จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 88

บทที่ 88 เฉันเมืองหลวง

เจิ้งเจี้ยนหัวกับเจิ้งหยางโป๋มองไปตามเสียง !

“ตงหยาง !”

ทั้งสองคนก็พูดออกมาอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ตกตะลึงในทันที

โม้หลัวเดินไปฉันงหน้า จากนั้นก็โยนศีรษะนั้นทิ้งไปที่ตัวของเจิ้งเจี้ยนหัว แล้วพูดกับเฉินจิ้นอย่างเคารพ “นายท่านครับ ภารกิจสำเร็จแล้ว”

เฉินจิ้นพยักหน้า จากนั้นโม้หลัวก็เดินไปด้านหลังเขาแล้วโค้งคำนับ !

ไม่มีปฏิกิริยาต่อเจิ้งเจี้ยนหัวและเจิ้งหยางโป๋แม้แต่น้อย

เมื่อเจิ้งเจี้ยนหัวเห็นฉากนี้แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อ !

“คุณคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลยเหรอ กล้าลงมือกับคนของฉัน ต้องตายสถานเดียว !”

เมื่อเฉินจิ้นพูดจบก็ใช้ฝ่ามือตบไปอีกครั้ง

เจิ้งเจี้ยนหัวจึงรีบตะโกนออกมาทันที “อย่าสังหารฉันเลย ตระกูลเจิ้งของฉันนับถือคุณเป็นนายท่านก็ได้ !”

ยิ่งแก่ยิ่งกลัวตาย ยิ่งมีพลังยิ่งไม่อยากตาย !

หากเพียงแค่เขามีโอกาสมีชีวิตอยู่ แล้วเขาได้เฉันสู่แดนเสินก็จะสามารถล้างความอัปยศทั้งหมดออกไปได้ !

“สายไปแล้ว !”

เฉินจิ้นไม่ได้ลังเลใดๆ ฝ่ามือนั้นก็ตบไปที่ด้านบนศีรษะของเจิ้งเจี้ยนหัวโดยตรง

ทันใดนั้นดวงตาของเจิ้งเจี้ยนหัวก็ไร้สีสัน

ลมหายใจหมดไป !

ร่างในตำนานที่ได้เป็นชั้นสูงสุดปรมาจารย์และได้แตะถึงขอบแดนเสินก็ได้ตายลงเสียแล้ว !

เมื่อเจิ้งหยางโป๋ที่อยู่ด้านฉันงได้เห็นฉากนี้แล้วก็ตกตะลึงไปทั้งตัว

แม้แต่ท่านพ่อของเขาก็ถูกเฉินจิ้นตบตายด้วยฝ่ามือเดียวได้ง่ายๆ

เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าตนเองจะมีวิธีรอดชีวิตออกมาได้อย่างไร

เจิ้งตงหยางยังสามารถนับเฉินจิ้นเป็นนายท่านได้ แต่ท่านพ่อของเขาถึงแม้จะนับถือเป็นนายท่านในฐานะทาสก็ยังไม่ได้

เจิ้งหยางโป๋หวาดกลัว

สิ้นหวัง !

“คุณอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่ ?”

ในขณะที่เจิ้งหยางโป๋กำลังสิ้นหวัง จู่ๆ ในหูของเขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

สองสามคำนี้ราวกับดนตรีที่ไพเราะเพราะพริ้ง

ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของเจิ้งหยางโป๋กระตุ้นขึ้นมาทันที

“ฉันอยาก ไม่ว่าจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ !”

ไม่มีใครไม่กลัวความตาย หรือถ้าหากคนที่ไม่กลัวความตายมีอยู่จริง แต่มันไม่รวมเขาอย่างแน่นอน

เจิ้งหยางโป๋จึงรีบคุกเข่าให้กับเฉินจิ้น ไม่ได้มีบุคลิกลักษณะที่เป็นปรมาจารย์แม้แต่น้อย !

“ดี ต่อจากนี้ไปคุณจะเป็นผู้รับใช้ปีศาจชั้นสูงของฉัน โม้ซื่อ !”

เฉินจิ้นมองไปที่เขา มีแสงสว่างวาบขึ้นในดวงตา !

เจิ้งเจี้ยนหัวเป็นชั้นสูงสุดปรมาจารย์ และได้แตะไปถึงธรณีประตูแดนเสินแล้ว ส่วนเฉินจิ้นก็เพิ่งก้าวไปถึงแดนเสินทง เมื่อต้องควบคุมเช่นนี้เฉินจิ้นต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากและต้องสูญเสีย จิตเสินของเขามากขึ้นไปอีก เจิ้งเจี้ยนหัวมีความมักใหญ่ใฝ่สูงมาก ในอนาคตเมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองมีความแข็งแกร่งแล้ว มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่เขาจะมีความอื่น เฉินจิ้นจึงได้สังหารให้มันจบ !

“โม้ซื่อ ขอคารวะนายท่าน !”

เจิ้งหยางโป๋รีบโค้งคำนับคารวะต่อเฉินจิ้น และพูดเสียงดังเพื่อแสดงความจงรักภักดี !

“ในตอนนี้ฉันจะปลูกเมล็ดพลังปีศาจให้กับคุณ !”

เฉินจิ้นยื่นมือออกไปแล้วดีด ทันใดนั้นเจิ้งหยางโป๋ก็รู้สึกราวกับว่าในร่างกายมีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกมีอะไรผิดปกติ

แต่วินาทีต่อมาเจิ้งหยางโป๋ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายและวิญญาณของตัวเองถูกแล่เนื้อถือหนัง และได้รับความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนขึ้นมาในทันที !

ดำเนินไปสิบวินาที !

เพียงแค่สิบวินาที เจิ้งหยางโป๋ก็รู้ว่ามันยาวนานราวกับว่าหนึ่งศตวรรษ แต่ละวินาทีทำให้เขาหวังอยากจะตายไปทันที

เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าความตายคือความสุข

สิบวินาทีต่อมาทั้งตัวของเจิ้งหยางโป๋ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เส้นเลือดของเขาปรากฏออกมา ดูดุร้ายมาก

แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกราวกับว่าตนเองได้ขึ้นจากนรกสู่สวรรค์ในทันที หายใจหอบแล้วสายตาก็มองไปที่เฉินจิ้นด้วยความหวาดกลัวและเคารพ

“ถ้ามีการทรยศ วิญญาณก็จะหายไป !” เฉินจิ้นพูดออกมาลอยๆ

เจิ้งหยางโป๋รีบหมอบลงกับพื้น แล้วพูดด้วยความเคารพอย่างมาก “โม้ซื่อจะไม่ทรยศตลอดไปครับ !”

เฉินจิ้นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เฉินจิ้นสังหารวิญญาณของเจิ้งตงหยางโดยตรง เหลือไว้เพียงร่างกายให้เป็นโม้หลัว

แต่สำหรับเจิ้งตงหยางแล้วเฉินจิ้นไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะมีเพียงวิธีนี้ที่เขาจะช่วยสนับสนุนโม้หลัวให้ควบคุมตระกูลเจิ้งได้ดีขึ้น !

อย่างไรก็ตาม ตระกูลเจิ้งเป็นตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง และมีทรัพย์สินและกิจการของครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ ใช้เพียงแค่พลังไปควบคุมมันไม่พอ

“จงเป็นทาสของฉัน แล้ววันหนึ่งฉันจะส่งคุณไปสู่แดนเสิน”

เมื่อเฉินจิ้นพูดจบก็ได้ดีดนิ้วอีกครั้ง จากนั้นก็มีลมพลังหวนต้วนเฉันไปในร่างกายของเจิ้งหยางโป๋

แล้วการบาดเจ็บของเขาก็เริ่มฟื้นฟู

ในเวลาเดียวกันเฉินจิ้นก็ได้โยนยาเม็ดให้กับเขาอีกครั้ง