จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 128

บทที่ 128 พยัคฆ์แห่งเมืองฮ่าน

หวงเหวินจิ่นเป็นใคร?

ในกลุ่มญาติเพื่อนพ้องในตระกูลกู้ไม่มีใครรู้จริงๆ

คนเพียงคนเดียวที่รู้ว่าหวงเหวินจิ่นเป็นใคร ก็คือฮั่วเจี้ยนเฟิงแล้ว

แต่ฮั่วเจี้ยนเฟิงเสแสร้งได้สบายใจไปชั่วขณะ แต่กลับลืมบอกคนตระกูลกู้ถึงฐานะของหวงเหวินจิ่น เวลานี้ถูกกู้ชิงหลินและคนอื่นๆ ขุดหลุมฝังจนขี่หลังเสือแล้วลงยากไปแล้ว

ด้านหนึ่งต้องการเอาใจครอบครัวกู้เจี้ยนหมิน อีกด้านหนึ่งก็ต้องรับมือกับหวงเหวินจิ่นที่กินคนไม่ทิ้งกระดูก ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกว่าชีวิตของตนเองกลายเป็นยากลำบากอย่างยิ่งขึ้นมาทันที

แต่ว่ายากแค่ไหนก็ต้องแย้มรับห้ามถอยน่ะสิ เพียงแค่สามารถอุ้มสาวงามกลับมาได้ ทั้งหมดที่จ่ายไปล้วนคุ้มค่า

ฮั่วเจี้ยนเฟิงที่รวบรวมคำพูดขอร้องดีๆ ไว้แล้ว กำลังจะเปิดปากพูด กู้ซิงเว๋ยก็กระโดดขึ้นมา

"ประธานสุนัขอะไรกัน ตอนนี้พวกหมาแมวก็เป็นประธานได้แล้ว บริษัทกระเป๋าหนังในมือฉันมีมากมาย ตำแหน่งประธานมีสิบกว่าคน งั้นถามนายว่ากลัวหรือไม่"

กู้ซิงเว๋ยเอ่ยอย่างภาคลำพองใจอย่างมาก

เหล่าญาติมิตรของตระกูลกู้หัวเราะเยาะ พากันพูดจาเยาะหยัน

กู้หยุนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อนข้างไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่เกินเลยไม่น่าฟังของพวกญาติมิตรเหล่านี้ แต่ว่าก็รู้ว่าพวกเขาเป็นคนเช่นนี้ กู้หยุนหลันก็ยากที่จะเอ่ยปากหยุดยั้งอะไร

หลี่โม่ถอนหายใจเบาๆ เสียงหนึ่ง ส่ายหัวเล็กน้อย

"นายกำลังคิดอะไรอยู่? "

กู้หยุนหลันถามเสียงต่ำ

"ฉันกำลังคิดว่าใจคนคืออะไร พวกเขาทำไมถึงได้หัวเราะเยาะหยันคนอื่นอย่างบ้าคลั่ง คนที่มากวนเหลินกังแล้วต้องการห้องชั้นพิเศษระดับสูงได้ จะต้องไม่ใช่ประเภทที่เรียบง่ายแน่นอน"

หลี่โม่พูดอย่างเรียบง่าย

"ฮ่าๆ "

กู้ชิงหลินหัวเราะเสียงดังขึ้นมา สายตาดูถูกมองไปที่หลี่โม่ "ดินโคลนก็คือดินโคลน นี่นายก็กลัวแล้ว? เป็นพวกปวดแหกอย่างที่คิด มีพี่เจี้ยนเฟิงหนุนหลัง มีอะไรให้กลัวกัน คนที่สามารถทำให้พี่เจี้ยนเฟิงก้มหัวได้ในเมืองฮ่าน เดาว่ายังไม่มีใครเลย"

"พวกปอดแหกนายมีความรู้สึกอับอายสักนิดไหม? ในเวลานี้ถ้าเปลี่ยนห้อง ก็เป็นการตบหน้าพ่อตาของนาย มีสมองหน่อยไม่ได้หรือไง พวกเราตอนนี้กำลังช่วยนาย พวกสุนัขที่ไม่รู้จักน้ำใจคน"

กู้ซิงเว๋ยตำหนิตามไปด้วย

สีหน้าของหวงเหวินจิ่นยิ่งไม่น่ามองมากขึ้น มือทั้งสองกำเป็นหมัดแน่น เห็นได้ชัดว่าไฟโทสะกำลังเผาไหม้ในใจของหวงเหวินจิ่นแล้ว

ฮั่วเจี้ยนเฟิงยิ่งมีสีหน้าตกตะลึงทั้งไร้ความผิด จ้องมองความโกรธที่ปรากฏในดวงตาของหวงเหวินจิ่นอย่างทำอะไรไม่ถูก

ในใจของฮั่วเจี้ยนเฟิงร่ำร้อง นี่มันนับว่าถูกขุดหลุมฝังถึงที่สุดแล้ว ตอนนี้โคลนเหลืองตกลงบนกางเกง ไม่ใช่อุจจาระก็เป็นอุจจาระแล้ว

"เรื่องอะไรกัน เหวินจิ่นนายยังจัดการไม่เสร็จอีก? "

เสียงทรงอำนาจสายหนึ่งดังขึ้นมา หวงเหวินจิ่นร้อนรนทันที ใจคิดว่าทำไมประธานมาถึงล่วงหน้าแล้ว เมื่อครู่ตนเองทระนงตนเกินไปแล้ว ถึงกับยังไม่ได้เผยฐานะออกมา

หวงเหวินจิ่นหมุนกายกลับอย่างรีบร้อน โค้งตัวเอ่ยตอบ "ประธาน ด้านนี้มีปัญญาเล็กน้อยนิดหน่อย ฉันสามารถจัดการได้เดี๋ยวนี้"

ฮั่วเจี้ยนเฟิงหันไปมองทางเสียงที่ดังมา เห็นหวงฝูชิงที่ถูกกลุ่มคนล้อมรอบเดินเข้ามา ฮั่วเจี้ยนเฟิงทั้งตัวก็จะพังทลายแล้ว

กับระหว่างหวงเหวินจิ่น ฮั่วเจี้ยนเฟิงยังฝืนใจเอ่ยคำได้บ้าง แต่กับหวงฝูชิง ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งฐานะหรือว่าลำดับความอาวุโส นั่นก็ห่างไกลกันมากมายนัก