จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 107

บทที่ 107 เจ้านายของสำนักหลงเหมินจะไร้ความสามารถได้อย่างไร

ฝั่งนี้ หลังจากที่หลี่โม่ออกจากโชว์รูม 4S ก็ได้เดินทางไปที่โรงพยาบาล

ทันใดนั้น

ได้ยินเสียงผู้ชายดังเกรี้ยวกราด มาจากด้านหน้าของหลี่โม่

“เฮ้ คุณคือหลี่โม่ใช่ไหม?”

ด้านหน้าเขามีชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ 4-5คน สวมเสื้อกั๊กที่เผยให้เห็นรอยสัก แต่ละคนสูบบุหรี่อยู่ แสดงให้เห็นถึงความป่าเถื่อนและบ้าอำนาจ

หลี่โม่ที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ มองชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ 4-5คนนี้ พยักหน้าแล้วตอบว่า “คือผมเอง มีธุระอะไร?”

ชายที่เป็นผู้นำ สวมเสื้อกั๊กสีเขียว เขาโยนบุหรี่ครึ่งหนึ่งในปากลงบนพื้น กระทืบเท้าไปสองสามทีแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น “มีคนอยากหักขาทั้งสองข้างของแก บังเอิญว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล เมื่อขาแกพิการแล้ว ก็เข้ารักษาที่โรงพยาบาลนี้เลย”

คนที่พูดประโยคนี้ชื่อจ้าวหู่ คนอื่นเรียกเฮียหู่ มีความสามารถพอสมควร รู้จักคนไม่น้อย แล้วก็มีเพื่อนไม่น้อยเช่นกัน

เป็นคนที่ใจเหี้ยมโหด ทำเรื่องชั่วช้ามามากมาย

เมื่อหลี่โม่ได้ยินเช่นนั้น เขาขมวดคิ้ว เตรียมตัวรับมือ แล้วถามกลับไปว่า “ใครจะทำให้ผมพิการ? ”

จ้าวหู่ยิ้มเยือกเย็น แล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องถามว่าแม่งเป็นใคร ตนเองไปแหย่คนที่ไม่ควรแหย่ ก็สมควรจะได้รับบทเรียน!”

พูดจบ เขาหยิบกริชยาวที่ซ่อนอยู่ในเสื้อออกมา พุ่งไปที่ต้นขาของหลี่โม่!

ดวงตาของหลี่โม่เย็นชา หมัดของเขาชกไปที่ใบหน้าของจ้าวหู่ ตามด้วยเท้าของเขาเตะไปที่เอวของจ้าวหู่อย่างแรง ทำให้จ้าวหู่คว่ำและล้มลงกับพื้น เสียงดังโครมคราม

“เฮียหู่ เฮียหู่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ลูกน้อยทั้งหลายรีบเดินไปล้อมจ้าวหู่ไว้ และพยุงเขายืนขึ้นจากพื้น

มันกะทันหันเกินไป!

ตอนนี้ฟันด้านหน้าสองซี่ของจ้าวหู่ถูกชกจนล่วงไปแล้ว เลือดกบปาก จมูกก็ถูกชกจนเลือดไหลเต็ม

“แม่งฉิบ! จะยืนตะลึงกันทำไม เอามันให้ตาย!”

จ้าวหู่จับที่ใบหน้าของตนเอง มันเจ็บปวดจนเขาไม่สามารถยืนตรงได้

เขาคือจ้าวหู่ ไม่เคยอับอายแบบนี้มาก่อน

เสียท่าให้กับหนุ่มธรรมดาคนนี้ มันสมควรตาย!

หลี่โม่หน้าตาเคร่งขรึม สายตาที่โหดเหี้ยมเลือดเย็นทั้งหมดจ้องทำร้ายเขา อยู่ตรงทางเข้าโรงพยาบาลแห่งนี้

“ลงมือทำร้าย มันคือความผิดของพวกแก!”

เสียงดังรุนแรง!

หลี่โม่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หยิบเก้าอี้ตัวเล็กที่อยู่ข้างมือของลุงที่จอดรถอยู่ ฟาดลงไปที่ศีรษะของคนหนึ่ง!

เพลี้ยง!

เก้าอี้เล็กแตก ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด ศีรษะของเขาแตก เลือดไหลอาบแก้ม อาการสาหัสพอสมควร

จากนั้น หลี่โม่ขยับเข้าไปข้างหน้า ตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ ชั่วพริบตาเดียว หมัดของเข้าก็ชกไปที่หน้าของจ้าวหู่อย่างแรง

จ้าวหู่มองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร แค่รู้สึกได้ถึงลมกำปั้นแวบอยู่ตรงหน้า แล้วหมัดที่รุนแรงก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขา พริบตาเดียว จมูกก็ถูกกระแทกอย่างแรงอีกครั้ง!

ฟู่ ๆ เลือดพุ่งทะยาน!

จ้าวหู่ร้องด้วยความเจ็บปวด ตัวเขาลอยไปแล้วก็ตกลงที่พื้น!

คนที่เหลืออยู่ในอาการภวังค์ไปชั่วขณะ สับสนไปหมด

ฉันคือใคร ฉันอยู่ไหน ฉันทำอะไรอยู่?

ในใจของพวกเขา น่าจะมีความรู้สึกแบบนี้

แต่ว่า ปัง ๆ ๆ!

ไม่ถึง5นาที คนทั้งหมดก็ถูกหลี่โม่จัดการจนกองกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นได้

ซ่า!

ญาติของผู้ป่วยไม่น้อยที่มุงดู เมื่อเห็นภาพนี้ พวกเขาทุกคนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกว่าหนังศีรษะชาไปชั่วขณะ!

แกร่ง!

แกร่งจริง ๆ!

นี่ใช่คนธรรมดาเหรอ?

“โอ้แม่เจ้า! นี่.......ผู้ชายคนนั้นลงมือได้เหี้ยมจริง ๆ!”

“คนนั้นคือจ้าวหู่น่ะ ตอนนี้เขาทำให้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“จ้าวหู่คือใคร? แม่งฉิบหาย! ผมนึกออกแล้ว! คือจ้าวหู่ที่แทงคนแล้วเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมา!”

คนไม่น้อยที่ตกใจ ลูกน้องคนหนึ่งของเขารีบวิ่งออกไปอย่างทุลักทุเล

จ้าวหู่ถูกทำร้าย นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ร้ายแรงถึงชีวิตน่ะ

และในขณะนี้ ในกลุ่มคนเหล่านี้ มีหลายคน ที่จ้องมองไปที่หลี่โม่

คือกู้ชิงหลิน วันนี้เธอนัดเพื่อนหลายคนมาฉีดกรดไฮยาลูโรนิคและการทำศัลยกรรม เมื่อเห็นหลี่โม่โกรธ ทำให้เธอรู้สึกตกใจ

“เขาคือคนไร้ประโยชน์จริงเหรอ? ทำไมถึงได้ร้ายกาจเช่นนี้? ”

สีหน้ากู้ชิงหลินดูงงงวย รู้สึกตื่นตระหนกตกใจ

คนไร้ประโยชน์คนนี้ มันพลิกฟ้าจริง ๆ!

ทั้งวันดีสร้างแต่ปัญหา!

“พี่ชิงหลิน นี่ใช่ไอ้ยาจกที่พี่พูดถึงหรือเปล่า?”

“ผู้ชายคนนี้กล้าหาญจริง ๆ แมนมาก ๆ!”