จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 108

บทที่ 108ไม่มีที่ยืน

จ้าวหลงกลอกตาของเขา และอีกฝ่ายไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย!

สมควรตาย!

ไอ้โง่นี่ มันดูถูกตนเอง?

จ้าวหลงรู้สึกโกรธ เขาชี้ไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธแล้วกล่าวว่า “ไอ้หนู วันนี้แกอย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยม ทั้งหมดนี้แกเป็นคนแส่หาเรื่องเอง ทุกคนลุย ตีให้มันพิการ!”

ขณะนี้ นักเลงอันธพาลที่จ้าวหลงพามาสิบกว่าคน เดินไปหาหลี่โม่ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

เขาหนึ่งคน จะสู้กับพวกเขาสิบกว่าคนได้เหรอ?

ไม่เจียมตัว!

ในฝูงชน มีคนไม่น้อยส่ายหัวอย่างต่อเนื่อง ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

จบเห่ ไอ้หนูนี่จบเห่แล้ว

เขาคือจ้าวหลง ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม หากใครไปแหย่เขา ก็เหมือนไปแหย่หมาบ้า เขาจะคอยจ้องทำร้ายคุณตลอด

อย่างไรก็ตาม หลี่โม่มองดูทั้งหมดนี้อย่างเฉยเมย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเงียบ ๆ โทรไปที่หมายเลขหนึ่งแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ฉู่จงเทียน ผมอยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง แล้วถูกคนที่ชื่อจ้าวหลงขวางทางไว้”

ในเวลาเดียวกัน ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ รีบวิ่งออกจากรถแลนด์โรเวอร์รถติดจอดอยู่ปากทาง และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “คุณหลี่ ผมจะไปถึงที่นั่นเร็ว ๆ นี้ ผมเกือบจะถึงโรงพยาบาลในเมืองแล้ว”

ตึ๊ด โทรศัพท์ถูกวางสาย

ขณะนี้ แผ่นหลังและหน้าผากของฉู่จงเทียนเต็มไปด้วยเหงื่อ!

ประมาณสิบนาทีที่แล้ว เขาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องแจ้งว่า คุณหลี่ถูกคนขวางทาง ที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาลในเมือง

นี่เป็นการล้วงคองูเห่าชัด ๆ!

ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ!

ฉู่จงเทียนตกใจจนเหงื่อแตก

ตอนแรก หลังจากได้รู้ว่าฐานะของหลี่โม่ไม่ธรรมดา ฉู่จงเทียนได้ส่งคนแอบติดตามหลี่โม่

ไม่ใช่เพื่ออะไรอื่น เพียงเพื่อจะได้มีโอกาสทุ่มเทกำลังความสามารถช่วยหลี่โม่!

“ไอ้จ้าวหลงมันสมควรตาย หากแหย่ให้คุณหลี่โกรธ ชดใช้ด้วยชีวิตของเขาก็ไม่พอ!”

ฉู่จงเทียนรีบเช็ดเหงื่อ แล้วก็วิ่งมุ้งหน้าไปที่โรงพยาบาล

ที่นี่การคมนาคมติดขัด รถของเขาจอดอยู่ห่างจากโรงพยาบาลประมาณสามร้อยเมตร

ในเวลานี้เมื่อ เมื่อจ้าวหลงเห็นหลี่โม่ใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาคน เขาก็เยาะเย้ยทันทีและกล่าวว่า “ ไอ้หนู เรานี่ใช่ย่อย รู้จักท่านเทียนของพวกเราด้วย ดูเหมือนว่า ฉันจะประเมินแกต่ำเกินไป”

ดวงตาของจ้าวหลงเย็นชาและดุดัน เขาไม่คิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขาจะรู้จักท่านเทียน

แล้วยังไงล่ะ?

หลี่โม่ที่แต่งตัวด้วยชุดธรรมดา จะเป็นคนใหญ่คนโตไม่ได้หรอก?

อย่างมากก็เป็นได้แค่ยาจก

คงจะใช้ชื่อของท่านเทียน เพื่อเสแสร้งเท่านั้น!

ดังนั้นจ้าวหลงจึงไม่มีความกลัวใด ๆ

อย่างไรก็ตาม หลี่โม่มองไปที่จ้าวหลงอย่างสงบและกล่าวว่า “ผมต้องแก้ไขข้อผิดพลาดที่แกพูดไว้เมื่อสักครู่”

“มีข้อผิดพลาดอะไร?”

จ้าวหลงขมวดคิ้ว “ไอ้หนูคิดจะถ่วงเวลาเหรอ? งั้นก็ดี ฉันก็อยากฟังว่า ฉันมีข้อผิดพลาดอะไร”

จ้าวหลงไม่รีบร้อน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยาม และไม่ใส่ใจ

เป็นแค่ไอ้โง่เง่าคนหนึ่ง ไม่สามารถคุกคามตนเองได้หรอก?

“ที่จริง ที่นี่ไม่ใช่เขตอิทธิพลของแก แต่เป็นเขตอิทธิพลของผม”

หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงเรียบ ๆ ดวงตาของเขาลุกโชน จ้องมองไปที่จ้าวหลง

ขอแค่ตนเองคิดอยากครอบครอง ทั้งเมืองฮ่านก็สามารถเป็นของตนเองได้!

อีกอย่าง โรงพยาบาลนี้ เป็นธุรกิจของสำนักหลงเหมิน ซึ่งแน่นอนก็ต้องเป็นเขตอิทธิพลของหลี่โม่!

จ้าวหลงตกตะลึง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “แม่ง! แกนี่มันเป็นยาจกจริง ๆ เมื่อสักครู่แกพูดอะไรน่ะ? ที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของแก แม่งฉิบหายแกเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้กล้าคุยโวแบบนี้? ”

ไอ้หนูคนนี้น่าสนใจจริง ๆ กล้าคุยโวต่อหน้าผู้คนมากมาย

อะไรคือเขตอิทธิพลของแก?

ความหมายของเขาก็คือ โรงพยาบาลนี้เขาเป็นคนเปิดเอง?

น่าขำ!

ช่างน่าขำเสียจริง!

หลี่โม่ส่ายหัว ยิ้มบาง ๆที่มุมปาก ไอ้จ้าวหลงความตายใกล้เข้ามาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

และภาพนี้ มันบังเอิญไปอยู่ในสายตาของจ้าวหลงพอดี

มันหมายความว่ายังไง?

ไอ้หมอนี่มันกำลังเย้ยหยันตนเอง

บัดซบ!

เขาเป็นแค่ยาจก มีสิทธิ์อะไรมาแสดงความเย้ยหยันตนเอง!

“กูไม่สนใจว่าแกเป็นใคร วันนี้ แกทำร้ายน้องชายฉัน ฉันก็จะจัดการแก!”

จ้าวหลงคำราม มือใหญ่ของเขาโบกขึ้น ลูกน้องกว่าสิบคนก็ตะโกนเพื่อเตรียมพร้อมพุ่งไปข้างหน้า

ฝูงชนที่มามุงดูทุกคนหลับตาพร้อมเพรียงกัน เพราะไม่กล้าที่จะดูฉากต่อไป น่าจะมีการนองเลือด

มันเป็นเพียงสถานการณ์ที่ต้องดำเนินไปอย่างนั้น ไม่โอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้เลย

กู้ชิงหลินไม่มีอารมณ์ที่จะดูอีกต่อไป จึงได้พาเพื่อนสนิทเดินจากไป

การฉีดกรดไฮยาลูโรนิคเป็นสิ่งสำคัญ เพราะคืนนี้นัดดินเนอร์กับลูกคนรวยไว้หลายคน

ทันใดนั้น!