก่อย่างฉันจินตนาการไว้เสียอีก ไม่เลวๆ!”

เฉินจิ้นมองชายชราในท่ามกลางความมืด ชายชราค่อยเดินออกมาอย่างช้าๆ

“อายุยังน้อย แต่กลับมีฝีมือบูโดขั้นสูงสุด เธอเป็นต้นกล้าที่ดี ถ้าหากเธอสามารถเติบโตได้ดีในอนาคต สกิลก็จะตกเป็นของเธอ!"

“น่าเสียดายที่วันนี้ ฉันต้องฆ่าอัจฉริยะด้วยมือตัวเอง!”

ชายชรายิ้มและพูด

ปากบอกว่าน่าเสียดายแต่สีหน้ากลับดูตื่นเต้น

เฉินจิ้นกำลังมองเขา คนผู้นี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง

แข็งแกร่งยิ่งกว่าฮุยโสง ไอ้เหอสามและเล๋ยเป้าพวกนั้น

แต่ก็แค่ระดับเดียวกับปีศาจเหอฮวนเว่ยอูซินคนหนึ่งเท่านั้น

เฉินจิ้นตอบกลับเขาไปแค่คำเดียว “ตาย!”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่แสดงออกถึงพลังของเทพปีศาจ

ฉันต้องการให้แกตาย แกก็ต้องตาย!

ไม่อาจปฏิเสธได้!

“หึหึ บ้าจริงๆ...”สายตาของชายชราเปล่งประกายแสงแห่งความกระหาย “สันนิษฐานว่าเลือดของเธอ รสชาติน่าจะอร่อยน่าดูเชียว”

“เฉินจิ้น คุณต้องระวังตัวด้วยนะ” หลังจากซ่งชีงเหย็นได้ยินที่ชายชราพูดก็ตัวสั่น รีบมองไปทางเฉินจิ้น “เขา...เขาคือสูชิ่งหรุงที่เคยมีคดีดูดเลือดสังหารเมื่อหลายปีก่อน เขาอยู่ในรายชื่ออาชญากรที่หลายประเทศต้องการตัว ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีของเขาล้วนถูกดูดเลือด เขาเป็นบุคคลอันตราย!

ต่อมามีข่าวออกมาทางออนไลน์ เขาก็เดินทางไปยังประเทศสงครามในตะวันออกกลาง ด้วยความพยายามของเขาเอง เขาได้ฆ่าทหารรับจ้างหลายคน ดูดเลือดสดๆ จากนั้นก็ได้ชื่อว่าทหารรับจ้างกระหายเลือด ทั้งยังเลื่องชื่อในเรื่องความดุร้ายในวงการทหารรับจ้าง!”

ซ่งชีงเหย็นเห็นข่าวนี้โดยไม่ได้ตั้งใจและยังคงฝังใจกับเรื่องนี้อย่างมาก

“หึหึ ไม่คิดว่าผ่านมานานหลายปีแล้วจะยังมีคนรู้จักฉันอีก” ชายชราหัวเราะและพูดต่อ “สาวน้อย เดิมทีฉันจ่ายค่าตอบแทนในการฆ่าคนแต่ละคนที่ฉันต้องการฆ่า แต่ในเมื่อเธอรู้จักฉันแล้ว อย่างงั้นวันนี้เธอจะต้องตาย”

“เธอดูสวยและสะอาดแบบนี้ คงยังเป็นสาวบริสุทธิ์แน่ๆ รสชาติคงดีไม่น้อย” สูชิ่งหรุงเลียปากอย่างกระหาย

ด้วยท่าทางของเขาทำให้ซ่งชีงเหย็นกลัวจนตัวสั่น

“ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร เคยทำอะไรมาบ้างล้วนแล้วไม่เกี่ยวกับฉัน แต่แกหนีไปตะวันออกกลางแล้วกลับมาเจียงโจว เพื่อทำงานให้ตระกูลเหอโดยมาตามฆ่าฉัน นี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของแก”

เฉินจิ้นพูด “และความผิดพลาดนี้ก็ร้ายแรงถึงชีวิต”

“เจ้าหนุ่ม ความบ้าเกินไปของเธอจะทำให้ตายเร็ว” สูชิ่งหรุงเปล่งประกายแห่งความกระหายเลือด

จากนั้นก็พุ่งตัวไปหาเฉินจิ้น

ตะปบมือลงไป

เฉินจิ้นรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

เฉินจิ้นยิ้มมุมปาก

เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เพื่อเลี่ยงอุ้งมือของสูชิ่งหรุง

หืม?

เห็นได้ชัดว่าสูชิ่งหรุงไม่คิดว่าเฉินจิ้นจะหลบเลี่ยงตัวได้ง่ายดายแบบนี้

เขาพยายามตะปบมือทั้งสองบนร่างอีกครั้ง ชูมือคว้าไปมาราวกับเห็นภาพลวงตา

อย่างไรก็ตามก็ยังไม่สามารถทำร้ายเฉินจิ้นได้ถึงครึ่ง

ไม่สามารถแตะต้องเฉินจิ้นได้แม้แต่ชายเสื้อ

นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?

เขาพิจารณาได้อย่างชัดเจนแล้วว่าเฉินจิ้นมีหลังความสามารถบูโดขั้นสูงสุด

ยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้ อีกไม่นานก็คงสามารถบรรลุบูโดขั้นสูงสุดได้ในอีกไม่กี่ปีแน่ๆ

แต่เขาได้บรรลุบูโดขั้นสูงสุดมานานหลายปีแล้ว แม้จะไม่ได้เลื่อนขั้นเทียบเท่าขั้นสกิลแต่ก็อาศัยการดูดเลือดสดของคนอย่างต่อเนื่อง ก็พูดได้ว่าเขาได้บรรลุบูโดขั้นสูงสุดเรียบร้อยเเล้ว

การเรียกเขาว่าสกิล ล้วนไม่ใช่เรื่องเกินจริง

ในมุมมองของเขา เขาต้องการที่จะฆ่าเฉินจิ้นแต่ก็ยังไม่มีจังหวะ

แม้แต่จังหวะสามในห้าก็ยังใช้ไม่ได้

แต่ตอนนี้ผ่านไปสามสิบหรือห้าสิบจังหวะ เขาก็ยังไม่ได้แตะแม้แต่ชายเสื้อของเฉินจิ้น

“แกช้าเกินไปแล้ว”

ในขณะนี้เสียงบางเบาส่งผ่านเข้าไปในหูของเขา

เฉินจิ้นเก่งในการเลี่ยงการโจมตีของเขา

“อวดดี”

สูชิ่งหรุงตะโกนเสียงดังและพลังภายในของเขาระเบิดอย่างบ้าระห่ำ

ความเร็วของเขาพุ่งขึ้นอีกสามส่วน

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็คว้าไหล่เฉินจิ้นได้

ใบหน้าสูชิ่งหรุงปรากฏรอยยิ้ม

นี่ถึงจะเป็นผลลัพธ์ตามที่เขาคาดไว้

เขามีกรงเล็บคู่หนึ่งซึ่งเขาสามารถเจาะทะลุแผ่นเหล็ก ทุบชิ้นส่วนของเหล็กได้ ทั้งยังอยู่ยงคงกระพัน

แม้แต่กระสุนแข็งๆ ก็ไม่มีปัญหา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหนุ่ม แม้แต่ความอวดดีก็มีราคา” รอยยิ้มที่โหดร้ายบนใบหน้าของสูชิ่งหรุง “แต่เธอวางใจได้ ฉันไม่ฆ่าเธอในทันทีหรอก ฉันจะให้เธอเห็นกับตาตอนที่ฉันดูดเลือดเธอทีละนิดจนเกลี้ยงและหมดหวังไปในที่สุด...”

พอพูดจบ สูชิ่งหรงก็คว้าไหล่เฉินจิ้นด้วยเล็บและใช้แรงจิกลงไป

เขาต้องจิกกระดูกที่ไหล่เสียก่อน

จากนั้นก็ทึ้งมือและเท้าทั้งคู่ของเขาแล้วค่อยดูดเลือดอย่างช้าๆ

สุดท้ายหัวของเฉินจิ้นก็จะถูกตัดออก และนำกลับไปให้ตระกูลเหอเพื่อเซ่นไหว้ลูกชายของเขา

“เริ่มหมดหวังแล้วสินะ!”

รอยยิ้มของสูชิ่งหรงยิ่งดูน่าเกลียดน่ากลัวมากขึ้น

แต่ไม่นานรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง

ดูเหมือนจะถูกตรึงเอาไว้

เพราะความน่ากลัวที่เขาพบคือ เล็บแข็งแรงทั้งสองที่ไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ มันเจาะไหล่ของเฉินจิ้น จากนั้นก็ถูกเขาก็สะบัดกระดูกหัวไหล่จนหลุดออก

ไม่ต้องพูดถึงว่าเจาะทะลุหรือไม่ เพราะแม้แต่ร่องรอยก็ไม่ได้ทิ้งไว้

เขาพบว่าที่เขาจิกอยู่นั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ไหล่ของคนแต่เป็นเหล็กกล้าชิ้นหนึ่ง

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเหล็กกล้าหรือเหล็กอะไรก็ตาม เขาก็ต้องเจาะทะลุทะลวงได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้แรงเลยแม้แต่น้อย

ทว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับไหล่ของเฉินจิ้น?

อันที่จริงเขาน่าจะเจาะทะลุได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าเขาจะพยายามใช้แรงเต็มที่กลับไม่ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่รอยเดียว

“แรงของแกน้อยเกินไป!”

เฉินจิ้นก็ประเมินความเร็วของเขาแบบนี้เช่นกัน

“อะไรนะ?” สูชิ่งหรุงเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย