จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 34

บทที่ 34 แก ...กำลังมองหาฉันอยู่หรือ

“เป็นไปได้อย่างไร?” มือซุ่มยิงอยู่ตึกสูงใกล้เคียง มีสมญานามว่า แซจื่อ

เป็นนักแม่นปืนในกลุ่มทหารรับจ้างกระหายเลือด!

มีเพียงบางคนที่สามารถหลีกเลี่ยงกระสุนปืนไรเฟิลซุ่มยิงจากข้างหลังได้ เขาจึงไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะหัวหน้าของพวกเขา สูชิ่งหรุง นั้นไม่ใช่มนุษย์ ตราบใดที่เขาเตรียมพร้อมเขาก็สามารถหลีกเลี่ยงกระสุนปืนไรเฟิลได้

อย่างไรก็ตามนั่นเป็นเพียงตอนที่เขาอยู่คนเดียว

แค่เฉินจิ้นที่กำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เคลื่อนไหวก็ไม่สะดวกอยู่เเล้วยังสามารถหลบกระสุนเขาได้ นี่เป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

เป็นบุคคลที่ฆ่าคนอำมหิตอย่างสูชิ่งหรุงได้

“แกหลบกระสุนได้ครั้งสองครั้งในขณะที่กำลังอุ้มผู้หญิง แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะหลบกระสุนได้ถึงสิบครั้งร้อยครั้ง”

แซจื่อเผยรอยยิ้มมุมปากด้วยความตื่นเต้น

หากเขาสามารถซุ่มโจมตีคนเช่นนี้ได้ นั่นถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง

และตราบใดที่เขาสามารถสังหารเฉินจิ้นได้ เขาจะเป็นราชาแห่งทหารรับจ้างกระหายเลือด

สูชิ่งหรุงถูกเฉินจิ้นทำลายได้ และแพร่สลายลงไปยังพื้นดินเหมือนโคลนไปเรียบร้อยเเล้ว ในสายตาแซจื่อเขาเป็นคนที่ตายไปแล้ว

เขาเบื่อหน่ายกับการดูดเลือดของสูชิ่งหรุงมามากพอแล้ว และหลังจากรอซุ่มยิงเฉินจิ้นเสร็จ เขาจะตามไปจัดการสูชิ่งหรุง พอถึงเวลานั้น เขาจะนำเอาหัวของสูชิ่งหรุงกลับไปที่กลุ่มทหารรับจ้างกระหายเลือด ทุกคนจะต้องตื่นเต้นที่ได้เห็นสูชิ่งหรุงตาย

และในฐานะคนที่ฆ่าสูชิ่งหรุง เขาจะกลายเป็นราชาองค์ใหม่ในกลุ่มทหารรับจ้างกระหายเลือด!

พอคิดๆดูแล้วก็ยิ่งทำให้แซจื่อรู้สึกตื่นเต้น

ต้องขอบคุณเฉินจิ้นจริงๆ

“เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันจะให้นายตายแบบมีความสุขสักหน่อย ให้นายและผู้หญิงของนายได้ครองคู่กันตาย”

แซจื่อมุ่งเป้าไปที่เฉินจิ้นและดึงทริกเกอร์อีกครั้ง

เขาปรับสภาพท่าทางและอารมณ์ตัวเองให้ดีที่สุด

กระสุนหลายนัดถูกยิงออกอีกครั้งเพื่อปิดตำแหน่งทั้งหมดที่เฉินจิ้นสามารถหลบได้

แม้ว่าเขาจะเร็วแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะหลบไปทางไหนก็จะมีกระสุนนัดหนึ่งคอยทักทายเขา

แซจื่อยิ้มมุมปากราวกับว่าเขาได้เห็นภาพที่กระสุนยิงเข้าสู่ร่างกายของเฉินจิ้น

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาประหลาดใจก็คือเขาเห็นว่าเฉินจิ้นไม่เพียงแต่หลบกระสุนได้ ทั้งยังเห็นเฉินจิ้นกำลังมองมาทางที่เขาอยู่ด้วยสีหน้าสงบ ปากบางค่อยๆขยับออกเป็นคำว่า “ตาย”

เมื่อคำว่า ตาย เปล่งออกมาก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ทว่าแซจื่อกลับรู้สึกเหมือนเทพปีศาจตื่นขึ้นมา

ความบ้าคลั่งที่สามารถกวาดล้างคนทั้งโลก

ความมืดมิดกำลังเผชิญเข้ามา!

ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้นี้ทำให้แซจื่อสั่นไหว

จากนั้นสิ่งที่เขาค้นพบได้นั่นก็คือความกลัว

เฉินจิ้น หายตัวไปแล้ว!

ราวกับว่าเขากะพริบเพียงแวบเดียว เฉินจิ้นก็หายตัวไป

กระสุนทั้งหมดที่เขายิงกลับว่างเปล่า!

"เกิดอะไรขึ้น?" แซจื่อมองหาใครสักคนอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เป้าหมายหายไปจากอากาศบางๆ

ไม่ว่าเขาจะพยายามมองหาอย่างไร เฉินจิ้นก็ดูเหมือนจะหายตัวไปจากอากาศดื้อๆ

ไม่จริง

มีร่องรอยของเหงื่อเย็นบนหน้าผากของแซจื่อ จากประสบการณ์หลายปีบอกเขาว่าที่นี่ไม่ควรอยู่นาน

แซจื่อลุกขึ้นทันที ไม่สำคัญว่างานจะเสร็จหรือไม่ ถ้าเขารู้สึกว่าอันตรายหรือผิดปกติจะต้องหนี และนี่เป็นครั้งแรกของเขาในการถอนตัวออกก่อน

นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่สำคัญที่สุดว่าทำไมเขายังคงมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน

อย่างไรก็ตามเมื่อเขากำลังลุกขึ้น

ข้างหลังของเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเหมือนกำลังรอฆ่าเขาอยู่ “แก ...กำลังมองหาฉันอยู่หรือ?”

แซจื่อหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ

จากนั้นก็ทิ้งปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ลง เขารีบพลิกตัวดึงปืนพกมาจากเอวของเขาโดยไม่มองมันด้วยสัญชาตญาณ และหันไปยิงข้างหลังอย่างต่อเนื่อง

เคลื่อนไหวร่างกายอย่างพริ้วไหว

หลังจากที่เสียงปืนเงียบลง เงาร่างหนึ่งก็ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างช้าๆ

“แกยังมีวิธีอื่นอีกไหม?”

แซจื่อมองไปที่คนคนนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ

มัน มันหาเขาเจอได้อย่างไร?

ทำไมมันมาถึงที่นี่เร็วได้ขนาดนี้?

แซจื่อแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลง สายตาเต็มไปด้วยความผวา

เขาเป็นนักแม่นปืนที่เก่งในการซุ่มยิง ความสามารถของเขานั้นไม่เลวเลยทีเดียว หากเขาไม่ได้เป็นนักซุ่มยิงเขาก็ถือว่าเป็นทหารรับจ้างที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

แต่ แต่ในเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเฉินจิ้นเขาก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

เดิมสูชิ่งหรุงหัวหน้าพวกเขามักจะสังหารพวกเขาอย่างโหดร้ายเหมือนเป็นเรื่องปกติ เพราะไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ทนสูชิ่งหรุง พวกเขามักจะโมโหแต่พูดอะไรไม่ได้ พยายามปรนนิบัติสูชิ่งหรุงด้วยความระมัดระวัง

แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ สามารถฆ่าคนโหดร้ายอำมหิตอย่างสูชิ่งหรุงได้

“ถ้าแกไม่มีวิธีอื่นแล้ว อย่างนั้น แกก็ไปตายซะ!”

เฉินจิ้นเดินเข้าไปหาเขาและเอ่ยประโยคสุดท้าย

เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้ว แซจื่อก็ไม่อาจนั่งรอความตายได้ ทันใดนั้นเขาพลิกตัวกระโดดขึ้น

ไม่ใช่เพราะจะพุ่งไปจัดการเฉินจิ้น แต่กลับพลิกตัววิ่งหนี

เขาวิ่งไปตามทางอย่างสุดกำลังความสามารถด้วยสัญชาตญาณในการเอาตัวรอด

เขาวิ่งด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิตของเขาเพื่อต้องการหลบหนี

อย่างไรก็ตามน้ำเสียงที่เหี้ยมโหดยังคงดังก้องหูราวกับว่ามีใครบางคนกำลังพูดอยู่ในหูของเขา