จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 314

“แม่ครับ แม่แก่แล้วหยุดสร้างปัญหาให้ผมเถอะ แม่อยากให้เราต้องตายกันทั้งบ้านเหรอ”

หลี่กางพูดอย่างกระวนกระวาย

หญิงชราถึงกับผงะไป เมื่อเห็นความกลัวในสายตาของหลี่กางเธอก็รู้สึกเอะใจแล้วกระซิบถามหลี่กางว่า “แก แกสู้พวกมันไม่ได้เหรอ?”

“สู้บ้าบออะไรกัน! นั่นท่านหลงนะ แค่เขาขยับปากเราก็ต้องตายกันทั้งบ้านแล้ว แม่รู้ไหมว่าสร้างปัญหาให้ผมใหญ่แค่ไหน”

หลี่กางพูดด้วยความหงุดหงิด

“ปกติแกบอกว่าแกเก่งนักไม่ใช่เหรอ แกบอกว่าในเมืองฮ่านนี้แกไม่กลัวใครเลยไม่ใช่เหรอ”

หญิงชราพูดอย่างไม่พอใจ

ปกติแล้วหลี่กางชอบพูดจาโอ้อวดในบ้าน รวมถึงเขามีลูกน้องในมือมากมาย ดังนั้นคนที่บ้านรวมไปถึงแม่กับลูกชายของเขาก็คิดว่าหลี่กางนั้นมีความสามารถจริงๆ

หลี่กางรู้สึกผิดทันที ถือได้ว่าเขาเพิ่งสัมผัสถึงความสำคัญของการเจียมตัวแล้ว

ดูคุณหลี่เขาสิ คนที่สามารถทำให้คนใหญ่คนโตอย่างท่านหลงให้การเคารพได้ เขาถ่อมตัวมากแค่ไหน

หลี่กางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมหลี่โม่ถึงยอมถ่อมตัวได้ขนาดนี้ ต่อให้เขาทำตัวยโสโอหังมากแค่ไหนก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาอยู่แล้ว

เฉียวเจิ้งหลงพูดกับหลี่โม่เบาๆ “คุณหลี่ครับ คุณอยากให้ผมจัดการกับไอ้หมอนี่ยังไงครับ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวเจิ้งหลง หลี่กางถึงกับเข่าอ่อนและพูดกับหลี่โม่ด้วยเสียงที่สั่นเทา “คุณหลี่ครับ ปล่อยผมไปเถอะครับ คุณก็แซ่หลี่เหมือนผม เราเป็นครอบครัวเดียวกันตั้งแต่เมื่อห้าร้อยปีก่อนแล้วนะครับ คุณให้โอกาสผมสักครั้งนะครับ ผมจะไม่ทำผิดอีกแล้วครับ”

“เป็นครอบครัวเดียวกันตั้งแต่เมื่อห้าร้อยปีก่อน? คุณช่างกล้าพูดจริงๆ นะ”

หลี่โม่พูดอย่างเหลือทน

หลี่โม่เป็นคนเกลียดวิธีนี้ที่สุด อยู่ในความเป็นจริงก็พอ ทำไมต้องตีสนิทด้วยวิธีนี้ด้วย

“หลี่กาง นายยังมีหน้าไปนับญาติกับคุณหลี่อีกเหรอ ต่อให้นายเป็นญาติกันมาพันปีคุณหลี่ก็ไม่มีวันนับญาติกับนายหรอก พวกนาย เข้าไปสั่งสอนมันที”

เฉียวเจิ้งหลงพูดอย่างเย็นชา

จากนั้นบอดี้การ์ดก็เดินเข้าไปจับตัวหลี่กางแล้วอัดเขาอย่างไม่ยั้งมือจนเขาตะโกนกรีดร้องออกมาอย่างไม่หยุด

หญิงชรามองดูสถานการณ์อันน่าสลดใจของหลี่กางลูกชายของเธอ ใบหน้าของเธอก็บูดบึ้งและจากนั้นเธอก็กัดฟันแล้ววิ่งเข้าไปเพื่อจะตบหลี่โม่ด้วยความเคียดแค้น

“รังแกหลานชายฉันแล้วจะรังแกลูกชายฉันอีก วันนี้ฉันจะสู้กับแกให้ตายไปข้าง!”

ก่อนที่หญิงชราจะเข้าไปถึงตัวของหลี่โม่ บอดี้การ์ดก็ถีบเธอกระเด็นออกไปด้วยความแรง เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นในตัวของหญิงชราและเธอก็ล้มลงกับพื้นแล้วตะโกนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เด็กอ้วนตกใจจนพูดไม่ออก เขาทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนกและสั่นไปทั้งตัว

ซีซีที่กอดอยู่ในอ้อมแขนของหลี่โม่ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องนี้เธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

“คุณพ่อคะ เราไปกันเถอะ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“ได้สิ งั้นเราไปเล่นต่อหรือจะกลับโรงพยาบาลเลย?”

หลี่โม่อุ้มซีซีแล้วเดินไปด้วยและถามเธอไปด้วย

“หนูไม่อยากเล่นแล้วค่ะ หนูอยากกลับไปพักผ่อนแล้ว”

หลี่โม่พยักหน้าแล้วพาลูกสาวเดินออกจากสวนสนุก ส่วนกู้หยุนหลันก็เดินอยู่ข้างๆ แล้วคอยปลอบซีซีอย่างนุ่มนวล

หลี่กางที่เห็นครอบครัวของหลี่โม่กำลังจะจากไป ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าเขาสั่งคนทุบรถของหลี่โม่จนพังยับเยินไปแล้ว ถ้าหลี่โม่ไปเห็นเข้าเขาต้องโกรธอย่างแน่นอน