จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 127

บทที่ 127 ให้หน้าแล้วไม่เอา

น้ำเสียงไม่เป็นมิตรดังขึ้นมา ดึงดูดความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง

ฮั่วเจี้ยนเฟิงกำลังสั่งอาหารอย่างสบายใจ เพิ่งจะรู้สึกว่าหน้าตาถูกดึงกลับมาสักนิดแล้ว ถัดมาพลันถูกเสียงที่ไม่เป็นมิตรทำลายอารมณ์ที่ดีไปแล้ว

"นี่คือห้องส่วนตัวที่ฉันจองไว้ นายอาศัยอะไรจะมาเอาไป พวกเราไม่เปลี่ยน"

ฮั่วเจี้ยนเฟิงที่กำลังมองรายการอาหารไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมา น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดตอบ

ถึงแม้ว่าฮั่วเจี้ยนเฟิงยังไม่ได้อยู่ในระดับที่เพียงพอจะหยิ่งผยองในเมืองฮ่านได้ แต่ฮั่วเจี้ยนเฟิงคิดว่าอาศัยเส้นสายของตนเอง ก็ไม่ต้องเกรงกลัวใคร

อย่างไรก็ตามนอกจากคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องบนเหล่านั้น คนที่ประสบความสำเร็จทั่วไป ในสายตาของฮั่วเจี้ยนเฟิงล้วนเป็นแค่น้องชาย

ด้านนอกประตู ชายวัยกลางคนที่ทั้งตัวสวมชุดสูทรองเท้าหนัง ผมหวีเรียบอย่างพิถีพิถัน สวมแว่นกรอบทอง มีใบหน้าอ้วนกลม รอยยิ้มราวกับพระสังกัจจายน์ค่อยๆ เก็บลงไป

ใบหน้าอวบของชายวัยกลางคนเงยขึ้นสูง มองฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างเหยียดหยามเอ่ยขึ้น "ผลของไม่หลีก เป็นสิ่งที่นายรับไม่ไหว"

ฮั่วเจี้ยนเฟิงยังคงไม่เงยหน้า

ในเวลานี้ ฮั่วเจี้ยนเฟิงต้องการคือทำท่าทีแม้มีภูเขาไท่ซานถล่มลงตรงหน้าก็ไม่เปลี่ยนสีหน้า อย่างน้อยที่สุดบารมีก็ไม่อาจสูญเสียไปได้

กู้ซิงเว๋ยมองท่าทางของฮั่วเจี้ยนเฟิง ในใจแอบกดถูกใจให้ฮั่วเจี้ยนเฟิง จากนั้นเอ่ยเสียงต่ำว่า

"คนนี้เป็นใครกัน วิ่งมาเล่นลูกไม้สกปรกในเวลานี้ ไม่มีตามองสถานการณ์หรือไง"

"มองดูแปลกหน้าไม่ค่อยจะรู้จัก คาดว่าคงเป็นคนบ้านนอกที่ไหนโผล่ออกมา คนใหญ่คนโตจริงๆ ไม่มีทางพูดจาเช่นนี้หรอก ข่มขู่คนเช่นนี้ ล้วนเป็นประเภทพวกเศรษฐีใหม่"

"พวกเศรษฐีใหม่เหล่านั้นล้วนเป็นคนป่าเถื่อน ได้ยินมาว่าเพื่อแย่งห้องชั้นพิเศษมักจะลงไม้ลงมืออะไรพวกนี้บ่อยๆ "

"ฉันว่าไม่งั้นพวกเราเปลี่ยนห้องอื่นเถอะ ไม่เช่นนั้นแล้วเพื่อเรื่องเล็กๆ นี้แล้วหาความเดือดร้อนใส่ตัว นั่นก็ไม่คุ้มกันแล้ว"

ญาติมิตรของตระกูลกู้ใจฝ่อเล็กน้อย อย่างไรเสียพวกเศรษฐีใหม่ก็ชาติกำเนิดจากชั้นแรงงาน นั่นเป็นพวกป่าเถื่อนอย่างแท้จริง เพื่อศักดิ์ศรีถึงได้รุมตี นั่นเป็นความไม่คุ้มกันอย่างที่สุด

ส่วนตระกูลกู้ถึงแม้จะประสบความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ นั่นก็สำหรับคนปกติธรรมดาเท่านั้น

สำหรับในสายตานายทุนเหล่านั้นที่ประสบความสำเร็จทุกวันมีเงินทองไหลมานั้น คนในที่นี้หนึ่งคนนับหนึ่งคนล้วนเป็นคนจน รวมทั้งฮั่วเจี้ยนเฟิงด้วย

แน่นอน หลี่โม่ก็ไม่นับ

ในใจกู้เจี้ยนหมินก็หวาดหวั่นอย่างมาก ถ้าเกิดการปะทะขึ้นมา นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่กู้เจี้ยนหมินยินดีที่จะเห็น

อีกทั้งวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของกู้เจี้ยนหมิน ค้นหามั่วก็สามารถหาได้ ถ้าปะทะใหญ่โตแล้ว ไม่แน่ว่าสาเหตุสุดท้ายที่ทำให้เกิดการขัดแย้ง ก็จะตกใส่หัวของกู้เจี้ยนหมินทั้งหมด

"แค่กๆ เจี้ยนเฟิงเอ๊ย ฉันว่าพวกเรายังคง...."

ฮั่วเจี้ยนเฟิงเอียงศีรษะไปมองชายวัยกลางคนที่ประตูพอดี ได้ยินคำของกู้เจี้ยนหมิน ในใจเกิดความยินดีขึ้นทันที โอกาสของตนเองมาแล้ว

"คุณลุงกู้ไม่ต้องกังวลใจ คนคนนี้ฉันรู้จัก เขาและคุณพ่อของฉันมีไมตรีต่อกันเล็กน้อย ฉันเพียงแค่ต้องการคุยกับเขาสักหน่อย คิดว่าเขาคงไม่พูดอะไรให้มากความอีก วางใจเถอะ"

เห็นท่าทีสงบนิ่งของฮั่วเจี้ยนเฟิง กู้เจี้ยนหมินรู้สึกว่ามั่นคงทันที อย่างไรก็ตามวันนี้คืองานเลี้ยงวันเกิดของกู้เจี้ยนหมิน ไม่เปลี่ยนห้องได้จะดีที่สุด

"อ้อ เช่นนี้เองหรือ เช่นนั้นก็ฝากเจี้ยนเฟิงนายด้วยแล้วกัน"