จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 9

บทที่ 9 ฉันต้องการบูชาในฐานะครู

ทุกคนในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายตาที่มองไปยังเฉินจิ้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หวางเจ๋อก็เก่งกาจอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็โดนเฉินจิ้นทำให้พิการอย่างง่ายดาย

สิ่งที่ยิ่งน่ากลัวกว่านี้คือความร้ายกาจของเฉินจิ้น

และกลิ่นอายสังหารที่แผ่กระจายออกจากร่างกายของเขา

เพียงแค่กลิ่นอายนี้ก็ทำให้คนพวกนี้หวาดกลัวแล้ว

.......

บริเวณแถวนี้ หัวหน้าคณะกำลังรออยู่

เขาเป็นคนของตระกูลหวาง

วันนี้หวางฮ่าวมาหาเขา บอกว่าจะไปจัดการคนหนึ่ง ให้เขามาเก็บกวาดให้ราบคาบ

ได้ยินว่าคนที่ถูกจัดการนั้นไม่ใช่นักศึกษาในมหา’ลัย หัวหน้าคณะที่ชื่อเฉินเจิ้งเฟยนี้ก็รีบตอบรับลงมา

เวลานี้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่เวทนาส่องมาจากทางนั้น เขาก็ส่ายหัว ไม่รู้เป็นเด็กซวยคนไหน กล้าไปหาเรื่องกับคุณชายเล็กของตระกูลหวาง

เพื่อไม่ให้หวางเจ๋อจัดการคนนั้นถึงตาย เขารู้ว่าตอนนี้ถึงเขาออกหน้าแล้ว

เอาความผิดทั้งหมดโยนให้อีกฝ่าย ถึงหวางเจ๋อจะต่อยคนนั้นให้พิการ ก็ถือเป็นการ

ป้องกันตนเองของหวางเจ๋อ

ในฐานะหัวคณะของมหาวิทยาลัยเจียงโจว คำพูดของเขาก็มีพลังอยู่แล้ว เขาพูดแบบนี้ไป ก็หมายความว่าเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้

“เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เฉินเจิ้งเฟยแส้งทำเป็นเดินผ่านแถวนี้

เพราะคนของสโมสรซันดาบังสายตาของเขา เขาเลยมองไม่เห็นเหตุการณ์ในนั้น

ได้ยินดังนั้น คนของสโมสรซันดารีบหันมามองเขา

ในสายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยตกตะลึง หรือว่าหวางเจ๋อต่อยคนนั้นตายแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องมันจะยุ่งยากขึ้นเล็กน้อย

เขาก็รีบเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ต่อมาเขาก็ตะลึงไป

มันไม่เหมือนที่เขาคิดเลย

หวางเจ๋อกลับล้มอยู่บนพื้น รองเจ็บปวดอย่างเวทนา ร่างของเขาสั่นไม่หยุด

เสียงกรีดร้องนั้นเป็นหวางเจ๋อร้องหรือ？

“เกิดอะไรขึ้น หวาง.....นักศึกษาคนนี้ทำไมเป็นแบบนี้ไป พวกนายทำไมไม่เรียกรถพยาบาล ไม่ไปช่วยเขา”

เฉินเจิ้งเฟยตะโกนเสียงดังใส่พวกเขา

หน้าผากเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขาสามารถมองออกว่าแขนขาของหวางเจ๋อหักไปแล้ว คุณชายของตระกูลหวางโดยคนต่อยเป็นแบบนี้ แถมยังอยู่ในมหา’ลัย อยู่ภายใต้สายของเขา จะให้เขาไปบอกตระกูลหวางยังไงดี

แต่เสียดาย คนของสโมสรซันดาไม่มีใครกล้าออกเสียงเลย

“เขาโดนคนนี้ต่อยเป็นแบบนี้ใช่ไหม”

เฉินเจิ้งเฟยถามอีกครั้ง

แต่คนของสโมสรซันดายังคงไม่มีใครตอบเหมือนกัน

แม่งเป็นพวกไร้ค่ายจริงๆ เฉินเจิ้งเฟยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ทำไมผมเห็นนายไม่ค้นตาเลย แถมอายุไม่น้อยแล้ว นายไม่ใช่นักศึกษาของมหา’ลัยใช่ไหม กล้าลงมือหนักกับนักศึกษาของมหา’ลัยเรา ในสายตานายยังมีกฎหมายอยู่ไหม รปภ.มาจับเขาส่งไปสถานที่ตำรวจ”

เฉินเจิ้งเฟยหันไปพูดกับรปภ.ที่ตามเขามา

รปภ.สองคนนั้นได้ยินก็ขยับเข้าไป

เฉินจิ้นมองไปยังรปภ.สองคนนั้น“ใครกล้ามาแตะต้องฉัน”

รปภ.เมื่อเห็นสายตาของเฉินจิ้นก็กลัวจนตัวสั่น

สายตาเหมือนกับปีศาจร้ายในตำนาน เพียงแค่พวกเขาขยับก็จะตายในทันที

ทันใดนั้นพวกเขาหยุดทันที

เฉินเจิ้งเฟยเห็นรปภ.สองคนนั้นโดนเฉินจิ้นขู่ไว้เพียงแค่สายตาเดียว

ขยะ ขยะทั้งหมดเลย

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยได้ตัดสินโทษของรปภ.สองคนนั้นเรียบร้อยแล้ว หลังวันนี้ เขาจะต้องหาวิธีไล่สองคนนี้ออก

แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้คือรีบโทรเรียกรถพยาบาลมารักษาหวางเจ๋อถึงจะถูก

เขารีบคว้าโทรศัพท์ออกมาเรียกรถพยาบาล แล้วก็โทรไปหาคนของตระกูลหวาง

กล้าทำให้คุณชายหวางพิการ รนหาที่ตายจริงๆ

“ฉันว่าเป็นใครหน่ะ ที่แท้เป็นหมาของตระกูลหวาง”

เฉินจิ้นยิ้มเยาะ“โบราณว่า หมาอย่ามาขวางทางคน หลีกไป”

เขาไม่มีเวลาและก็ไม่มีความสนใจมาเสียเวลากับคนพวกนี้

“ยังคิดจะหนีหรอ เด็กน้อย คราวนี้แกตายแน่”

เฉินเจิ้งเฟยเห็นเฉินจิ้นจะไป ก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้วคว้าไปไหล่ของเฉินจิ้น อยากจะจับเขาไว้ให้รอตำรวจและคนของตระกูลหวางมา

ถ้าให้ฆาตกรหนีไป ถ้าเขายังซ่อนตัวขึ้นมาอีก ความโกรธของตระกูลหวางต้องระบายที่ตัวเขาแน่นอน

“แกรนหาที่ตายชัดๆ”

ดวงตาของเฉินจิ้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเปล่งประกายความสังหารออกมา

ไหล่เขายกขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น พลังหนึ่งพลังก็พุ่งไปยังฝ่ามือของเฉินเจิ้งเฟย

“อ๊าก！！！”

เฉินเจิ้งเฟยกรีดร้องออกมา ทันใดนั้นแขนของเขาก็อ่อนแรงลงมา ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็กระจายออกมา

เจ็บจนหน้าของเขาเพี้ยนไปหมด

“นานแล้วที่ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ แกเป็นคนแรก ฉันชื่นชมความกล้าหาลของแกมาก”

ดวงตาของเฉินจิ้นเปล่งประกายความสังหารออกมา

และค่อยๆเดินไปหาเฉินเจิ้งเฟย

“นะ...นายจะทำอะไร นายรู้ฉันเป็นใครไหม ฉันเป็น....”

ยังพูดไม่จบ ฝ่ามือของเฉินจิ้นก็ตบลงหน้าเขาหนักๆ

“แค่หมาตัวหนึ่ง ไม่ว่าแกจะชื่ออะไร มีฐานะอะไร ก็เปลี่ยนเรื่องที่แกเป็นหมาของตระกูลหวางไม่ได้ ส่วนหมาไม่คู่ควรมีชื่อ”