จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 129

บทที่ 129 พวกเราไม่หลีก

หวงฝูชิงเผยให้เห็นถึงท่าทีไม่พอใจ ฮั่วเจี้ยนเฟิงก็ร้อนรนทันที

ในสายตาของหวงเหวินจิ่นที่ด้านข้าง ได้เผยแววตาดุร้ายออกมาแล้ว เหมือนกับเสือร้ายที่เตรียมล่าสัตว์เช่นนั้น ราวกับว่าขอเพียงแค่หวงฝูชิงสั่งลงมาคำหนึ่ง ก็จะทำลายทุกคนในห้องนี้

กู้เจี้ยนหมินและคนอื่นๆ ยิ่งร้อนรนจนตัวสั่นระริก คล้ายกับว่าฝูงแกะพบเจอสิงโตเช่นนั้น ถูกทำให้ตกใจจนมือไม้ลิ้นฟันอ่อนไปหมด คำขอร้องไห้ยกโทษให้ก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไง

ความต่างของลำดับขั้นของทุกคนใหญ่เกินไปจริงๆ!

หวงฝูชิงเพียงแค่ส่งเสียงขึ้นจมูกเสียงหนึ่ง ก็ทำให้ทุกคนในที่นี้กลัวจนปัสสาวะรดกางเกงแล้ว

ฮั่วเจี้ยนเฟิงโค้งเอวลงจนถึงหนึ่งร้อยยี่สิบองศาแล้ว ก็โค้งลงต่ำไปอีกเล็กน้อย พูดอย่างหวาดกลัว "ประธานหวง ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านี่คือห้องชั้นพิเศษที่คุณต้องการ ถ้าทราบละก็ แน่นอนว่าฉันจะยกให้โดยไม่ถามอะไรสักคำ พวกเราจะยกให้เดี๋ยวนี้ คุณว่าดีหรือไม่? "

"เหอะๆ เมื่อครู่นายเพิ่งจะคุยโวโอ้อวดไม่ใช่หรือ ตอนนี้ก็ปอดแหกแล้ว? ความมีศักดิ์ศรีเมื่อครู่ของนายไปไหนแล้วล่ะ ตอนด่าฉันไม่ใช่ด่าได้อย่างสนุกมากหรือ? "

หวงเหวินจิ่นเลิกคิ้วเอ่ยขึ้น

เมื่อครู่ถูกญาติมิตรของตระกูลกู้กลุ่มนั้นเยาะหยัน ทำให้ในใจของหวงเหวินจิ่นโกรธแทบบ้าแล้ว!

พยัคฆ์แห่งเมืองฮ่านแต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้รับการข่มเหงเช่นนี้ เพียงแค่กลุ่มคนที่กล้าเยาะหยันหวงเหวินจิ่น ก็ได้กลับบ้านเก่าไปนานแล้ว

หวงฝูชิงกวาดสายตามองทุกคนในห้องชั้นพิเศษรอบหนึ่ง หลี่โม่ก้มหัวหันหลังให้หวงฝูชิง ดังนั้นหวงฝูชิงก็จำหลี่โม่ไม่ได้

เห็นว่าทุกคนในห้องชั้นพิเศษต่างก็ไม่ใช่คนที่มีเบื้องหลังอะไร หวงฝูชิงก็โบกมือให้หวงเหวินจิ่นเล็กน้อย

"ล้วนเป็นครอบครัวพื้นเพเล็กๆ สั่งสอนสักหน่อยก็พอแล้ว เอาพวกเขาออกไปเถอะ"

เพียงแค่เห็นท่าทางของหวงเหวินจิ่นเมื่อครู่นี้ หวงฝูชิงก็รู้แล้วว่าในใจของหวงเหวินจิ่นมีความโกรธ

มีความโกรธเป็นธรรมดาว่าต้องปลดปล่อยออกมา ยิ่งไปกว่านั้นหวงเหวินจิ่นยังเป็นคนสนิทสายตรง หวงฝูชิงแน่นอนว่าก็ต้องลำเอียงไปทางคนของตัวเองอยู่แล้ว ไม่ได้ให้หวงเหวินจิ่นลงมือโหดร้าย หวงฝูชิงก็รู้สึกว่าเป็นความเมตตาของตนเองมากแล้ว

หวงเหวินจิ่นแสยะยิ้มขึ้นมา สามารถทำงานถวายชีวิตเช่นนี้ให้หวงฝูชิงได้ ไม่ใช่เพราะว่าหวงฝูชิงให้ท้ายลูกตัวเองหรือ

"แหะๆ ทราบแล้ว ประธานวางใจเถอะ ฉันจะต้องสั่งสอนพวกเขาให้ดีแน่นอน"

หวงเหวินจิ่นหัวเราะอย่างเหี้ยมโหดกล่าวขึ้น

กู้เจี้ยนหมินในใจร้องโหยหวนไม่หยุด คิดว่านี่มันเป็นการเอางานเลี้ยงวันเกิดมาจัดเป็นงานศพแล้ว

แต่ว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว คนที่อยู่ที่นี่ไม่มีความกล้าที่จะดื้อรั้น ถึงอย่างไรถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็ไม่ใช่สั่งสอนเล็กน้อยแล้ว เกรงว่าจะกลายเป็นการหายไปจากโลกมนุษย์แน่แล้ว

ฮั่วเจี้ยนเฟิงสายตาเต็มไปด้วยความทุกข์ มองไปที่ใบหน้าซีดขาวของกู้ซิงเว๋ยและคนอื่นๆ ในใจก็เคียดแค้นจนไม่รู้ว่าจะระบายออกมายังไงแล้ว ตอนนี้นับว่าเป็นการถูกเพื่อนร่วมทีมโง่ๆ ขุดหลุมฝังอย่างน่าสมเพช

"คุณลุงหวง เจี้ยนเฟิงรู้ความผิดแล้ว ฉันจะพาพวกเขาย้ายห้องเดี๋ยวนี้ ขอให้คุณลุงหวงสั่งสอนพวกเราสักเล็กน้อย"

ฮั่วเจี้ยนเฟิงที่เศร้าโศกกลัดกลุ้มไร้ใดเปรียบเอ่ยขึ้นมา

หวงเหวินจิ่นยิ้มแย้มยื่นมือออกมา ตบลงบนแก้มของฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง พลันแก้มของฮั่วเจี้ยนเฟิงก็บวมแดงขึ้นมาทันใด

ฮั่วเจี้ยนเฟิงครางเสียงหนึ่ง มือขวายกขึ้นกุมแก้ม จากนั้นรีบเอามือลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแต้มรอยยิ้มเอ่ยว่า "คุณลุงหวงตีได้ดี"

กู้ซิงเว๋ยและคนอื่นๆ ต่างสูดลมหายใจเย็น ใจคิดว่าพยัคฆ์แห่งเมืองฮ่านนี้ป่าเถื่อนจริงๆ ฮั่วเจี้ยนเฟิงก็ไม่นับว่าเป็นบุคคลเล็กๆ แล้ว หวงเหวินจิ่นถึงกับตบไปที่หน้าเขาตรงๆ

หวังฟางเคร่งเครียดจนสมองมึนงง รู้สึกว่าจะหายใจไม่ออกแล้ว มือทั้งคู่จับแขนของกู้เจี้ยนหมินไว้แน่น พูดเสียงต่ำ "โหดร้ายขนาดนี้ ทำไมโหดร้ายขนาดนี้ พวกเราจะทำยังไงดี? "

"นี่ก็เกรงใจแล้วรู้ไหม ล้วนโทษพวกเธอที่เมื่อครู่พูดจาเรื่อยเปื่อย ตอนนี้เตะถูกแผ่นเหล็ก พวกเราทั้งครอบครัวต่างต้องจบเห่แล้ว! "

กู้เจี้ยนหมินกดเสียงต่ำกล่าวโทษ ถ้ามีโอกาสกลับมาใหม่อีกครั้ง กู้เจี้ยนหมินจะต้องมอบห้องรับรองออกไปทันทีแน่