จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 122

บทที่ 122 ฉันพิสูจน์ได้

หลี่โม่มุมปากยิ้มเรียบๆ กำลังคิดจะเปิดปากพูดอะไรสักหน่อย

ทางด้านนี้ กู้หยุนหลันก็ตัดบทคำพูดของเขา

"หลี่โม่ เวลานี้นายยังจะแกล้งทำอะไร นี่นายกำลังรอที่จะหย่ากับฉันหรือไง! "

กู้หยุนหลันมองหลี่โม่อย่างโมโห ความหมายในคำพูดของหวังฟาง แน่นอนว่ากู้หยุนหลันก็เข้าใจได้ แต่กู้หยุนหลันคิดไม่ถึงว่าหลี่โม่จะตอบตกลงเงื่อนไขของคุณแม่ไป

นี่ถ้าไปที่เคาน์เตอร์สินค้าตรวจเช็กจริงปลอมแล้ว เพียงแค่ให้หวังฟางเสนอเงื่อนไขให้หลี่โม่หย่า หลี่โม่ก็ทำได้เพียงเซ็นข้อตกลงเท่านั้นแล้ว!

กู้หยุนหลันที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยกมือขาวราวหยกขึ้นสูง เหวี่ยงไปทางใบหน้าของหลี่โม่ทันที

หลี่โม่เห็นการกระทำของกู้หยุนหลัน ค่อยๆ หลับตาลง ใจคิดว่าตนเองที่ทำนี้ก็เพื่อหยุนหลัน แต่ว่าถึงตอนนี้ทำไมถึงทำจนกลายเป็นการลงเอยเช่นนี้

เดิมคิดอยากจะให้กู้หยุนหลันมีหน้ามีตา กลับทำให้หยุนหลันได้รับการเยาะหยันไปพร้อมกับตนเอง

มือทั้งสองของหลี่โม่กำเป็นหมัดแน่น ถึงแม้ความโกรธไร้ที่สิ้นสุดจะเผาไหม้อยู่ในใจ แต่สีหน้าท่าทางของหลี่โม่ยิ่งสงบนิ่ง สงบนิ่งราวกับพระชั้นสูงที่เข้าสู่สมาธิเช่นนั้น

ลมอันหอมกรุ่นพัดผ่านมากระทบหน้า ฝ่ามือของกู้หยุนหลันตบลงบนใบหน้าของหลี่โม่

นาทีสุดท้ายกู้หยุนหลันเก็บมือกลับ ถึงแม้จะไม่เจ็บ แต่ก็ยังคงเกิดเสียงที่กระจ่างชัด

เพี๊ยะ!

ในเสียงอันดัง ญาติพี่น้องส่วนหนึ่งเผยรอยยิ้มออกมา เหมือนกับรอคอยฉากนี้มานานแล้วเช่นนั้น

กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางก็ยิ้มออกมา รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ ผ่านงานเลี้ยงวันเกิดไปค่อยเปลี่ยนลูกเขยดีๆ สักคน ชีวิตข้างหน้าก็สามารถมีความสุขไร้ที่สิ้นสุดแล้ว

ฮั่วเจี้ยนเฟิงยิ้มมีความสุขยิ่งขึ้น แทบจะอดไม่ไหวหัวเราะมีเสียงออกมา หลี่โม่ยิ่งเศร้าใจฮั่วเจี้ยนเฟิงยิ่งมีความสุข

หลังจากที่ฝ่ามือของกู้หยุนหลันตบลงไป ฮั่วเจี้ยนเฟิงราวกับเห็นภาพจับมือของกู้หยุนหลันเดินเข้าไปในโบสถ์ พากู้หยุนหลันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหม่ ถอดเสื้อผ้าที่สวยงามของกู้หยุนหลัน กดเธอลงบนเตียงอย่างดุเดือด

ท่ามกลางความสุขของทุกคน มีเพียงหลี่โม่และกู้หยุนหลันที่มีความทุกข์ ความสุขของทุกคนเกิดขึ้นบนความทุกข์ของพวกเขา

มือทั้งคู่ของกู้หยุนหลันยกขึ้นปิดหน้า วิ่งเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูลงอย่างรุนแรง

หลี่โม่รีบร้อนหมุนกาย อยากจะไปปลอบโยนกู้หยุนหลัน แต่กลับถูกฮั่วเจี้ยนเฟิงดึงไว้ เอ่ยเสียงดังว่า "แกมันอุจจาระสุนัขหน้าเหม็น ยังรังเกียจที่ทำร้ายกู้หยุนหลันไม่มากพอหรือไง ไปนั่งยองๆรอด้านข้างนู่นไป ฉันจะไปปลอบใจหยุนหลัน นายไม่มีสิทธิ์ไปปลอบใจเธอ"

"ฉันเป็นสามีของเธอ ฉันจะไม่มีสิทธิ์ได้ยังไง นาย......"

หลี่โม่เอ่ยเสียงเยียบเย็น

ไม่รอให้หลี่โม่พูดจบ หวังฟางก็เอามือวางบนเอวแล้วลุกขึ้นยืน "หลี่โม่ นายไสหัวไปเช็ดรถนู่น เช็ดรถให้สะอาดสะอ้าน ก็ไม่เสียแรงที่พวกเราเลี้ยงดูนายมาหลายปีนี้"

"ขยะไร้ค่า นายต้องตั้งใจเช็ดล่ะ รอสักครู่หนึ่งฉันจะพาพี่สาวน้องสาวไปตรวจดู ถ้ามีความสกปรกแม้เพียงเล็กน้อย นายก็รอโดนด่าเถอะ"

กู้ชิงหลินแทะเมล็ดแตงเอ่ยขึ้น

มีความสุขเกินไปแล้ว!

มองดูหลี่โม่โดนตี โดนเยาะหยัน ในใจเธอก็มีหมื่นความสุข

กู้ซิงเว๋ยเปิดของขวัญที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงหิ้วมาอย่างอวดดี เอ่ยอย่างประหลาดใจ "โอ้ ที่พี่เจี้ยนเฟิงมอบให้ก็คือรังนกเลือด นี่เป็นของชั้นหนึ่งในรังนกทั้งหมดเลยนะ"

"หลี่โม่นายเคยเห็นรังนกเลือดไหม? คนยากจนอย่างนายแน่นอนว่าไม่เคยเห็นแน่ มาให้นายได้เปิดหูเปิดตา กล่องนี้พอๆกับเงินเดือนทั้งปีของนายเลย นายดูความแตกต่างของนายกับคนเขาเยอะขนาดไหน"

กู้ซิงเว๋ยเอ่ยโอ้อวด

ฮั่วเจี้ยนเฟิงยิ้มกริ่มเอ่ยตอบ "ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ได้มีมูลค่าเท่าไหร่ ถ้าป้าสะใภ้และหยุนหลันชอบ ต่อไปฉันซื้อมากสักหน่อย ทุกวันตุ๋นรังนกให้พวกคุณกิน ได้ยินว่านี่บำรุงความงามอย่างยิ่ง"

ในตอนนี้ฮั่วเจี้ยนเฟิงเอาตัวเองเป็นลูกเขยของตระกูลกู้แล้ว พูดคุยก็เริ่มวางมาดด้วยฐานะลูกเขยแล้ว

"ดูสิคนอื่นเขาทำอย่างไร ขยะไร้ค่าโง่เง่าอย่างนายถ้ารู้จักข้อบกพร่องของตนเอง ก็รีบเซ็นสัญญาหย่าร้างได้แล้ว"

กู้ชิงหลินพูดจบ ก็เอาเปลือกเมล็ดแตงพ่นใส่ร่างของหลี่โม่ มองเปลือกเมล็ดแตงที่ติดน้ำลายของตน ติดอยู่ที่ขากางเกงของหลี่โม่ กู้ชิงหลินก็หัวเราะอย่างลำพองใจขึ้นมา

มือทั้งสองข้างของหลี่โม่กำแน่น สีหน้าสงบนิ่งเดินออกไปจากประตูบ้าน ถือถังน้ำและเศษผ้าไปทำงานเช็ดรถ

หลังจากครึ่งวัน คนตระกูลกู้ทยอยเดินออกมา ขึ้นรถไปทีละคนขับไปทางกวนเหลินกัง