จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 233

บทที่ 233 ไม่มีสิทธิ์?

“ฮ่า ๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคำพูดนี้เหมือนแฝงไว้ด้วยความต่อต้าน เสี่ยวฟาง พวกเราเป็นพี่ชายและพี่สาว พวกเราทุกคนหวังว่าคุณและหยุนหลันจะมีชีวิตที่ดี ถึงยังไงก็เป็นลูกหลานของตระกูลเรา คุณอย่าทำแบบขอไปทีน่ะ”

หวังจินไห่ถากถางหวังฟาง เขาคิดว่าคำพูดและการปฏิบัติของหวังฟางเป็นเรื่องหลอกลวง

หวังเหมยยิ้มแล้วกล่าวว่า “เธอน่ะ เธอดีกับไอ้ลูกเขยเศษสวะมากไปแล้ว ฉันจะแนะนำคนที่ดีให้หยุนหลันแต่งงานใหม่ แต่หยุนหลันกลับปฏิเสธและชักสีหน้าใส่ฉัน แล้วสุดท้ายเสี่ยวฟางก็ไกล่เกลี่ยสะเปะสะปะ ไม่มีความคิดที่อยากจะแยกพวกเขาออกจากกันเลย”

หวังเหมยพูดยุยงจบ เธอก็เหลือบไปมองหวังฟางที่กำลังจะบ้าคลั่งอย่างมีชัย โดยคิดในใจว่าได้ทวงคืนความอับอายที่เสียไปคราวก่อนแล้ว

หวังฟางโกรธจนกำมือทั้งสองไว้แน่น ตัวสั่นอย่างรุนแรง หันไปจ้องมองหลี่โม่

“หลี่โม่! ไอ้คนเศษสวะ ฉันบอกไม่ให้แกมา แกยังจะมาให้ได้ แกมาทำให้ทุกคนโมโห แกคิดว่าแกยังเป็นคนอยู่ไหม? แม้ว่าเลี้ยงหมูไว้หนึ่งตัวยังสามารถฆ่ามันกินเนื้อได้ แต่เลี้ยงเศษสวะอย่างแกไม่มีประโยชน์อะไรเลย!”

“แกทำให้ครอบครัวของเราอับอายขายหน้าหมด แกดูสิว่าญาติของครอบครัว มีใครอยากจะเห็นหน้าแกบ้าง คนที่เห็นหน้าแกทุกคนต่างพูดว่าแกมันเป็นคนไร้ประโยชน์ แล้วแกจะเป็นตัวถ่วงของหยุนหลันไปถึงเมื่อไหร่!”

หวังฟางระเบิดอารมณ์ออกมา เอาความโกรธทั้งหมดไปลงที่หลี่โม่ ภายใต้ความโกรธเธอจึงใช้สองมือชกไปที่ตัวหลี่โม่

หลี่โม่ยืนตัวตรง มองไปที่หวังฟางอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้หวังฟางใช้หมัดชกหน้าอกของตนเอง

เปลือกตาของกู้เจี้ยนหมินกระตุก เขารีบไปดึงหวังฟางไว้ “อย่าโกรธเลย จะไปโกรธคนไร้ประโยชน์อย่างมันไปทำไม ปล่อยให้คนไร้ประโยชน์อย่างมันเกิดเองและดับสูญไปเอง”

“ฮือ ๆ ๆ ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้แยกพวกเขาออกจากกันในเวลานั้น มิฉะนั้น หยุนหลันจะไม่เป็นแบบนี้ และพวกเราจะไม่ถูกคนอื่นดูถูกเหยียบหยามเช่นนี้”

หวังฟางร้องไห้ในอ้อมแขนของกูเจี้ยนหมิน หวังจินซานและคนอื่น ๆรู้สึกว่าทะเลาะกันจนดูไม่ดีแล้ว เพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณปู่หวัง

“เสี่ยวฟาง คุณอย่าร้องไห้เลย พวกเราก็แค่หวังดี น้องเขยคุณช่วยปลอบใจเธอหน่อย พวกเราจะพยุงคุณปู่ไปที่งานเลี้ยง”

หวังจินซานพยุงคุณปู่หวังเดินออกไป พร้อมกับทุกคนในตระกูลหวัง

กู้เจี้ยนหมินปลอบโยนหวังฟาง จากนั้นหวังฟางก็เช็ดน้ำตา จ้องเขม็งไปที่หลี่โม่

“คนไร้ประโยชน์อย่างแกทำให้พวกเราอับอายขายหน้าไปหมดแล้ว กลับไปถึงบ้านแล้วค่อยคิดบัญชีกับแก ในอนาคตถ้ามีงานเลี้ยงแบบนี้ห้ามพาคนไร้ประโยชน์คนนี้ไปเป็นอันขาด!”

กู้หยุนหลันนิ่งเงียบไม่พูดสักคำ ได้แต่จับมือหลี่โม่เบา ๆ

หลี่โม่ยิ้มบาง ๆให้กับกู้หยุนหลัน ทั้งสองคนต่างก็นิ่งเงียบ

“เข้าไปงานเลี้ยงกันเถอะ หลี่โม่อีกสักครู่คุณอย่าพูดอะไร พยายามอย่าให้เป็นจุดเด่น ถ้าหากเกิดเรื่องเช่นนี้อีก คุณก็อยู่อับอายที่นี่คนเดียวก็แล้วกัน”

กู้เจี้ยนหมินกล่าวจบ ก็พยุงหวังฟางออกจากห้อง

……

คุณปู่หวัง หวังจินซานและคนอื่น ๆไปเตรียมตัวไปที่ห้องโถง ในฐานะเจ้าของวันเกิดของวันนี้ คุณปู่หวังจะเป็นคนที่เข้างานเลี้ยงเป็นคนสุดท้าย

หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินเดินตามไปที่ห้องโถง ตอนที่หลี่โม่กับกู้หยุนหลันกำลังจะเดินเข้าไป แต่ได้ถูกหวังจงเหิงขวางไว้

“คนไร้ประโยชน์อย่างแกยังอยากจะเข้าไปที่ห้องโถง? ทำไมแกไม่ส่องกระจกดูเงาตนเอง ดูสิว่าแกมีสิทธิ์ไปที่ห้องโถงไหม”

หวังจงเหิงกล่าวด้วยความเหยียบหยาม