จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 68

บทที่ 68 เจ้า คู่ควรอย่างนั้นหรือ?

ไม่ดีแล้ว เสิ่นธาวสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทันที

จากนั้นมืออีกข้างหนึ่ง ปล่อยหมัดที่ส่งเสียงระเบิดออกมา ในอากาศจึงแทรกไปด้วยเสียงของระเบิดอย่างกะทันหัน

พุ่งเป้าหมายไปที่หน้าของเสิ่นหรัวทันที

ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย ไม่นึกว่าจะกล้าทำร้ายเขา ตอนนี้ เสิ่นธาวไม่มีความคิดใดๆที่จะสงสารผู้หญิงอีกแล้ว

“ไม่ดีแล้ว! รีบหลบเร็ว!”

ทุกคนที่อยู่ด้านล่างของเวทีบูโด เมื่อครู่ได้เห็นไม่นึกว่าเสิ่นหรัวจะหลบหมัดของเสิ่นธาวได้อย่างน่ามหัศจรรย์ อีกทั้ง ยังโจมตีเสิ่นธาวกลับไปอีก

ทุกคนยังไม่ทันจะได้ดีใจ ในทันทีก็เหมือนหัวใจมาจุกอยู่ที่คอแล้ว

หมัดนี้ ทุกคนต่างก็มองออกว่า พลังที่รุนแรง จะถาโถมเข้าไปที่หัวของเธอ

ต่อให้เสิ่นหรัวไม่ตาย ก็ต้องโดนต่อยจนสมองกระทบกระเทือน หน้าตาถูกทำลายแน่ๆ!

“ไม่หลบไม่หนี ดำเนินการต่อไป โจมตีเข้าไปที่จุดเหรินหยิง!”

เสิ่นหรัวก็ตกตะลึงกับหมัดนี้ของเสิ่นธาวไปแล้ว แต่แรกเธอคิดว่าจะรีบดึงตัวหลบออกมา

แต่ในเวลานี้ เสียงนั้นกลับแพร่เข้ามาในหูของเธออีกครั้ง

จิตใต้สำนึกของเสิ่นหรัวเชื่อในเสียงนี้ ไม่หลบ ในทางกลับกันยังเข้าไปรับหมัดของเสิ่นธาว แล้วจับจุดเหรินหยิงของเขาไว้ทันที

วินาทีนั้น ทุกคนด้านล่างกังวลใจกันหมด เสิ่นหรัวไม่เพียงแต่ไม่หลบ ในทางกลับกันยังเข้าไปรับหมัดนี้อีก

ผ่านกระบวนท่าเมื่อครู่ พลังของเสิ่นหรัวสู้เสิ่นธาวไม่ได้ เป็นเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้ว

“เจ้านี่!” เสิ่นเสี้ยงหรุงก็ตกตะลึง ท่ามกลางคนรุ่นหลัง เสิ่นหรัวมีสติปัญญาที่สุดแล้ว ไม่แพ้ง่ายๆเด็ดขาด

ในทันทีที่เสิ่นเสี้ยงหรุงอยากจะเข้าไปห้าม

“เจ้าลองดูสิ!” ตอนนี้ เสียงหนึ่งก็ลอยมาจากด้านขวา

เสิ่นเสี้ยงหรุงจึงรู้สึกได้ถึงท่าทางที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับตนเองจับจ้องตนเองขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ทำให้ตอนนี้เขา ไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่นอีก

เสิ่นธาวที่อยู่บนเวที นาทีนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน: “เสิ่นหรัว ให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าอย่างว่าง่ายเจ้าก็ไม่ฟัง ไม่นึกว่าจะกล้าทำร้ายข้า นี่หาเรื่องเจ็บตัวสินะ!”

เสิ่นธาวพูดออกมาอย่างเฉียบขาด

ราวกับเห็นถึงสถานการณ์ที่เสิ่นหรัวโดนหมัดของเขาจนตาย

ตอนนี้ ในใจของเสิ่นธาวถึงกับทอดถอนใจอย่างเงียบๆ เสียดายผู้หญิงสวยๆอย่างนี้

เจ้าไม่ควรทำอย่างเด็ดขาด ไม่ควรทำร้ายข้า งั้นเจ้าก็ไม่มีโชค ที่จะได้มาเป็นภรรยาของหัวหน้าตระกูลเสิ่นในอนาคตแล้ว

แต่ ในวินาทีต่อมา ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด

ด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อจนถึงที่สุด มองไปบนเวที

เสิ่นธาวเบิกตาโพลง ในแววตา เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เพียงเห็นกำปั้นของเขา ที่แทบจะปะทะเข้ากับปลายจมูกของใบหน้าสวยๆนั้นแล้ว

ห่างเพียงแค่นิ้วเดียว

แต่ กลับยากที่จะเข้าไปใกล้

ไม่เพียงเท่านี้ ร่างของเขา กลับยิ่งถอยหลังไปอีกสักกี่ก้าว

สีหน้าของเสิ่นธาวเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันที มือทั้งคู่ปิดอยู่ที่คอ

ดวงตาแทบจะถลนออกมา

เป็นไปได้อย่างไร?

เป็นไปได้อย่างไรที่เสิ่นหรัวจะโจมตีมาที่จุดเหรินหยิงของเขาอย่างฉับพลัน?

จุดเหรินหยิงอยู่ที่คอของร่างกายมนุษย์ ห่างจากลูกกะเดือก1.5นิ้ว เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญที่สุดของร่างกายมนุษย์

ถ้าไม่ใช่เพราะแรงของเสิ่นหรัวไม่เพียงพอ เพียงแค่กระบวนท่านี้ วันนี้เขาก็คงตายอยู่บนเวทีแข่งบูโดนี่แล้ว

แผ่นหลังของเสิ่นธาวตกใจจนเหงื่อเย็นๆซึมออกมา

เสิ่นหรัวตอนนี้ แผ่นหลังก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน

เมื่อครู่ถ้าเธอลังเลล่ะก็......

เสิ่นหรัวถึงกับไม่กล้าจินตนาการถึงจุดจบนั้น

ที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอ ไม่นึกว่าจะทำได้แล้ว?

หลังจากเธอได้ยินประโยคนั้นโดยสิ้นเชิง ก็แค่ตอบสนองด้วยจิตใต้สำนึกเท่านั้น

“ดี!”

“พี่หรัว ให้บทเรียนเขาหนักๆเลย ดูสิเขายังจะกล้ายโสโอหังอีกไหม!”

ในทันที ด้านล่างเวทีแข่งบูโด ก็มีเสียงเชียร์ลอยขึ้นมา

สายตาของลูกหลานตระกูลเสิ่นทั้งหมดที่มองเสิ่นหรัว เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคลั่งไคล้

นี่......นี่ยังเป็นยาเพ้ยหยวนที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย!

แม้จะใช้พลังที่เด็ดเดี่ยวของปรมาจารย์จ่วยเสิ่นเสี้ยงซิง ลมหายใจของเขาก็ยังคงถี่ขึ้นมา

“ให้ข้าดูหน่อย!” ตอนนี้ ผู้เฒ่าสีหน้าอึมครึมคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างเสิ่นเสี้ยงซิง พูดขึ้นเรียบๆ

สีหน้าของเสิ่นเสี้ยงซิงเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แต่ยังส่งยาเพ้ยหยวนที่ยอดเยี่ยมนี้ไป

ผู้เฒ่าดูๆ แล้วก็ดม พูดออกมาเบาๆ “ยาเม็ดนี้ ก็ทำเป็นของกำนัลเพิ่มเติมเถอะ!”

เสิ่นเสี้ยงซิงตกตะลึง แสดงสีหน้าแววตาออกมาอย่างเลือนลางครู่หนึ่ง แต่ก็โดนเขาระงับกลับไปแล้ว

“ในเมื่อเจ้าหลี่ชอบ ก็ให้เจ้าหลี่ได้!” เสิ่นเสี้ยงซิงพูด

เสิ่นธาวที่ยโสโอหัง แม้ว่าตอนนี้จะปวดใจจนเลือดจะหยดออกมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

โดนผู้เฒ่าคนนี้ที่ท่านพ่อของเขาเรียกว่าเจ้าหลี่ ต่อให้เป็นท่านพ่อ ก็ยั่วแหย่ไม่ได้ อย่างที่พูดกันมาว่าเมื่อห้าปีก่อน ก็ยังเป็นปรมาจารย์ท่านหนึ่ง

ต่อมาได้รับบาดเจ็บ ก็เลยตกระดับ จึงตกจากขั้นปรมาจารย์ลงมา แต่แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ถือว่าเป็นปรมาจารย์จริงๆ แต่การฆ่าปรมาจารย์จ่วยทั่วไป ยังคงเป็นเหมือนการฆ่าไก่ฆ่าสุนัข

นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไม ท่านพ่อเขา จึงให้สัญญาว่าจะเชิญเขามาอีก

มีเขาอยู่ด้วย การยึดตำแหน่งหัวหน้าของตระกูลเสิ่นกลับมา ก็ปลอดภัยแน่นอน

ปรมาจารย์ไม่ออกตัว ใครจะกล้าสู้!

ท่าทางของเจ้าหลี่กับเสิ่นเสี้ยงซิงพอใจเป็นอย่างมาก

ใบหน้าที่อึมครึม ปรากฏรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัวออกมา

ในเมื่อเชิญเขามาช่วย นั่นก็ต้องเตรียมตัวที่จะโดนเขาควบคุมให้ดี เขายังคาดหวังว่าจะมีสักวันที่ได้กลับไปขั้นปรมาจารย์อีกครั้ง รอให้เสิ่นเสี้ยงซิงแย่งตำแหน่งหัวหน้ากลับมาได้ เขายังคิดจะเอาของอื่นๆจากตระกูลเสิ่นไปอีกด้วย

“เสิ่นเสี้ยงหรุง ในเมื่อการแข่งขันระหว่างรุ่นหลังจบลงแล้ว งั้นก็มาคุยเรื่องตำแหน่งหัวหน้าของตระกูลเถอะ เรื่องที่จะถอนตัวให้คนอื่นรับตำแหน่งแทน” เสิ่นเสี้ยงซิงมองเสิ่นเสี้ยงหรุงที่นั่งอยู่ที่นั่งแรก สายตาเปล่งประกาย

ตำแหน่งนั้น สุดท้ายก็ต้องเป็นของเขา

“เปลี่ยนหัวหน้าของตระกูล ไม่ใช่ไม่ได้ ข้ายกตำแหน่งให้เสิ่นหมิงเฟย เสิ่นหมิงเฟยก็สามารถยกให้คนอื่นได้ แค่เขามีความสามารถมีกำลังที่จะทำหน้าที่หัวหน้าตระกูลเสิ่นของข้า”เสิ่นเสี้ยงหรุงมองเสิ่นเสี้ยงซิง ยิ้มเย็นชาพูดขึ้น: “ให้รับตำแหน่งแทน ให้ความสำคัญกับคำว่าคุณธรรมสักหน่อย เจ้าที่ทำตัวเป็นคนมั่วโลกีย์ไม่นึกว่าจะกล้าลงมือกับน้าที่เป็นครอบครัวเดียวกัน คนถ่อยๆคนหนึ่งที่โดนขับไล่ออกจากตระกูลเสิ่น เจ้า คู่ควรอย่างนั้นหรือ?”

ได้ยินเสิ่นเสี้ยงหรุงพูดเรื่องความอัปยศของเมื่อก่อนขึ้นมา เสิ่นเสี้ยงซิงก็สีหน้าเย็นชาทันที

“ข้ากลายเป็นปรมาจารย์จ่วยแล้ว เจ้าว่า ข้าคู่ควรไหมล่ะ?” ในทันที เสิ่นเสี้ยงซิงก็ระเบิดพลังปรมาจารย์จ่วย ออกมาอย่างกะทันหัน “ข้าจะแนะนำเจ้านะให้ลูกชายของเจ้าเสิ่นหมิงเฟย คืนตำแหน่งหัวหน้าตระกูลมาอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้น วันนี้ข้าจะเอาเลือดมาล้างหมู่บ้านเสิ่น!”

ถือโอกาสที่ประโยคนี้ได้จบลง เจ้าหลี่ที่อยู่ข้างๆเสิ่นเสี้ยงซิง ก็ปล่อยการบีบรัดออกมา

ในทันที ลูกหลานของตระกูลเสิ่นทั้งหมด ราวกับรู้สึกว่าบนไหล่มีพลังที่หนักหน่วงมาก กดทับเอาไว้จนพวกเขาหายใจไม่ออก เงียบสงัดเหมือนจักจั่นในหน้าหนาว!

------------