จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 8

บทที่ 8 เงื่อนไขของคนพิการ

และเฉินจิ้นตอนนี้กำลังเดินเล่นอยู่ในมหาวิทยาลัยเจียงโจว

ตามที่เขาเดินสำรวจ มหาวิทยาลัยเจียงโจวเป็นสถานที่ที่มีพลังจิตเยอะมากที่สุดในบริเวณแถวนี้

เฉินจิ้นอาศัยการเหนี่ยวนำของพลังจิต จนค้นพบสถานที่ที่มีพลังจิตมากที่สุดในมหาวิทยาลัยเจียงโจว

จากนั้นเขาก็นั่งสมาธิ เริ่มดูดพลังจิตที่ล้อมรอบเข้าร่างกาย

เขานั่งไม่ขยับดังกับพระองค์หนึ่ง

จนถึงตอนเช้าของวันถัดไป เฉินจิ้นถึงลืมตาขึ้นมา

สายตาของเขาเปล่งประกายความดีใจ

เขาดูดพลังจิตไปหนึ่งคืนเต็มๆ แต่พลังจิตที่เขาดูดเข้าร่างกายนั้นล้วนหายไปหมดสิ้น

เฉินจิ้นเพิ่งพบว่าพลังจิตที่เขาดูดเข้าไปในร่างกายนั้นกลับโดนไข่มุกพิเศษหวนต้วนดูดซับไปหมดเสียแล้ว

การปรากฏนี้จะไม่ทำให้เขาไม่ดีใจได้ไง

เขาไม่กลัวที่ไข่มุกพิเศษหวนต้วนดูดซับพลังของเขาไป แต่เขากลับกลัวไข่มุกพิเศษหวนต้วนไม่มีปฏิกิริยาอีกต่างหาก

ผ่านไปทั้งคืน ไข่มุกพิเศษหวนต้วนที่รู้แต่ดูดพลังของเขานั้นสุดท้ายก็ได้มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว

ลมพลังหวนต้วนสายหนึ่งแผ่ออกมาจากไข่มุกพิเศษหวนต้วนแล้วคืนเข้าร่างกายของเฉินจิ้น

ลมพลังหวนต้วนแค่สายหนึ่ง ก็สามารถทำให้เฉินจิ้นที่อยู่ในระดับแดนเหนี่ยวนำเข้าสู่แดนเดินฝึกลม

ไข่มุกพิเศษหวนต้วนสมเป็นหนึ่งในมหาสมบัติหวนต้วนจริงๆ

ดวงตาของเฉินจิ้นเปล่าประกาย ชาตินี้ มีไข่มุกพิเศษหวนต้วนอยู่ เขาจะฝึกฝนพลังหวนต้วน และเขาจะต้องกลับไปโรคปีศาจและทำให้ทั้งจักรวาลหวาดกลัวเขาอีกครั้งแน่นอน

“แต่ว่าความเร็วตอนนี้มันยังช้ามาก”

เฉินจิ้นถอนหายใจ

พลังจิตในโลกมนุษย์มันช่างบางน้อยจริงๆ

ให้ไข่มุกพิเศษหวนต้วนปรากฏพลังออกมาสายหนึ่งต้องใช้เวลาไปหนึ่งคืน

ดังนั้นเฉินจิ้นนึกถึงหมอกดำในร่างกายของเกาผิงอีกครั้ง ในใจรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา

“เฉินจิ้น”

ทันใดนั้น เฉินจิ้นได้ยินมีคนเรียกเขา

แล้วเขาหันมามองไปตามเสียงนั้น

เมื่อเห็นคนที่มา เฉินจิ้นตะลึงเล็กน้อย

เป็นซ่งจื่อหาร

นึกถึงเมื่อวานที่ซ่งจื่อหารร่วมมือกับฉินเฝิ้งเจียวแม่ของเธอมาเล่นงานตนเอง และคิดจะไล่เขาออกจากบ้าน เฉินจิ้นก็ยิ้มเย็นชาที่มุมปาก

ผู้หญิงสามคนในบ้าน ตอนนี้เขาเพียงแค่มีความรู้สึกดีต่อซ่งชีงเหย็นเท่านั้นเพียงเล็กน้อย

“เมื่อวานแกไปหาเรื่องหวางฮ่าวใช่ไหม”

ซ่งจื่อหารวิ่งมาตลอดทาง เหนื่อยจนเธอหายใจหอบๆ หน้าอกก็เคลื่อนไหวตามตอนที่เธอหายใจ

ไม่รอให้เฉินจิ้นตอบ เธอก็รีบพูดขึ้น“หวางเจ๋อ น้องชายของหวางฮ่าว เขาเป็นประธานสโมสรซันดา มีคนบอกว่าแกอยู่แถวนี้เลยไปบอกเขา ตอนนี้เขาพาคนของสโมสรซันดามาหาแกแล้ว บอกว่าจะช่วยพี่ชายเขาแก้แค้น”

“เฉินจิ้น แก้รีบวิ่งหนีเลย ออกไปจากประตูหลังของมหา’ลัย ไม่งั้นไม่ทันแล้ว”

ซ่งจื่อหารพูดด้วยความรีบร้อน เมื่อวานเฉินจินช่วยชีวิตพ่อกลับมา ทำให้เธอประทับใจเฉินจิ้นขึ้นเล็กน้อย

แน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นห่วงเฉินจิ้นหรอก เฉินจิ้นจะตายหรือเป็นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอทั้งนั้น

แต่ตอนนี้เฉินจิ้นก็ยังเป็นพี่เขยของเธอ ถ้าเฉินจิ้นเกิดไม่ดีขึ้นมา มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงของตระกูลซ่งและพี่สาวของเธอ

“งั้นหรอ？”

เฉินจิ้นยิ้มเบาๆ ไม่มีความอยากจะหนีเลยแม้แต่น้อย

ซ่งจื่อหารเห็นความไม่สนใจอะไรของเขา ก็เริ่มโมโหขึ้นมา

“แกต้องทำให้บ้านฉันเสียหน้าแกถึงจะสะใจใช่ไหม เพราะเราอยากจะให้แกหย่ากับพ่อสาว แกถึงจะทำแบบนี้ ตั้งใจทำให้บ้านเราเสียหน้าเสียชื่อเสียงใช่ไหม？”

ซ่งจื่อหารโมโหแทยตาย

เฉินจิ้นมองเธออย่างเย็นชา“ไม่ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอมาแจ้งฉัน ฉันก็รู้สึกขอบใจมาก แต่ถ้าเธอยังจองหองแบบนี้ อย่าโทษว่าฉันไม่ไว้หน้าเธอ”

“นี่แก.....”

ซ่งจื่อหารรู้สึกเสียใจแล้ว คนขยะอย่างเฉินจิ้นสมควรโดนตีตายถึงจะสะใจ

“โอ้โห ซ่งจื่อหาร เธอกล้าแอบมาแจ้งมันล่วงหน้าหระ”

“หรือว่าเธอก็เหมือนพี่สาวเธอ หลงรักไอ้ขยะนี้ไปแล้ว？”

“ผู้หญิงของตระกูลซ่งนี่ สายตาพิเศษจริงๆ ขยะแบบนี้ก็ยังตกหลุมรักได้ ฮ่าๆๆๆ”

เวลานี้ ผู้ชายที่ไว้ทรงผมแบบกระสุน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมพาลูกน้องของเขาเดินมา

“หวางเจ๋อ นายอย่าเพ้อเจ้อ”

ซ่งจื่อหารหันไปมองหวางเจ๋อ สีหน้าเธอไม่น่าดูมาก

เฉินจิ้นไอ้ขญะนี้ บอกให้วิ่งหนีแล้วก็ยังไม่หนี ตอนนี้ยังทำให้เธอโดนหวางเจ๋อหยอกเลาะอีก

แม้หวางเจ๋อจะไม่ลงมือกับเธอ แต่ปากของเขาก็เหมือนกับฝีมือของเขา ทั้งเก่งกาจทั้งโหดร้าย

ผู้หญิงที่เคยทำผิดต่อเขา โดนเขาด่าจนสงสัยชีวิตตนเอง

ส่วนผู้ชายที่ทำผิดต่อเขา ไม่มีใครที่ไม่เข้าโรงพยาบาลเลย

“ปากหมาจริงๆ”

เฉินจิ้นค่อยๆพูดขึ้น

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา ล้อมรอบเงียบสงัดทันที

คนทั้งหมดรวมถึงซ่งจื่อหารล้วนมองไปยังเฉินจิ้นด้วยความไม่กล้าเชื่อ

เฉินจิ้นนี่กล้าพูดหวางเจ๋อแบบนี้หรือ？