จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 234

บทที่ 234 เขาไม่ได้ทำผิด

กู้หยุนหลันคุยกับหวังซูหยุนสักครู่ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก

หลี่โม่มองผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนธรรมดา บางคนมีกลิ่นอายของคนชนบท ดูแล้วพวกเขาทั้งหมดน่าจะเป็นญาติและเพื่อนของตระกูลหวังที่อยู่ในชนบท

เห็นหวังจงเหิงกับหวังจงเฉิงเดินมาไม่ไกล สองคนนั้นมาเรียกหวังซูหยุนกลับไป แล้วก็อยากจะมาพูดจาเหยียบหยามหลี่โม่กับกู้หยุนหลันอีกด้วย

หวังจงเฉิงเดินมาถึงก่อน เหลือบมองหลี่โม่ แล้วใช้มือตบไปที่บ่าของหลี่โม่

“ไอ้เศษสวะ คุณกำลังมองหาอะไร คนที่วิสัยทัศน์แคบอย่างคุณ มันทำให้ตระกูลหวังของพวกเราอับอายขายหน้า ทำไมตระกูลหวังถึงได้มีลูกเขยเศษสวะอย่างคุณได้ หยุนหลันคุณนี่ช่างตาบอดจริง ๆ!”

หวังจงเหิงมาถึง กล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “ไอ้เศษสวะ วันนี้คุณถือว่าโชคดี ที่มีโอกาสนั่งลงกินข้าวเหมือนคน ถ้าหากมันเป็นไปตามแผนที่ฉันคิดไว้ตั้งแต่แรก คุณจะต้องไปกินเศษอาหารที่เหลือในคอกหมูแล้ว”

“พวกคุณพูดจาเกินไปแล้ว เมื่อสักครู่ก็พูดจาไม่น่าฟังมามากแล้ว พวกคุณต้องการบีบให้คนตายไปเลยใช่ไหม?”

หวังซูหยุนขมวดคิ้วแล้วกล่าว

หวังจงเหิงมองไปที่หวังซูหยุนอย่างเหยียดหยาม “คุณเรียนมากจนโง่ไปแล้วหรือ ทำไมคุณถึงปกป้องคนไร้ประโยชน์ ไอ้ยาจกเป็นเศษขยะที่ไร้ประโยชน์ มันเกิดมาก็เพื่อให้ผู้คนหัวเราะเยาะ!”

“พี่จงเหิงพูดได้ถูกต้องที่สุด ไอ้เศษขยะเช่นนี้นอกจากให้ผู้คนหัวเราะเยาะแล้ว ไม่มีคุณค่าอะไรอีกแล้ว ที่เขามีชีวิตอยู่ ก็เพื่อให้พวกเราหัวเราะเยาะแล้วมีความสุข ใช่หรือเปล่าน้องหยุนหลัน ที่คุณเลี้ยงดูไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ ก็เพื่อจะเหยียดหยามเขาใช่ไหม ฮ่า ๆ ๆ”

หวังจงเฉิงพูดไป แล้วก็ใช้มือตบไปที่บ่าของหลี่โม่อย่างแรง หลี่โม่กัดฟันนั่งนิ่งเงียบ อดทนต่อการตบที่เจ็บปวด

กู้หยุนหลันกัดฟันพูดด้วยความโกรธว่า “พวกคุณจะทำอะไรกันแน่? จะรังแกคนไปถึงเมื่อไหร่?”

“รังแก? คุณยังมีหน้ามาบอกว่าพวกเรารังแกเขา กู้หยุนหลัน เมื่อก่อนคุณเสแสร้งก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้แต่งงานกับคนไร้ประโยชน์ ยังมาเสแสร้งทำไม ฉันเคยได้ยินคนเขาพูดว่า คุณยังเคยไปนอนกับคนอื่นเพื่อให้ได้สัญญาโครงการมา”

“คุณพูดจาพล่อย ๆ!”

กู้หยุนหลันน้ำตาคลอเบ้า หวังซูหยุนพยุงกู้หยุนหลัน แล้วจ้องเขม็งไปที่หวังจงเหิง

หลี่โม่ตาแดงก่ำ ตนเองถูกเหยียดหยามไม่เป็นไร แต่ถ้ามีใครมาเหยียดหยามกู้หยุนหลัน เขาไม่ยอมแน่นอน!

หลี่โม่ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห ตรงดิ่งเข้าไปที่ข้างหวังจงเหิง ใช้มือตบไปที่ใบหน้าของหวังจงเหิง

เพียะ!

เสียงตบดังกึกก้อง นอกห้องโถงที่เสียงดัง บัดนี้เงียบลงทันที ทุกคนมองไปที่หลี่โม่และหวังจงเหิงด้วยความตะลึง

ผู้คนที่นั่งอยู่ที่นี่ มีไม่กี่คนที่รู้จักหลี่โม่ แต่ผู้คนส่วนใหญ่จะรู้จักหวังจงเหิง เมื่อเห็นว่าหวังจงเหิงถูกตบ ทุกคนสุดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ

“เขาเป็นใคร กล้าลงมือทำร้ายลูกคนที่สองของหวังจินซาน ช่างใจกล้ายิ่งนัก”

“ไม่น่าจะเป็นศัตรูของตระกูลหวังมาก่อเรื่อง แล้วก็ไม่เคยได้ยินว่าตระกูลหวังจะมีศัตรูที่ไหน งานวันเกิดของคุณปู่หวังคราวนี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว”

“งานเลี้ยงวันเกิดยังไม่ทันเริ่ม หลานชายคนที่สองของคุณปู่หวังก็ถูกทำร้ายแล้ว มันเหมือนกับตบหน้าคุณปู่หวังเลย”

เสียงเงียบไปสามวินาที หลังจากนั้นนอกห้องโถงเสียงดังมากกว่าเดิม พวกที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเริ่มพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น

หวังจงเหิงตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นใบหน้าที่ถูกตบรู้สึกร้อนวูบวาบ ทันใดนั้นความอับอายและความโกรธก็พุ่งขึ้นมา

“แม่งฉิบหาย เศษสวะอย่างแกกล้ามาทำร้ายฉัน!”